«اعتماد به ربّ»، پیام ابراهیم از قربانی کردن فرزندش - صفحه 58

به نام رب ابراهیم که یگانه است

سلام خدمت استاد عزیز و دوستان بزرگوار

همیشه پیش خودم میگفتم کاش دینی هم بود که پیروان اون تعصبی نداشته باشن و انسان ها به خاطر اون دین اختلافی نداشته باشن

حالا بعد از این همه سال مسلمونی تازه فهمیدم آره بابا اصلا دینی هم هست که نه پیروانی داره ، نه آیینی داره ، نه مناسکی داره ، نه کتابی داره و اون آیین ، آیین ابراهیمه، آیین یکتاپرستی، و اون آیین اسلام به معنی تسلیم بودنه

بعد این فایل یه سری جستجو هایی کردم البته خیلی کم و به درک کوچیکی رسیدم البته هنوز خیلی جای کار داره و شاید بعضی نظراتی که بگم درست نباشه اما با توجه به درک الانم مینویسم

این که ابراهیم تنها پیامبری هست که به مقام امامت رسیده

یعنی ابراهیم مثل بقیه پیامبر ها فقط راهنما و راهبر نیست بلکه یک الگوی عملی هستش

ما دو نوع پیشوایی داریم

پیشوایی علمی

پیشوایی عملی

پیشوایی علمی یک منزلتی هست که به خاطر شایستگی افراد خداوند به اونها اعطا کرده (مثل تمام پیامبران)

اما پیشوایی عملی یه مقام کاملا اکتسابیه و حاصل تلاش و مجاهدت خود فرده که طبق یه سری معیار های دقیق عبودیت زندگی کرده (مثل حضرت ابراهیم)

یعنی این مقام امامت حضرت ابراهیم آرزو و خواسته خودش بوده که با تلاش خودش به اون مقام رسیده.

همیشه ایمان ابراهیم و تسلیم بودن ابراهیم زبانزد تمام ادیان و تمام اعصار بوده

اما خیلی دوست داشتم بدونم این ایمان ابراهیم و تسلیم بودن ابراهیم دقیقا از کجا نشات گرفته ؟

ابراهیم که توی یه خانواده مشرک و بت پرست بزرگ شده

جامعه ای که در اون قرار داشته همه مشرک و بت پرست بودن

من فکر میکنم ابراهیم یه شخصیت جسور و نترس و کنجکاو و حق گرا

داشت که تونست متفاوت از جامعه اون روز فکر کنه و عمل کنه

خوب توی یک خانواده بت پرست بزرگ شد و تجربه کرد که این بت ها هیچ نفع و ضرری براشون ندارن

بعد رفت دنبال پرستش ستاره و ماه و خورشید که دید اون ها هم نمیتونن خدای اون باشن

و فکر میکنم اینجاست که خدا وقتی ببینه کسی دنبال حقیقت باشه اون را هدایت میکنه

و ابراهیم بعد از این تجربه ها هدایت شد به پرستش خدای یگانه

که در قرآن هم میبینم از خداوند میخواد که نشونه هایی را بفرسته تا ایمان اش کامل بشه و بارها به وسیله دعا از خداوند درخواست یقین و ایمان و تسلیم بودن میکنه

نکته های جالبی که این داستان برای من داشت این که ابراهیم در ایمان و تسلیم بودن هم تکامل اش را طی کرد

یعنی معجزه هایی مثل سرد و سلامت شدن آتش ، فرزند دار شدن در سن کهولت و … را دید

بعد رسید به جایی که زن و فرزندش را در بیابان با توکل به خداوند رها کرد

و در مرحله آخر و نهایت تسلیم بودن خواست فرزند خودش را قربانی کنه

پس این مقام یک شبه به دست نیومد

نکته بعد این که حتی پیامبر ها هم در یک طیف ایمانی قرار دارند و به گفته قرآن بعضی نسبت به بعضی مقام بالاتری دارند یعنی همه ما انسان ها به میزانی که ایمان داشته باشیم و متوکل و تسلیم باشیم دارای درجاتی هستیم چه در دنیا و چه در آخرت

نکته بعد این که بخواهیم بهونه بیاریم که ما تو فلان مملکت با فلان رئیس و روئسا و توی فلان خانواده به دنیا اومدیم و بزرگ شدیم و بخواهیم عوامل بیرونی را دخیل بدونیم در موفقیت و ایمان خودمون قابل پذیرش نیست چون بودن نمونه هایی که این موارد را نقض کردن

مثلا ابراهیم در یک خانواده و جامعه بت پرست و مشرک میشود پیامبر و دوست و خلیل خداوند

یا مثلا افرادی که در خانواده های و جامعه های فقیر بودن و الان ثروتمند هستن و …

نکته مهم بعدی این که برای رسیدن به بزرگی و سعادت و موفقیت باید بها پرداخت (زمان،پول، کنایه،خانواده و…)

نکته بعد اینه که باور کنیم خدایی که ابراهیم را در اون شرایط هدایت کرد و به اون مقام رسوند ما را هم هدایت میکنه

در مورد این صحبت استاد که بهترین حمایت از بچه ها حمایت نکردنه اونهاست

باید بگم توی موردهایی که خود من حمایت خانواده را نداشتم خیلی محکم تر و قویتر رشد کردم

و حتی در اطرافیانم میبینم خانواده های پر جمعیتی که پدر و مادر اصلا نمیتونستن حمایت کنن از بچه ها ، الان اون بچه ها افراد تقریبا موفق نسبت به بقیه جامعه هستن

تو این مدت که کامنت ها را میخوندم فیلم ابراهیم هم دیدم البته فکر میکنم کلی ایراد داشت اما جمله های آخر فیلمش جالب بود

موقعی که اسماعیل از پدرش پرسید میتونیم کعبه را درست کنیم و ابراهیم گفت

اگه عاشق باشی میتونی

این قدرتی هست که پروردگار در روح ما نهاده

جسم ما فرمان روح را میپذیره

اما یه ترمزی که درکش کردم این بود که ما فکر میکنیم با تسلیم شدن در برابر خداوند تمام تضاد ها و بدبختی ها میریزن سر ما

یعنی تسلیم بودن با سختی و امتحانات سخت مترادف شده برای ذهن ما

اما من جواب میدم به ذهن منطقی که من به خدایی ایمان دارم که هدایتم میکنه

خدایی که وهابه

خدایی که غفوره

خدایی که رحیم

خدایی که پشتیبان منه

پس من تسلیم میشم در برابرش و اون هم در قبلاش من را رشد میده و ظرف وجودی من بزرگتر میشه

که هم به تضاد های کمتری میخورم و هم در مقابل تضاد ها قویتر میشم و بزرگتر میشم پس تضاد ها برای من کوچیکتر میشن

مثلا وقتی بچه بودیم نمیتونستیم تنها راه بریم ، تنها غذا بخوریم، تنها بریم مدرسه،بند کفشون را ببندیم و…

اما امروز که بزرگ شدیم به اون تضاد ها که فکر میکنیم خندمون میگیره …

کلام آخر این که ابراهیم خواست که ابراهیم باشه

خواست که دوست خدا باشه

و عمل کرد

و عمل کرد

و عمل کرد

خدایا میدونم افتخار میکنی به ابراهیم

کمک کن ما هم بشیم ابراهیم تو

یا حق