درسهایی از توت فرنگی 19 دلاری | قسمت 3

صابر:

با عرض ادب و احترام خدمت خانواده بزرگ استاد عباس منش

برای بنده هم اتفاقی که افتاد این بود که سال 95 شرکت ما برنامه صعود به قله دماوند رو یک ماه زودتر اعلام کرد و معمولا یه تعداد کوهنورد هر ساله تو اون صعود شرکت می‌کردن. بنده هم متقاضی این صعود شدم و من رو بعنوان یه ورزشکار میشناختن نه برای کوهنوردی بلکه برای والیبال. مقدمات این صعود این بود که هر هفته باید به قله های کوچیک تهران مثل شیرپلاه، و توچال باید می‌رفتیم تا بقول حرفه ایی ها هم هوا بشیم واسه صعود به دماوند…. بنده به دلایلی نتونستم برم تا آمادگی ش داشته باشم. و یطورایی میخواستن منو از لیستشون بدلیل عدم شرکت در مقدمات صعود حذف کنن. من هیچ پیش فرضی از کوهنوردی تا اون موقع نداشتم. روز صعود فرا رسید من هم بعنوان رفتن به پارک سر محل این کارو می‌دیدم و رفتیم. جالب اینجاست بنده هیچ گونه تجهیزات کوهنوردی نداشتم و با لباس ورزشی و کتونی والیبال اقدام به صعود کردم.عکس رو قله دماوند با کتونی و لباس ورزشی رو دارم ….

خلاصه رفتیم و تو مسیر هیچ چیز رو از اینکه کار سختی ه و نمیشه و خیلی ها تا الان اومدن و نتونستن رو با لطف الله نشنیدم….

تا اینکه ما صعود کردیم ….

و زمانی که برگشتیم تو پناهگاه از صحبت های اطرافیان که اومده بودن و قرار بود فردا به قله برن و در واقع کوهنورد بودن و از ارزوشون میگفتن ان شالله ایندفعه رو بتونم به قله برسم فهمیدم که چه کار بزرگی کردم….

خیلی ها میگفتن بیست ساله کوه نوردی میکنن و هر هفته کوه های اطراف تهران میرن ولی تا الان نتوانسته بودن قله دماوند فتح کنند…..

من اونجا فهمیدم چه کار بزرگی کردم در حالی که تا قبل ش یک بارم به کوهنوردی نرفته بودم نشون به اون نشون که اصلا تجهیزات کوهنوردی نداشتم و همش ب این دلیل بود که هیچ ذهنیتی نداشتم و اصلا نمی‌دونستم دارم چکار میکنم و با پیاده روی ساده یکی میدونستم و نتیجش شد صعود به قله دماوند….