چه افرادی برای مهاجرت کردن، مناسب ترند | قسمت 1

اول که، بفرمایین Coffee صلِ الا اصل جنس (خنده)

دوم، به نام خدای مهربان ِ هدایتگر روزی رسانِ بی حساب؛ که تنها تو را می پرستم و از تو یاری می جویم پروردگار یکتای جهانیان.

سوم، پرانرژی ترین سلام دنیااا خدمت بهترین ها؛ استاد عزیزم، مریم جان و اعضای گرم و صمیمی خانواده‌ی خوشحال و خوشبخت من )) چه جایی بهتر از اینجا واقعا هست؟!

و چهارم، خداروشکر میکنم که یک روز عالی دیگه یک فرصت زیبای دیگه برای زندگی کردن بهم داده شده و چقدر قشنگه که بیام امروز که بهترین روزِ بیشتر از همیشه به خودم، رفتارهام و گذشته ام فکر کنم برای ساختن لحظه های بهتر.

چقدر خوشحالم وقتی توی بنر سایت این موضوع جذاب و کنجکاوانه را دیدم، بریم تو خود فایل ببینیم چه خبره …

.

ویژگی های شخصی که براش مهاجرت، مناسب تره:

1. انگیزه و هدف، از خودت باید بپرسی صدبار که چرا میخوای مهاجرت کنی؟! هر چقدر انگیزه‌های درستت بیشتر باشه، بهتر.

من خودم انگیزه هام برای مهاجرت را بخوام لیست کنم میتونم اشاره کنم به؛ ( آزادی، دسترسی به اینترنت آزاد و بدون محدودیت، آزادی پوشش هر کسی را دوست دارم اینجور ببینم که هرجور دوست داره لباس بپوشه، دوست دارم تو جایی باشم که همیشه بارون بباره و اینم از تضاد زندگی توی خوزستان برام شکل گرفته و به وضوح رسیدم و البته سفرهام، چالش جدید را همیشه دوست دارم دوست دارم چالش بذارم و تو چالش تمام درس هایی که یاد گرفتم را پیاده کنم و ببینم و به خودم بگم که چند مرده حلاجم، دوست دارم با فرهنگ و دین و آدمای جدیدی آشنا بشم )

+ در مورد کنجکاوی که صحبتش میشه یاد ویژگی ها و حرف انیشتین میافتم و خود استادی که میاد ده درس مهم انیشتین (تو یکی از فایل‌ها) میگه که یکیش همین کنجکاوی مقدس، خود استاد داره اجراش میکنه ( عملگرایی ).

به نظر میاد وقتی میخوای یک کار را تو بُعد بزرگ انجام بدی اول باید اونو تو بعد کوچیکش انجام بدی، مثلا همین مهاجرت کردن دقیقا همینطور اول از شهر خودت به جای بهتر به شهری دیگه مهاجرت کنی میتونی نمیتونی، ببینی خودت را به هر حال، داستان محمد مارکو اینجوریه که استاد از بچگی من روحیه ی سفری کنجکاوی داشتم و آدم بی باکی بودم از همون بچگی میرفتم بیرون و بارهاا و بارهااا و بارهاااا بدون اینکه به خانواده ام بگم کجا میرم کجاست که این ذوق و شوق و اشتیاقم منو میبرد (درلحظه) دنبالم میگشتن بزرگتر شدم به نظر آروم شده بودم، تو سایت اومدم از 19 سالگی تغییر کردم تو همون سن، مهاجرت کردم تنهایی به تهران بزرگ از شهرم شوش خوزستان، و تو تهران با ادمای جدید تو شرایط جدید، شهر جدید کار جدید را داشتم انجام میدادم و وقتی به اون گذشته فکر میکنم میبینم که واقعا تونستم موفق بشم، یک ویژگی بسیار مثبتی که دارم اینه که به راحتی میتونم از هر چیزی دل بکنم … از همون کوچیکی میدونستم انگاری من نباید وابسته و دل بسته کسی باشم حتی خانواده حتی مادر که عزیزترین … و نبودم و نیستم به خاطر همین خیلی راحت تونستم مهاجرت کردم تهران بدون اینکه دلم تنگ بشه جوری که اذیت بشم نه به هیچ عنوان، 19 سالگی اینجوری بود 20 رفت 21 هم اومد بازم تهران، سه سال تهران بودن و با ادمای متفاوت و کار کردن با قشر ثروتمند و بودن تو این سایت خب از ریشه داشتم تغییرات اساسی میکردم.

و نقطه عطف من بازم تو همون 21 سالگی بود و آشنایی با سبک سفری متفاوت و به شدت ماجراجویانه و کنجکاوانه یعنی هیچهایک یعنی یک کوله بندازی رو دوشت و بری سفر .. بری هر جا که دریا تو را برد بری همونجا و لذت ببری و فکر کنی و یک دایو عمیق تو وجودت بری و بشناسی خودت را قانون را چگونگی سازوکار این جهان را، خدا را …

و بارها و بارها در مورد سفر به دور ایران نوشتم اینجا اینکه تونستم توی مدت دو سالی دو سوم ایران را سفر کنم هر روز یک جای جدید باشم با آدمای جدید بدون اینکه شناختی از قبل با اون اشخاص عزیز و یا اون مکان خاص داشته باشم … تو این کامنت اخیرم که تو جلسه ی دوم روانشناسی ثروت 1 نوشتم در موردش بیشتر توضیح دادم.

abasmanesh.com

واقعا سفر رفتن تو را بزرگ میکنه خود سفر یک جور مهاجرت …

اما ویژگی دوم،

2) انعطاف پذیری

تا دلت بخواد تو این موضوع داستان دارم … وقتی سفر میرم با همین کوله میگم اقا اینجا نشد نهایتش میریم چادر میزنیم (خنده )، دستشویی نبود فدا سرم دستشویی صحرایی که هست خیلی هم حال میده اصلا (خنده) آب نبود که دوش بگیری تو سفر بازم فدا سرت (رودی کانالی دریایی اقیانوسی که هست)، خداروشکر دارم این ویژگی را.

3) چقدر وابستگی های عاطفی/ دوستانه داری

خب خداروشکر که من اصلا این مورد را ندارم و نداشتم اصلا و یک جورایی خط قرمزم بوده وابستگی.

با اینکه خانواده ی من 11 نفره یعنی با پدر و مادرم 6 تا داداش با خودم و 3 خواهر دارم و همه هممم از من بزرگترند حسابی و من ته تغااری ته دیگِ این خونه هستم ولی با این وجود یعنی واقعا خداروشکر میکنم اصلا وابستگی ندارم به هیچکسی با اینکه کلی خواهر زاده دارم و اصلا این فکت باحال را بگم که من 7 سال قبل اینکه به دنیا بیام اصلا دایی شده بودم (خنده) شما فکرشو کن! من با خواهرزاده هام که بزرگتر از خودم بودم بزرگ شدم ولی بازم وابستگی ندارم. خیلی خیلی خوب میتونم وقتی میرم تو شرایط جدیدی موقعیت جدیدی خودم را تطبیق بدم با اون فرهنگ در عین اینکه اون چارچوب خودم هم دارم و تازه سعی در بهبودش خواهم داشت.

اصلا این ویژگی، درس را سفر یادم داد خیلی زود، واقعا کسی که دنبال سفر و آشنایی با فرهنگ های مختلف و ارتباط برقرار کردن با ادمای جدید، تازه قانون را هم میدونی که چطوره و میدونی که این خدا در لحظه است و در لحظه داره هدایت میکنه و بهترین سبک و روش زندگی هم همین شعار پپسی که میگه live the moment now در لحظه زندگی کن* دیگه خود وابستگی و دل بستگی معنایی نداره برات چون اگر بشی کل این داستان در لحظه بودنت کم رنگ میشه.

4) چقدر با تغییر مقاومت میکنی

تو این موضوع هم نمره ی 7 را میدم به خودم از 10، تو این حین که استاد داره در مورد این موضوع صحبت میکنه خودم را دارم میبینم که تو گذشته تو جنبه های مختلف چطوری بودم از کار توی تالار و رستوران و ادیت و خود تو دل سفر، میتونم بهتر بشم و باید بهتر بشم.

ولی زیباترین تغییر متعلق میشه و همینطور بیشترین لذت را به کسی که تو بهترین حال و شرایط ولی به دلش میافته هدایت میشه که تو همون حال و زمان بهترین زمان و مکان برای تغییر کردنه … مثل داستان استاد که یک زمانی تو همین ایران بهترین ها را داشت تو بهترین شرایط بود ولی همه چی را رها کرد مهاجرت کرد.

.

امریکا را که واقعا دوست دارم، تحسین میکنم همه چیز این کشور زیبا، قدرتمند و ثروتمند را، فرهنگش را دوست دارم مردمش را زبانش را پولش را آب و هوا و شرایط مختلفش را و خب خوشحالمم که سفربه دور آمریکا هست سریال زندگی در بهشت هست و تونستیم همه امون امریکای واقعی را بشناسیم و آیا به این موضوع باور دارم که میتونم مهاجرت کنم به این کشور؟ خب آره.

.

ادامه دارد …