روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 1

امروز دهمین روز از سفر رویاییمه

تا نیمه های روز که الانه میتونم بگم یکی از سخت‌ترین و غم انگیزترین روزهای سال بود‌. به دلایلی چندروزه حال مساعدی ندارم.

حالا چرا میگم سفر رویایی؟ و چرا توی پرانرژی ترین سایت ممکن که تمامش انرژی مثبته از غم و گذروندن روزای سخت حرف میزنم؟

مینویسم ثبت میکنم تا بعد از مدتی برگردم و یادم بیاد از کجا به کجا و از چه حالی به مداری رسیدم. می نویسم تا تعهدم بیشتر شه. من از مقاومتی سخت برای افکار و نجواهای اذیت کننده شروع میکنم.

من، لیلا داورپناه با این روزها و این افکار نمی جنگم چون دارم می آموزم که اینها نتیجه تکرار توجه های من بوده. نتیجه ی بها دادن و تقویت کردن مدارهای قبلی منه بوده.

من توی مسیر رشد و نزدیکتر شدن به خود واقعی و به پروردگارم بهای بدست آوردن عزت نفس، توکل، اعتماد، لذت حقیقی و تمام احساسات زیبای عمیق رو میپردازم.

من بارها افتادن و ترسیدن و نگرانی و احساس گناه رو می‌پذیرم.

احساس گناه من در مواردی هست که اگه به یه آدم معمولی بگم شاید خندش بگیره. ولی همین که زمانی که در اوج خستگی هستم و برای پسر دو ساله ام کلیپ و آهنگهای مهدکودک رو توی گوشی میذارم عذاب وجدان اینکه دارم بهش ظلم میکنم و چه مادر راحت طلب و بی توجهی هستم حالمو رفته رفته بد میکنه. و این مدار عذاب وجدان چندان تکرار شد که با فریاد زدن بر سر فرزندم و هول دادنش خودم رو از مقام مادری خلع کردم و توی ذهنم میاد که اگه بمیرم بهتره تا چنین رفتاری با فرزندم داشته باشم‌. بعد رفته رفته تبدیل به دختربچه ای ترسو شدم که نتونسته به زندگی خاتمه بده و مدام نگرانه بخاطر شرایط زندگیش نصیحت و سرزنشش نکنن. مدام منتظره با تعریف و حمایت کسی دلگرم و آروم بشه انرژی بگیره و همچنان احساساتش وابسته به رفتارها و برخوردهای دیگرانه.

و اون خود درونش دیگه نیست تا باهاش به صلح برسه نوازشش کنه حالشو خوب کنه و نوازش های بیرونی نمی تونه جای اصل کاری رو بگیره‌.

من اینجام که تداوم و تعهدم رو امتحان کنم‌.

و جای پای امروزم رو اینجا شجاعانه ثبت کردم تا قدم برداشتن خودم رو ببینم. تا لیلا رو بیشتر ببینم. تمرین و تکرارش رو ببینم، آگاه تر شدنش رو ببینم.

الان وقتی همسر عزیزم از اداره اومد تمرین کردم که فقط یک مدار بی خیالتر باشم. از اینکه از راه رسیده و خستست و بهم میگه چرا داری گریه میکنی خجالت نکشم نگران خستگیش نشم.

همین شد که وقتی غذا رو براش کشیدم خیلی ملایم و آروم از شرایط و علت ناراحتیم بهش گفتم و ازش خواستم وقتی استراحت کرد یکم وقت بذاره بیشتر باهم حرف بزنیم.

وقتی این رفتارم رو از خودم دیدم احساسم بهتر و امیدم بیشتر شد.

بدشانسی و هرحس و اتفاق بدی با نجواها و ورودی های منفی تکرار و تشدید میشن ولی هرشروع و تداوم آگاهانه ای میتونه ما رو به مقصد دلخواه برسونه.

از مریم شایسته ی عزیز بخاطر طرح این سفر خیلی متشکرم…

روز هشتم سفر رویاییم

امروز اتفاقات جالبی افتاد

تقریبا آخرین جلسه مشاوره من و همسرم با مشاور خانواده بود.

اونجا هردو تعهد دادیم یه سری تغییراتی کنیم و اون چیزی از هم توقع داریم انجام بدیم یا مثلا فلان رفتاری که باعث رنجش و آزار طرف مقابل بود کنار بذاریم‌.

احساس خوبی دارم.

بیشتر به خودم که به خودم قول دادم تبدیل شم به بهترین نسخه ممکن از خودم‌.

به خودم قول دادم خیلی شکرگزار تر باشم و برای این کار در هر روز و ساعات مختلف ده مورد قشنگ از زندگیم رو بنویسم و این موارد در ساعات مختلف شبانه روز نوشته شه تا در حال هوای شکرگزاری و توجه به نکات مثبت باقی بمونم.

جوری رفتار کنم که دوس دارم باهام رفتار شه و از همه مهمتر خواسته های خودم رو یادداشت کنم و با همسرم درمیون بذارم‌.

با مشاور خوبم فقط یه قرار حدودا شیش ماهه بستم تا بعدا از عملکردمون خبر بدم‌ اما با خودم یه قرار دائمی گذاشتم تا اگه همسرم به قول هاش عمل نکرد من همچنان یک خانم خوشحال و عالی باشم و ناامید نشم از رسیدن به خواسته هام.

امروز یک دوست خوب از غیب دراومد و گفت شما با خیال راحت به مشاوره برسین من بچه شما رو براتون نگه می‌دارم تاهروقت موندین من مواظب کوچولوتون هستم.

امروز قبل از مشاوره خودم رو به یه نوشیدنی دعوت کردم و تنهایی از بودن با خودم حسابی لذت بردم و کمی عمیقتر و آرومتر فکر کردم.

امروز ده ها بار فایل استاد رو گوش کردم و برای دوستم فرستادم و اون هم خیلی از من تشکر کرد.

خدای عزیز و بزرگ

و استاد خوبم

متشکرم

روز پنجم سفر رویاییم

امروز رو کمی ساده تر و مختصر تر مینویسم

چرا که اگه بخوام درباره هر تیتر یکم صحبت کنم چند صفحه میشه

میخوام درباره روابطم

با همسر، فرزند، دوستان و خونوادم تغییر مسیر بدم

میخوام در مسائل شغلی و مالی زندگیم متحول شه

میخوام روابطم با خودم و خدا عاشقانه ترین شه.

قدم اول رو برداشتم

همین سفره

با خودم راحت باشم

به خودم احترام بذارم

با احساسات بدم نجنگم و اگه توی مسیر با ایده یا راهی برخورد کردم که احساس خوبی بهش داشتم حتما شجاعانه و بدون تردید تو اون راه قدم بردارم و از شکست نترسم‌.

روز سوم…

آموخته ی دیروزم این بود که تسلیم شرایط نباشم، امروز آموختم تسلیم پروردگارم باشم

فرق این دو تفادت نوع احساس منه

تسلیم رب بودن برای من احساس عشق، یقین، آرامش، شجاعت و احساسات قشنگ دیگه مثل عزت نفس میاره،

تسلیم شرایط بودن از من یه فرد غرغروی معترض، نگران، عصبی، افسرده و سرگردون می‌سازه.

حالا یه کوچولو بیشتر مواظب گفتگوهای درونیم، ورودی ها و احساساتم هستم.

نه اینکه مقاومت کنم ‌و هرلحظه مواظب باشم، نه…

احساسات منفیمو هم گاهی به پروردگارم می سپرم. درگیر نمیشم. آزاد و تسلیم جریان باشکوه جهان هستی میشم.

قدم به قدم

روز به روز

وصل به منبع بلندمرتبه و بزرگ

با درسهای یکی از واسطه ها یا بنده های زیبای خدا که انگار این درسها فقط برای من آماده و تنظیم شدن و مخاطبشون شخص خاص منه

خدایا صدهزارمرتبه شکرت

من قدم اول رو امروز اول آذر ۱۴۰۰ شروع کردم. اما چندروز قبل که با این سفر آشنا شدم خیلی مردد بودم که عزم موندن و تنبلی نکردن دارم یانه. البته چندساعت از یکم آذر گذشته چون سایت از ظهر برام باز نمیشد

زمانی که خودم رو تشویق کردم به این که لیلایی قوی و با اراده هستم و چرا من مثل خیلی های دیگه نتونم موفق شم، احساس درونیم یه انگیزه ایجاد کرد که فایل روز اول و دوم رو گوش بدم.

درست وقتی که متن روز اول رو خوندم یک کلمه سه بار از توی ذهنم رد شد، جل الخالق جل الخالق جل الخالق.

عذاب وجدان و احساس گناه چیزی بود که از وقتی شروع به خودسازی با دوره های قانون جذب کردم جای خالیش خیلی اذیتم‌می کرد و نمیدونستم این جاهای خالی چی میتونستن باشن. من که خیلی چیزا یاد گرفتم از داشتن حس خوب و توجه به نکات مثبت و کلی مطالب ناب که یاد گرفته بودم پس چرا سه چهار ساله نمیتونم حسمو خوب کنم؟

آره، من یه سری احساسات درونمو قایم کرده بودم و نمیخواستم باهاشون مواجه شم، من بخاطر کلی از خواسته هام تو زندگی عذاب وجدان داشتم، همش از خودم می‌گذشتم از ایده آل ها و خط و مرز و قوانین زندگیم می‌گذشتم تا اطرافیانم رو راضی نگه دارم. ولی نمیدونستم این گذشتن حس خوبی بهم نمیده. در واقع اجازه نمی‌دادم که بدونم‌. چون احساس گناهه فورا بهم میگفت فلانی گناه میده فلانی سختشه فلانی می رنجه، ناراحت نشه یا الان چی میخواد بشه و ده ها فکری که تاب و توان جسمی و روحی منو ازم گرفته بود و ناخودآگاهم جوری این احساس گناه رو در من قایم کرده بود که بالاخره با خودم گفتم منی ک اینقدر خوب دوره های جذب رو گوش میدم و گاهی تمارینم عالیه چرا اغلب حالم بده.

فایل روز اول رو حدودا شیش هفت بار گوش دادم و دوس دارم همیشه گوشش بدم.

اما یه چیز مهمتر هست اینکه استاد گفتن برای هر فایل یه یادداشت و اثری از خودمون بذاریم به نظر من هزار بار گوش دادن برابری می کنه.

من کلمات مهمی که توی این قدم ها باهاشون مواجه میشم رو در صفحه اول قرآنم می نویسم تا سوءبرداشتهایی که از دین و قانون آفرینش داشتم و نمی دونستم اطرافیانم از فرهنگ و برداشت شخصی خودشون به خورد من دادن کم کم برطرف شه و بیشتر و عمیقتر درموردشون فکر کنم.

وقتی میخوام از کلمه شجاعت استفاده کنم دلم می ریزه با خودم میگم یعنی اگه بخوام توی مسیر دوس داشتن و احترام گذاشتن به خودم شجاعت به خرج بدم قراره چه اتفاقی بیوفته؟

و در جواب به خودم میگم لیلای عزیزم، تو قدم جای قدمهای استاد و مرشدت بذار، به این راه و به ندای قلبت اعتماد کن و بعد به همه اتفاقای زندگیت اعتماد کن. دور نیست روزی که تموم این کلمات گناه و شجاعت و لذت و هرچیزی که توی سفر یاد گرفتی رو با عشق در آغوش بکشی

پس من هم مثل خیلی های دیگه که اتفاقات قشنگ و باشکوه توی زندگیشون افتاده میگم لاحول و لاقوه الا بالله العلی العظیم. و با این ذکر باشکوه سفرم رو شروع میکنم