درسهایی که از المپیک ریو آموختم - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدا

قدم 87

سلام به همه عزیزان

بارها این الگو در زندگی ما هم بوده . موقعی که من هدف داشتم وحرکت کردم با انگیزه بودم و از زندگیم لذت میبرم و اوقاتی که هدفی نداشتم سردرگم بود و نمیدونستم چکار کنم و دپرسی منو در بر گرفته

من پس از سربازی که تموم شد هیچ هدفی نداشتم و ماه ها توی افسردگی بودم و خیلی چاق شدم و بدنم شکل بدی داشت تا اینکه یه تلنگر باعث شد حرکت کنم لاغر کنم و برم کارهای دیگه رو یاد بگیرم.

چندسال پیش داستان زندگی تایسون فیوری دیدم که الانم ویدئوش هست. که این شخص بوکسور سنگین وزن بود و تمام حریفاش رو شکست داده بود و جایزه ها رو درو کرده بود و بعد اینکه به قله رسید دید کسی نبود و از اونجا دیگه هدفی نداشت و درگیر اعتیاد و الکل میشه و بعد یه نفر تو لایو اینستا که تو غیاب فیوری جایزه ها رو برده بود مسخرش کرد و از اونجا انگیزه میگیره و شروع میکنه به تمرین و خودسازی و بعد از فک کنم دو سال مبارزه میکنه و میترکونه

من یه خودم با برخورد با بزرگترین تضاد زندگیم که منو داشت نابود میکرد شروع کردم راهمو عوض کردن و برای خودم برنامه ریختن . صبح ساعت 3.5 بیدار میشدم و تا 10 شب برنامه ریزی داشتم . من مثل بمب بودم و رو پاهام نبودم وخ خیلی نتایج بدست اوردم که الان از اونهنوز هنوز که هنوزه استفاده میکنم و چندین سال ادامه داشت تا موقعی که اهرم لذت از بین رفت و من کم کم سقوط کردم و بدترین زندگی رسیدم و مرده متحرک بودم و گفتم باید شروع کنم و تا این اواخر که با استاد اشنا شدم

درسی که این بالا و پایین رفتن ها داره اینه که باید حرکت کرد باایستی مثل مرداب فاسد میشی .

مثل اب رودخانه با حرکت در مسیر و جاری بودن گوارا میشه ویک جا بمونه میگنده دقیقا مثل ما انسان ها

انسان تا وقتی هدف داره حرکت میکنه زندس وقتی باایسته ارو.م اروم بدتر میشه و مثل غورباغه میشه که اروم اروم تو دیگ داره پخته میشه بدون اینکه بفهمه