ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

باسلام خدمت استاد عزیز خانم شایسته نازنین

من هنوز فایل رو شروع نکردم نگاه کنم ولی با نوشته های خانم شایسته خواستم که بنویسم بعد فایل رو نگاه کنم. من کسی بودم یا بهتره بگم هستم که خیلی خودمو سرزنش میکنم یعنی اصلا آگاه نبودم به این رفتارم یعنی متوجه نمی‌شدم که دارم این کار رو میکنم( درمدارش نبودم).

کم کم دیدم یه چیزی جای خودش نیست ومن نمیدونستم یعنی یه بازه زمانی طول کشید تا متوجه شدم که یه چیزی باید تغییرکنه بعدش یه بازه زمانی طول کشید که بفهمم چی باید تغییرکنه و یه بازه زمانی هم داره طی میکشه که چه جورتغییرکنه( تکامل)

من خودمو خیلی سرزنش میکردم اینو انگار از پدرم الگوبرداری کردم و همچنین مادرم هرکدوم تو حوزه هایی خودشونو سرزنش میکردن ومن شدم یه دختر خودسرزنش گره ترکیبی( تاثیر محیط و ورودی)

خیلی میخواستم بدونم چی میشه یا چطورمیشه آدم خودشو دوست داشته باشه مگه باید خودمونم دوست داشته باشیم. با این واژه خوددوستی غریبه بودم.

وقتی اینو فهمیدم یه لحظه احساس کردم چقدر از خودم دورم. یه لحظه احساس کردم وسط یه بیابون بی آب وعلف تنهای تنها هستم. که ذره ای عشق به خود وجود نداره واین سرزنش کردن برای اینه که من خودمو دوست ندارم وبرای کسی که ازخودش نفرت داره سرزنش کردن یه کاره طبیعی هستش.

شروع کردم به دوست داشتن خودم دوره عزت نفس واحساس لیاقت رو کارکردن ولی من هرچی کار میکردم انگار ماشین حرکت نمی‌کرد و من بیشتر درلجن فرو رفته بودم. تا چندوقت پیش نمیدونستم که دردم چیه تا درمانش کنم ولی الان درد رو فهمیده بودم ازکدوم ناحیه است ولی نمیتونستم درمانش کنم. انگار یه زخمی در من دهن باز کرده بود ونیازمند ترمیم بود ولی نمیدونستم چه مرهمی بزارم رو‌ش که بهبود پیداکنه.تکاملم را آروم آروم طی میکردم هزاران روش دوست داشتن خود را تمرین میکردم ولی انگار یه ترمزی اجازه نمی‌داد جریان عشق به خود در من جاری شود. هربار که اشتباه میکردم آگاهانه سعی می‌کردم خودم راسرزنش نکنم ولی درونم هزاران جریمه وتوبیخ برای من می‌نوشت. با اشده مجازات

ومن میدیدم سمیرا از درون داره له می‌شه ولی استقامت میورزه تا راهش بهش گفته بشه که اشکال من کجاست چه ترمزی نمیزاره این عشق قطره قطره بر وجودم جاری شود تا اینکه امروز عصر نیازمند تنهایی شدم گفتم میخوام تنها باشم خودبه خود خونه خالی شد و من تنها موندم. داشتم با گوشی یه نقاشی رو رنگ آمیزی میکردم تا ذهنم آروم بشه یه لحظه انگار یه آگاهی بر من جاری شد.

ترمز:

(( سمیرا اگر اشتباه کنی راه جبرانی نداری همه چی تموم میشه وخرابش کردی رفت))

یاد حرفای پدرم دربچگی افتادم که همیشه ورد زبونش بود راه برای جبران نیست کار درست رو باید انجام بدیم.

وجالب اینکه همه ی کارهای من از بچگی اشتباه بود از نظرپدرم. واین اشتباه بودن کارهام و اون باور که راه جبران نیست انگار منو زندانی کرده بودن تو یه قفس که نمیتونستم حرکت کنم. چون ازاشتباه ترسیده بودم واینکه من هرکاری کنم اشتباهه

دقیقا جملات استاد دردوره عزت نفس هزاربارخونده بودم ولی درک نکرده بودم والان میفهمم من هراشتباهی رو میتونم جبران کنم و درستش رو انجام بدم. اینکه من دیگه فرصتی برای جبران ندارم روانم رو آزار میداد. امان از فاصله بین خواندن و فهمیدن ودرک کردن. واقعا از درونم احساس میکنم دارم احساس خوبی نسبت به خودم پیدا میکنم همین یه درصدم برای من جای هزاران شکر داره. یه دیواربتنی که از بچگی باهاش بود روبتونی یه ترک بهش بدی برای من عالیه یه حسی شبیه آزادی از درون. یه حس رهایی یه حس سبکی خدایا هزاران مرتبه شکرت به خاطر جاری شدن این آگاهی ها ممنونتم. استاد ازتون ممنونم که تو همین یه مساله زندگیم هزاران ترمز دیگه برداشته شد چه جریان هایی جاری شد. حالا از امروز منتظر اینم که نتایج زندگی به نسبت تغییرم عالی تربشه.