روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 169

به نام خدایی که بخشنده و بخشاینده است

سلام به استاد بزرگوار و مریم جان مهربان

استاد عزیز اگر طبق قانونی که شما فرمودین”روند تکامل و رشد” رو در نظر بگیرم باید بگم که من سالها پیش تقریبا ۱۳ سال پیش بدون اینکه بدونم و آگاه باشم این قانون رو به کار گرفتم و نتایج عالی کسب کرده ام.

از بچگی علاقه زیادی به کودکان و نگهداری از آنها داشتم، به دلیل تعصب های زیاد خانوادگی نتوانستم در رشته ای که میخام ادامه تحصیل بدم و تا دیپلم پیش رفتم.

همیشه به کاری که دوست داشتم فکر میکردم و از طرفی بعد از ازدواج اولم نیاز داشتم که کار کنم تا مخارج زندگی رو تامین کنیم.

برای شروع به فروشندگی رجوع کردم، فروشندگی در یک مغازه لباس فروشی و از آنجایی که خیلی متعهد به کارم بودم و همیشه دوست دارم در کاری که انجام می‌دهم بهترین باشم و نقصی نداشته باشم، در آن مغازه جذب ثروت و مشتریهای زیادی رو برای صاحب مغازه داشتم در حدی که همیشه در خانه و بین خانواده شان از من و تعهد کاری خوبی که داشتم، حرف میزدن، یک سالی گذشت و من آنجا با مشتری آشنا شدم که به من گفت میتونم دوره های کمک مربی را بگذرونم و مدرک مربیگری مهد رو بگیرم، با هزاران امید بدون تأملی از کارم بیرون آمدم و به سمت چیزی که آرزویش را داشتم، رفتم.

با خواهرم شروع کردم و با هم به مهدی که آن دوره ها را انجام می‌داد رفتیم، مدیر مهد به ما گفت که باید هر روز هفته بدون هیچ دستمزدی از ساعت ۸ صبح تا ساعت ۶ عصر به مهد بیاییم و از بچه ها نگهداری کنیم و طی روز به ما هم دوره ها رو آموزش می‌دهد، روز اول سخت گذشت وارد کاری شده بودیم که هیچ تجربه ای نداشتیم و فقط یک علاقه بود.

خواهرم همان روز اول که گذشت گفت من دیگه نمیام اما من دوست داشتم ادامه بدم و همین کار رو انجام دادم تا اینکه چند ماه گذشت، من به مرکزی که خودش آموز‌ش اصلی رو میداد بدون اینکه مجبور باشیم هم کار بدون دستمزد انجام بدیم و هم آموزش، هدایت شدم. حال فقط کافی بود که چند ساعت از روز رو به اون مرکز بریم و آموزشهای لازم رو ببینیم، بعد هم امتحان و گرفتن مدرک.

دوباره با خواهرم به آن مرکز رفتیم و باز خواهرم وسطهای راه ادامه نداد اما من ادامه دادم و در آن دوره نمرات عالی و رضایت مسئولان رو کسب کردم که یکی از مسئولان به من پیشنهاد کار توی یک مهد رو داد.

وقتی به آنجا رفتم دیگر خبری از کمک مربی نبود بلکه از من خواسته شد که معاون مهد باشم.

این با عقل انسانی من باور کردنی نبود من که سابقه ی کار نداشتم، من که تحصیلات دانشگاهی تو اون زمینه رو نداشتم، پس چی بود که باعث شد به من همان روز اول پیشنهاد معاونت داده بشه؟! حال اینکه مربیانی آنجا بودن که تحصیلات دانشگاهی (لیسانس) داشتند و من باید سرپرستی اونها رو به عهده میگرفتم.

کارم رو شروع کردم آنقدر به کارم علاقه داشتم که بد قلقترین کودک رو آروم میکردم، ارتباط خوب و صمیمی باهاشون پیدا میکردم.

مادرها ازم میپرسیدن تو با بچه ما چیکار کردی که اینقدر دوستت دارند.

بعد از دوسال آن مهد به دلیل طرح بازسازی ملک از طرف صاحب ملک به طور موقت قرار شد که تعطیل شود و من باز ناامید از اینکه کاری رو که دوستش داشتم رو از دست می‌دادم اما یک روز خانومی که مدیر یک مهد دیگر بود برای خرید وسایل مهد به آنجا آمد، با من هم صحبت شد و از طرز بیان و ارتباط من با بچه ها خوشش آمد همانجا به من پیشنهاد کار توی مهدش را داد.

من کارم رو بدون وقفه ای شروع کردم و آنجا هم معاون شیفت صبح شدم، معاون شیفت ظهر از نظر تحصیلات با من فرق داشت.

اون لیسانس روانشناسی داشت و من دیپلمه بودم، او به تائپ نویسی و فتوشاپ مهارت داشت اما من نه، ولی این دلیل برتری او از من نبود هر روز صبح که پشت میزم می‌نشستم و وقت آزاد داشتم شروع به تایپ میکردم و فتوشاپ رو از طریق گوگل دنبال کردم تا اینکه زمان کوتاهی شاید کمتر از چند هفته به تایپ نویسی وفتوشاپ دسترسی پیدا کردم، مهارت های لازم رو کسب، از آن روز به بعد خودم تمام کارهای لازم به شیفتم از جمله تایپ و فتوشاپ کارت ویزیت، برنامه ی هفتگی، تبلیغات و….. رو انجام می‌دادم، با امیدو عشق به سر کارم میرفتم.

از آنجا که آن مهد زیر مجموعه ای موسسه ای بزگ بود و آنها کارمندان رو زیر نظر داشتند، میدیدن که من بیشتر از مدیر و معاون شیفت بعدی به کارم عشق می‌ورزم تا اینکه اول معاون شیفت ظهر را رد کردند و به من پیشنهاد کار در دو شیفت را دادند و بعد از ماه ها حتی مدیر را جواب کردند و به من پیشنهاد مدیریت کل رو دادند.

این باور کردنی نبود، من وارد مسیر بزرگتری شده بودم، مسیری که اگه اون مهد قبلی توی طرح بازسازی ملک نمی‌رفت و من اونجا رو از دست نمیدادم، شاید هرگز به آن نمی رسیدم.

(گر خداوند ز حکمت ببندد دری، ز رحمت بگشاید در دیگری)

من برای پروانه ی کسب و مجوز مدیریت اقدام کردم که با شرایط تحصیلی من طبق قوانین انسانی(نداشتن تحصیلات دانشگاهی در زمینه ی روانشناسی کودک) گرفتنش محال بود، اما من به راحتی مجوزها را گرفتم و کارم را محکمتر ادامه دادم.

شاید تحصیلات دانشگاهی در زمینه روانشناسی کودکان را نداشتم اما تجربه های من در طول زمان کاری ام و ارتباط نزدیک من با آنها باعث شده بود که بتوانم تمام نیازهای روحی و عاطفی کودکان با خانواده هایشان را برطرف کنم.

ساعتها میشد که با خانواده ها در مورد نحوه ی عملکرد شان صحبت می‌کردم، درست حرفهایی را میگفتم که بعد از پیشنهاد خودم و رفتن به روانشناس متخصص به آنها گفته می‌شد.

بارها این را از زبان مادران می‌شنیدم که خانوم محمدی تمام گفته های شما را پزشک روانشناس به ما گفت، همان راه‌هایی که شما گفته بودین و این یعنی اینکه فقط تحصیلات مهم نبود.

تجربه، لازمه ی موفقیت بود که اگر من از قدمهای کوچک در مسیرم برای رسیدن به هدفم شروع نمیکردم هرگز به آنها نمیرسیدم، تجربه هایی که لازمه ی موفقیت و پیشرفت من در زمینه ی کاری ام بود.

اوایل فکر میکردم که این شانس خوب من است اما از زمانی که با شما آشنا شدم و با قوانین جهان هستی و خداوند متوجه شدم که من خوش شانس نبودم فقط خواستم، تلاش کردم، خداوند و جهان هستی، من را به مسیر آرزوهایم هدایت کردند.

اونقدر به کارم علاقه داشتم که توی تعطیلات عید چند تا از بچه ها عکس من رو با خودشون به خونه میبردن تا هر روز من رو ببینند، اونقدر علاقه داشتند که کل روز در موردم حرف میزدن، تا وارد مهد میشدم از خوشحالی جیغ و هورا می‌کشیدن، پا به پایشان میدویدم، بازی می‌کردم و کاردستی درست میکردم.

انگار نه انگار که مدیر بودم، من خودم رو مادرشان میدیدم آنها هم من رو مهربونترین خاله و اونهایی هم که مادر نداشتن مادرشون☹️

تا اینکه چند سالی گذشت و از اونجا که من به مهاجرت و رفتن به کشور دیگه علاقه داشتم، مسیری باز شد برای مهاجرت از شهری(قم) که بودم اما من گفتم اگه قراره مهاجرت کنم از شهری به شهر دیگه نمیرم، بلکه به کشور دیگری خواهم رفت و این شد که من بدون اینکه زبان ترکی بلد باشم، بدون سرمایه زیاد و فقط با توکل بخدا مهاجرت کردم، اون هم با خواهرم، خانواده اش و برادرم که باز آنها بنا به شرایطی که برایشان سخت به نظر می‌رسید،رفتن را به ماندن ترجیح دادند.که به قول شما استاد عزیز قانون تکاملشان را نگذراندن اما من ماندم، با توکل به خدا که ماجرای خودش را دارد و الان ۷ سال از مهاجرتم می‌گذرد و من زندگی دارم بسیار زیبا که با شما هم آشنا شدم و ذهنم آرام‌تر، قلبم به نور الهی روشن‌تر شده است.

حال نگاه میکنم و میبینم من با اینکه علاقه ی زیادی به کارم داشتم اما وابسته نبودم که از هدفهای بزرگترم بگذرم، مانع مهاجرت و رشدِ بزرگترم بشوم و بمانم، که اگر الان در آن شرایط مانده بودم، شاید اون کار رو داشتم اما اونقدر بزرگ نشده بودم که بتوانم از یک رابطه ی اشتباه که توش بودم بیرون بیام و از وابستگی هایی که به خانواده ام داشتم بگذرم و به آرزویی که همیشه در موردش حرف میزدم و میگفتم: یک روز به عمرم هم مانده باشد من از اینجا میروم و در کشور دیگری زندگی میکنم، می‌رسیدم.

و خدا را شکر میکنم که من رو بدون اینکه بدانم، هدایتم کرد و توی دستای مهربونش منو به آرزوهام رسوند.

شاید این داستان زندگی من سبب شود، دوستانی که شرایط من رو دارند، تحصیلات آنچنانی در زمینه شغلی که دوستش دارند را نداشته باشند، از حرکت کردن و رسیدن به علایقشان باز نایستند و به خداوند امید داشته باشند.

همیشه باید به یاد داشته باشیم که نقطه ی شروع ما برای رسیدن به موفقیت های بزرگتر و آرزوهایمان حرکت و برداشتن قدم های کوچکمان از همین شرایط کنونی و امکاناتی که داریم، میباشد و ایمان به خدایی که قدرتش وصف نشدنی است و او چیزی را می‌بیند که ما هرگز فکرش را هم نمی‌کنیم.

همانطور که بارها گفته است :از تو حرکت و از من برکت