هدفی متفاوت برای سال جدید

سلام عزیزم، امیدوارم حالت عالی باشه. الان مدت زیادی از این کامنتت می‌گذره احتمالا راه حل رو پیدا کردی اما بهم الهام شد که برات بنویسم.

من قبلا که خیلی باورهام ایراد داشت در مورد کار خودم همین فکرو می‌کردم. حتی الانم نمی‌تونم بگم کاملا می‌دونم چقدر کارم ارزشمنده ولی نسبت به قبل بسیار بسیار بهتر شدم چون دلایلی رو پیدا کردم که کار ارزشمنده و تغییر ایجاد می‌کنه تو زندگی افراد.

شما می‌تونی این باورو در خودت بسازی که کار شما حس خوب در افراد ایجاد می‌کنه. این حس خوب بسیار بسیار با ارزشه چون اصلا مبنای خوشبختی آدما بر اساس حس خوبشونه. مثلا فک کن که یه مدیر وقتی پشت میز کارش نشسته وسط شلوغی‌های روزمره، وقتی داره با مسائل مختلف دست و پنجه نرم می‌کنه و بخاطر شلوغی افکارش نمی‌تونه تصمیم درستی بگیره سرشو بالا میگیره نگاهی به تابلو تو می‌اندازه، همون لحظه انرژی خوبی می‌گیره و می‌تونه خیلی بهتر کاراشو انجام بده.

یا به این فک کن مثلا یه تابلو که از یه منظره کشیدی می‌تونه آدمی که بهش نگاه می‌کنه رو ببره به دنیای اون نقاشی، و به قدرت تجسم و خلق یه آدم نیرو ببخشه.

یا مثلا اگه شعری چیزی توی تابلوت نوشته باشی، اون نوشته یا شعر می‌تونه یادآور چه چیزایی در روح آدما باشه.

ببین آدما فقط محدود به نیاز‌های مادی مثل خورد و خوراک و پوشاک محدود نیستن، انسان‌ها نیاز‌های روحی هم دارن که خیلی خیلی مهم‌تر از نیاز‌های مادی هست و کار تو خیلی خیلی خیلی با ارزش تر از اوناییکه کفش و لباس و غذا می‌فروشن چون تو با روح آدما سروکار داری. مثل استاد عزیزمون که کارشون برطرف کردن نیاز‌های روحی و ذهنی ماست و انقدر هم کارشون با ارزش و با اهمیته.

وقتی داشتم این مطالب رو می‌نوشتم لحظه به لحظه می‌گفتم عجب کامنتی، عجب آگاهی‌های نابی که قطعا از اتصال این لحظه من با منبع میاد. چون در حالت عادی هیچوقت نمی‌تونستم اینا رو بگم.

امیدوارم هر جا هستی در پناه الله یکتا، شاد و‌ سالمو ثروتمند باشی.

سلام سینای عزیز. دوست خوبم. چقدر خوشحالم که تو دوره‌ی احساس لیاقت با هم همکلاسی هستیم‌.

مثل همیشه دوباره با قلم زیبات و درک فوق‌العاده ات از صحبتای استاد عزیزمون کولاک کردی. خیلی نکاتی که گفتی برام ارزشمند بود و همین لحظه باعث شد باعث شد یه تصمیم جدی بگیرم و خودم رو بی‌قید و شرط لایق خواستم بدونم. اگه یادت باشه اولین باری که برات کامنت نوشتم گفتم من خیلی اهل کامنت نوشتن نیستم و تو اون موقع خیلی زیاد کامنت میزاشتی. الان روند برعکس شده ، من چون با خودم ذر صلح تر شدم شجاعانه تر می‌تونم خودمو بروز بدم، تو هم شروع کردی از درون به خدای خودت وصل شدن. ولی بازم از نتایج خوبت برامون بنویس، چون به شخصه خیلی از خوندن کامنتات لذت می‌برم.

در پناه رب شاد و سلامت و ثروتمند و با لیاقت باشی دوست خوبم‌.

سلام آرام عزیز.

چه اسم قشنگی داری شما. عزیزم راجع به سوالی که پرسیده بودی، جواب اینه که باید برای دیدگاه خودت و راه و مسیر خودت انقدر ارزش قائل باشی و انقدر محکم قبولش داشته باشی که دیگه ترسی از اینکه بقیه چطوری دربارت فک می‌کنن نداشته باشی. هر چند در اون صورت هم نباید درباره‌ی دیدگاهت با کسی که هم مسیر تو نیست حرف بزنی یا سعی کنی چیزی رو برای کسی توضیح بدی، هر چقدر سعی داشته باشی اینکارو بکنی فقط وقت و انرژیت رو هدر میدی و در نهایت خودتم بخاطر توجه کردن به موارد ناخواسته و وارد اون مدار شدن ایمانت ضعیف میشه. حالا اینکه چطوری می‌تونی برای دیدگاهت ارزش قائل باشی، برمیگرده به اینکه چقدر از اون دیدگاه نتیجه گرفتی و چقدر رشته‌های عصبی منطقی توی ذهنت ایجاد شده برای درست بودن راه و مسیرت. تنها کسی که باید بهش ثابت کنی راهت درسته خودتی. اصلا دیگرانی در زندگی ما وجود ندارن. هر کدوم از ما به عنوان موجوداتی منفرد حق کامل داریم در انتخاب افکارو مسیرمون تو این دنیا، آزادی یعنی همین. اینکه هم فک می‌کنی اگه بقیه بفهمن دیدگاه تو چیه برات احترامی قائل نخواهند بود، یا از ارزشهات چیزی کم میشه، باید بهت بگم چون اینطور فک می‌کنی حتما این اتفاق می‌افته، مگر اینکه آگاهانه طرز تفکرت رو در این زمینه تغییر بدی، به خودت بگی، چون من برای خودم و دیدگاهم ارزش قائلم و به خودم احترام میزارم، جهان جلوی من سر خم می‌کنه، چون جهان چیزی نیست جز آیینه‌ی فرکانس‌های ما. ( فرکانس افکار لحظه‌ای نیست، بلکه افکاریه که مدام تکرار میشه).

قطعا این کامنت من هدایت خدا بود. امیدوارم خوب ازش استفاده کنی، دوست خوبم.

در پناه الله یکتا شاد، ثروتمند، سعادتمند و با لیاقت باشید در دنیا و آخرت.

به نام رب العالمین.

سلام آقای حسینی عزیز، وقتی داشتم کامنتتون رو می‌خوندم این حسو داشتم که یه نامه‌ی صمیمانه برای خودتون نوشتید. خیلی نکات قشنگی رو گفتین درباره‌ی تسلیم شدن و رها بودن، خیلی مبحث رو بازتر کرد برای من. این پاسخ نوشتن برای شما تسلیم بود برای من. حسی بهم گفت باید بنویسم، اما این نجوا اومد که می‌خوای بنویسی که چی بشه، اصلا چه فایده‌ای داره؟ چی می‌خوای بنویسی؟ اما تسلیم شدم و نوشتم. با این کامنت نجواهای ریز ذهنیم که در پس هر تصمیمم قرار داره و باعث میشه نتونم تصمیم درست رو بگیرم یا تصمیماتم رو به تعویق بندازم بیشتر برام مشخص شد. تفاوت جایگاه آدما دقیقا در همینه که چقدر می‌تونن الهامات رو دریافت و با وجود ترساشون بهش عمل کنند.

ازتون سپاسگزارم بابت این کامنت زیبا.

در پناه خدای هدایتگر، شاد، سالم، ثروتمند و سعادتمند و با لیاقت باشید در دنیا و آخرت.