«الخیر فی ما وقع» در شعر پروین

این بار از تو می‌نویسم ربٌم،در لحظات روشن شدن آسمان.

از تو می‌نویسم که هیچگاه رهایم نکردی و هر جا قدمی را اشتباه برداشتم سدٌی بزرگ جلوی پایم گذاشتی تا ازش دور بشم و به مسیر درست برگردم اما من در آن لحظات تو را ندیدم.

یادته برای رهایی از شرایط و جوٌ پر تشنج خانواده ام در سنین نوجوانی،با تمامیٌتم ازت خواستم مرا از آن شهر دور کنی و روزی برسه که از کوههای اون شهر رد بشم و به آزادی برسم ؟

در همان شهر و با همان خانواده،دوران لیسانسم تمام شد،آزمون استخدام دادم و در همان شهر پذیرفته شدم.

روزی که برای گرفتن ابلاغ کارم به اداره رفتم جلوی چشمم ابلاغم را پاره کردند.گفتند رشته ی تو با آزمون استخدامی فرق داره.تو نمیتونی ابلاغ بگیری.

یادته بهت بد و بیراه گفتم،چون منِ شاگرد اول نشستم گوشه ی همون خونه ی پر تشنج ،و بقیه ی هم کلاسی هام رفتن سرٍ کار.

من ماندم و سرزنش ها،من ماندم و کفران تو.

دست به دامان نماینده‌ی مجلس و بقیه شدم .

چه روزهای شرک آلودی بود.

اما تو……

اما تو دم فرو بستی و من همچنان با احساس بدم شب و روزم را به هم دوخته بودم.

سه ماه ‌‌ازآن اتفاقِ به ظاهر دردناک گذشت.سه ماه پر از شرک ،پر از عصابنیت،پر از شرمندگی ،پر از حسرت.

سه ماه بعد خبر قبولی من در ارشد تهران اومد.

هجرت کردم،آمدم تهران،و سال بعد تهران استخدام شدم.

30سال از اون موقع می‌گذره ،و من روزهای پر آرامشی رو دور از خانواده در اینجا تجربه می‌کنم.

با این خاطره،به خودم یادآوری کردم که ناهید،در دل اتفاقاتِ به ظاهر بد،رسیدن به خواسته ی قلبی تو نهفته ،صبور باش و ریش و قیچی رو بسپر به خودش.

واقعاً اون بلدٍ راهه و میدونه تو رو چه جوری به آرامش برسونه.

مولای من ،مرا به خاطر اون روزهای شرک آلودم ببخش که تو مهربانی بر من.

استاد عزیزم ،الان به لطف آموزه های شما ،میدونم که باید تضادها را فرصت ببینم و تمام سعیم را برای حفظ احساس خوبم در اون شرایط سخت بکنم و خوشبختانه تا حدودی موفق بوده ام و حالا روزهای پر از آرامش و احساس خوب رو تجربه می‌کنم.

بزرگترین فضل خدا بر من ،هدایت شدنم به شما بود.

خداوند شما رو برای ما نگهداره و من سپاسگزار خدایم به خاطر وجود نازنین شما هستم.

خدایااااا شکرت،شکرت،شکرت