آگاهی های «قدم اول | دوره 12 قدم» در یک نگاه - صفحه 30

بنام رب العالمین

سلام بر استاد گرامی و همه دوستان عزیز

پیرو صحبت استاد درباره آیه (ما انسان را در رنج آفریدیم) میخواهم درکی را که از این آیه پیدا کردم را با همه دوستان به اشتراک بگذارم.

در چندین فایل استاد بارها فرموند که همه ما انسان ها باید پیوسته در حال کار کردن روی باور های خود باشیم و اگر روزی از این کار دست بکشیم دوباره به حالت اول و شاید هم به مرور به مدارهای بسیار پایین تر برویم. در واقع من این درک را دارم که انسان در یک سطح شیب دار خلق شده که مسیر به سمت بالای آن سعادت و خوشبختی است و مسیر بسمت پایین آن فقر و بدبختیست. در واقع انسان یا در حال حرکت به سمت خوشبختی و سعادت است یا در حال حرکت به سمت بدبختی و فقر. و انسان پیوسته باید این سطح شیبدار را به سمت بالا حرکت کند.

به نظر من تعریف خداوند از رنج در این آیه همان سطح شیب دار است. که انسان پیوسته حتی در جهت خوشبختی و سلامتی و موفقیت روی این سطح شیب دار حرکت کند. مانند انجام تمرینات و کار کردن به روی باور ها که از دید انسانی ما کار دشواری است و خیلی از انسانها ترجیح میدهند انجام ندهند و در عوض مجبور می شوند تمام عمر خود را کار کنند و تلاش کنند و زحمت بکشند. که این هم رنج است. در واقع حرکت به سمت سعادت از دید انسان زحمت و رنج دارد حتی اگر پاداش های زیادی به همراه داشته باشد و حرکت به سمت بدبختی هم شاید آسان باشد و سرازیری راه برای انسان آسان باشد ولی در نتیجه منجر به رنج می شود

طبق مثال استاد مانند باغچه ای که حتی پس از سالها رسیدگی اگر مدتی رها شود بسرعت در آن علف های هرز رشد میکند و درختان کم کم خشک می شوند. در این مثال باغبان سالها رنج باغبانی را به دوش می کشیده و باغ پر بار و سالمی داشته و محصول زیادی روزی خود می کرده، اما همان باغبان تصمیم میگیرد که از رنج باغبانی صرف نظر کند و باغ را رها میکند و وارد فقر و نابودی باغ و محصولاتش و آفت زدگی درختان می شود که نتیجه آن رنج است.

پس اینکه خداوند فرموده که ما انسان را در رنج آفریدیم تعبیر درستی از زندگی انسان است. زیرا انسان در سطح شیب دار در حرکت است، و این سطح شیب دار همان رنج است.

به نظر من رنج در حالت کلی ۲ نوع است : ۱- رنج در جهت نعمت، سعادت، خوشبختی، سلامتی، آرامش، امنیت ۲- رنج در جهت فقر، بدبختی، بیماری، نا امنی،

حالا انسان خود باید نوع رنج را انتخاب کند. و این نکته تا رنج نباشد انسان در جهت لذت و سعادت حرکت نمی کند. در واقع همین رنج یک نعمت بزرگ خداوند است.

سوالی که پیش می آید که حالا چرا خداوند حتی نعمت وثروت را برای انسان در رنج تلقی می کند؟ با توجه به درک بنده چون نعمت های آخرت دیگر نیاز به تلاش و باغبانی ندارد. و طبق فرمایش خداوند اراده کن و مهیا می شود. زحمت ندارند. نیاز به تلاش و تمرین ندارد.

بارها استاد فرمودند لحظه ای متوقف شویم تدریجا به سمت مدارهای پایین حرکت خواهیم کرد. و استاد بارها گفتند که من هر روز بیشتر و بیشتر روی باورهای خود کار میکنم. حالا عده ای روزی ۲ ساعت کار کردن روی باور را رنج میبینند ولی در عوض روزی ۱۲ ساعت در حال مسافر کشی هستند و متوجه نمی شوند که این رنج بارها و بارها بیشتر و سخت تر از کار کردن روی خود است.

خوشحال میشم نظراتتونو در رابطه با درک من از آیه رنج بفرمایید

خداوند پشت و پناه همتون باشه