سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 171

سفر به دور آمریکا قسمت 171

به نام خدایی که حامی منه در مسیر تغییر باورها و افکارم

\با سلام خدمت استاد عزیزم مریم جان و تمام دوستان خوبم

خدا رو شکر که باز هم فرصتی فراهم شد تا با جریان این آگاهی ها همراه بشم و با اونها بزرگ بشم

استاد جان چند رو ویش من رفته بودم بیرون و اتفاقا میخواستم ان تجربه رو بنویسم توی قسمتهای قبلی که نشد و انگار زمان مناسبش امروز بوده و من باید اینجا مینوشتم

جمعه گذشته من با خواهرم اینا زدیم بیرون توی ی بعد از ظهر پاییزی و جالبه که دقیقا مثل اون روزی که شما توی نشنال پارک بودین اینقدر هوا گرم بود که ما لباس گرم با خودمون نبرده بودیم

توی مسیر خارج شددن از روستا و رد شدن از قلعه ای که پشت روستاست و کنار پارک کوچکی که اونجاست دو تا از همکلاسی های خواهر زادم رو دیدیم که خودشون تنهایی رفته بودن روی قلعه که شیب و ارتفاعش هم زیاده و داشتن از پله های توی مسیر قلعه رد میشدن اونم تنهایی در صورتیکه خود من وقتی از اون پله ها رد میشم با احتیاط رد میشم چون ی ارتفاعی دارن همونجا بود که تحسین کردم اون دو تا بچه ی 8 ساله که اینقدر شجاع هستن و آزاد و رها در صورتیکه خواهرزاده ی من محاله همچین مسیری رو خودش تنهایی بره و یاد صحبت های شما در مورد مایک افتادم که چقدر مستقل بار اومده و چقدر این ویژگی رها بودن در مورد بچه ها ی موضوع جالبیه وقتی من برای اولین بار از شما شنیدم در مورد برخوردتون با مایک که تربیت درست فرزند باید با رها کردن خودمون از وابستگی همراه باشه تا بچه مستقل بار بیاد

بعد از دیدن این صحنه و یادآوری صحبت های استاد از کنار کشتزارهای سبزی رد شدیم که رنگ سبز تیره ای داشتن و تازه جوانه زده بودن و ی صحنه ی خیلی زیبایی رو بوجود آورده بودن که وقتی نگاشون میکردی عین ی مخمل سبزی تمام زمین های اطراف رو پوشیده بودن .بعد یادم اومد که این زمین ها همون زمین هایی بودن که تا ی ماه پیش خبری از سرسبزی توشون نبود و انگار ی لباس مشکی سیاه تنشون کرده بودن زمین ها .و اینه طبیعت خداوند که مرتب میمیره و زنده میشه تولد و مرگ های پی درپی همون چیزی که برای انسان هم اتفاق می افته و بقول خداوند در قرآن همون سیستمی که داره اینها رو پیش میبره همون سیتم هم انسان ها رو میاره و میبره و این کار براش آسونه و اون قادر به هر کاری هستش

بعد از دیدن و لذت بردن از این صحنه ها و به یادآوری بحث خلقت ی دفه متوجه شدیم که ی گروهی از خانم ها که جلوتر از ما حرکت میکردن بدو بدو برگشتن و دلیل اینکارشون صدای سگهایی بود که داشتن از ی گله مراقبت میکردن اونها چون ترسیده بودن سگها هم دنبالشون کرده بودن اما ما وقتی رسیدیم به اون گله چون نترسیدیم و ادامه دادیم سگها ی کم پارس کردن و بعدش ساکت شدن البته این رو هم بگم که دامادمون هم باهامون بود و هم عقیده رو داشت که نباید بترسین اما اگر دامادمون هم نبود من بخاطر آگاهی هایی که از استاد کسب کردم خیلی نسبت به سگها بهتر شدم چون قبلا خیلی مترسیدم اما از اونجایی که استاد گفتن آدمی که با خودش در صلح باشه حتی حیوانات هم کاری باهاشون ندارن من هم با کار کردن روی خودم توی این زمینه خیلی بهتر شدم و الان خیلی مواقع که از محل کارم میام با سگها برخورد میکنم وترسی ندارم و ی ذره ترس هم که میخواد بیاد سراغم حرفهای استاد توی ذهنم مرور میشه که اونا کاری با تو ندارن و از کنارشون رد میشم حتی شده بعضی مواقع که از نونوایی میام و نون دستمه دنبالم می افتن و من ی کم بهشون نون میدم

اینم تجربه سگ ها

بعد از رد شدن از کنار اون گله رسیدیم به رودخونه که ی آب زلال شفافی داشت درست مثل این رودخونه هایی که شما نشون دادین .من قبلا به خاطر اینکه میگفتن زباله های بیمارستانی رو میریزن توی رودخونه مقاومت داشتم در رفتن توش ولی باز هم با آموزشهای استاد توی این چند سال با این قضه هم راحت شدم که این آب آب جاریه و تمیز میشه حتی اگر اون چیزی که شنیدم درست باشه که مطامن هم نیستم

خلاصه با دیدن آب زلال رودخونه پاچه های شلوار رو زدم بالا و با پای برهنه رفتم و از رودخونه رد شدم اولش خیلی سرد بود اما ی کم که رفتم و داهام عادت کرد تمام اون گرمایی که توی بدنم بود بخاطر آفتاب سوزان از بدنم رفت و خنک خنک شدم .حس خیلی زیبایی بود و بعدش از بیقه فاصله گرفتم و باز هم صدای استاد توی ذهن پیچید از دوره سلامتی که اگر رودخونه یا دریا نزدیکتون هست برید و ی 20 دقیقه توش بشینین تا مواد معدنیش جذب بدنتون بشه و منم ی سنگی وسط رودخونه بود و رفتم و پنشستم اونجا و پاها رو گذاشتم توی آب و گوش کردم فقط سکوت بود و آرامش و صدای آرام آبی که در جریان بود و هر از گاهی صدای گنجشک ها و کلاغ هایی که داشتن اون بالا میچرخیدن و سیاهی رنگشون توی دل آسمون آبی زیبایی خودشون رو داشت توی این خلوته بودم که صدای بلند ی اسپیکر توجهم رو به خودش جلب کرد وقتی نگاه کردم چند تا از دانش آموزای خودم بودن که ی کوله ورداشته بودن و با ی اسکیر خفن که صداش آدم رو به وجد می آورد زده بودن به دل رودخونه و داشتن رد میشدن موسیقیه اینقدر شاد بود که آدم دوست داشت باهاش برقصه .با دیدن اونا که از خونواده هایی هستن ه توی روستا به علی بی غم معروفن به خودم یادآوری کردم که ببین زندگی یعنی لذت بردن در لحظه .در حالی که خیلی از داشن آموزا خودشون رو حبس کردن توی خونه و شب و روز دارن درس میخونن اینا توی این هوای عالی زدن بیرون و دارن لذت میبرن حلا 20 نشن 15 که میشن اما این لذت بردنه اینا رو به همه چی میرسونه چیزی که من تا قبل از آشنایی با استاد نمیدونستم و تجربش نکرده بودم همونجا به خودم گفتم ببین اینا ی نشونه هستن برای تو که لذت بردن رو به تعویق نندازی .

بعد از اون تجربه رفتم و ی کم با خواهر زادم گل بازی کردم با ی گل رس قشنگی که شکل گرفته بود به خاطر بارونهای چند وقت پیش و هنوز خشک نشده بود چقدر حسش خوب بود احساس بچه بودن میکردم چقدر خاهرزادم هم داشت لذت میبرد و باز هم من به خمودم یادآوری کردم که ببین لذت بردن یعنی این یعنی گل بازی کنار رودخونه

بعدش هم شستن دستام با آب رودخونه که اون هم خودش لذت خودش رو داشت

و وقع برگشتن هم پرواز کبوترها توی آسمون زیبا ی تجربه قشنگ دیگه ای بود

راستش اون روز قبل از بیرون رفتن ی کم حالم گرفته بود و نمیخواستم برم بیرون اما وقتی خواهرزادم اصرار کرد با خودم گفتم چرا من دارم این لذت رو از خودم دریغ میکنم و رفتم و وقتی این تجربه ها رو دیدم و تجربه کردم موقعی که برگشتم حس خیلی خوبی داشتم

الان هم فقط 5 دقیقه اول فایل رو دیدم چون نت ضعیف بود اجازه دادم دانلود بشه و بعدا ببینم وقتی کپشن فایل رو خوندم حسم گفت همین الان بنویس و به تعویق ننداز و الان که اینا رو نوشتم یادآوری و مرورش هم حس خوبی بهم داد

سپاسگزارم استاد و مریم جان فعلا خدا نگهدار