ارتباط بین درک صحیح خداوند و روان شدن چرخ زندگی - صفحه 17 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند مهربان

سلام به همگی عزیزانم

سپاس گزار خداوندم بابت اینکه اینجام و جای دیگه ای نیستم

اولش بگم که هنگم از این حجم از اگاهی خالص و هماهنگ با قلبم و حس رهایی و اعتماد و اطمینانی که این فایل انتقال داد

استاد چقدر تُن صدای شمارو دوس دارم وقتی که الهامات داره بهتون گفته میشه توی فایل ها چه زمانی که با هیجان و احساسی سریع حرف میزنین مثل فایل های لایو مشترک چه زمانی که مثل این فایل و چندین فایل قبلی با یک ارامش خاص با یک حالت روحانی و اطمینان دارید سخن خداوند رو انتقال میدید

توی فایل گفتین که چرا من کسی نباشم که افتخارم این باشه که بگم خدا کارهامو انجام داد ؟؟؟

میخوام بگم به لطف شما ما هممون افتخارمون اینه که بگیم خدا داره کارهامونو انجام میده ،به اندازه ای که با این اگاهی های خالص روی عزت نفس خودمون کار میکنیم و کلا بقیه و نظر بقیه و حرف بقیه و قضاوت بقیه و ….. اینا کمرنگ تر میشه ،دیگه نه جایی برای مقایسه میمونه و نه جایی برای ثابت کردن خودمون به دیگران ، این از این و من این نگرش رو‌مدیون شما هستم

استاد نازنینم اینم بگم که

هرکسی در هر مداری هست به اون اندازه برداشت میکنه از اون اگاهی

یعنی برای این اگاهی که خداوند رو هر طوری نگاه کنی همونطور متفاوت باهات رفتار میکنه اولا که میلیون ها بار در فایلا گفتید و شنیدیم اما انگار که باره اول بود که میشنیدم و این بار احساس کردم که توی وجودم از شطرنجی بودن این اگاهی ها کم شده ،انگار بهتر میتونم درک کنم و مطمئنم به قول شما اصن حدی نداره این بهتر درک کردن این اگاهی ها

این از این

توی یک کامنتی دیشب نوشتم که توی شرایطی بودم که نجوا داشت صداش بلندتر میشد و حتی از باشگاه رفتن میخواست منصرفم کنه و دلیل قانع کننده ای هم داشت و ذهنم میگف کل طول هفته رو رفتی حالا امروزم استراحت کن ، حرفش حرف درستی بود اما حسم گف این یه تلس که داره اینجوری شروع میشه و میخواد قدم اول رو برداری و از مدار خداوند دورتر بشی و بعدش نجواها شدت پیدا کنه ، سریع به خودم اومدم و بلندشدم با اینکه حسش نبود و نشانی از رخ دادن خواستم نبود ،بلند شدم و همین که قدم اول رو برداشتم و اگاهانه سعی کردم با تلاش ذهنی به احساس بهتری برسم ، خداوند هزار قدم برام برداشت

همون حرفی که استاد شما میزنید : خداوند وقتی تعهد شمارو میبینه هزار قدم براتون برمیداره و درا باز میشه ،

حالا چه دری برام باز شد ؟؟؟ دره اگاهی های ناب دوره دوازده قدم ،قدم دوم

استاد این اگاهی اومد اولش : این وظیفه ی شماست که زمانی که اوضاع به ظاهر خوب نیست و خبری از بهبود نیست بتونید به احساس بهتری برسید ،و اگر شما سمت خودتون رو درست انجام بدید ،خداوند سمت خودش رو بی نقص انجام میده ، به خودم خندیدم ،گفتم مرد حسابی راس میگه دیگه ،خب زمانی که همه چی گل و بلبله که کنترل ذهن معنایی نداره همه میتونن و استاد این اگاهی که خداوند بهم الهام کرد چنان وجودم رو دگرگون کرد و منو چندین مرتبه پرتم کرد به مدار احساسی بهتر که نگو و مطمئنم تجربشو داشتین هم شما هم دوستای نازنینم که وقتی یه اگاهی میاد و تایید میکنی و اگاهی بعدی بهتر از اون و هماهنگ تر و حتی شده بارها که در عرض یک ساعت از اون شرایط احساسی بد به شرایط احساسی عالی برسیم

بعدش الهامات اومد و تو‌مسیر باشکاه هی تکرار میکردم و میگفتم تو فقط سمت خودت رو باید درست انجام بدی و در طول این چند روز تو فرکانس هات درست بوده ،پس نگران چیی؟؟؟ و بعد الله اکبر نشونه پشت نشونه بهم چشمک زد و فرداش بوم بوم بوم وارد زندگیم شد خواسته هایی که داشتم

و این باور رو تکرار میکردم که خداوند به احوالات هر لحظه ی من اگاهه و نزدیک منه

و فقط همین باورها باعث شد که ارام بگیرم و اجازه بدم خداوند کارهارو انجام بده

اینکه شما میگید که به شکل حیرت انگیز ساده پیش میره کارها وقتی که خدا داره کارهارو انجام میده دقیقا دقیقا دقیقا درسته

اما برای کسی انجام میده که مقاومت های ذهنی خودش رو برداره و خودشو به احساس ارامش برسونه و در این احساس بیشتر باقی بمونه

خیلی این مدت این باور، سمت من و سمت خدا بهم کمک کرده و استاد دعای این روزهام مدام از خداوند این بود که اسان بشم برای اسانی ها ،

حالا ذهن چجوری نجوا میکرد ؟؟؟

توی طول هفته من سعی میکردم روی خودم کارکنم و ورودی مناسب بدم و اخرا یعنی اخرین روز که دقیقا هیچ خبری از هیچی نبود ذهن اومد و گف که خب کار کردن روی خود کافی نیست که تو عمل نکردی که ، بهش گفتم زر نزن اولا که من احساسم خوبه این نشون میده که من مسیرم درسته دوما این حرفی که گفتی حس بدی بهم میده پس یعنی حرف چرته سوما من که امادم خدا هر چی بگه و هر الهامی کنه با کله برم تو‌دلش پس دیگه حرفی نمیمونه ، و استاد دقیقا وقتی روی خودمون کار میکنیم و خدا داره پشت صحنه کارهارو به خاطر فرکانس های ارسالی ما انجام میده ،ما چیزی نمیبینیم و به همین دلیل ذهن نجوا میکنه به شکل های مختلف اما خب اگر احساس خوب معیار باشه هیچ وقت مسیر رو گم نمیکنیم و از مسیر خارج نمیشیم ، یعنی من این مدت داشتم روی اینکه خدا کارهارو انجام بده واسون بشم برای اسونی ها کار میکردم و خدا داشت کارهارو انجام میداد،اما ذهن میومد میگف بابا مگه میشه دیگه انقد راحت ؟؟؟انقد ساده ؟؟؟ فقط روی خودت کارکنی و هیچ کاری نکنی و هدایت بشی و خواسته ها وارد زندگییت بشه ؟؟؟

و من میگفتم بله هر جوری به خداوند نگاه کنی همونجوری باهات رفتار میکنه

مامانم به من میگه تنبل بس که میگم کارا باید راحت انجام بشه ،دیشبم بهش گفتم مامان خدا ادمای تنبل و هدایت میکنه به کارای راحت تر و پول دراوردن راحت و خندیدم و خوشحال بودم

برای یه عده ای این فایل چیزی بود که باید میشنیدن و بهش نیاز داشتن

اما برای من استاد اگاهی های این فایل تمام اون اگاهی هایی بود که چند روزه داشتم هدایتی روشون کار میکردم و با جمله به جمله این فایل با تمام قلبم داشتم تاییدشون میکردم

و خب بعده اینکه خواسته ها به بهترین شکل وارد زندگیم شد ،به ذهنم گفتم ببین پس میشه انقد راحت میشه انقد لذت بخش

استاد تا صب بنویسم میتونم راجب اگاهی های این فایل بنویسم که هیج جا این اگاهی ها نیست و گفته نشده

اما میخوام تجربه ای هم بگم که در تایید این اگاهی ها

راستی یه سوال تا حالا شده راجب اگاهی های این سایت با کسی حرف بزنید و بتونه هضمش کنه ؟؟؟به غیر از اشخاصی که توی این فضا هستن ؟؟؟ یعنی فقط فضای این سایت و به نظرم این اگاهی ها به قدری خالصه که حتی افرادی که در مدار موفقیت و خوندن کتابای موفقیت هستن باز هم سخته براشون هضم این اگاهی ها و درک اصل

چون تمام این اگاهی ها داره مارو سوق میده به سمت اسان شدن برای اسانی ها داره سوق میده به این سمت که میشه لذت برد و به خواسته ها رسید ، چیزهایی که بر خلاف تمام رسانه ها و سوشال مدیاس

الهی شکر که خوشبخت ترینیم که اینجاییم و جای دیگه ای نیستیم

همه ی ما که این فایل رو گوش دادیم نت برداری کردیم و نوشتیم یعنی در مدار خداوند هستیم و الهی صدهزار مرتبه شکر .

تجربه من برمیگرده به دوران خدمت جایی که ناآگاهانه سوار دوش خداوند شدم

هیچ پیش زمینه ای راجب خدمت رفتن نداشتم و توی یک شب تصمیم گرفتم برم خدمت و صب رفتم و تا 2ظهر تمام مدارک مورد نیاز به غیر از معاینه دکتر روی میز پلیس +10بود و الان که فک میکنم این با اختلاف سریع ترین تصمیم زندگیم بوده و با اختلاف شاید موضوعی بوده که انقد زود اقدام کردم راجبش

خلاصه خیلی ها سرزنش کردن که باید پذیرش میکردی سپاه و نیمدونم میری میفتی فلان جا و پدرت در میاد و بلکه از غرورت اونموقع کم بشه و اینا ، اما نمیدونم اون زمان این چه جرات و جسارتی بود که در من بیدار شده بود یه پسر 18ساله که اصن انگار نه انگار

خلاصه میگفتم هر جا بیفتم میرم که تمومش کنم ولی من متوسل به این و اون نمیشم برای پارتی بازی و حتی یادمه اون زمان که نااگاهانه مسیر توحید رو انتخاب کرده بودم اما هر بار که پیش میومد و این جملات رو عدا میکردم با تمام وجودم احساس میکردم که نیرویی محکم منو داره در اغوش میکشه و الانم دارم احساساتی میشم و همیشه موضوع خدمتم منو احساساتی میکنه ، چنان حس قدرتی وجودم رو فرا گرفته بود که اصن نمیتونم بیانش کنم ، از صمیم قلبم خوشحال بودم و حتی یه هفته قبلم رفتم با خوشحالی موهامو با صفر زدم و اهنگ موهامو زدم بهم میادم در کار نبود هههه و اصن سراسر شور و شوق بودم و شب اعزام انقد خندیدم و شاد بودم که پدربزرگم خدا بیامرز گف داری میری خدمت ها نه عروسی ، خیلیم جدی گف ،یعنی یه جورایی فک میکردن که من خل شدم

خلاصه همین احساس رضایت و احساس خوب همین احساس ارامش و اطمینان و همین نترررررس نبودن و نگران نبودن باعث شد که خداوند کارهارو انجام بده

افتادم پادگان ارتش عجب شیر که داستانیه برا خودش

اما خدا چطور کارهارو انجام داد ؟؟؟

همینکه رسیدیم به پادگان فقط بگو بخند بود با بچه ها بعد یه روز من شدم مسئول غذا با دوتا از بچه های دیگه جاتون خالی دل سیر میخوردیم و از بچه هام باج میگرفتم سره اینکه یه کم بیشتر غذا بدم هههه بنده خداها

خلاصه یه کم که هوا سرد شد چون اعزامی برج8 بودیم رفتم گفتم من نمیخوام مسئول غذا باشم ،چون دیگ شستن با اب یخ خیلی برام سخت بود و به راحتی قبول کردن و بگم اینم که چقدر با سرگروهبانا میونم خوب بود و یکیشون که به حدی جدی بود که به غیر من فک نکنم کسی توی گُردان خندشو دید در این حد ،حالا چرا ؟؟؟ چون من سوار دوش خداوند بودم بر خلاف همه که نگران این بودن که قراره یگانشون کجا بیفته خدا شاهده منو و دوتا از دوستام اصن فقط تو لحظه بودیم و بگو‌‌ و بخند و همین مثبت اندیشی و توجه به نکات مثبت اون دمای یخ بندون و محیط خشک رو‌تبدل به بهشت کرده بود و هر روز اوضاع بهتر میشد ،

چند روز گذشت و هوا دیگه خیلی سرد بود اونم سرده خشک اوه اوه اوه

من از اونجایی که علاقه داشتم به ارتش و میگفتم تو ارتش خدمت میکنم اگه بخوام برم خدمت به اسلحه و نمیدونم اموزش ها و اینا گوش‌میدادم توی کلاس ها و یه امتحان برگزار شد توی گُردان امتحان علمی که من بالاتر از همه نمره ی 90گرفتم و‌اول شدم توی گُردان بین پونصد و چن نفر و خلاصه سرگروهبان اومد وبه منشی گف تا یک هفته زارعی رو‌پست نمینویسی و اگرم مجبور شدی فقط و فقط اسایشگاه و من چند روزم اونجوری شبا با خیال تخت میخوابیدم و بعدش که میکم اوضاع داشتم بهتر و بهتر میشد و من نگران نبودم ، داشتم اسان میشدم برای اسانی ها

توی کلاس بودیم و یه جوون خوش چهره یه افسر وظیفه اومد داخل و سلام علیک کرد و گف کی‌ میتونه پُشتک بزنه ؟؟؟منو دوتا دیگه دستمونو بردیم بالا و اسمامونو نوشت و رفت

اقا چه خبره ؟؟؟؟

نگو برای روز جشن ترخیصی اموزشی ما یه نفراتی میخواست که یه گروه رزمی تشکیل بده و جلوی امیر پادگان روز اخر نمایش بدن در کنار برنامه های دیگه و رژه

اقا از فردا همه از صب سره کلاس و خسته و کلافه و ما اومدن دنبالمون و خلاصه از صب میرفتیم و‌اون پادگان یه باشکاه چند منظوره داشت ، رینگ بوکس رینگ کشتی دستگاهای بدنسازی ، پینگ پنگ و… صب میرفتیم تا بعد از ظهر تا پایان وقت اداری اونجا بودیم ، روزای اول که شوق داشتیم و تمرین کردیم و بعد دوسه روز دیگه کلا میرفتیم و توی گرمای دلچسب باشگاه میخوابیدیم ، و حال میکردیم برا خودمون و اون افسر وظیفه که مسئول اونجا بود اقا میلاد که انشالله هرجا هست سلامت باشه و لبش خندون ، خیلی پایه بود و میگف یه جا بخوابید که کادری هایی که میان تمرین شمارو نبینن لااقل هههه و من بیشتر اسون میشدم برای اسونی ها

بعدش یه بار بعد از ظهر توی کلاس نشسته بودیم که یه نفر باز اومد داخل و گف که فک‌کنم کی میخواد تهران خدمت کنه ؟؟؟ دوباره من مثل همیشه دستمو بردم بالا هههه و با دوتا دوست دیگم که میگم فقط شوخی و خنده و بیخیال بودیم ، خلاصه اسم هامونو نوشت و رفت و فرداش مارو صدا زدن رفتیم تو یه اتاقی و گفتن که ببینید اگر سوالایی که میپرسیم رو‌درست جواب بدید بهترین جا خدمت میکنید و مثل این همه سرباز نگران کجا افتادنتون نیستید ،مام که بیخیال تو‌سرو کله ی هم دیگه میزدیم اونجا ،خلاصه یه سری سوال کردن که تو چه خونواده ای بزرگ شدین؟؟؟ ماهواره دارین خونتون یا نه و چنتا سوال دیگه و خلاصه گفتن برید اما راجب جواب هاتون تحقیق میکنیم ، ما این تحقیق میکنیم و به شوخی گرفتیم اما بعدا که رفتم یگان و افتادم حفاظت اطلاعات لویزان که بهشت ارتشه برای خدمت ،معلوم‌شد یعنی همسایمون گف که اره اومده بودن دونفر ناشناس راجب شما از ما پرسیدن و گفتم دمشون گرم من که ادرس درست حسابیم ندادم ،چجوری پیدا کردن خونه مارو ، البته یادمه گفتن اگه ادرس دقیق یا پلاک نمیتونین بدین یه کروکی بکشین و من یه کروکی کشیدم اونجا

خلاصه باز اسان شدن برای اسانی ها

از بین اون همه هم دوره توی ُگردان ،اون‌دوره فقط سه نفر افتادن تهران که مابودیم و بقیه همه از دم مرز اکثرا و یادمه روز اخرم انقد سرد بود که جشنی برگزار نشد و سریع از میدون اومدیم اسایشگاه و امریه هارو دادن و یادمه که اون دوستانی که به من میگفتن که ما پارتیمون فلانیه و سرهنک و سرتیپ ناحیه و نمیدونم کی‌و‌کی همه ی اونا تو شُک بودن که چه بلایی سرشون اومده ؟؟؟چون حساب کرده بودن روی اون شخص و ما سه تا دیوونه روی خداوند و خداوند به شدت کافیه برای اینکه همه ی کارهارو انجام بده و‌همه ی نعمت هارو بده به شدددددددددت کافیه

خلاصه من بعد سه روز استراحت رفتم تهران و از سید خندان منو جدا اسمم رو صدا زدن و فرستادنم لویزان و من فقط یه دو سه روز بود داشتم توی اونجا و مینی سیتی و معاونت نیروی انسانی و اینا کاغذ بازی میکردم و نمیدونستم چه خبره و بعد یه استواری اونجا بود که گفت این نامه بازیا برای انتقالیه !!!!

انتقالی؟؟؟؟؟؟ من ؟؟؟؟ به کسی نگفتم ؟؟؟

به پدرم زنگ زدم بابا به کسی سپُردی برای انتقالی ؟؟؟ گف نه تو‌گفتی جام راحته و به کسی نگو ، گفتم باشه بابا خدافظ ، بعد سه روز نامه ی انتقالی من دستم بود و اومدم نزدیکترین پادگان به شهر خودم که به غیر از من که حوصله رفت و امد نداشتم همه همشهریام روز برگ بودن ، توی پادگان هیچ کس باورش نمیشد که کسی بتونه توی سه روز انتقالی بگیره از کادر بکیر تا سربازش هههه

اما من روی دوش خداوند بودم

من اسان شده بودم برای اسانی ها

و بعدا معلوم شد که یه عزیزی از دوستان پدرم با یک‌ شخصی که توی ارتش خیلی دوست و اشنا داره حرف میفته و میگه اره پسر فلانی سربازه وبعد دیگه اون پیگیر همه چی میشه

حالا سوال ؟؟؟ چرا باید بین این دو تا حرف بیفته ؟؟؟ حرف من ؟؟؟ و بعد اون بنده خدا پیگیر کارای من بشه و من اون بنده خدارو تا بعده خدمتم که برای تشکر قربونی بردم براشون ندیده بودم و نمیشناختمش

میبینید ؟؟؟ اون فرکانس ها و اون لذت بردن ها و اون نترسیدن ها و اون نگراااااااااااااان نبودن ها باعث شد که من پله پله اسان بشم برای اسانی ها و خداوند کارارو انجام بده

از یگانم که نگم که اصن میونم با کادریا و فرمانده و همه اینا انقد خوب بودکه اصن انگار نه انگار که اینجا پادگانه و ارشد گروهان شدم چون توانایی خیلی خوبی داشتم در کنترل نیروی انسانی و خب طول خدمتم رو حساب کنی توی یگان من 6ماه تمام مرخصی رفته بودم که فرمانده یه بار صدام زد گف زارعی من یه پارتی درجه یک دارم توی گروهان خودمون و حساب کردم اگر از الان تا اخره خدمتش به این مرخصی بدم بازم اندازه تو نمیتونه بره مرخصی و کلی خندیدم و گفتم جناب سروان خودت امضا کردی دیگه

خلاصه همش شوخی و خنده و صمیمیت

و به بهترین شکل ممکن و با کلی اتفاقای خوب خدمتم تموم شد و این بود داستان اعتماد به خداوند و توکل

الهی صدهزار مرتبه شکرت

خدایا یادت رو همواره و در هر لحظه در دلم جاری کن و منو خودت به خودت نزدیک گردان

تو به ما یاداوری کن خدایا این مثال هایی که اعتماد کردیم بهت و تو کارهارو انجام دادی به بهترین شکل ممکن .

تنها تورا میپرستم و تنها از تو یاری میجویم .

درپناه الله یکتا .