روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 35

با سلام خدمت شما استاد گرامی و دوستان ارجمند

اولین مرتبه هست که دارم نظر میدم. اجازه بدین از نحوه آشنایی با سایت محبوبمون بگم.تقریبا حدود 5 سال قبل اتفاقی با سایت اشنا شدم.یکی از فایلهای استاد رو دیدم که توی ویلای شمالشون ضبط کرده بودن. خیلی خوشم اومد به اتفاق خا نواده اون فایلو تماشا کردیم . برای همه تقریبا جالب بود.منو خواهرمو خیلی تحت تاثیر قرار داد .ولی نمیدونم چی شد که خیلی زود فراموش شد و دیگه دنبالش نکردیم. فروردین 97 بود که بعد از یه درگیری شدید فکری چند تا از ایمیلهای گروه تحقیقاتی عباس منش که مدتها تود لب تابم بلوکه شده بود رو خیلی اتفاقی با ناراحتی برای اینکه به موضوعی که باعث درگیری فکرم شده بود فکر نکنم رو باز کردم.یکی دوتا از فایلهای رایگان استاد رو با خواهرم گوش کردیم.حس میکردیم سبک شدیم .همه چی رنگی شد.حس میکردیم دنیا اونقدرها هم بی رحم و بی وفا نیست.کلی از فایلهای صوتی و تصویری رایگان رو دانلود کردیم . اینم بگم تو زندگی ما کسایی بودن که ما همه جوره براشون فداکاری کرده بودیم . همه جوره. مالی احساسی از ته دل و با تمام وجود.همیشه روی اونا یه جور خاص حساب باز کرده بودیم و فک می کردیم همیشه اوضاع همونجور میمونه .خلاصه کاملا همه خانواده در خدمت اونا بودن . اونا هم قدر شناس بودن و ما هم خدا رو شکر می کردیم که اونا روشاد میکنیم. اما درس زمانیکه هیچکدام انتظارشو نداشتیم ازشون ضربه خوردیم . اونم ضربه های شدید و متوالی. از جانب اونا طرد شدیم به بدترین و تحقیرکننده ترین شکل موجود.توی خونمون همیشه حرف اونا بود که چرا با ما این کارو کردن؟مگه جواب محبت واقعا محبت نیست؟کجای کارمون اشتباه بوده؟ مرتب اونا رو مقصر میدونستیم که خیلی نمک نشناس و بی وفا بودن و کلی افکار آزار دهنده دیگه.اما بعد از دیدن و شنیدن فایلهای مختلف خیلی عوض شدیم.با خواهرم مرتب تمرین میکردیم که باید احساسمونو کنترل کنیم.فکرای آزار دهنده رو بی خیال شدیم (البته هنوزم گاهی بحثش میشه ولی زود تمومش می کنیم) سعی کردیم خودمونو دوس داشته باشیم و خودمونو قبول داشته باشیم.دیگه حساس نیستیم. خیلی چیزایی رو که قبلا برامون مهم بود رو بی خیال شدیم و خیلی از حرفا رو از خاطرمون بردیم و خاطره های آزار دهنده رو دیلیت کردیم.از لحاظ روحی آرامش داریم و واقعا اگه حرفی به میون بیاد به همدیگه میگیم فاعرض عنهم دیگه این آیه قران تو خونمون یه حجت شده و همه افراد خانواده اگه از موضوعی خوششون نیاد همه میگن فاعرض عنهم و همه با هم میخندیم . ودیگه سعی کردیم کانون توجهمون رو از چیزایی که دوس نداریم برداریم و روی چیزایی که دوس داریم بگزاریم. دیگه حکم قربانی و یا حتی ایثارگر رو برا هیچکی بازی نکنیم . خودمونو دوس داشته باشیم و به خدای زیبامون توکل کنیم و به هیچ کس امید نداشته باشیم جز خدای زیبا ی خودمون.حالا دیگه از لحاظ روحی آرامش داریم و سعی میکنیم به خواسته ها و آرزوهای خودمون توجه بیشتر داشته باشیم.خدای عزیزمو بیشتر باور داریم و باور داریم که خدا همه کارا رو آسون و راحت میکنه .چیزایی ازش خواستیم که به بدست آوردنش اعتقاد کامل داریم.در موردش حرف می زنیم .تجسم میکنیم وبارها وبارها در موردش می نویسیم.حالا به لطف خدا ایده بسیار بسیارخوبی به ما الهام شده وکسب وکار خودمونو داریم راه اندازی میکنیم وبا امید و توکل به خدا و مطمئن داریم قدم برمیداریم .اول سال به خودمون قول سه برابری درآمدمون رو دادیم حال به لطف خدا داریم اجراش میکنیم.متشکرم از استاد بزرگ وقهرمان که با به تصویر کشیدن زیباییهای دنیا در ما این باور رو ایجاد کرده که ما هم لایق بهترینها هستیم.(البته اینم بگم که هنوز ترمزای زیادی داریم که باید برداشته بشه) ممنونتم خدا جونم .ازتون متشکرم استاد که توی بحرانیترین مرحله زندگی راهنماییمون کردین.به امید موفقیت همه دوستان .