شیوه مدیریت انتقادات

به چه نکته خوبی اشاره کردند استاد: اگر ما به یک استاد دانشگاه که به یک موضوعی مسلط هست انتقاد کنیم که اون موضوع رو بلد نیست، اون استاد اصلاً توجهی به اون انتقاد نمیکنه! چرا؟؟! چون از خودش مطمئنه و با خودش اوکیه و شکی از خودش نداره.

حالا همینو بیا به یک آدمی که به همون موضوع تسلط کافی نداره (و شایدم استاد دانشگاه باشه و شایدم به ظاهر تسلط داشته باشه) بگو و ازش انتقاد کن … حالا، طرف اگه با مسلط نبودنش اوکی باشه و اینو قبول داشته باشه، اصلاً برانگیخته نمیشه ولی اگه فک کنه که بلده، حتماً بهم میریزه و قاتی میکنه.

یا در مورد قیافه ظاهری: از قیافه ظاهریِ طرف انتقاد میکنی که مثلاً کچلی! حالا اگه طرف ((احساسِ خودارزشی)) رو در خودش نداشته باشه، حتماً صدمه میبینه و …

یا مثال معتادِ توی جوب رو استاد خیلی خوب زدند: که به یه معتادی که هر لحظه داره خودش بخاطر افتادنش در دام اعتیاد سرزنش میکنه بگی طرف میریزه بهم! چرا؟! چون ننشسته با خودش این قضیه رو حل کنه که منم یه آدمم که با دستِ خودم به این دام افتادم و میتونم به زودی و به راحتی ازین شونه‌ی خاکیِ جاده باز دوباره برم تو مسیر اصلی!

یه مثال دیگه از یه آدم بیکار: که خودش رو سرزنش میکنه که من بیکارم و فلان …! حالا کافیه یه «خُردسال» بیاد بهش بگه «بیکار!» احتمال بسیار زیادی بهم میریزه! چون با واقعیت کنار نیومده که بابا! منم که خالق شرایطمم نه قربانیِ شرایطم!!

یا مثلاً نصیحت کردن: که آقا تو بیا اینکارو بکن که برات بهتره، پر سودتره و … طرف بهش برمیخوره که چرا فلانی منو نصیحت کرد و راجع به من فکرِ بیخود کرد که برمیگردیم باز دوباره به نظرِ دیگران در مورد ما و نبودنِ «احساسِ خودارزشی» در خودمون!

اگه من «احساسِ خودارزشی» رو در خودم بالا ببرم، دیگه نه حرفِ دیگران برام مهمه، نه نصیحت‌هاشون و نه انتقادهاشون و نه هیچ چیز دیگه‌ای!

راهشم اینه که عزت نفسمون رو بالا ببریم؛ به این معنی که با تمام خطاها و درستی‌هامون، با خودمون اوکی باشیم، خودمونُ دوست داشته باشیم و به قولِ استاد تو یکی از فایلهاشون، با خومون « خُشکِل » برخورد کنیم:)

بدونیم که آقا، همه‌ی آدمیزادهای طول تاریخ اشتباه داشتن، نقص داشتن، دارند و خواهند داشت؛ هیچکس کامل نیست و فقط <> کامله. نکته‌ی بعدی اینکه این «من» هستم که خالق زندگیم هستم و میتونم خودمُ بهبود بدم، نه هیچکسِ دیگه. حالا این وسط هر کی از منظرِ خودش به قضیه نگاه میکنه! یکی ممکنه با «شخصیت» ما حال کنه، ممکنه هم نه! در نهایت، این وظیفه‌ی خودِ ماست که خودمونُ بهبود بدیم به سمتی که «بهش رسیدیم!» ربنا لاتزغ قلوبنا بعد اذ هدیتنا و هب لنا من لدنک رحمه انک انت الوهاب