تنها راه گذار از ثروت، تجربه ثروت است - صفحه 3

سلام خدمت استاد عزیزم و خانم شایستۀ گل

استاد در حال حاضر که دارم این کامنت رو می‌نویسم به وقت ایران ساعت ۵ صبح هستش. من در حال انجام کارهام بودم، و روند کار من اینجوریه که وقتی می‌خوام به خودم استراحت بدم، میام توی سایت و سریال‌های مستندی شما رو می‌بینم.

وقتی دیدم فایل جدید اومده واقعا ذوق زده شدم، چون انقدر با شما انس گرفتم که یه مدت که فایل نمی‌ذارید خیلی دلتنگتون می‌شم. خلاصه این که اصلا قصد کامنت گذاشتن نداشتم. ولی این منظرۀ پشت سرتون عجیب من رو به نوشتن وسوسه می‌کنه! اینجوری خودم رو راضی کردم: که تو برداشت‌هات رو توی نوت گوشیت بنویس. اگر دوست داشتی بفرستش روی سایت، اگر نه که ولش کن! ضرر نکردی در هر حال! و این برداشت‌های من از این فایله. ببخشید اگر طولانی شد.

من این مدت به شدت دارم روی بحث اعراض از ناخواسته‌ها و تمرکز بر روی نکات مثبت زندگی کار می‌کنم و این منظرۀ پشت سرتون من رو دیوانه کرده! خدای من! در چند دقیقۀ اول فیلم به جز از حرکت پرنده‌ها و روشن شدن لحظه به لحظۀ آسمان نمیشه به عکس نبودن این تصویر پی برد! من این پیاده‌روی زیبا رو در سریال زندگی در بهشت دیده بودم و اصلا باورم نمیشه در این صبح زود انقدر زیبا باشه. انگار تمام اون فضا متعلق به شماست. نمای سه تا آسمون خراش پشت‌سرتون با چراغ‌های یکی درمیون روشن و رنگ خاصشون… به قدری ساکت و خلوته که انگار شما نویز صدای شهری رو با برنامه از بین بردید… تا فردا می‌تونم در وصف این زیبایی صحبت کنم! استاد به نظر من گرگ و میش صبح یکی از معنوی‌ترین حالات روزه! به نظر من یه جوری نشانۀ قدرت نمایی خداونده! از تعویض جای خورشید ماه گرفته تا تغییر رنگ آسمون، محو شدن اون همه ستاره، تا به خواب رفتن و بیدار شدن انواع جانوران در هر طلوع و هر غروب و ازتون ممنونم که چنین وقت زیبا و خاصی رو برای صحبت در مورد چنین موضوع معنوی‌ای انتخاب کردید.

استاد الان رسیدم به بخش حرف‌های شما، راجع به فیلم‌ها. این که که آدمای درستکار همیشه فقیر هستن و هشتشون گروی نهشونه و آدمای ثروتمند همیشه آدمای ظالم و بدی هستن. استاد این موضوع به نظر من خیلی جالب بود، چون اتفاقا در چند روز گذشته من داشتم به این موضوع فکر می‌کردم! داشتم فکر می‌کردم که قانون رو حتی توی فیلم هم نمیشه عوض کرد، یعنی قوانین و حرکات ما در تخیل و واقعیت یه نتیجه رو میده. چون خب در تخیلات ما، شاید بشه فضا و مکان رو در هم ریخت، اما در فانتزی‌ترین حالت فیلم و داستان، احساسات ثابت می‌مونن و در نتیجه هر احساس نتیجۀ ثابتی می‌ده. مثل یک تابع ریاضی!

مثلا من دقت کردم توی چنین فیلم‌هایی افراد فقیری که درستکار معرفی میشن! همیشه نشتیه انرژی دارن! همش توی عزا داری هستن! خدا رو یه خدای ظالم می‌شناسن که بخاطر کوچک‌ترین گناه بنده‌های مومنش رو به جهنم می‌فرسته! در اصل اونا بخاطر بدی گناه نیست که گناه نمی‌کنن بخاطر ترس از عذاب بعدشه! به اسم کمک توی زندگی بقیه دخالت می‌کنن، می‌خوان مردم رو اصلاح و به راه راست هدایت کنن! همش غصۀ بقیه رو‌ می‌خورن! به شدت پول رو‌کثیف، گمراه کننده و غیر معنوی می‌دونن. (و به نظر من چنین افرادی چه در داستان و چه در واقعیت به شدت ضعیف‌النفس هستن! چون در خودشون نمی‌بینن که بتونن با وسوسه‌های شیطان مقابله کنن برای همین همیشه از پول فرار می‌کنن که مبادا اغواشون کنه! و اتفاقا وقتی نمی‌تونن فرار کنن به شدت توسط اون چیزای به قول خودشون غیر معنوی اغفال می‌شن. چون طبق قانون به هر چی توجه کنی تقریبا همون رو به زندگیت وارد می‌کنی) خلاصه این که از پول فراری هستن و این باور محدود کنندۀ کمبود که شما بارها بهش اشاره کردید یعنی: «من همینکه یه سقفی بالای سرم داشته باشم و خرج زن و بچم رو در بیارم، دستم جلوی کسی دراز نباشه راضیم» رو دارند. درنتیجه طبق قانون بلاعوض جهان با این باور کمبود هر روز فقیرتر یا محتاج‌تر میشن.

چنین افرادی معمولا با یه آدم ظالم پولدار طرفن، که باهاش قطع رابطه کردن و یا به زن و بچشون اجازه نمیدن راجع بهش صحبت بکنن. همیشه توجهشون به افرادیه که توسط این آدم قربانی شدن! درنتیجۀ توجه به قربانی شدن، خودشون هم توی یکی از این توطعه‌ها گیر می‌کنن.

به عنوان نتیجه گیری منظور کلی من اینه: کسی که قانون رو بدونه نه تنها دیگه گول چنین حرف‌هایی رو نمی‌خوره، بلکه ازش درس عبرت می‌گیره و قانون رو بهتر می‌فهمه! گرچه در کل ندیدن چنین فیلمایی بهتره! و من خودم سال‌هاست از چنین مزخرفاتی اعراض می‌کنم.

وای وای استاد موقعی که داشتید صحبت می‌کردید راجع به این که ما باید به یک خواسته برسیم و بعد ازش سیر بشیم من فقط داشتم سر تکون می‌دادم. یک‌ چیز بدیعی که می‌دونستمش و از یادآوریش برای خودم لذت می‌بردم ولی استاد مبحث بعدیتون در رابطه با شک و نرسیدن به خواسته منو نابود کرد. یعنی…یعنی قشنگ احساس کردم خدا کلمو گرفته، خیره کرده به لپ‌تاپ می‌گه گوش کن دختر نادون! این یکی از دلایلیه که نمی‌ذاری خواسته‌هاتو به دستت برسونم. پاتو گذاشتی رو ترمز می‌گی چرا نمیره؟ استاد به خدا الان که دارم اینا رو می‌نویسم دارم اشک می‌ریزم. چون چند وقت پیش یک فرصت طلایی برای رسیدن به یکی بزرگ‌ترین خواستۀ زندگیم رو داشتم. یعنی همه چیز اوکی بود. فقط قرار بود من زنگ بزنم، یه جمع بندی بکنیم و ایشون قرارداد رو برای من بفرسته! استاد من بهش زنگ نزدم! حتی پیامشم باز نکردم! یعنی یه نشونه گذاشتم که نشد و برای همین این کار رو نکردم! ولی اون احساس ترسی که از شدن این کار داشتم -شدن کاری که آرزوی چندین سالۀ منه!- خیلی فکرمو به خودش درگیر کرد. من داشتم این چند روز به دلیل اون ترسه فکر می‌کردم. یکی از دلایلش احساس لیاقت بود، یکی دیگه آسون بودن کارها بود. که الان دارم روشون کار می‌کنم. و دقیقا استاد این دوتا باور قبلی رو از سریال سفر به دور آمریکا بهشون هدایت شدم. یعنی توی قسمت ۶۱ خانم شایستۀ عزیز لطف کرد و زوم کردن روی گوشی شما! و اونجا شما مشغول خوندن یکی از کامنت‌های بچه‌ها بودید، که مربوط به جلسۀ اگه اشتباه نکنم، ۴ یا ۵ قدم چهارم بود! درمورد آسان بودن کارها! فایلی که من بارها گوشش کردم و ابدا فکر نمی‌کردم این باگ من باشه! یعنی من همه چیز رو آسون می‌گرفتم الا کارم و ساخت ثروت رو! انگار تمامی امورات جهان حق داشتن آسون باشن ولی آسونی برای این دو مورد صدق نمی‌کرد. و بعد دقیقا سه یا چهار روزه پیش بود، -موقع گرگ و میش صبح!- من بازم داشتم به اون ترسه فکر می‌کردم و دلیل زنگ نزدنم! بعد انگار مثل یه پس گردنی خورد پس کلم! که نکنه من می‌ترسم؟

فکر می‌کردم اگر به خواستم برسم بعد ببینم به اون قشنگی نیست که تصورش می‌کردم چی؟ اگه دوسش نداشته باشم؟ می‌ترسیدم به این آرزو برسم، نخوامش و بعد دیگه خواسته‌ای نداشته باشم! -این باور کمبود من حتی توی خواسته‌هامم ریشه داره- ذهنم منو توی محیط امن نگه می‌داشت! هر روز تلاش می‌کردما! ولی همه چیز رفع تکلیف بود بدون این که خودم بدونم رفع تکلیفه، یه بخشی خیلی خیلی خیلی مخفی در وجود من از این سکون راضی بود، چون از حرکت و رسیدن می‌ترسید. دلم خوش بود که توی راه حرکت به سمت رسالتم و پیشبرد کار مورد علاقم هستم، هر روزم غر می‌زدم که چرا پیشرفت نمی‌کنم. ولی ته دلم از اون رسیدنه می‌ترسیدم!

می‌دونید چی می‌گم؟ با این که واقعا با تک تک ذرات وجودم می‌خوامش ولی از رسیدن بهش هم می‌ترسم واسه همین فکر می‌کنم تا ابد توی راه موندن بهتر از اینه که بهش برسم و ببینم به اون قشنگی‌ای نیست که فکر می‌کردم!

اصلا نمی‌دونم این حرفا داره از کجا میاد؟ واقعا من تمام این افکار بیماری‌زا رو دارم؟ استاد باور کنید من نمی‌خواستم کامنت بنویسم، ولی انگار یه چیزی گفت باید بنویسی!!! باید بگی و الان دارم دلیلشو می‌فهمم این آسون‌ترین راه برای پیدا کردن و پی بردن به این افکار بود!!!

و در پایان، ضمن عذرخواهی بابت طولانی بودن این کامنت، استاد عزیز از شما ممنونم. الان داشتم به حرف شما فکر می‌کردم، گفته بودید بچه‌ها شما دیر یا زود به این آگاهی‌ها می‌رسیدید من فقط دست خداوندم و شما چون با من هم فرکانس هستید این حرفا رو می‌شنوید. استاد من مطمئن هستم که محال بود من بدون شما انقدر سریع و راحت به این آگاهی‌ها برسم و انقدر خالص درکشون کنم. بی‌شک این راحت‌ترین راه رسیدن من به این آگاهی‌ها و قدم اول برای رسیدن به خواسته‌هامه، استاد جان من هر موقع که میام توی سایت یا فایل‌های شما رو گوش می‌کنم، بلااستثنا توی قلبم بابت آشنایی با شما و خانم شایستۀ عزیز شکرگزاری می‌کنم، چون واقعا می‌تونم بگم سریال زندگی در بهشت و سفر به دور آمریکا کم‌تر از فایل دوره‌های شما در من اثر نکرده!

استاد جونم ازتون ممنونم! و می‌دونید چیه؟ من از الان به تمام خواسته‌هام می‌رسم. مثل شما با قدرت وقتی یه ماشین یا یه خونه‌ای رو خواستم می‌گم من اینو می‌خوام! می‌خرمش! اگه به اون خوبی‌ای نبود که فکر می‌کردم، هدف بعدیم این میشه که از دستش خلاص بشم مگه نه؟ استاد جونم من دیگه نمی‌ترسم. (البته قانون تکامل به من این اجازه رو نمیده که یهویی شجاع بشم ولی می‌خوام بگم از این به بعد روی این ترسم بیش‌تر کار می‌کنم و حواسم هست که این ترس گند نزنه به موقعیت‌های طلایی زندگیم!!🤣)

و خیلی خوشحالم! استاد از عید تا الان که از روش هدف‌گزاری تکاملی شما استفاده می‌کنم و سالم رو نامگذاری کردم شاید باورتون نشه ولی در بازه‌های کوتاه مدت دارم باگ‌های خودم رو شناسایی می‌کنم! و هر روز اولویت من اینه که روی این نقص‌ها کار بکنم.

می‌دونید اسم امسال رو چی گذاشتم؟ سال ۱۴۰۱: سال شکوفایی من! استاد انگار حتی اگه من یادم بره، خدای من یادش هست! هی بهم می‌گه اینجا هم اشکالی داریا دختر! حواست باشه! دارم یه چیزایی رو توی خودم پیدا می‌کنم که شاید توی ده سال گذشته، حتی توی بدترین نا به سامانی‌های فکریم هم جرئت فکر کردم بهشون رو نداشتم! و اصلا ناراحت نیستم که انقدر باورهای محدود کننده دارم، حالم یه جوریه، انگار دارم خونۀ موش‌ها رو توی باغچۀ قشنگم پیدا می‌کنم، باقدرت همشون رو از بین می‌برم.

خدایا شکرت، بابت وجود شما، بابت این دنیای قانونمند. بابت این همه زیبایی و بابت این مسیر!