داستان هدیه تولدم - صفحه 85

بنام جان جهانم.

روز نهم سفرنامه.

داستان هدیه ی تولدم

استاد نازنینم سلام

و سلام بر مریم بانوی عشق.

این فایلو وقتی داشتم گوش میدادم خیلی حس خوبی داشتم .قبلش به چندتا تضاد برخورده بودم ولی با گوش دادن به این فایل کمی حسم بهتر شد و داره بهتر میشه.

من هنوز مثل بقیه ی دوستان تکاملم رو طی نکردم که بتونم به تمام زیبایی های فایل واقف باشم و درکشون کنم.یعنی میفهممشون ولی نمیتونم تو ذهنم جمع بندی کنم .ولی به خودم سخت نمیگیرم چون هنوز اول راهم و هر آنچه که در مدار دریافتش هستم و یه جورایی بیشتر از بقیه ی قسمت ها برام بلد میشه رو سعی میکنم یاداشت کنم و در حد توانم بهش عمل کنم. با اینکه چند بار از اول گوش دادم ولی هر بار حواسم پرت میشد و انگار یه تیکه هاییش رو نمیشنیدم .فهمیدم که هنوز در مدار درکشون قرار نگرفتم که جهان اجازه نمیده بشنوم.ولی با این وجود جنس این فایل جوری بود که حتی اگرم نفهمی چی داره میگه یه احساس آرامشی تو وجود آدم میاره که مزه ی در صلح بودن با خودش رو میفهمه چه شکلیه.اون نفس های عمیقی که استاد ما بین حرفاشون میکشه گویای این صلح درونی این آرامشه.

و اما قسمتی که برای من خیلی بلد بود

دوش با من گفت پنهان کار دانی تیز هوش کز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع سخت میگیرد جهان بر مردمان سخت کوش

…..

استاد یه جا میگه وقتی من میگم روی باورهاتون کار کنید یعنی تو هر لحظه طوری به شرایط و اتفاقات نگاه کنید که احساس کمی بهتر رو بهتون بده.از زاویه ای قضیه رو ببینید که احساستون بهتر شه.

مثلا اگه کسی بد باهاتون برخورد میکنه بگید شاید اگه من جای اون بودم تو موقعیت اون بودم همینجوری رفتار میکردم.

اما برداشت من چی بود از این حرف که زاویه ی دیدتون رو تغییر بدید.من تو این مورد خیلی اشتباه کردم یعنی فکر میکردم هر جا که اتفاق به ظاهر ناخوشایندی برام افتاد باید با خودم بگم که مقصر خودتی مسولیت خودته به خاطر باورهای اشتباه خودته.و اینجوری نبود که یکبار این جمله رو به خودم بگم و رها کنم مسئله رو.میچسبیدم بهش میگفتم خب حالا کدوم باور اشتباه من باعث به وجود اومدن این مسئله شده ؟من چه باوری رو باید درست کنم ؟و مدام اینو تو ذهنم تکرار میکردم و در حقیقت اینجوری داشتم هی به اون مسئله فکر میکردم و خب طبیعتا حسم هی بدتر میشد.ولی فکر میکردم دارم کار درستی میکنم اینجوری یعنی من مسولیت کارمو پذیرفتم.در صورتی که نباید اینقدر مسئله رو برای خودم سختش میکردم.باید یه کلمه به خودم میگفتم مسولیت این اتفاق با منه به خاطر باورهای اشتباهمه و رهاش میکردم و فقط حسمو خوب میکردم.حسم اگه خوب میبود در زمان مناسب بهم گفته میشد که اون اتفاق بابت چه باور اشتباهی در من بوده و من باید چه باوری رو تغییر بدم.ولی با گیر کردن تو مسئله مدام حس خودمو بد میکردم طبیعتا وقتی حسم بد میشد قلبم بسته میشد و هیچ الهامی رو دریافت نمیکردم.و جواب سوالمو نمیگرفتم.ولی تا به امروز متوجه برداشت غلطم از حرفهای استاد نبودم.تا اینکه استاد یه مثال زد و گفت اگر یه آدمی بهت بدی کرد توهین کرد با خودت بگو شاید اگه منم جای طرف بودم شرایط اونو داشتم همین رفتارو میکردم.اصلا انگار یهو تو ذهنم یه جرقه خورد

.همینننننن.

همینو بگو رد شووو

رهاش کن

گیر نکن توش

سخت نکن کارو برای خودت

به هر طریقی با هر زاویه ی دیدی که میتونی فقط حستو خوب کن.اصلا مهم نیست که به چی فکر کنی فقط ببین آیا این طرز فکر کردن احساستو خوب میکنه یا بد.

همینقدرررر آسون. جواب مسئله تو دل مسئله است.

چه دیدی داشته باشم که بهم احساس بهتری بده.؟همین.

در پناه جان جهان