روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 47

سپاس خداوندی رو که اگر اراده کند

با یک طرفه العین،

میتونه احوال انسان رو بطور تام،

دگرگون کنه.

طوری که خود فرد هم احساس کند بعد از آن شخص دیگریست.

به چند سال پیش زندگی ام که نگاه میکنم میبینم،

توی دنیایی بودم که میخواستم خودمو پیدا کنم.

سوالات زیادی داشتم که جوابشونو از هیچ کسی قبول نمیکردم،

فقط خودم میخواستم به جواب سوالام برسم.

یادمه از همون دوران نوجوانیم که قران میخوندم، بعضی آیه ها جزو باورها و شالوده های اصلی شخصیتیم شده بودن.

ایمان داشتم به وعده خداوند که میفرماید :

کسانی که در راه ما تلاش کنند،

ما راههای هدایتمان را به انها نشان میدهیم.

ولی تا چند سال بعد از گذر از آن دوران طلایی رفاقت با قران،

من سردرگم بودم.

جهان بینی ام کامل شکل نگرفته بود.

خودم رو کامل پیدا نکرده بودم.

یادمه هر شب اشک میریختم،

با خدای خودم حرف میزدم،که راهت که قراره بهم نشون بدی، که راه امن و امانه و ارامشه محضه پس کجاست؟

در این حین توی دانشگاه با اینکه در حال تحصیل توی رشته مورد علاقم بودم.

رشته ای که از دوران بچگیم برای شغل ایندم انتخابش کرده بودم.

چون از همون زمان کودکی همیشه ذهنم دنبال راههایی بود که بشه درد انسانها رو کمتر کرد.

و فکر زندگی همراه با ارامش و لذت و سلامتی و نشاط همیشگی،

نه تنها برای خودم بلکه برای تک تک انسانها ،

دغدغه ام از همان دوران کودکی بود.

ولی الان که در میانه های مسیر بودم،

درگیریهای شخصی و جنجال هایی توی ذهنم به پا شده بود که عملکردم رو تحت تاثیر زیادی قرار داده بود و میشه گفت عملکردم عملا مختل شده بود.

و روزها و ماه ها میگذشت در اتلاف وقت،در دربدری،

در دنبال راه گشتن.

به وضوح میدیدم که وضعیت داره نابسامان میشه. اعتماد بنفسم اونقدر ضعیف شده بود که میترسیدم توی کلاس ها با نظم حاضر بشم چه برسه که حضور فعال داشته باشم.

امتحانات هم برام جدی نبودن گاهی حتی.

از طرفی کمالگرایی شدیدی داشتم، میگفتم تا همه چیز رو بلد نباشم، نمیرم سر کنفرانس ها.

تا اینکه یک روز یک ندا و حسی درونی،خیلی قوی،

توی وجودم گفت دیگه وقتشه بلند شی و همه چیزو بسازی،تا اومدم بگم نمیتونم گفت تو میتونی.

گفت: قلم و کاغذ بردار و برو یک جای خلوت با خودت خلوت کن و همه جنبه های زندگیتو بررسی کن.

توی اوج تابستون بود ظهر بود و افتاب داغ داغ،

من ی دفتر کوچیک با یک خودکار برداشتمو رفتم توی یک فضای سبز خیلی خوب،

که تقریبا کمی از منزلمون فاصله داشت و عادت داشتم هر روز برای پیاده روی و فکر کردن به سوالات و مسایل ذهنم به اونجا میرفتم.

وقتی رسیدم همه زندگیمو روی کاغذ بررسی کردم.

سرعت تجزیه و تحلیلم خیلی سریع بود و تند تند همه چیز پشت سر هم انگار خودش بررسی و نتیجه گیری میشد.

وابستگی های خیلی شدید و دست و پاگیری داشتم که باید همه رو دور میریختم و این خیلی جسارت میخواست.

ولی اون ندای درونی انگار قصد داشت منو بسازه.

به کمکم اومده بود تا خودمو پیدا کنم.

همه وابستگی هامو لیست کردم و همه رو و حتی همه کس رو رها کردم.

از همه اطرافیانم که حس کردم نباید داشته باشمشون فاصله گرفتم.

من اون روز از همه بندها رها شدم.

احساس قدرت کردم.

مثل گذشته خدای خودمو پیدا کردم.

همونکه توی نوجوانیم حتی وقتی میخواستم یه کفش هم بخرم باهاش مشورت میکردم.

دقیقا مثل یک نفر که نظر صمیمی ترین فرد زندگیشو،

مهمترین فرد زندگیشو،

توی همه چیز دوست داره بدونه

و فقط نظر اون براش ملاکه و لاغیر.

من فهمیدم خدای مهربان من

خدای غفور من

خدای همه لحظه های من

هرگز من رو توی در بدری رها نکرده بود.

هرگز از من نا امید نشده بود.

هرگز دست از من نکشیده بود.

در تمام این سالها اون داشت روی من کار میکرد تا من برای تبدیل شدن به بهترین خودم امادگی لازم رو کسب کنم.

و همچنان روی من کار خواهد کرد.

فهمیدم وقتی چند سال پیش توی دفتر یادداشت روزانه ام وقتی حس کردم همه زندگی ام،

ازم فاصله گرفته ،

براش نوشتم:با رفتن تو ذره ها در نظرم بزرگ شدند…!

اشتباه نوشته بودم و اون هرگز نرفته بود.

بهم نزدیک بود،خیلی نزدیک.

اما خودم بخاطر باورهای اشتباهم،

خودمو چند سال از لذت احساس کردنش،

از لذت حس بودنش، محروم کردم .

از اون روز خودمو جسورتر دیدم و با انگیزه تر .

خودمو پیدا کردم و خدای بینظیر خودم رو.

برای تقویت اعتماد بنفسم،

توی بحث ها و گفتگوها که به شکل گروهی قرار میگرفتیم،

من عمدا، روبرو و دقیقا طوری که توی دید استاد باشم می ایستادم،

و هدفم این بود که استاد ازم درس بپرسه و من بلند بگم بلد نیستم و به اصطلاح خودم،

جلو دیگران ضایع بشم.

ولی دو حالت بیشتر اتفاق نمی افتاد.

یکی اینکه اساتید در این حالت وقتی مستقیم و چشم تو چشم و با توجه کامل به

صحبت هاشون گوش میدادم اصلا از من سوالی نمی پرسیدند.

یا وقتی میگفتم بلد نیستم میگفتند خب مشکلی نیست مبحث رو بخونید و دفعه بعد برای همه توضیح بدید، و این برای من عالی بود چون باعث میشد اعتماد بنفسم توی صحبت در جمع هم تقویت بشه به مرور.

و من فهمیدم ترس ها فقط از دور وجود دارن و وقتی واردشون میشی میبینی که اصلا وجود ندارن، بلکه چقدر تجربه لذت بخشی هستند.

کار دیگری که برای افزایش اعتماد بنفسم آن زمان انجام دادم،

این بود که توی اینترنت سرچ کردم و خصوصیات فیزیکی افراد دارای اعتماد بنفس بالا رو پیدا کردم،

و دیدم من هیچ کدوم رو ندارم.

ولی گفتم اونقدر اداشونو در میارم تا مثل اونها بشم.

و همین کار رو کردم.

اگرچه اوایل برام سخت بود ولی همه من رو اینطوری میشناسند که اگر تصمیمی بگیرم دیگه تمامه.

مدام توی راه رفتنم، نشستنم، حرف زدنم، لحن صدام، نحوه گوش دادنم، همه و همه،

مثل یک استاد جدی و تیز که مدام مراقبه همه حرکات شاگردشه،مدام مواظب بودم و به خودم تذکر میدادم،تا اینکه بعد از مدتی دیدم بی اختیار کاملا همه خصوصیات در من نهادینه شده.

از طرفی تمام واحدهای درسی رو پشت سر هم و بی وقفه طی کردم و مدرکمو گرفتم و مراحل بعد از اون رو طی کردم.

الان دو سه سال از اون موقع میگذره.

و همه تلاشم رو کردم که به سبک خودم زندگی کنم و حتی فکر کنم.

و همیشه دنباله رو ندای قلبم باشم.

و خدا رو شکر به هر انچه خواستم رسیدم.

اما تا خواسته هام اوج گرفت و خیلی قویتر کردم دنیای فرا رویم رو و به خدا گفتم ایمان دارم مثل گذشته همه رو بهم میدی،

بطرز جالبی با استاد عباسمنش و این سایت و خانوم شایسته عزیز و شما همسفران گرامی اشنا شده ام.

که از همگی شما بزرگواران سپاسگزارم.

این اشنایی بزرگ ترین موهبتی هست که خداوند این روزها به من داده است.

سپاسگزار خداوندم برای دادن این هدیه ارزشمند به زندگی ام و همه تلاشم رو میکنم که قدردان باشم و از همه این موهبت به شایستگی استفاده خواهم کرد به لطف بی کران خودش.