سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 205 - صفحه 10

به نام خالق عشق و زیبایی

درود و خداقوت به استاد عزیز و خانم شایسته زیبا و زیبابین و همه همسفران خوبم در این سفر فوق‌العاده

همان‌طور که انتظار داشتم این سفر من رو وارد بعد جدیدی از زندگیم کرده، بعدی که خیلی برام آشنا نیست اما ویژگی‌هاش رو می‌تونم به‌راحتی بشمرم:

اولیش اینکه به‌شدت آرام‌تر از همیشه خودم هستم، یعنی سابقه نداشته تو زندگیم انقدر احساس آرامش داشته باشم، انقدر نگران هیچ چیزی در گذشته و آینده خودم نباشم، چرا میگم هم گذشته و هم آینده؟ به این دلیل که زندگی که الان دارم تجربه میکنم حاصل باورهای گذشته خودمه، همه اون محدودیت و ترس‌هایی که در مسائل مختلف وجود داره، البته با این تفاوت که درک این باور که من خودم خالق زندگی خودم هستم هر لحظه داره کامل‌تر میشه و باعث میشه انقدر کمتر از قبل نگران زندگی خودم باشم که تقریباً میتونم بگم احساس نگرانی خاصی ندارم در مورد هیچ موضوعی در زندگیم. خیلی از محدودیت‌ها و نگرانی‌هایی که همراه خودمون داریم فقط برای گذشته نیستند و داریم با خودمون به آینده هم میاریم، مثلاً یکی از اون مسائل اساسی که در کار خودم متوجه شدم دقیقاً همین بود، من داشتم با کلی باور اشتباه هر روز رو با یه پیش‌فرض از قبل که: “امروز هم مثل دیروزه نتیجه” شروع میکردم و طبیعتاً چیزی هم که بدست میومد چیزی شبیه روز قبل بود اما اومدم این باور جایگزین کردم که می گفته امروز من شبیه دیروزمه، تو هر روز من دارم کلی چیز جدید یاد میگرم، کلی مورد جدید به لیست سپاس‌گزاری‌هام اضافه میشه، کلی احساس لیاقتم داره بیشتر میشه، کلی آگاهی جدید و درک‌ها و منطق‌های قوی‌تر در مورد قانون پیدا میکنم، کلی نتایج بهتر دارم میگرم، این الان شبیه گذشته منه؟ هرگز. هر روز میتونه اون روزی باشه که تو خیلی از خواسته‌ها و تجربیاتی که از قبل می‌خواستی رو تجربه کنی اما وقتی که با این پیش‌فرض شروع میکنی دروازه‌های رحمت الهی رو به روی خودت میبندی. نشانه اینکه داری درست رو خودت کار میکنی اینکه آرام هستی و رها میشی از نتیجه و سعی میکنی امروز رو بهتر و عمیق‌تر زندگی کنی.

همین امروز داشتم طبق اون هدف کوتاه‌مدتی که در کشف قوانین برای خودم تعریف کرده بودم یه بررسی از نتایج و اقدامات میکردم، به خودم گفتم ببین درسته که هنوز نتیجه شاید برات واضح نشده اما به‌خاطر همین هدفی که برای خودت تعریف کردی کلی بهبود در زندگی و باورهات ایجاد کردی، از تغییر محل زندگیت بگیر، تا الویت پیدا کردن کار کردن روی قوانین، به‌خصوص باور احساس لیاقت و فراوانی تا درک عمیق‌تر قانون سپاس‌گزاری و تمرکز بر نکات مثبت، تو همین مدت کوتاه اصلاً قابل مقایسه نیست حجم تغییراتی که در زندگیم اتفاق افتاده. همون موقع از خودم پرسیدم مگه نمی‌خواستی این خواسته رو داشته باشی که به این چیزا برسی؟ خب تو که الان همه این چیزا رو همین الان هم داری، پس با آرامش بیشتری حرکت کن، هر چقدر آدم آرام‌تر میشه کیفیت مسیر بالاتر میره، یعنی اگر ما بتونیم عجله کردن رو در زندگیمون مدیریت کنیم به هر چیزی که می‌خوایم به بهترین شکل ممکنش میرسیم. اصلاً تجربه زندگی خودم هم این رو تایید میکنه که هر چیزی که باعث شادکامی پایدار در زندگی من شده چیزهایی بوده که خیلی آرام، آسان و بدون نگرانی ایجاد شده، بعد نه تنها خودت بلکه جمعیتی از اون فضای فرکانسی تو بهره‌مند میشن، نمونش همین خونه که از وقتی جامون عوض شده یه روز هم نبوده که مهمان نداشته باشیم و همه دارند چندبار چندبار میان، همشون هم میگن چقدر خونتون آرامش داره چقدر انرژی خوبی داره، نمیدونیم چرا ولی همه چیزش عالیه واقعاً و منی که به لطف خدا این خواسته رو خلق کردم میفهمم که دلیلش آرامشی بود که من داشتم و اعتمادی که به قوانین بدون تغییر خداوند کردم و سعی کردم که صبور باشم و نتیجش شد این که خدا میدونه این‌ها تازه بخش کوچکی از خیر و برکت زندگی به سبک خداست، درست مثل همین سایت.

این روزها خیلی دارم به خودم یادآوری میکنم که احسان تو باید بتونی خودت رو از همه نظر از جامعه جدا کنی، سبک‌های مختلفی که دیگران برای زندگیشون انتخاب کردن که 99% نتیجش اصلاً باب میلشون نیست به این دلیل که بوسیله کلی باورهای محدودکننده و ترس ایجاد شده، با کلی بدو بدو و تقلا، تو کاری به اونا نداشته باش و بیا به سبک خدا زندگی کن. سبک خدا بدو بدو و عجله نیست، دست و پا زدن و تقلا نیست.

أَلَمْ تَرَ أَنَّ الْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ لِیُرِیَکُمْ مِنْ آیَاتِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ

امروز این آیه رو خوندم و اولش متوجه نشدم منظورش رو اما حالا که دارم این کامنت رو مینویسم میفهمم که همینکه این کشتی‌ها به آرامی روی دریا حرکت میکنند به این معناست که تو کافیه سوار کشتی بشی خودش آرام آرام میبرتت به سر منزل مقصود چون قانون همینه، بعد خطاب رو ببین به چه کسانی گفته: افراد صبور و سپاس‌گزار.

خود خدا هم برای خلق هیچ چیزی عجله نمیکنه. به‌نظر من عجله نداشتن تو زندگی، دست کم نگرفتن خودت و صبور بودن برای حصول نتیجه و مدیریت احساسات و حفظ آرامش و سپاس‌گزاری برای هر لحظه زندگیت و با عشق حرکت کردن برای اهدافت و رها بودن از نتیجه و عمیق شدن در هر لحظه از زندگی یعنی به سبک خدا زندگی کردن. سبکی که انسان رو به شادی و شادکامی میرسونه.

دیشب یه کتابی می‌خوندم از شیخ محمد بن راشد آل مکتوم حاکم دبی که در پاسخ به یک خبرنگاری درخصوص موضوع شادی و شادکامی پرسیده بودند که چقدر بودجه برای این کار در نظر گرفتید؟ و ایشون جواب دادن که تمام بودجه حکومت برای این‌کار در نظر گرفته شده، هر کاری که ما میکنیم با هدف دستیابی به احساس شادکامی است و اگر ببینم طرحی این هدف رو به همراه نداره اجراش نمیکنیم. به خودم گفتم ببین این تفاوت در نگرش‌هاست که تفاوت ایجاد میکنه ها. کجا ما هر کاری کردیم برای شادی و شادکامی خودمون بوده؟ کجا این به ما گفته بودند که هر کار می‌خوای بکنی برای رضای دل خودت که رضای دل خداست انجام بده، عوضش گفتن برو فلان لباس رو بپوش که الان خالت، عموت میاد، الان زنگ بزن به فلانی الکی یه تبریک بگو یه حالی ازش بپرس، فلان چیزو عوض کن یه کی اومد خونمون نگن چقدر بدبختن سال به سال زندگیشون هیچ تغییری نمیکنه، دیگه از همه بدترش اینکه میری بیرون از خونه، خونه رو مرتب کن که اگر مردیم برنگشتیم بعد ما یکی اومد خونه نگه چه خونه زندگی داشت همون بهتر که مرد انقدر شلخته بود.

کجا یاد گرفتیم به جوکای بی‌مزه خودمون قه قه بخندیم؟

عشق کنیم با کاری که داریم انجام میدیم؟ (این مورد که یه باگ اساسی در منه)

برو فلان کارو انجام بده توش پوله، فلان چیزو قسطی بخریم جلو 4 نفر بد نباشه.

سوال اینجاست تو این همه بدو بدو و تقلا و استرس و نگرانی، کِی ما فرصت می‌کنیم زندگی کنیم برا همینه الان من وقتی دارم پیاده‌روی می‌کنم عشق می‌کنم که خدا بهترین وسیله جهان دو تا پا بهم داده بدون هیچ مشکلی به رایگان هر جا دوست داشته باشم من رو میبره، تازه خیلی جاهایی که موتور و ماشین نمیتونه بره پاهام میتونن برن.

اینجاست که ما فکر می‌کنیم ثروت مارو از خدا دور میکنه، چرا؟ چون برای بدست آوردنش داریم زجر میکشیم آخرشم میدونیم هیچکدومش رو با خودمون نمیبریم بعد میگیم اصلاً چه فایده که داشته باشیمش؟

واسه اینکه یاد نگرفتیم ثروت بهترین نعمت خدا میشه برات به‌شرط اینکه برای رضای خودت و زندگی بهتر و باکیفیت‌تر خودت بخواهیش و خیلی آسون هم وارد زندگیت بشه. این ثروت ثروت خداییه نه اون چیزی که با تقلا برای راضی نگه داشتن دیگران داره میاد تو زندگیمون.

اتفاقاً دیشب تو پیاده‌روی داشتم جلسه 3 قدم هشتم رو گوش میدادم میگفتم خدایا من هر الگوی نزدیکی که تو زندگیم هست که ثروتمنده یه جای کارش میلنگیده همیشه خب معلومه من جریان ثروت رو نمیتونم پیدا کنم، بیشتر از اون چیزی که من یاد ثروت سلیمان و امام علی و یوسف و رونالدو و ایلان ماسک باشم وقتی به آدمای پولدار فکر میکنم افراد نزدیک به خودم یادم میاد. تو این وضعیت اگر جریان ثروت به آسانی و لذت‌بخش سراغت بیاد تو باید به قانون شک کنی.

بنابراین همین آرامش یعنی تو در مسیر درستی قرار گرفتم، درسته هنوز به بعد آزادی مالی دلخواهت نرسیدی اما مسیر رو پیدا کردی، همینکه مدت‌هاست تو هیچ هزینه اضافی تو زندگیت نداری به این معناست که تو ثروتمندی، همینکه تو داری هر لحظت رو عمیق‌تر زندگی میکنی یعنی ثروتمندی، همینکه تو کمتر از گذشته نگران ورود ثروت در زندگیت هستی تو ثروتمندی. باید این‌ها رو به خودم بگم. شیطان هیمشه از باب عجله وارد زندگی آدم میشه. یکی از جاهایی که میتونه گمراهت کنه اتفاقاً زمان رسیدن به خواسته‌هاته، خواسته‌هایی که داشتنش برات خیلی مهم بوده یه زمانی و حالا بهش رسیدی و وقتی بهش رسیدی گفتی خب که چی حالا؟ این به دلیله که تو درک نکردی زندگی تو یعنی همین حرکته، اصلاً قرار نبوده زندگی تو جای خاصی متوقف بشه، بارها و بارها خدا تو قرآن گفته که آقا به این زندگی دنیوی به چشم پایدار نگاه نکنید، این فقط یه بازی کوتاهه، توقف تو هیچ بازی هیچ معنایی نداره، تو تو بازی باید حرکت کنی، اگر حرکت نکنی هیچ اتفاقی نمیفته هیچ نتیجه‌ای رقم نمیخوره، زمان‌هایی که شکستم میخوری خیلی عالیه حداقل به این معناست که تو بازی کردی خیلی بهتر از اینکه تو اصلاً بازی نکرده باشی. چقدر همین ترس از شکست ما رو از لذت بازی کردن تو این دنیا دور میکنه.

نمونش همین ترس از درخواست کردن که شاید سخت‌ترینش برای من درخصوص جنس مخالف بود و زمانی‌هایی که میرفتم درخواست میدادم خیلی وقت‌ها اصلاً میدیدم که بابا این چیزی که من فکر میکردم با اون چیزی که اون بنده خدا بود مایل‌ها فرق داشت و همین باعث میشد که من تو یه بلاتکلیفی بمونم و اصلاً ندونم که چی می‌خوام و همین درخواست کردن باعث میشد خواستم برام واضح‌تر بشه که اگر پیش نمیرفتم هرگز متوجه این موضوع نمیشدم. یا مثلاً درخصوص خیلی از وسایلی که می‌خوام قبلاً حتی جرات تو مغازه رفتن هم نداشتم اما الان هر چی که فکر کنم دوست دارم میرم سوال میکنم، خصوصاً جواهرات که یکی از علاقه‌مندی‌های منه، میگم که می‌‌خوام فلان گردنبد رو امتحان کنم و خیلی راحت این اتفاق میفته.

این موضوع اصلاً ربطی به پول نداره، بارها با آدم‌هایی که از نظر خیلی‌ها پولدار هم بودند تو همچین موقعیتی قرار گرفتم اما دیدم طرف جرات نداره بره یه سوال کنه، درخواست برای امتحان کردنش تو سرش بخوره دیگه.

دومین موردش همین احساس نزدیکی به خدا و توکل که از همیشه در وجودم پر رنگ‌تر شده، میگم بالاخره به همه خواسته‌هات میرسی، اگر اون نونه به دستت نرسیده به این معنا نیست که گندمش کاشته نشده، به این معنا نیست که به دست نانواد نرسیده، به این معنا نیست که نانوا هنوز نان رو نزده، تو هنوز دریافتش نکردی، کارهاش داره انجام میشه، زمان مناسب به دستت مسیره عزیزم نگران نباش. تا حالا دیدی یه کاری واجب باشه تو زندگیت انجام بشه بعد خدا برات به بهترین شکل ممکن انجامش نداده باشه؟ پس برای هیچ چیزی نگران نباش و توکل به خودش.

همه نیازهای تو در زمان مناسب پاسخ داده میشه.

اصلاً جدیداً یه چالشی برای خودم ایجاد کردم که میگم اون‌جاهایی که فکر میکنی راهی نیست یا خیلی طول میکشه تا کارهاش انجام بشه اون جاها بیا قدرت خدارو به چالش بکش برای خودت، بیا اون قضیه رو تو ذهنت کوچکش کن. دلیل اینکه بهش نرسیدی اینکه بزرگش کردی تو ذهنت، بزرگ‌تر از خداست تو ذهنت. مادام که اینجوری باشه نمیتونی تو زندگیت داشته باشیش. با این چالش مفهوم این موضوع که خداوند همه چیز می‌شود همه کس را رو بیشتر درک میکنم. هر زمان که قدرت و محبت خدا عمیق‌تر و بیشتر از هر چیزی تو زندگیت شد اونوقت به راحتی بدست میاری هر چیزی که بخوای رو.

سومین موردش تمرکز بیشتر بر نکات مثبت زندگیم و یادآوری بارها و بارهای هدایت و رحمت خداست. دارم تمرین میکنم که هیچوقت هیچ نعمتی برام عادی نشه. خطرناک‌ترین ویژگی ما میتونه فراموش‌کاری باشه که ما رو از مسیر درست دور کنه اما زمانی که آگاهانه تمرکز میکنی رو نکات مثبت اصلاً عادتت میشه و خیلی این کار برات آسون میشه و دیگه ناخودآگاه انجام میدی، یه درخت قشنگ میبنی، یه دستشویی میری، به دستات نگاه میکنی، هر چیزی که دور و برت هست باید باعث سپاس‌گزاریت باشه نه فقط در حرف بلکه درعمل. مثلاً سپاس‌گزاری عمیق امروز به خاطر شغلم بود گفتم خدایا شکرت شغلی دارم که نه تنها میتونه من رو به آزادی مالی برسونه بلکه باعث شده من باورهام و شخصیتم تغییر پیدا کنه و اصلاً بهبود شخصیت و سبک زندگیم شده مهم‌ترین الویت زندگیم. کجا قبلاً تو زندگی کاری خودم یا دیگران دیدم کسی که بخواد مثلاً روز کاریش رو شروع کنه اول با تمرکز بر نکات مثبت و سپاس‌گزاری شروع کنه، با آرامش و باور بیشتر، به‌جاش یاد گرفتیم بدو این کارو بکن بدو صدبار الکی تی بزن، لباس‌های اینجوری بپوش، اینجوری حرف بزن، فلان جا تبلیغ کن، نه اینکه این‌ها بد باشه نه اما فرکانس ما داره کار میکنه، ما باید در فرکانس فراوانی قرار بگیریم. واسه همین زمانی که استاد میگن اگر شما بدونید قانون چطور کار میکنه خیلی بیشتر برای تمرین ستاره قطبی، تمرکز بر نکات مثبت و سپاس‌گزای زمان میگذارید احساس کردم خیلی هنوز این مفهوم برام غریبست.

یاد یه جمله‌ای از جیم کری افتادم که میگفت همه نصف عمرشون رو مدوان که به یه سری چیزها برسن بعد بقیه عمرشون تلاش میکنن که عواقب نادلخواه اون چیزهارو از خودشون دور کنند تا بتونند با آرامش بیشتری به زندگیشون بپردازند. به خودم گفتم ببین چقدر خدا دوست داره که به مسیری هدایتت کرده که بدوت دست و پا زدن با عشق و آرامش به هر چیزی که می‌خوای به شکلی برسی که برای همیشه بهت عشق و آرامش بیشتری میده و نخوای هیچوقت از خودت دورشون کنی. راهنماش هم یه مردیه که کل زندگیش رو تا حالا که حدود 40 سالگیه اینجوری زندگی کرده و داره آموزش میده.

یه زمان‌هایی که ما فکر میکنیم که عاشق چیزی هستیم، حالا این چیز میتونه کار، اعضای خانواده و هر چیز دیگه‌ای باشه بعد یه مشکلی که برای اون موضوع به وجود میاد بهم میریزیم یا ازینکه رشدی رو نمیبینیم کلافه میشیم، اینجاست که آدم میفهمه عشق واقعی خداست که هیچوقت نمیشه هیچ ایرادی ازش گرفت، هیچ کمبود و اذیتی نداره و بهت اضافه میکنه، پس اگر چیزی داره سخت پیش میره، اذیت کننده شده و بهت اضافه نمیکنه یعنی عشق نیست. باید خدا را الویت همه چیزت قرار بدی و اجازه بدی اون هدایتت کنه.

این مسیر و شکل سیلورتون به شدت من رو یاد مفهوم اهدنا صراط المستقیم میندازه خصوصاً اون نمایی که رو به کوهه. همون جاده قشنگ و صافه که استاد ازش صحبت میکنه.

خداروشکر که دارم میبینمش، نه تنها میبنم بلکه دارم حسش میکنم تو زندگیم.