سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۲ - صفحه 15

سلام خدمت استاد بزرگوار و خانم شایسته گل و مایکل عزیز و دوستان گلم

خیلی زیبا بود وقتی فایل ها را نگاه می کنم انگار خودم اونجام این بار داشتم نگاه می کردم پیش خودم می گفتم چه خوب استاد شرایطی فراهم کرده من چیزی را ندیدم تا به حال الان ببینم و راحت ارزو کنم مثل ماشین لباس شوی ندیده بودم ولی الان دیدم و می تونم توصور کنم فردا دارم چجوری کار می کنم با اون و از طرفی نوع برخورد استاد و خانوادش برام خیلی عجیب بود صمیمیت و عادی بودن اونا با هم در مثابل میلیون ها نفر جالب بود برام جوری که انگار منم در اونجا یا یک عضو خانواده یک تشکر از کائنات و استاد

اما حرف دلم

دریچه های برایم باز شده که با چشم هایم خدا را می بینم و نقاشی می کنم سهرابی را می بینم که باز طبع شعرش گل کرده و قلم به دست از قفر خیالم بیرون امده و دیوان جدیدش را در اون ناباوری های قدیدم و ابتدای باور حالم می نویسد افسانه خیالم متولد می شود و خویش را سهراب می پندارم در جستجوی حقیقت

اکنون باورم شده تمام انسان های بزرگ تاریخ قانون کائنات را فهمیدن جلو دار انها اهل بیت و بقیه مشاهیر شعرا اندیش مندان

و اینک با ارزوی سهرابی دیگر شدن من زندگی می کنم و می خوابم گوی سهراب من قلم به دست سال ها بر در وجود من ایستاده تا من اجازه ورود دهم در نا باوری هایم را با کلید باورم باز کنم کلیدی که تا دیروز نداشتم اما اکنون دارم و حداقل می دانم می توانم داشت و در مسیر داشتن ان هستم

خویش را سهراب می پندارم و سفر ذهنم را آغاز می کنم به طوی واقعیت که دو قدمی زیستن و اندیشیدن است .هر روز رویا هایم را به تحقق رسیده می پندارم و مرور می کنم

با دیدن زندگی شما استاد دیدم در حال تغیر نسبت به ثروت مندان است باور های قبلیم انگار محو شده و پوچ جوری که اگر چیز خلاف اموخته هایم ببینم به تمسخور در خودم می گویم همش دروغ حقیقت چیزی دیگر است حقیقت همان است استاد به من نشان می دهد این حرف من نیست حرف ندای درونم است حرف ذات حقیقت جوی من

ممنونماز شما استاد و خانواده محترمتان و کائنات که در خدمت من افریده شدن

حالت چطور است ؟

اگر از دیروز می پرسی حالم را !

دیروز به گمانم به نیمه پل زیستن نرسیده بود

اما اینک از پل زیستن گذشتم

بر برکه امید نشسته ام

تا جرعه ای بیاشامم

تا راز گل سرخ راهی نمانده

راستی در مسیر اندیشه

از لقمه نانی دریغ مکنی

عابران خسته چشم به توشه تو دارند

خانه دوست کجاست

به من گفتن اینجا

آهی سهراب من راز گل سرخ را یافتم

بر بلندای افکارم ان را

فریاد می زنم

تا کام های خشکیده را جلای باشد

اینا تقدیم کردم به تمام دوستان و استادو خانوادشون که جان تازه ای به من دادن