می خواهی جزو کدام گروه باشی؟ - صفحه 51 (به ترتیب امتیاز)

با سلام و احترام خدمت همه دوستان عزیز

من در اواخر شهریور ماه سال 90 به علت قبولی در دانشگاه تهران به شهر تهران آمدم و به عنوان دانشجو مشغول به تحصیل شدم. در اوایل اقامتم به علت اینکه از یک شهرستان (مشهد) به یکباره و بدون تجربه قبلی، وارد یک شهر جدید، اون هم تهران، شده بودم در معرض حالت ها و وقایع خاصی قرار گرفتم. حالت های به خصوصی از افسردگی ها، حوصله نداشتن ها، کلافه شدن ها و … . طوری که یادم میاد بسیاری از شب ها با دوستان خودم دور هم جمع می شدیم و از بدبختی دانشجوی شهرستان بودن، سخت گیری استادها، سخت بودن درس ها، طرز نمره دادن استاد ها و کلی چیزای دیگه با هم صحبت می کردیم. من قبل از آمدن به تهران در دبیرستان خودمون شاگرد اول بودم با نمره های فوق العاده و کسب رتبه های خیلی عالی. اما با آمدنم به تهران و قرار گرفتن در این شرایط آرام آرام روند رو به پایین من شروع شد. ترم اول، البته نه خیلی خراب، اما با زحمت و زجر فراوان پاس شد. من این روند نزولی و رو به پایین رو نه تنها در درس هام بلکه در بسیاری از جنبه های دیگه زندگیم هم حس می کردم، مثلا اعتماد به نفس من شدیدا دچار مشکل شده بود، طوری که به هیچ عنوان نمی تونستم با دیگران راحت ارتباط برقرار کنم، یا اگر هم رابطه ای برقرار می شد با هزار زور و زحمت و یا از طرف مقابل بود. به شدت از مواجهه با موقعیت ها یا افراد جدید می ترسیدم. دقیقا به خاطر دارم که همیشه در ردیف های آخر کلاس می نشستم تا پشت سرم آدم های کمتری باشند! و امان از اون لحظه ای که استاد از من می خواست که جواب سؤالی رو بدم یا بیام پای تخته، دیگه کارم تموم بود، دست و پام می لرزید، صدام دچار لرزش می شد، رنگ صورتم می پرید، گونه هام قرمز می شد و همیشه یک احساس تحقیر و کوچکی درونی من رو آزار می داد و با این حالت ها روز ها و ماه ها و ترم های مختلف سپری شد، تا اینکه در بدترین وضعیت ممکن در ترم 3 مجبور به حذف اضطراری یک درس اصلی شدم و دو تا از درسهام رو هم افتادم. اون موقع این بدترین اتفاق ممکنی بود که می تونست بیفته. سرافکندگی که در بین هم اتاقی ها داشتم، پدر و مادرم و واقعا پیج و مبهوت و ناراحت شده بودم. چند روزی خیلی ناراحت و عصبی بودم، هر فکری می کردم، با خودم می گفتم که اصلا ترک تحصیل کنم، ول کنم و … . چند روز بعد توی کتابخانه دانشگاه بودم که در حالی که در تفکرات واهی خودم غرق بودم، نمی دونم چی جست وجو کردم، که یک مجموعه فایل صوتی موفقیت پیدا کردم و دانلود کردم. انگار برام مثل یک نقطه نورانی در یک فضای کاملا تاریک بود. این یک نشونه بود. فایل های فوق العاده زیبا و تاثیر گذاری بود که می تونستم ازشون استفاده کنم و این بدترین اتفاق رو برای همیشه تموم کنم. اما آیا بدترین اتفاق ممکن بود و تموم شد؟ اگر بدترین اتفاق ممکن بود، من همون موقع نشانه رو در می یافتم و عوض می شدم، اما عوض نشدم. می تونستم چنان درس محکمی بگیرم که برای همیشه تغییر کنم و شرایط رو به نفع خودم و به شکل خیلی خوبی عوض کنم. اما نکته ای که وجود داره اینه که بعضی اوقات، باید سیلی های محکم تری از روزگار بخوریم تا عوض بشیم. اما سیلی محکم تر … . به همین شیوه، من ترم های بعدی رو هم با فلاکت و «زجر» پیش می بردم – دوستان وقتی می گم زجر یعنی من واقعا از خودم بی خبر بودم و از تواناییهام و چه در مورد درس خوندن و چه در مورد هر کار دیگه ای انگار باید خیلی اذیت می شدم تا اون کار به انجام برسه- ترم 4 ، بدک نبود، وضعیت خیلی خنثایی داشت، ترم 5 رو باز با حذف یک درس و چند درس لب مرز و با شانس زیاد گذروندم و توجه داشته باشید که چهارچوب فکری من محدود به یک سری افراد خاص، موقعیت های خاص، فیلم های خاص، آدم های خاص، بحث های خاص و … بود و انگار محیطی که برای خودم ساخته بودم به طرز شگفت آوری با اونچه که تجربه می کردم هم خونی داشت. تا اینکه در ترم 6 مشروط شدم. این بار دیگه واقعا تکون محکمی خوردم، اصلا باورم نمی شد که چنین اتفاقی افتاده، پیش خیلی ها آبروم رفت، پدرم تقریبا دیگه باهام کاری نداشت و دیگه واقعا شرایط عوض شد، همش از خودم می پرسیدم که آخه چرا؟ چرا این جوری؟ از این بدتر هم میشه؟

آیا من بازم تغییر کردم؟ می دونید دوستان حقیقت امر اینه که من می تونستم یک ترم دیگه هم با آرامش خاطر مشروط بشم، چون شرط اخراج از دانشگاه 3 ترم مشروطی پشت سر هم بود! حدس می زنید که چه اتفاقی افتاد؟ من در حالی که شرایط خودم رو تشدید می کردم و در کورسوی نا امیدی وحشتناکی قرار گرفته بودم، برای بار دوم در ترم 7 هم مشروط شدم و این موجب رسیدن من به خود خود دوراهی شد. دو راهی انتخاب. دوراهی که شاید خیلی ها تجربش کرده باشند. البته این دوراهی با بقیه دوراهی ها فرق داره، این جا در واقع شما یک انتخاب بیشتر ندارین! نه اینکه مجبور باشید، یعنی انتخاب دوم باعث تباهی همیشگی میشه. و اینجا نخستین باری بود که با همه وجودم مجبور به تغییر شدم. در واقع اون موقع جزء آدم های دسته دوم بودم و فقط و فقط زمانی که مجبور شدم، تغییر کردم (که البته جای شکرش باقیه، چون لااقل جزء دسته اول نبودم!). الآن ترم 8 رو با موفقیت به اتمام رسوندم و در حال ادامه مسیرم به شکل متفاوت و بهتری هستم.

اما بزرگترین درس رو همون موقع گرفتم: اینکه دیگه هیچ وقت اجازه نمی دم شرایط اونقدر خراب بشه تا مجبور به تغییر بشم. پس از این تجربیات به شکل های مختلف و با تصمیم قاطع پیگیر موفقیت و تغییر در زندگی شدم و خیلی از چیزها رو پس از رسیدن به یک سری از آگاهی ها تغییر دادم، از جمله آهنگ هایی که گوش می کردم، فیلم هایی که نگاه می کردم، آدم هایی که وقت هام رو باهاشون می گذروندم و از همه مهمتر بحث هایی که در خلوت و یا در جمع توشون شرکت می کردم رو برای همیشه تغییر دادم و یاد گرفتم که همیشه آگاهانه کانون توجه و تمرکز خودم رو به سمت آنچه که به نفع من هست متمایل کنم. همین مورد به تنهایی به من کمک شایانی کرد.

همانطور که گفتم، در جستجوی بهتر زندگی کردن رفتم و به مطالعه و تحقیق مشغول شدم. همانطور که می دونید، یکی از جنبه های زندگی سالم و سعادتمند، داشتن سلامت جسمانیه. در این مورد چی کار میشه کرد؟ به هر حال راه کارهای مختلفی وجود داره، مثل ورزش کردن، تغییر سبک تغذیه و یا ترک عادات بد مثل پرخوری، بد خوری یا سیگار کشیدن و … . در مدت زمانی که راجع به سلامت جسمانی بررسی می کردم، به یک مبحث در رابطه با تغییر نظام تغذیه برخورد کردم که نظرم رو خیلی به خودش جلب کرد و به طرز عجیبی راجه بهش مطالعه و پژوهش کردم و هر بار و هر روز ایمان من به اون روش بیشتر می شد. اما باز هم مسئله ای وجود داشت؟ من از لحاظ جسمانی، به لطف خداوند، در وضعیت خوبی به سر می بردم، پس چه لزومی داشت که نظام تغذیه خودم رو عوض کنم و از لذت خوردن پیتزا و هزار جور خوراکی ناسالم دیگه دست بکشم؟ یا چه لزومی داشت که به ورزش بپردازم در حالی که نه کمر درد داشتم و نه مشکل خاصی در جسمم؟ فقط یک دلیل وجود داشت و اون این بود که من فهمیده بودم آنچه در مسیر آدمیزاد قرار می گیره همیشه دارای دلیل واضح و روشنیه و زمانی که با اولین ظاهر شدن نشانه اون رو بقاپین برای همیشه به خودتون افتخار می کنین و لذت رو به معنای واقعی تجربه می کنین اما اگه به هر دلیلی از کنارش بگذرین، چند روز بعد، چند ماه بعد یا چند سال بعد به طرز دردآوری بابت ندیدن اون نشانه مجازات میشین و اون موقع، معمولا به اندازه کافی دیر شده و شاید نشه کار خیلی جدی راجع بهش انجام داد. به هر حال به محض اینکه این آگاهی به من داده شد، اون رو پذیرفتم و به کار بستم و برای سلامت جسمم و ارزشی که برای اون قائل بودم بلافاصله، دست به ایجاد تغییرات زیادی، به خصوص در سبک تغذیه خودم، شدم و برنامه های مختلفی برای ورزش و رسیدگی به جسمم طراحی کردم. و اکنون بعد از گذشت چند ماه از این تغییر واقعا احساس زیبای سلامتی رو دارم، احساسی که دیگه اصلا حاضر نیستم با هیچ چیز دیگه ای عوضش کنم. این یک نمونه بود که تصمیم گرفتم خودم رو با دیدن نشونه ها به سرعت وارد دسته چهارم کنم. همونطور که استاد عباس منش در فایل گفتن معمولا تعداد افرادی که کاملا آگاهانه دست به تغییر یا پذیرفتن شرایط جدید می کنن کمند، و این اصلا اتفاقی نیست چون تعداد آدمهای موفق و سالم و ثروتمند هم کمه و جالب اینجاست که وقتی از میان آدم های معمولی که بینشون هستید، تصمیم به تغییر می گیرید، با مخالفت ها و تمسخرهای خیلی زیادی روبرو می شید، که بازهم اتفاقی نیست چون مسخره کردن نشونه کوچک بودنه و درصد زیادی از آدم های دور و بر ما واقعا کوچکن. من خواستم این دوتا تجربه رو با شما دوستان در میون بگذارم.

در پایان هم برای همه شما عزیزان آرزوی سلامتی و ثروت و بزرگی دارم

در پناه خدا