سفر به دور آمریکا | قسمت 103 - صفحه 6 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بسیار بخشنده ی بسیار مهربان

سلام،

اول از همه ممنونم ازتون که این وقت رو گذاشتید و به سوال های دوستان پاسخ دادید. :)

من میخوام نظرم رو در مورد اون قسمت از حرف هاتون که در مورد حمایت دیگران بود، بگم.

حمایت که، فکر میکنم لغت “کنترل گری” در حال حاضر در مورد موضوع مورد صحبت من مناسب تر باشه.

ما هممون ایرانی هستیم و تو خانواده های ایرانی و با فرهنگ ایرانی بزرگ شدیم. همینطور که بیشترمون احتمالا باهاش برخورد کردیم، والدین ایرانی تمایل زیادی برای وابسته کردن فرزندانشون به خودشون دارند.

ما توی فرهنگمون، به این عمل اسم “سلطه گری” و “کنترل گری” نمیدیم و لباس “نگرانی”، “محبت” و “خیرخواهی” رو تنش کردیم و عموما با این چهره و با این اسم ها میشناسیمش.

خاطرم هست، زمان دانشجویی با پدرم تماسی داشتم و بین صحبت ها، تمایلم به کار کردن هم مطرح شد.

پدرم گفت که اصلا نیاز نیست به فکر کار کردن باشی و تو فقط درس بخون و خوش بگذرون و ما برات پول میفرستیم..!

یعنی نه تنها از سن پایین تر من رو سوق ندادند که مستقل بشم و وارد جامعه بشم و تجربه های بزرگی کسب کنم، بلکه همچنان حتی مخالفش هم هستند!

توی پرانتز اضافه کنم که متاسفانه بعضی از خانواده های ایرانی کار کردن بچه هاشون رو مساوی با بی کفایت بودن خودشون در امر تامین مخارج تلقی میکنند و ازین جهت حتی به نوعی بهشون بر می خوره که فرزندانشون بخوان کار کنند و به دنبال این تفکر با تامین مخارج فرزند احساس کفایت میکنند و به نظرم یکی از دلایل تمایلشون برای وابسته کردن فرزندانشون به خودشون هم همین هست..

خلاصه من هیچوقت با این طرز فکر خانواده م موافق نبودم و همچنان هم متاسفانه با برچسب های “نگرانی”، “دلسوزی” و جملاتی مثل “خب من مادرم تا مادر نشی درک نمیکنی”، من رو تا حدی تحت “سلطه” و “کنترل” خودشون قرار دادند. شاید فکر کنید این کلمات، کلمات بسیار سنگینی برای بیان منظورم هستند، اما دقیقا احساس من همین هست.

صحبتی که استاد در ادامه کردند دقیقا از دل من بود، اونجا که گفتند: من اصلا خوشم نمیاد کسی نگرانم بشه یا بخوام اطلاعی برای کارهام به کسی بدم. من از کوچکترین چیزی که بخواد آزادیم رو بگیره بدم میاد.

شاید یک مقدار عجیب باشه، اما من دقیقا همیشه از اینکه بخوام برای حتی کارهای خیلی عادی مثل اینکه “دارم تا سوپر میرم” هم به کسی خبر و اطلاع بدم، بَدم میومد. و همیشه خانواده م تعجب میکردند و از من طلبکار میشدن که خب این کاملا طبیعیه که ما به هم خبر بدیم کجا میریم تا بقیه یک وقت نگران نشن. نمیخوام الان بگم نظر اونا درسته یا خواسته ی من. فقط میخوام بگم در هر صورت من همیشه این میل شدید رو داشتم. آزادی و رهایی صد درصد. همینکه حتی کسی یا کسایی منتظرم باشند که من معمولا تا فلان موقع برگردم خونه، یا توضیح بدم کجا بودم و با کیا بودم خیلی بیشتر از چیزی که فکر میکنید روح آزاد و یاغی من رو تحت فشار قرار میده.

خانواده ی من خانواده ی بسته با کنترل گری زیادی نیستند. من کاملا آزادم کارهای مورد علاقه م رو بکنم و خودمم در موردش کاملا جدی و محکم هستم. اما حتی کوچکترین اطلاع دادن ها رو هم دوست ندارم و همین رو هم زنجیری هر چند کوچیک به پاهام میبینم که دوست دارم کاملا قطعش کنم.

متاسفانه برخی والدین ایرانی نه برای خودشون حق آزادی و تنهایی رو قائل هستند، نه برای فرزندانشون.

هیچ وقت ندیدم پدر و مادرم بخوان یه مدت رو تنها با خودشون وقت بگذرونن و این واقعا برای من عجیبه. چرا آدم ها انقدر باید در هم تنیده بشن که خودیت و هویت مستقل خودشون کم کم کمرنگ بشه..

و متاسفانه برخی از این خانواده ها و اون فضا، فرزندانی رو تحویل میدن که اون فرزندان هم عشق و محبت و دوست داشتن به طرف مقابلشون رو، در کنترل گری و خبر دادن های پی در پی و ارتباط شبانه روزی تلقی میکنند!

امیدوارم که ما آگاه بشیم که روال و خواسته های اون ها، روال عادیش نیست و خودمون برای آزادی هایی که حق انسانیمون هست تلاش کنیم و عدم همراهی و خوش نیومدن اون هارو به جون بخریم.

چون طبیعی و عادیش “آزادی عمل کامل” هست و اگر اون به اصطلاح “نگرانی” دیگران، هر کسی، داره به من حس بدی میده و آزادی عمل من رو دچار محدودیت میکنه پس یه جای کار ایراد داره و طبیعی نیست.