تاثیر رسانه ها در شکل گیری باورها - صفحه 4

به نام خداوند مشرق ها و مغرب ها

الهی شکر بابت این جلسه خوشگل و این درسهای تأثیرگذار. الهی شکر که تونستم گوش بدم و یاد بگیرم.

سلام به استاد عزیزم، درود بر شما که با تمرکز کامل تمام گوشه کنارهای سایتتون رو همیشه عاشقانه بازبینی می کنید، روش فکر می کنید و همواره از دل هر ذره ای در حال جستجوی نکته های مفید و پندآموز هستید. باغتون آباد!

دم بچه های نکته سنج گرم که همه چیز رو نوشته بودند و من هرچی به ذهنم می رسید رو داشتم از زبون شما در واقع از گفته های بچه های سایت می شنیدم.

بله همه مواردی که فرمودید ذهنیت های منم بوده که با دیدن سریال سفر به دور امریکا رفع شده.

چه جریانی از نعمت و آگاهی و عشق و آرامش در این مستندها جاریه! الهی شکر.

اتفاقا امروز نشانه روزانه ام قسمت 15 سفر به دور امریکا بود. اون قسمتی که توی نشنال پارک smoky mount خانم Rachel که توی سفر با شما آشنا شده بودند چون نتونسته بودند موقع خداحافظی با شما عکس بگیرند با ماشینشون با سرعت پشت سر شما میان تا در خروجی پارک تا فقط با شما یه عکس یادگاری بگیرن.

چقدر گرمی و محبت در یک رفاقت چند روزه یا چند ساعته وجود داره!

من اصلا همچین ذهنیتی نداشتم، تا اینکه شما بهم نشون دادید برخلاف تصورم مردم امریکا بسیار به روابط دوستانه و دورهمی های شاد اهمیت میدن، همسایه ها همدیگه رو می شناسن و با هم ارتباط دوستانه دارن، نسبت به هم بسیار بامعرفت و دلسوزن، حتی غریبه ها توی خیابون و مکانهای عمومی به هم سللم و احوالپرسی می کنن و کامنت پرانرژی و تحسین به هم میدن، برای هم بدون هیچ شناختی آرزوی خوب می کنن.

من فکر می کردم توی دورهمی هاشون همیشه مستن و پارتی ها همیشه به موارد نامشروع کشیده میشه،

فکر می کردم اخلاق و محدودیت های اخلاقی وجود نداره و کسی به خدا اعتقاد نداره، حتی یادمه توی چندتا فیلم امریکایی دیده بودم که طرف از دوستش میپرسه «تو به خدا اعتقاد داری؟» یا یکی دیگه توی بیمارستان دم مرگ به پرستار می گفت: «من به خدا اعتقاد دارم» بعد من با خودم فکر می کردم پس انگار اکثرشون اصلا به خدا اعتقاد ندارن که یکیشون استثنائاً میگه من اعتقاد دارم.

الان می بینم مردم امریکا مؤمنترین مردم به خدا هستند و فرهنگشون و اعتقاداتشون بسیار به دین خدا نزدیکتره تا ما به ظاهر دیندارها.

فکر می کردم خانمها اکثرا نیمه برهنه هستند و همه جا همینجوری می گردن، در صورتیکه الان می بینم نه، مردم امریکا بنا به فصل لباسهای مناسب می پوشن، بنا به مکان و موقعیت لباسهای پوشیده تر یا بازتر می پوشن، اکثرا لباس عادی و پوشیده تنشونه و تمرکزی روی نشون دادن اندام برهنه شون ندارن، بلکه راحتیشون مهمه.

من اصلا نمی دونستم که این مردم اینقدر اهل تفریح و شادی های ساده و سالم هستن و تصورم این بود فقط پارتی های کثیف می گیرن، اما شما نشونم دادید که اونها بسیار مسافرتهای خانوادگی میرن، بچه هاشون رو با تفریحات سالم سرگرم می کنن، بچه ها رو آزاد می گذارن تا کمپ زدن یاد بگیرن و بازیهای گروهی خانوادگی سالم و پرنشاط انجام میدن، سالم بار اومدن بچه هاشون براشون مهمه و بچه ها به پدر و مادرهاشون احترام می گذارن.

یه ذهنیتی داشتم که فکر می کردم همه امریکاییها خیلی از لحاظ استفاده از تکنولوژی پیشرفته هستن و ماها در مقابل اونها خیلی عقب افتاده هستیم. انگار که اونا همه مهندسای عالیرتبه نیویورکی هستن و ما همه داغون و ناشی هستیم. در حالیکه دیدم اونها هم آدمهای معمولی مثل خودمون هستن با زندگیهای عادی که سیستم مغزی و سطح دانش و سوادشون مثل ماست، فقط خیلی شادتر و مهربونترن، سرشون تو زندگی بقیه نیست، بسیار مودب و محترم و بی شیله پیله هستن، اهل قضاوت و تمسخر و جبهه گیری نیستن.

من فکر می کردم کسی که تازه از خارج به امریکا میاد و زبان بلد نیست خیلی مورد تمسخر و بی احترامی قرار می گیره و بعنوان شهروند درجه 2 باهاش برخورد می کنن، تحویلش نمی گیرن و مجبوره اونجا کارهای پست انجام بده و درآمدش همیشه کم خواهد بود.

اما دیدم نه، اتفاقا برعکس، وقتی بفهمن خارجی هستی و زبانت خوب نیست عذرخواهی می کنن که نتونستن منظورشون رو واضح برسونن، شمرده تر حرف میزنن و هرچه از دستشون بربیاد در کمک به اون فرد انجام میدن. نه تحقیری، نه تمسخری، نه سرکار گذاشتنی. هر فرد بنا بر باورهای مالی خودش میتونه تا بی نهایت درآمد کسب کنه و با تخصصش ثروت فراوان بسازه.

قبلا فکر می کردن مهاجرین اونجا بدبخت و ذلیل هستن ولی استاد حرف شما رو باور کردم و بعدش خودم هم متوجه شدم که اتفاقا مهاجرین اکثرا جزء موفقترین و پولدارترین افراد در امریکا هستند. اصلا اکثریت قریب به اتفاق مردم امریکا مهاجر هستن، مهاجرین قدیمی تر و مهاجرین جدیدتر. و چون مهاجرن انگیزه های بیشتری برای رشد دارن.

وقتی با اساس برنامه مهاجرپذیری امریکا از طریق لاتاری آشنا شدم بی نهایت تعجب کردم و برام تحسین برانگیز بود که دولت امریکا برای حفظ تنوع نژادی هر سال از طریق لاتاری مهاجرینی از سراسر دنیا رو به امریکا دعوت میکنه. اصلا اساس و دلیل این برنامه ایجاد تنوع نژادیه. چیزی که توی هیچ کشوری من نشنیدم وجود داشته باشه. همه یه جورایی دوست دارن بومی تر باشن یا حدقل بومی هاشون در اکثریت باشن و نهایتا یک اقلیت غیربومی رو بعنوان مهاجر بپذیرن اونم چون مجبورن نیروی کار جوان بیشتری داشته باشن تا اقتصادشون بهتر بچرخه.

من قبلا فکر می کردم دولت مسئول همه چیز در امریکاست و مردم امریکا هم مثل ما صداشون سر دولت بلنده و همیشه شکایت دارن، فکر می کردم بابت مالیات دادن از دولتشون خیلی توقع دارن چون توی فیلمها دیده بودم میگن: «دولت مجبوره به من فلان امکانات رو بده چون دارم مالیاتشو میدم.» بعد فکر می کردم همه امکانات و زیرساختها و رفع خرابیها وظیفه دولته و به به عجب دولت خوبی!

بعد فهمیدم نه، دولت بسیار وظایف محدودی داره و خیلی کاره ای نیست و این شرکتهای خصوصی هستن که بیشتر کارها رو انجام میدن. مثل راه سازی، استادیوم سازی، گردشگری، دانشگاه ها و …

اصلا از این حجم همدلی و کمک رسانی بین مردم هنگام وقوع اتفاقات طبیعی خبر نداشتم و فکر می کردم همش به عهده دولته، ولی متوجه شدم این مردم هستن که خودشون خونه تخریب شده شون رو بازسازی می کنن، به هم لباس و پتو و حتی خونه میدن، شهرها و جاده ها رو دوباره پاکسازی می کنن و منتظر دولت یا رسانه ها نمی مونن تا براشون کاری بکنه. غر نمی زنن و فقط کار درست رو انجام میدن.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

اینهمه سوء تفاهم فقط در مورد یک موضوع و یک کشور وجود داشت که به لطف ویدیوهای شما و توضیحاتتون از تجربیات زندگی واقعیتون برطرف شد. و توسط دوستی که در امریکا دارم (ساکن در ایالت شریف تگزاس شهر دالاس) همه همین موارد تایید شد.

ببین چقدر سوء تفاهم و کج فهمی های دیگه نسبت به کشورهای دیگه، مردم دیگه، موضوعات دیگه و خدا میدونه هزاران مورد دیگه وجود داره که فقط نیاز به ذهنی باز و آشنایی با عمق اون موضوع داریم که برطرفشون کنیم.

یکی از خواسته های همیشگیم از خدا این بوده که کمکم کنه، راه رو برام باز کنه که بتونم همه دنیا رو بگردم و با همه فرهنگها و تفاوتها آشنا بشم و خدا رو همه جا به هر صورتی که جلوه کرده ببینم.

می دونم که هر نگاه درستی نتیجه اش آرامش و سپاسگزارتر شدنه و اگر یک دیدگاه نسبت به هر موضوعی داره احساس بدی رو در من ایجاد میکنه قطعا نادرسته.

همه چیز در این جهان بر اساس عدل و به اندازه معین مربوط به خودشه، این نگاه منه که بنا بر سوار شدن روی ریل روح الهی یا برعکس، با قرار گرفتن روی ریل تجربیات ذهن تعیین می کنه که اون موضوع خوبه یا بد.

پس چه بهتر که در مورد هر چیزی که می شنویم یا بهمون القا میشه اولا تحقیق کنیم تا ببینیم درسته یا نه، دوما به قلبمون رجوع کنیم و ببینیم آیا چنین نگاهی به مسئله احساس خوبی در ما ایجاد میکنه یا احساس کمبود و ترس و غم و حسرت؟

فکر نمی کنم هیچکدوم از ما راضی باشیم تا آخر عمرمون در نادانی و ناراحتی زندگی کنیم.

پس این ذهن رو کمی باز کنیم تا خارج از پیشفرضهای محدودکننده اش بتونه واقعیتهای سازنده و قدرتمندکننده دنیا رو ببینه و قبولشون کنه تا خوشحال بشه.

به همین سادگی!

استاد عزیز و نازنینم، متشکرم متشکرم متشکرم.

حسابی دلمون برای سفر رفتن با شما تنگه.