روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 123

سلام به استاد جان و مریم خانوم عزیز که با داستان ها و راهنمایی های زیباشون باعث هدایت اکثر آدم هایی شدن که خیلی وقت هست احساس گم شدن چیزی در درونشون رو دارن.در حال حاظر که دارم این متن و مینویسم در حال گذراندن خدمت سربازی هستم که به طور قطع میتونم بگم پرده ای رو از روی چشمام برداشت ک باعث شد دیدگاهم به زندگی کلا عوض بشه.با این که اطرافیان و دوستانم خیلی اصرار بر این داشتن ک با داشتن 29 سال سن خدمت رفتن اشتباه هست ولی یه نجوایی ته قلبم بهم میگفت ک برو تا خودت و پیدا کنی.

قبل از اینکه سفر درونی خودم و با رفتن به خدمت شروع کنم زندگی اسفناکی داشتم.به صورتی که اوایل به خاطر مشکلاتم با خانواده تا یه مدتی توی پارک میخوابیدم و بعضی از شبا یواشکی میرفتم بالا پشت بوم خونمون میخوابیدم تا کسی نفهمه کجا هستم.دلیلم هم این بود ک بتونم با حرص دادن پدر و مادرم ذره ای آرامش پیدا کنم حتی با علم به این که میدونستم دارم زندگی خودم و نابود میکنم.

سرتون و زیاد درد نیارم از 29 سال زندگیم تا الان 28 سالش رو در حال جنگیدن با پدر و مادرم بودم تا بهشون اثبات کنم که زیر بار حرف زور نمیرم حتی زمانی که میدونستم بعضی از حرفاشون به صلاحم هست.

تو این یکسال و 4 ماه اخیر که سفر درونی ام و با رفتن به خدمت شروع کردم به خیلی چیزا دست پیدا کردم که مهمترینش آشنا شدن با شما و گروهتون بود استاد جان.مطالب زیادی رو فهمیدم ک خارج از لطفه اگر قسمتیش رو برای همسفر های عزیزم نگم.

به نظرم یکی از زیباترین و لذت بخش ترین سفر هایی که هرکس میتونه داشته باشه سفر به درون خودش هست.وقتی ک با خودت صادق باشی و به این فکر کنی که اصلا هدفت از زندگی کردن چی هست.وقتی یاد اتفاقاتی ک تو زندگیت افتاده بیفتی دنبال نشونه های اون اتفاق بگردی و بتونی دلیل افتادن اون اتفاق و بفهمی.حالا اون اتفاق چ خوب باشه چ بد وقتی دلیلش و پیدا کنی میتونی به خیلی از جواب های سوالاتی که تو ذهنت حل نشده هست برسی.

بهترین زمان هایی که میتونستم نشونه های خدا رو درک کنم برای من زمانی بود که تنها در حال پست دادن بودم.بعضی وقتا میشد ک اینقدر غرق پیدا کردن نشونه ها میشدم ک یادم میرفت که برم و پست و تحویل بدم.

یه موضوع دیگه ای هم که تو این مدت فهمیدم و واقعا از زور خوشحالی تا نیم ساعت اشکم بند نیومد این بود که فهمیدم خیلی از ماها یادمون میره که بابا همه چیز تو وجوده خودمونه.چون وجود ما از همون خالقی نشات گرفته که همه هستی رو آفریده.دیگه از این بالا تر که نداریم.پس چرا هی یادمون میره که به جای خواستن از خودمون و خالق خودمون میریم سراغ آفریده هاش!

دیشب از خدا خواستم که یه نشونه جلو روم بزاره چون این چند وقت بخاطره ی سری اتفاقاتی که افتاده بود برام یه مقدار شک کرده بودم به مسیری که دارم میرم.روی تختم دراز کشیده بودم و اطرافم و نگاه میکردم که یه دفعه به صورت ناخود آگاه چشمم افتاد به قرآنی که تو کتابخونم بود باورم نمیشد تا یک دقیقه نمیتونستم نگاهم و از روش بردارم.اینگار یه نفر برق 380 ولت وصل کرده بود بهم و در حال خیره شدن به جلد قرآن تو کتاب خونه خشکم زده بود.بعد 1 دقیقه بلند شدم کتاب و برداشتم و درخواست یه نشونه کردم.لای قرآن و باز کردم و آیه رو که خوندم بغض گلوم و گرفت.{سوره یوسف آیه (46)….. یوسف در تعبیر خواب گفت باید هفت سال متوالی زراعت کنید و هر خرمن را که درو کنید جز کمی ک قوت خود میسازید همه را با خوشه در انبار ذخیره کنید} نشونه از این واضح تر که مسیرم و باید ادامه بدم و شروع کنم به کاشتن و پرورش دادن بذرهای بیشتر آگاهی و یادگیری تو خودم!

خیلی ممنون از استاد جان و گروه عالیشون که زحمت میکشن و با به اشتراک گذاشتن هدایت هاشون این مسیر و برای همه کسایی که دنبال بیدار شدن هستن روشن میکنن.