در این فایل استاد عباس منش درباره یک ضعف شخصیتی مخرب، ریشه های این ضعف و اثرات مخرب آن در زندگی صحبت می کند. ضعفی که تقریبا همه در زندگی خود تجربه کرده اند.
در این فایل استاد عباس منش ما را از دلایلی آگاه می کند که این ضعف شخصیتی را شکل می دهد، ریشه های آن را تقویت می کند و در نهایت آن را تبدیل به یک عادت ذهنی مخرب می کند. سپس این عادت ذهنی مخرب، کانون توجه ما را به گونه ای جهت دهی می کند که:
نه تنها نعمت های زندگی خود را نبینیم؛ نه تنها درباره آنچه داریم، ناسپاس شویم؛ بلکه با نادیده گرفتن مداوم داشته های زندگی خود، مرتبا خود را در احساس بدبختی، احساس قربانی بودن و در یک کلام احساس نارضایتی از زندگی نگه داریم. سپس طبق قانون، این فرکانس غالب نه تنها نعمت های فعلی را از زندگی ما خارج می کند بلکه مجراهای زیادی برای ورود ناخواسته ها، مسائل و مشکلات پی در پی به زندگی ما باز می کند.
با ادامه دادن به این جنس از توجه، وارد مدار ناخواسته ها می شویم. در این چرخه معیوب مرتبا از این مشکل به مشکل بعدی برخورد می کنیم و هر بار بیشتر در این باتلاق فرو می رویم. بدتر از همه این است که: نمی دانیم این باتلاق از کجا و چطور شروع شده و چرا در حال گسترش خودش در زندگی مان است. خبر خوب این است که استاد عباس منش در این فایل با ارائه منطق های قوی، راهکار خروج از این چرخه معیوب و اصلاح این ضعف شخصیتی را به ما یاد می دهد.
تمرین:
آگاهی های این فایل را با جدیت گوش دهید، از کلیدهای آن نکته برداری کنید و برای اینکه اهرم رنج و لذتی قوی برای اصلاح این ضعف شخصیتی در ذهن ما ساخته شود به گونه ای که منجر به تصمیم و اجرای آن شود، پیشنهاد می کنیم در بخش نظرات این فایل مثالهایی از خودتان را بیاد بیاورید و بنویسید از اینکه:
ذهن شما به چه شکل و درباره چه موضوعاتی مرغ همسایه را برای شما غاز نشان داده است؟ به گونه ای که با وجود نعمت هایی که در زندگی خود دارید، به احساس نارضایتی، قربانی بودن و بدبختی رسیده اید. احساس کردید که حق شما به شما داده نشده و از قافله دیگران عقب مانده اید. ( احساس نارضایتی از همسر، شهر، شغل، رابطه، خانواده، فامیل، فرزند و …) به عنوان مثال:
- همسایه های دیگران چقدر از همسایه من بهتر هستند؛
- همسر فلانی، چقدر از همسر من خوش برخورد تر است و چقدر هوای همسرش را دارد؛
- رابطه دیگران چقدر از رابطه من بهتر است. آخر این هم شد رابطه!
- هر کشور دیگری از کشور من و قوانین کشور من بهتر است و موفق شدن در آن راحت تر است؛
- دختران یا پسران فلان شهر، چقدر از دختر و پسرهای شهر من بهترند؛
- پدر و مادرهای دیگران، چقدر از والدین من بهترند؛
- مشتری های فلان شهر یا محله، چقدر از مشتریهای محله یا شهر من بهترند؛
- فلان شغل، چقدر پولسازتر از شغل من است؛
- مردم فلان شهر چقدر با فرهنگ تر از مردم شهر من هستند؛
- اوضاع کسب و کار چقدر در فلان شهر بهتر از شهر من است؛
- فلان محله یا شهر چقدر زیباتر از محل زندگی من است؛
- و…
الف) به این فکر کنید که در حال حاضر چقدر درگیر این موضوع هستید و این ضعف چقدر در حال اتلاف انرژی و تمرکز سازنده شماست؟
ب) در کل زمانهایی که درگیر این نوع تفکر بوده اید یا هستید، از خود بپرسید:
- چرا اینطور فکر می کردم یا می کنم؟
- چرا فکر می کنم همسر دیگران از همسر من بهتر است؟
- چرا فکر می کنم رابطه دیگران از رابطه من بهتر است؟
- چرا فکر می کنم اوضاع در جای دیگر خوب است؟
- ریشه این جنس از تفکرات از کجاست؟ آیا ریشه اینها باورهای قدرتمندکننده است یا محدود کننده؟! اصل است یا فرع؟!
چ) حالا که از این ضعف مخرب آگاه شده ای، با توجه به آگاهی های این فایل، چه راهکارهایی برای خارج شدن از این مدار مخرب آموخته ای؟ این راهکارها منجر به اخذ چه تصمیماتی برای شما شده است؟ در پاسخ به این چرایی به این فکر کنید که:
- چه تغییراتی باید در شخصیت خود ایجاد کنم؟
- چه مهارتهایی را یاد بگیرم و بهبود ببخشم؟
- و قدم اول را از کجا بردارم؟
موضوع این است که طبق قانون، اگر آگاهانه روی بهبود این ضعف شخصیتی کار نشود، تبدیل به بزرگترین مجرای خروج نعمت ها از زندگی و ورود ناخواسته ها به زندگی می شود. اما تمرکز بر اجرای آگاهی های فایل، این جنس از ایمان و باور را در ما شکل می دهد که:
تغییر شرایط نادلخواه زندگی ام چقدر راحت است و چقدر در دست خودم بوده است و من چقدر به دنبال تغییر این شرایط در بیرون از خودم می گشتم!
منتظر خواندن پاسخ ها و مثالهای تأثیرگذار تان هستیم.
منابع کامل درباره محتوای این فایل:
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- فایل تصویری چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟296MB50 دقیقه
- فایل صوتی چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟48MB50 دقیقه
به نام خدای مهربان
اینقدر این فایل رو دوست داشتم که بار ها و بارها بهش گوش کردم
اولش ناراحت شدم راستش؛ گفتم وااای من چقدر درگیر این مسئله هستم و… اما سریع ذهنم رو کنترل کردم. با خودم گفتم همین که از الان تصمیم گرفتم که تغییر کنم، این یعنی من از دیروز خودم یک قدم جلو ترم به لطف الله
حالا من بی نهایت مثال در این زمینه دارم که بزنم اما به چند تاش اشاره میکنم
اول از همه وقتی داشتم فکر میکردم دیدم که عبارت هایی مثل “همه رو برق میگیره مارو چراغ نفتی!” یا ” همه فلان چیزو دارن ماهم داریم” هم تو این مسیر اشتباه هستن
مثل وقتایی که مثلا میگیم همه رفیق دارن مام رفیق داریم
ایناهم عبارت هایی هستن که دیگه از امروز باید نسبت بهشون هشیار بشم که اگر مسیر ذهنم داشت میرفت به اون سمت مچشو بگیرم
حالا مثال ها
1.مثلا رشته ای که توش درس میخونم؛ من اوایل خیلییی خوشحال بودم که این رشته رو قبول شدم اما اینقدر توی این 3 سال اطرافیان از نکات منفیش صحبت کردن، از اینکه فشارش زیاده، حقوقش کمه، و…، به خودم اومدم دیدم همش دارم از رشتم غر میزنم. و دقیقا طبق فایل با بقیه رشته ها مقایسش میکنم و میگم اره دیگه خوشبحال بقیست!
○هدف: از این به بعد، متعهد میشم که تمام تلاشمو بکنم که جز نکات مثبت رشتم راجع به چیز دیگه ای صحبت نکنم و اینقدر دنبال خوبی هاش بگردم تا جهان هر روز چیز های بهتری به من نشون بده
2.فامیلامون: دائم و از بچگی من دارم غر میزنم که فامیلای ما پایه نیستن ولی بقیه هستن، تو فامیل ما هیچکس هم سن من نیست و من تنهام. و هزار تا مثال دیگه. ولی هیچ وقت توجه نکردم که بجاش انصافا ما اقوام خوبی داریم که هیچ کدورت مهمی بین هیچکس نیست. اینقدر با فرهنگ هستیم که هر چقدر هم تفاوت بین خانواده ها هست، بازم همه برای هم احترام قائلیم و هیچکس دل کسیو نمیشکونه. از طرفی همه فامیل هامون واقعا دوستمون دارن و وقتی میریم خونشون با عشق ازمون پذیرایی میکنن؛ یا حتی بعضیاشون اینقدر پایه هستن که ما تمام سفر هامون رو باهم میریم و اصلا تنها نمیچسبه!
○هدف: از این به بعد در این مورد هم باید خیلی هشیار باشم و روی همین نکات مثبتی که گفتم تمرکز کنم. خدایا خودت کمکم کن
3.کشورمون!
میدونین نکته عجیبی که هست اینه که من واقعا ایران رو دوست دارم، اما بازم راجع بهش غر میزنم. فکر کردم و دیدم این واسم شده یه عادت، ینی چیزی نیست که عمدا باشه و صرفا یه عادته که باید نسبت به هر چی ایراد گرفت. یه مثال واضح و ملموس بخوام بزنم، همینه که چند روز پیش گفتم فلان کشورا دارن واسه جشن سال نو چکارا میکنن اونوقت ما برقمون قطعه! خب چرا اون 22 ساعت دیگه که برق داریم رو نبینم؟ چرا این همه امکاناتی که به رایگان در اختیارمه رو نبینم؟ چرا این همه زیبایی رو نبینم؟ چرا فراوانی نعمت رو نبینم؟ چرا ناسپاس باشم وقتی سپاسگزار بودن اینقدر زیباست؟
○هدف: باید هر لحظه و هر جا ذهنم رو به شکلی تربیت کنم که دنبال قشنگی ها باشه؛ مثلا همین که از دیروز عصر توی شهر قشنگ ما بارندگیه و هوا فوق العاده لطیف شده خداروشکر
4.و مهم تر از همه، خودم
اینکه چه با خودم چه با دیگران، چه جدی و چه به شوخی برمیگردم ایراد های خودم رو بولد میکنم و با نکات مثبت دیگران مقایسه میکنم
مثلا وقتی یه هنری دارم، برمیگردم میگم مال منو نگا چقدر کج و کوله، بعد فلانی تو اینقدر زمان کمتر چه قدر کاراش خوشگل تره
یا مثلا از اندام خودم ایراد میگیرم
یا از اخلاقم
یا توانایی هام
یا ویژگی هام…
میدونی انگار ته دلم میدونم اشتباهه و انیطور نیست! انگار میدونم ناحقیه ولی اینکار رو از روی عادت انجام میدم.
○هدف: از من، یدونه توی جهان هست؛ با تمام نکات مثبت و منفیم. از طرفی من ارزشمند ترین هدیه خداوند به خودم هستم و اگر خودم هوای خودم رو نداشته باشم، هرگز نمیتونم توقع داشته باشم که جهان هوای منو داشته باشه.
من از این به بعد تمام تلاشم رو میکنم که پشت خودم باشم و از قشنگیای خودم صحبت کنم.
و خبر خوب اینجاست، که من حداقل از امروز تصمیم گرفتم که متفاوت باشم. تصمیم گرفتم که شخصیت بهتری داشته باشم و این یعنی من از دیروز خودم جلوترم
خیلی خوشحالم که در فرکانسی بودم که در معرض این آگاهی ها قرار بگیرم و از خداوند میخوام که کمکم کنه تا واقعا در این راستا تغییر کنم و شخصیت بهتری از خودم بسازم.