«موفقیت»‌، مسیر رسیدن به خواسته است‌ نه مقصدِ آن - صفحه 15

سلام استاد عزیز و مریم جانِ دوست داشتنی..

من این فایل قدیمی رو دیدم و خیلی لذت بردم.. و اتفاقا خیلی برام قابل تحسین بود که استاد از همون اول با تسلط کامل و درک عمیق قوانین و صداقتی که واقعا تو این زمینه بی نظیر و مثال زدنی هست شروع کردن.این اولین بار هست که توی سایت نظرمو مینویسم. در واقع چیزی که باعث شد چنین تصمیمی بگیرم این بود که به محض این که متوجه شدم بعضی از دوستان چه نظری در مورد فایل قدیمی استاد داشتن،کاملا ناخودآگاه داستان زندگی خودم و دلیل اینکه تصمیم گرفتم با آموزه های استاد عباس منش همراه بشم، جلو چشمام رد شد.واقعیتش من حتی قبل از آشنا شدن با استاد عباس منش هم، زندگی ظاهرا فوق العاده ای داشتم و همین الان هم دارم! از همه نظر!بر خلاف ظاهر استاد در فایل های قدیمیشون از نظر دوستان! چه از نظر ظاهر، چه از نظر تحصیلات و موقعیت مالی و رابطه عاطفی و روابطم با خانواده و دوستان.. از همه نظر.. به قدری که تحسین دیگران از اول زندگیم تا الان به یه موضوع کاملا بدیهی و عادی و حتی شاید خسته کننده تبدیل شده.. همیشه هر چیزی رو که خواستم بهترین هاشو به دست آوردم و همین الان هم حتی بدون آموزه های استاد، میتونستم با همون روال قبل هر چیز دیگه ای که میخواستم رو تو زندگیم به دست بیارم.من با این دیدگاه بزرگ شدم که خانوادم بهم میگفتن فلان موفقیت رو به دست بیار، دیگه تا آخر عمر راحت و خوشبختی.. میرفتم اون موفقیت رو کسب میکردم..بعد از اون میگفتن حالا فقط این یک موفقیت دیگه رو هم به دست بیار، دیگه تمومه و واسه همیشه تو زندگیت راحتی.. و من باز هم تلاش کردم و موفق شدم به این امید که یه روزی با رسیدن به یک موفقیت و هدف نهایی، از یک جایی به بعد دیگه واسه همیشه خوشبخت و خوشحالم.و این داستان به یک چرخه ی موفقیت ناتموم و همچنان ادامه دار توی زندگی من تبدیل شده بود.ولی اتفاقی که برای من افتاد این بود که توی همون دورانی که داشتم موفقیت ها رو پشت سر هم درو میکردم و پیش میرفتم،یه بار برام این سوال پیش اومد که خب آخرش که چی؟ پس اون حس خوب خوشحالی همیشگی کجاست؟ چرا نمیاد و واسه همیشه نمیمونه؟ من که هر چی پیش میرم، بعد از هر موفقیت، یه هدف بعدی دیگه به وجود میاد که همه میگن رسیدن بهش آخر خوشبختی هست و بازم میرم و میرسم و میبینم این بار هم خبر خاصی نبوده.یه لحظه خودمو تو سن هفتاد سالگیم دیدم که احتمالا به خیلی چیزا رسیدم و ظاهرا از نظر بقیه! زندگی خیلی ایده آلی داشتم، ولی خودم از درون به احساس پوچی رسیدم. یه آدم هفتاد ساله که با توهم خوشبختی بعد از رسیدن به یک هدف، همه عمرمو تباه کردم.اونجا بود که به این نتیجه رسیدم که خوشبختی هر جا که باشه، بعد از رسیدن به یک هدف خاص نیست.ولی این موضوع تازه اول مشکلات من بود.از اون دنیای توهمی موفقیتی که همین الانم خیلی آدما درگیرش هستن بیرون اومدم، ولی جایی برای رفتن نداشتم..از نظر ذهنی به این نتیجه رسیده بودم که باید خوشبختی رو توی حس خوب هر لحظه و احساس معنای زندگی که تو هر لحظه تجربه میکنم، پیدا کنم.. ولی چنین چیزی گفتنش با اینکه آدم بتونه تو زندگی در عمل اجرا کنه، زمین تا آسمون تفاوت داره.. من شاید فقط توی قلبم راه درست رو میدونستم، ولی اینکه بتونم با چنین روشی زندگی کنم واسه من به یک حسرت همیشگی تبدیل شده بود. این حسرت همیشگی به مدت هفت سال تمام منو به یک انسانِ در ظاهر! کاملا موفقِ شدیدا افسرده و بی میل و رغبت به زندگی تبدیل کرد.الان تقریبا ده سالی میشه که شروع کردم به خوندن انواع و اقسام کتابای مختلف و دنبال کردن آموزه های اساتید مختلف..که شاید قابل قبول ترین هاشون که ارزش دنبال کردن داشتن استر هیکس و کوین ترودو بودن.ولی حتی این اساتید هم منو به جایی که میخواستم نرسوندن.مفاهیمی که استر هیکس آموزش میده کاملا بی نقص و خالی از اشتباه هست، اما فقط تئوری زیبایی داره..توضیحاتش به من کمک نکرد که قوانین زندگی رو کاملا عملی وارد زندگی روزمره و لحظه به لحظه ی زندگیم کنم. روش کوین ترودو هم با اینکه خیلی چیزا ازش یاد گرفتم و همین الان هم احترام خیلی زیادی براش قائلم، اما یک سری باورهای محدود کننده داشت و تا حدی هم به انواع تکنیک های مختلف تکیه میکرد که با روحیات من سازگار نبود.من ترجیح میدم زندگیم رو بدون تکنیک و با باور قلبی عمیق پیش ببرم. باورهایی که ریشه ی اون آگاهی هایی بود که توی آموزه های استاد عباس منش پیداشون کردم. آگاهی هایی که خود استاد هم قبلا گفتن که همه ما وقتی میشنویم، حس اینو نداریم که یک مطلب کاملا جدیده!همه حس میکنیم این آگاهی ها رو از قبل داشتیم،ولی انگار فراموش کردیم. انگار یه جایی تو اعماق وجودمون مدفون شده.من راهم رو کنار استاد عباس منش و مریم عزیز پیدا کردم. البته هنوز اول راهم. راهم رو بعد از ده سال سرگردانی و آشنایی با تقریبا همه اساتید و انواع و اقسام کتاب ها، کنار استاد عباس منش پیدا کردم.آدمی مثل من بعد از خوندن اون همه کتاب و موشکافی تدریس اساتید مختلف،میتونه اصالت و صداقت آموزشای استاد عباس منش رو تشخیص بده.بعد از این همه مدت میتونم تشخیص بدم کی یه سری جمله از کتاب حفظ کرده و داره تحویل مردم میده و کی داره تجربیات واقعی خودش رو که همه رو تک به تک با همه وجودش لحظه به لحظه زندگی کرده، با بقیه درمیون میذاره..این مطلبی که اینجا نوشتم اصلا گنجایش این رو نداره که بتونم همه مزیت های انتخاب استاد عباس منش رو به عنوان استاد روش زندگی، بیان کنم. فقط میتونم بگم که من به عنوان آدمی که همه ی موفقیت های ظاهری که آرزوی خیلی آدما هست رو داشتم، این روزا دارم با کمک آموزه های استاد عباس منش، زندگی در لحظه و دیدن زیبایی های زندگی تو لحظه به لحظه ی زندگی رو تمرین میکنم.چیزی که برای من رسیدن بهش، از رسیدن به هر هدف دیگه ای سخت تر بوده تا جایی که واقعا مدت زیادی رو کاملا ناامید و افسرده شدم. اما الان میخوام با کمک خدا و بعد از خدا، کمک استاد و مریم عزیز، بعد از این همه موفقیت تو زندگیم، به هدفی برسم که استاد تو فایلای قدیمی توی همون اول مسیرشون بهش رسیدن. به حس خوب همیشگی و تحت هر شرایطی در هر لحظه..دوستانی هم که نظرشون این بوده که استاد چون اون موقع پول نداشتن، پس موفق نبودن، شاید باید این مسیر تکاملی رو طی کنن و به همه موفقیت های ظاهری زندگی برسن و روزی برسه که حس و حال خوب استاد در فایل های قدیمیشون، بشه مهم ترین هدف و معنی موفقیت در زندگی این دوستان…