سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 171 - صفحه 15 (به ترتیب امتیاز)

سلام بریم قصه صعود به قله اراگاتس ارمنستان بزرگ ترین قله این کشور رو براتون بگم

یه سفر به مناسبت دیدن مراسم فصل انگور و برداشت کشاورزی شون برگزار شد

من و دوستم فاطمه ایشون از شیراز بودن هم توی این سفر یک هفته ای به ارمنستان شرکت کردیم

قرار شد از تهران با گروه همراه بشیم و بریم اتوبوسی ارمنستان

موقعی که رسیدیم ترمینال آزادی و هم تیمی ها رو شناختم به لیدر گروه گفتم من می‌خوام قله اراگاتس رو هم برم گفت اوکی یک روز که ما میریم شهر گردی تو نیا برو قله

و یکی از همسفر ها هم گفت اگه واقعا همچین نیتی داری من باهات میام

توی اتوبوس بچه ها سر رفتن به قله اراگاتس بحث می کردن یک تیم دیگری آخر اتوبوس بودن و صحبت های ما رو شنیدن

یک خانم کوهنورد اومد سمت ما وسط اتوبوس گفت کیا می‌خوان برن اراگاتس من کوهنوردم و هر ساله تیم می برم سمت قله اراگاتس و آرارات

منم گفتم من می‌خوام برم ، یه نگاهی کرد و گفت بچه بازی نیستا باید مربی و راهنما داشته باشی همینجوری نمیشه

و رو کرد به اون هم تیمی دیگه ایشون یک آقای مسن بودن و معلوم بود که کوهنوردی و طبیعت گردی حرفه ای هستن و گفت خودتون اوکی هستید ولی مسئولیت یک خانم زیاده و اگر می رسد فلان فلان … یکسری توضیحات فنی داد به هم تیمی من و آخرش مثل اینکه گفت

مثلاً شاید من صعود نکنم ولی خوبه تجربه اش می ارزه

منم خیلی با خانومه ارتباط نگرفتم چون بر اساس ظاهر لاغر من داشت یه اظهار نظری می کرد و به خودم میگفتم اصلا نمی فهمه من کیم

خلاصه روز سوم ورود ما به ارمنستان به همه اعلام کرده بودم فردا ما قراره بریم قله ، به هم تیمی ام گفتم آقا فردا صبح شرایط آب و هوایی مساعد هست بریم قله ؟

شب قبل حرکت گفت ببخشید من یکی از پاهام درد می‌کنه و نمیشه بیام

لیدر و بقیه اعضای گروه فکر می کردن حالا که هم تیمی من اون آقای حرفه ای تره کنسل

کرده پس دیگه برنامه منم کنسله

من به لیدر گفتم اوکی ایشون نمیان من فردا صبح زود میرم

لیدر گفت نمیشه تنها

اینجا ایران نیستا

با کی میخوای بری ؟

تنهایی یه کشور دیگه

قله بزنی ؟

چیزی ات بشه چی ؟ بزار سفر بعدی برو الان نرو

تو نه تیم داری نه همراه خیلی ریسکه

بچه های تیم هم همراهی می کردند و میگفتن دختر نمی ترسی تنها بری

گفتم من می رم فردا صبح مسئولیت اش هم با خودم

خلاصه لیدر یه برگه آورد و من تعهد دادم

شب دوستم فاطمه که از شیراز بود و هم اتاقی من بود گفت فاطمه از خر شیطون بیا پایین

من کوهنورد نیستم و گرنه باهات می یومدم واقعا میری

یکسری از اعضای گروه سردرد داشتن و روز قبلش تست داده بودن و متوجه شدن کرونا گرفتن

منم صادقانه اون سردرد داشتم ولی به رو نیاوردم که دلیل محکمی برای بقیه نشه

به فاطمه گفتم آره میرم

وسایل آماده کردم و گرفتم خوابیدم که 3 صبح بزنم بیرون

اینقدر از خواب بلند شدم اون شب

و استرس داشتم که نگو و نپرس

به خودم میگفتم دختر خنگ تو رو چه به اینکارا

چرا مرض داری ؟ شبیه آدم معمولی ها باش دیگه

چرا کارهای عجیب و غریب می کنی چرا چالش های دهن سرویس کن برمی‌داری ؟

خلاصه

صبح بیدار شدم yandex گرفتم تا دریاچه کارا

( این اطلاعات از اینترنت درآورده بودم ) .

یه ماشین اومد دم هتل ، و من رفتم

خدای من

نشستم تو ماشین هوا تاریک تاریک

جاده تاریک و از شهر خارج شدیم به سمت روستا های کوه پایه

جاده خاکی شد و اینقدر تاریک بود که فقط نم نم بارونی که به شیشه های عقب می خورد می دیدم و جلو ماشین هم نور می افتاد می فهمیدم خاکیه و سربالایی

کمی استرس داشتم دختر تنها با یه مرد توی جاده خاکی معلوم نیست کجا هست ؟

نکنه این آقا اشتباهی کنه ؟

ولی صادقانه از کل تایم شاید 5ـ10 دقیقه این نگرانی ها توی سرم می یومد

یه آرامش عجیبی بعد از اینکه نشستم توی ماشین منو فراگرفته بود واقعا ترس عجیب غریبی نداشتم

خیلی کم همین نجوای اینکه دختر تنها جاده خاکی بارون می‌کنه … مییومد

رسیذم دریاچه هیچ بنی بشری جر من نبود

یا خدا این که سخت تر شد

اون لحظه توی ماشین راننده بود

الان اینجا هیچکس نیست

پول یاندکس دادم و باید خورد بهم میداد ولی نداد و منم گفتم همین که تا اینجا اومدی دمت گرم ول کن بقیه پول رو

هوا تاریک دریاچه تاریک خیلی سرد بود

منم همه لباس هام از کوله درآوردم و پوشیدم

کمی اونجا این پا اونپا کردم موندم تا بلکه یک تیم یه آدم زنده پیدا بشه

هیچ کس نبود یه ون اون سمت دریاچه بود احساس کردم توش آدمه ولی بیرون جز من و دریاچه و چند تا سازه ویک قهوه ساز بیرونی چیزی نبود

یکم ایستادم دیدم هیچ کس نمیاد گفتم خدایا اگه بارندگی بشه نرسم قله چی

منتظر آدم ها وای نیستم

مسیر پاکوب مشخص بود همون مسیر گرفتم گفتم آروم آروم میرم شاید یه کسی پیدا شد ولی اینکه اینجا وایستادم و کسی پیدا نشه اینهمه راه اومدم قله نرم اگر بیشتر از اینها منتظر بمونم به ساعت 14 کوهنوردی که میگن شاید نرسم و هوا خراب بشه

پس من راه افتادم یکم که رفتم رسیدم به پناهگاهی که همون نزدیکی دریاچه بود در زدم یه نگهبان توش بود بهش گفتم من دارم میرم قله اگر برگشتم حواست باشه تنهام و تیمی ندارم

اونم گفت اوکی و مسیر قله رو حدودی نشونم داد که باید از کجا بری و این مسیر های دیگه فرعی هستن و به قله نمی رن

خلاصه یواش یواش رفتم توی مسیر قله و یه صدای توی درونم می‌گفت دختر نه اینترنت داری نه راهنما نه لیدر نه همراه

آخه قله میخوای بری ؟

و یه صدای هم درونم می‌گفت آروم باش تو مسیر ادامه بده ول کن به چیزی فکر نکن

همین طور رفتم و رفتم و رفتم یه جا برگشتم پشت سرم دیدم دو تا چراغ پیشونی دارن میان بالا

خوشحال شدم اصلا حد و حساب نداشت

وای خدایا شکرت

دیگه تنها نیستم

همونجا کنار تخته سنگی ایستادم تا اونها برسن

یک دختر و پسر فرانسوی بودن که با یک ون از فرانسه همین طوری اومده بودن اومده بودن تا رسیده بودن ارمنستان و بعدش کلی برنامه سفر داشتن که برن ترکمستان و افغانستان و هند و …

خیلی باحال بودن

قدرت جسمانی فوق العاده ای داشتن

و من نفس نفس می زدم اون دو تا هیچی انگار نه انگار

مثل جت راه می رفتم فوق العاده بودن

خلاصه رسیدیم به یال ها اون دو نفر می خواستن برن یال شمالی قله اراگاتس بزنن و من هدفم یال جنوبی بود

اون دو نفر از من جدا شدن و یه اپلیکیشن به نام tracing پسره برام ریخت و گفت این تمام مسیر ها رو آفلاین بهت میده و هیچ نگران نباش

و تو به راحتی می ری قله

بعد من رفتم سمت یال جنوبی، یه قسمتی اش خیلی شن اسکی طور بود و خیلی باید مراقب می بودی دست هام یخ زده بود و نوک دماغم هم قرمز قرمز شده بود خلاصه هی می ایستادم و کووووه کوووه می کردم و هرآنچه لباس داشتم هم تنم بود و دیگه باید تحمل می کردم ، تا وقتی رسیدن به صلیب بزرگ قله که کلی شهید هم دفن کردن اونجا اینقدر گریه کردم گریه کردم از خوشحالی که حد نداشت

مثل دیوانه ها حسی از خوشحالی زیادی توام با گریه و جیغ درونم بود یکم رقص خوشحالی کردم و بعد گوشی رو تکیه دادم به سنگ ها و از خودم عکس و فیلم گرفتم

و حسابی اون بالا خودم تک و تنها برای خودم کیف کردم

برگشتم پایین تر گفتم توی نوشته اینترنت گفته بود دو یال صعود میشه کرد یه یال بلند یه یال هم کوتاه تر از این بزار اون یکی یال هم برم

رفتم به سمت یال دومی که اتفاقا خاکی طور بود مسیر و یه جاهایی برف داشت و هنوز برف اش آب نشده بود

رفتم و رفتم و رفتم تا رسیدم به یال دومی و اونجا مثل هفت سنگ آدم ها سنگ یه عالمه بالا هم چیده بودن اینقدر زیاد بود که نگم

اون صلیب رو هم دیدم و باهاش عکس گرفتم و بعد گفتم دیگه برگردم سمت دریاچه

با همون اپلیکشن tracing برگشتم به سمت دریاچه کارا وقتی نزدیک های دریاچه می شدم اینقدر توی راه رقصیدم و حس خوب داشتم نگو و نپرس باورم نمیشد فاطمه تنهایی قله اراگاتس فتح کردی دیگه چی

خلاصه رسیدم به دریاچه ( کاش اونجا ساعتی رو لذت می بردم )

و اینترنت نداشتم رو کردم به خدا گفتم تا اینجا که عالی بود و همه کار کردی بقیه اش چی ؟ منو ببر پایین دیگه

همین مکالمه ها رو می کردم که یه ماشین کویتی – عراقی تویوتا دو کابین مشکی داشت می رفت پایین از آقاهه پرسیدم ببخشید چجوری yandex بگیرم اینجا ؟ گفت اینجا یاندکس قبول نمیکنه کجا میخوای بری

گفتم شهر

گفت ما تا روستای … ( یادم نیست ) می ریم اونجا خط اتوبوس مستقیم داره خودت بری تا ایروان

خلاصه با اون دو آقای عراقی – کویتی سوار شدم هیچهایک اومدم تا یکی از روستا های که خط اتوبوس داشت به ایروان

و بعد با اتوبوس برگشتم هتل مون و بچه ها تیم هم کنجکاو گفتن رفتی گفتم آره که رفتم و خلاصه خاطره رو تعریف کردم براشون

این خاطره دوم خاطره سوم مربوط میشه به زمان دانشجویی – کارمندی من که رفتم سراغ فتح قله دماوند

بازم به همین شکل عجیب و غریب و دیوانه وار