الگویی مناسب برای کسب و کار - صفحه 1

به نام رب العالمین

سلام و درود خداوند بر استاد عباسمنش، خانم شایسته و همه عزیزانم

«نپذیرفتن شرایط موجود»

ممنون و سپاسگذارم از استاد گرانقدر و مریم جان بابت تهیه این فایل زیبا و این الگوی مناسبی که بهمون معرفی کردن. اومدن این فایل روی سایت برایم سورپرایز بود و هم تیک خوردن همزمان دو تا از خواسته هام در تمرین ستاره قطبی! امروز تو تمرین ستاره قطبی از خداوند درخواست کرده بودم که هدیه ای رو بمن بده که در همین لحظه که دارم این کامنت رو مینویسم خداوند گفت اینم هدیه ات! درخواست دیگه ام این بود که نشانه ای نشونم بده از ثروت و موضوع این فایل هم در مورد ساختن ثروت بود!

استاد نوشتن این جملات این کلامتون رو تو ذهنم مرور کرد که: خداوند از بی نهایت طریق ما رو به خواسته هامون می رسونه و من الان پشت میز کارم نشستم و یبار به این فایل ارزشمند گوش دادم و دو خواسته من همزمان اجابت شده! آیا صبح که داشتم این خواسته ها رو می نوشتم، می تونستم تصور کنم که در همین اولین ساعات و اونهم در حالی که در محل کارمم این خواسته ها اجابت خواهد شد؟ برای همینست که همیشه تاکید می کنید به چگونگی اجابت خواسته هایمان فکر نکنیم و فقط نقطه پایانی رو تجسم کنیم زیرا خداوند از بی نهایت راه دارد همزمانی ها را انجام می دهد تا ما به خواسته هایمان برسیم.

جمله کلیدی که در صحبت هاتون گفتید و چراغی در ذهن من روشن کرد و تصمیم گرفتم راجع بهش بنویسم نپذیرفتن شرایط موجود بود. این جمله رو من با پوست و استخوانم درک کردم و در زندگیم تجربه کرده ام. باور قدرتمندکننده دیگه ای که زندگی به من آموخته است اینست که هیچوقت تلاشهای ما هدر نمی رود، هرگز! و تجربه ای که میخواهم بیان کنم این دو باور رو تائید می کنند.

………………………………………………………………………………………………………………………………………

توی کامنت های دوره احساس لیاقت به شرایطی که در دوران نوجوانی و تحصیلیم داشتم، اشاره کرده ام. دوره کارشناسی رو من رشته حسابداری خوندم در دانشگاه پیام نور. اصلا شور و ذوقی برای رفتن به این دانشگاه نداشتم و تنها گزینه من برای تعویق انداختن خدمت سربازی بود. روز اولی که رفتم ثبت نام کردم همه قیافه ها و ادم هایی که می دیدم تفاوت سنی بالایی با من داشتند و هنگام اتمام مراحل ثبت نام گفتند که ترم اول رو دانشگاه براتون انتخاب واحد کرده و اینها واحدهای ترم اولتون هستند. برگه رو که نگاه کردم دیدم 14 واحد ارائه شده و نصف واحدها هم پیش هستند و عملا 7 واحد رو داشتیم. از مسئول آموزش سوال کردم نمیشه واحدهای بیشتری بگیرم. گفتند نه سقف واحد دانشگاه همینه! در همین حین یه آقایی که مشخص بود دانشجوی ترم های بالاست از پشت سر با کنایه بهم گفت: عجله نکن تا 7 سال اینجایی! خیلی به غرورم که خدشه دار هم شده بود برخورد و همون لحظه تو دلم گفتم یا میمیرم یا 8 ترمه تموم میکنم. این در حالی بود که بعدها متوجه شدم بعلت نوع آموزش و سخت بودن درسها و نحوه آزمون و نمره دهی، خیلی ها همین تعداد واحدم نمیرسن بخونند و خودشون واحدها رو حذف می کنند. از طرف دیگه چارت درسی طوری ارائه میشد که اگه هیچ واحدی رو نمیفتادی، 9 ترمه میتونستی تموم کنی.یعنی این اتفاق اصلا غیر قابل انجام و تعریف نشده بود. کسانی که در دانشگاه پیام نور دهه 70 درس خوندن می دونند من چی میگم. سیستم دانشگاه پیام نور در تمام کشور بصورت یگپارچه بود. تمام دروس بصورت تستی برگزار میشد و به مناطق 7 گانه کشور ارسال میشد. و دقیقآ هر امتحانی به شیوه کنکور برگزار میشد و دانشگاه و اساتید نقشی نداشتند و اگه خطا یا اعتراضی هم میشد عملا دانشگاه از خودش سلب مسئولیت میکرد و نقشی نداشت که بتونه مثلا ارفاقی انجام بده یا اعتراضی رو بررسی کنه. و نمرات هم ابتدا پشت پنجره می زدن و فقط شماره دانشجویی مشخص بود. بعنوان نمونه یکی از صحنه هایی که همیشه تو ذهنم است مربوط به متون اسلامی بود که دانشجویی نمرش 9 و خورده ای شده بود و بخاطر فقط چند صدم افتاده بود. (اینم داخل پرانتز بگم که اگه انتظار داشتی مثلا 17 بشی نمرت میشد 9 دلیلش هم اشتباه در کلیدها یا استاندارد نبودن سوالات و مشکلاتی از این قبیل بود که سبب میشد یه دانشجو 7 سال درسش طول بکشه وگرنه خیلی دانشجوهای مستعد و تلاشگری هم تو این دانشگاه بودن). ولی من میخواستم متفاوت از بقیه نتیجه بگیرم و تسلیم شرایط موجود نشدم.

تا ترم پنجم به همین روال طی شد و در ترم ششم بود که متوجه شدیم دانشگاه برای دانشجویانی که معدل بالای 14 دارند این امکان رو فراهم کرده که بتونند با رعایت پیش نیازها و به شرط ارائه واحد ها تا 20 واحد اخذ کنند. این خبر خیلی خوشحال کننده ای برای من بود و ترم ششم رو با 20 واحد شروع کردم و همه به دلیل فشردگی امتحانات که گاهی دو امتحان رو در یک روز داشتیم (من میگم امتحان شما بخونید کنکور خخخ) همه میگفتند چجور میخوای امتحان بدی؟! (اینم بگم در اونزمان بعلت همزمان بودن امتحانات اگه سنگم میبارید امتحان برگزار میشد و یروز بالای نیم متر برف اومده بود و ما خیلی از مسیر رو تا دانشگاه پیاده رفتیم. خلاصه درس خوندن با اعمال شاقه بود!) ولی این نیت و این هدفی که خداوند در دل من گذاشته بود بر هر مشکلی فائق می اومد. در همون ترم یه حساسیت عجیبی گرفته بودم که سرفه هایی میزدم که معدم میومد دهنم و کبود میشدم از شدت سرفه و هیچ علاجی نداشت ولی با همون وضیت امتحانات رو گذروندم. گاهی اوقات شب تا صبح پتو رو خودم میکشیدم و تا صبح درس میخوندم. هدفم انگیزه ای بمن می داد که هر مانعی سر راهم قرار می گرفت پودر میشد و من ادامه می دادم. بیشتر تلاش می کردم تا نتنها واحدهامو پاس کنم بلکه معدل بالای 14 بیارم (این نمره در ارزیابی و معادل سازی نمرات دانشگاه ها معادل نمره 17 دانشگاه تهران بود) و برای اینکه 14 میشدم باید فقط به 20 فکر می کردم. ترم های ششم و هفتم رو با موفقیت گذراندم و به ترم هشتم رسیدم. که ترم آخر تحصیل من بود . و طبق قوانین جدید دانشجویان ترم آخر می تونستند به شرط معدل بالای 14 تا 24 واحد بگیرند. من 23 واحدم مونده بود و همه واحدهامو برداشتم. مشکلی که داشتم این بود که دو درس محاسباتی من (حسابداری پیشرفته 2 + پژوهش عملیاتی 2) که 7 واحد بودن دقیقا در یک روز و در یک ساعت برگزار می شدند. و این چالش رو هیچکسی تجربه نکرده بود. و حتی کسی باور نمی کرد شدنی باشه. ذهنمو رو از همان ابتدای ترم باید جوری برنامه ریزی می کردم که بتونم از وقتم نهایت استفاده رو ببرم و بتونم به سوالات هر دو درس پاسخ بدم و این نیاز به تسلط کامل روی درسها داشت. وقتی که جلسه امتحان شروع شد و مسئول آموزشمون متوجه شد که من همزمان دو آزمون دارم با حالت تندی گفت شما چرا این دو واحد رو با هم انتخاب کردی؟ گفتم ترم آخرم. گفت حالا چجور میخوای امتحان بدی؟ حرفی نزدم و سریع مشغول آزمون شدم چون حتی نمی خواستم یه ثانیه ام بیشتر از این تلف بشه. نمرات رو که اعلام کردند خودم برای خودم کیف کردم یکی شونو 14 شده بودم و یکی رو 17 و جزء اولین دانشجوایانی بودم که تحصیلاتم رو 8 ترمه و با معدل بالای 14 تموم کردم و این اتفاق در تاریخ دانشگاه بی سابقه بود و حتی مسئولین آموزش هم چنین چیزی رو باور نمی کردند.

………………………………………………………………………………………………………………………………………

این موفقیت مسیر زندگی منو تغییر داد. و دیدگاه همه رو به من کاملآ عوض کرد. تا قبل از اون هیچکسی روی من حساب نمی کرد. و همه منو به دید یه دانش آموز تنبل بیاد می آوردند. ولی این موفقیت به من اعتماد به نفسی داد که تو هر آزمونی شرکت میکردم جزء نفرات اول بودم .و همه تا منو برای آزمونی می دیدن ناراحت می شدن و میگفتند تو صد در صد قبولی و قبل آزمون نا امید میشدن و میگفتن تا تو استخدام نشی ما استخدام نمیشیم! و از اون روز به بعد همه دیدشون به من تغییر کرد و جور دیگه ای رو من حساب میکنن.

اونروزها من سعادت آشنایی و استفاده از این آگاهی ها رو نداشتم. الان که دارم اونروزها رو مرور میکنم می بینم چقدر این اتفاقات منطبق بر قانون اند! و در حالی این کلمات رو می نویسم که دکمه های کیبورد جلو چشمام دارند رژه میرند و اشک از چشمام جاری شده.

حالا که اون روزها رو با خودم مرور میکنم می بینم من واقعآ معجزه کردم . و این حاصل این بود که من نپذیرفتم همینیه که هست! نمیشه! منم بخوام اصلا سیستم نمی گذاره ؛ دانشگاه نمیگذاره! من سمت خودم رو عالی انجام دادم و جهان هم طبق قانون بدون تغییرش سمت خودشو برام عالی انجام داد و من به هدفم رسیدم.

اینکه قوانین دانشگاه تغییر کنه؛ اینکه به من اجازه بدن تو یه ساعت دو آزمون بدم؛ اینکه من با عفونت شدید ریه و سرفه هایی که کبودم میکرد تونستم ادامه بدم و تسلیم نشم، همه و همه برام واضح میکنه که این شرایط نیستند که سرنوشت منو رقم میزنند، بلکه این منم که خالق زندگی خویشم یا حق

سلام و درود خداوند بر بانو نعیمی عزیز

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که بواسطه این فایل تاثیر گذار از استاد عزیزمان؛ شور و نشاطی وصف نشدنی در این سایت الهی بر پا شد و کامنت ها همانند جریان ثروت در زندگیمان روانه سایت شد.

هدایت شدم به کامنت هایی از دوستان که الگوهای خوبی برای ادامه مسیرم هستند. یکی از این کامنت ها؛ کامنت زیبا و تاثیر گذار شما دوست نازنین بود که از طریق این کامنت هدایت شدم به چند کامنت زیبای دیگرتون. از جمله کامنتی که در جلسه 2 دوره کشف قوانین زندگی نوشته بودید و تاثیر گذاری این کامنتتون رو برای من بیشتر کرد.

چقدر تحسینتون کردم و یک کف مرتب به افتخارتون زدم بابت مسیری که دارید طی می کنید، باورهای خوبی که ساختید و ترمزهایی که به خوبی شناسایی کردید و دارید از سد راه اهدافتون برمی دارید.

ترغیب شدم تا بیایم بهتون تبریک و خدا قوتی بگم و از خودم ردپایی بگذارم تا راحتتر به این کامنتتون دسترسی پیدا کنم. لینک کامنتتون رو در جلسه 2 دوره کشف قوانین در پایان کامنتم آورده ام تا بارها و بارها این کامنتو بخونم و به خودم یادآوری کنم و الگو بسازم تا برای ذهنم رسیدن به اهدافی که دارم منطقی تر شود. آرزو میکنم بزودی زود شاهد تحقق کامل اهدافتان باشیم و باورهای ما را با نتایجتون قوی و قویتر کنید. شاداب باشید و سلامت و ثروتمند و سعادتمند در دنیا و آخرت.یا حق

abasmanesh.com

سلام و درود خداوند بر فاطمه خانم فضائلی عزیز

به نکته خیلی خوبی اشاره کردین که میتونه درسهای زیادی برامون داشته باشه.استاد همواره میگند با احساس خوبه که به خواسته هامون میرسیم نه اینکه رسیدن به خواسته هامون سبب احساس خوبمون بشه.

شنیدن و پذیرفتن این جمله با تجربه و درکش خیلی تفاوت داره. نه اینکه رسیدن به آرزوها و خواسته هامون بد باشه، نه! بلکه مهم اینه که بدونیم اصل چیه؛ فرع چیه؟ اونوقت بهتر زندگی می کنیم و در مسیر درستری خواهیم بود. این جمله بما میگه اصل لذت بردنه؛ اصل شاد بودنه؛ اصل احساس خوبه. درست مثل یه کودک که براش فرقی نمیکنه عروسک دستش از طلا باشه یا پلاستیک! برند باشه یا معمولی! اون داره لذتشو میبره. ولی از بچگی به ما گفتن ان شاالله عروسیت انشاالله دامادیت. بزرگ میشی برات میخریم. مگه بچه ای؟ و ازین حرفا که گوشمان پر است. ولی هیچ کس نگفت از امروزت لذت ببر. امروزت و دریاب و نگران فردا و آیندت نباشو خدای امروزت، خدای فردات هم هست. و اینگونه یا ما در گذشته بودیم و غم و غصه داشتیم یا هولمون می دادند به آینده تا نگران آینده باشیم. برای همین از کودکی هی عجله داشتیم کی بزرگ میشیم؟ کی میریم راهنمایی؟ کی میریم دبیرستان؟ کی میریم دانشگاه؟ کی میریم سربازی؟ کی میریم سر کار؟ کی ازدواج میکنیم؟ کی بچه دار میشیم؟ کی بچمون بزرگ میشه؟ کی می میریم؟! و همش بدو جا نمونی.

بابا یکم بشین ببین چی به چیه. اصلا نگاه کن داری راهو درست میری. تا اینجا اومدیم چی شد که عجله داریم برای بقیه اش! هر چی جلوتر میریم مگه نمیگیم یادش بخیرررر! پس بشین لذت الانتو ببر. بذار حال کنی با همین الانت. بذار لذت ببری از موقعیت الانت. فردا قرار نیست اتفاقی بیفته. امروزه که داره اتفاق میفته. آره امروزه که داره اتفاق میفته و فردا رو میسازه. پس اصل امروزه! امروز رو دریاب… یا حق

یکی از صاحبدلان سر بجیب مراقبت فرو برده بود و در بحر مکاشفت مستغرق شده آنگه که از آن حالت باز آمد. یکی از دوستان بطریق انبساط او را گفت: از آن بوستان که بودی ما را چه تحفه ای کرامت آوردی؟

گفت: بخاطر داشتم که چون بدرخت گل رسم دامنی پر کنم هدیه اصحاب را. چون برسیدم بوی گلم چنان مست کرد که دامنم از دست برفت!

سلام و درود خداوند بر بنده توحیدی خداوند

دوست عزیز؛ حکایت امروز من همین حکایتی است که سعدی شیرین سخن در گلستانش آورده است.امروز برنامه من این بود که کامنت جلسه اول قدم سوم رو در این سایت توحیدی مکتوب کنم ولی انگار خداوند برنامه بهتری رو برام چیده بود و الان که بعد چند ساعت خودم را پیدا کردم، میبینم که چنان اشک ریخته ام که سبک سبک و تسلیم تسلیمم!

و این اتفاقات قطعآ برایم اتفاقی نیست و به خیریت آن آگاهم.که به همین دلیل مجاب به نوشتن برایت در این کامنت شدم.

به لطف پروردگار بخشنده به کامنت هایی هدایت شدم که حال و احوال مرا بکلی دگرگون کرد و وقتی خدا بخواهد کاری را برایت انجام دهد، اسبابش را هم فراهم می کند تا بر جان و دلت حسابی بچسبد. زیرا برایم خلوتی ساخته تا براحتی احساسم را ابراز کنم نتیجه این شد که الماس درونم صیقل خورده و احساس آرامش و رهایی میکنم.

وقتی کامنت های سال 98 دوستانی مثل آقا رضا و سید علی و همسرشون و شما رو میخوندم و در طی زمان سیر می کردم با خودم گفتم حکایت استاد و مریم جان و بچه های این سایت انگار حکایت پدر و مادر هائیست که بچه هاشون رو بزرگ می کنند و به یه سنی که رسیدند برای خودشون مستقل میشن و راهشونو پیدا می کنند و اونوقت سعی می کنند تماس بگیرند یا هر چند روز یبار بیان سر بزنن به پدر و مادرشون و دیداری تازه کنند و هم از احوال همدیگه جویا بشن و هم از بودن در کنار هم لذت ببرند.(حالا نمی دونم چرا اینها رو دارم میگم! البته میدونم چون پاسخ سوالات ذهنی و درخواست های قبلی من بود که پاسخ داده شده. ولی اصل مطلبم چیز دیگه است! اشکال نداره باز ادامه میدم با اجازتون)

وقتی کنار اسمتون عدد 1700 رو دیدم خیلی لذت بردم چون اعداد همیشه برای من معنا و پیام دارند.و این منو ترغیب میکنه در چنین روزهایی ردپایی از خودم جا بذارم.بعد از خوندن چندین کامنت دیگه دوباره هدایت شدم به صفحه تون و دیدم چه جالب شما در این روز دو بار از خودتون ردپا گذاشتین و کامنت اولی که برای پاکیزه جان نوشتی بقدری زیبا بود که با هر جمله همانطور که قبلا هم گفته بودم بهتون انگار شعر می خوندم و جمله جمله کامنتتون رو تحسین کردم و کلی اشکم درومد. بقول استاد بعضی کامنت ها رو باید هزار بار خوند. و الحق این کامنت شما هم از اون دست کامنتها بود. انگار خاصیت توحید همینه که میاد و به دلت میشینه و جلات میده تا بدرخشی!. یه نوت بوک کوچیک دارم که آیه ها و جملات زیبا و تاکیدی یا باورهای خوبی که میخونم رو توش یاداشت میکنم و عبارت تاکیدی زیبای شما رو و دو سه جمله توحیدی دیگه که برام الهام بخش بودند رو در دفترم یاداشت کردم که یبار دیگه جا داره ازتون صمیمانه بخاطر سبک نگارشتون که منو به آیه های زیادی ارجاع میده و نثر قوی و الهام بخشتون کمال تشکر و قدردانی رو داشته باشم و به شخصه کامنت هاتون برای من نعمت است که قدردانشان هستم. در همین حین پیامک واریز برام اومد که برام نشونه ای بود که برم سر اصل مطلب و سخنم را کوتاه کنم.

امروز 31 ام اردیبهشت است و من و همسرم هر دو کارمند هستیم.وقتی که تو مسیر داشتیم برمی گشتیم خونه ازم سوال کرد حقوق براتون واریز شده و من گفتم آره. اتفاقا همین چند دقیقه قبل واریز کردند و گفت واسه ما هنوز واریز نشده و از مبلغ واریزی پرسید و اینکه واریزی من خدا رو شکر خیلی خوب شده منم ادامه کلامشو گرفتم که سازمانتون رها کرده همه چی رو و داره درجا میزنه و در مقابل وقت و تلاشی که تو داری میکنی دریافتیتون ناچیزه و داری یک سوم من حقوق می گیری و به نظرم هزینه و فایده اینکار به صرفه نیست و اگه بشینی خونه و به بچمون برسی فایده اش بیشتره. و باید دنبال راهکار های بهتر و انتخاب های بهتری برای زندگیمون باشیم و ازین حرفها. وقتی کامنتتون رو خوندم یبار دیگه این حرفها تو ذهنم مرور شد و گفتم من یه معذرت خواهی از همسرم و یک استغفار هم به خداوند بدهکارم.

با اینکه صحبت های ما گفتگوهای معمول زن و شوهری بود. و اینگونه نبود که بخواهیم با هم بحث کنیم یا کل کل کنیم یا لحن بدی داشته باشیم. یا اصلا از هم دلخور باشیم. و رفتار ما طبیعی و عادی بود و چند ساعت پیش که دخترمو میخواستم ببرم کلاس زبان همراهمون اومد و گفت منم همراتون میام و منو بعدش برسون خونه خواهرم. برای همین هم تا این کامنتو نخوندم متوجه بار فرکانسی رفتارم نشدم!

دیدم ای دل غافل چقدر من باور بد دارم. اولآ مشرک شدم و قدرت رو دادم دست دیگران که رزق و روزی ما رو انگار اونا دارند تعیین می کنند! و این خودش بدترین ناسپاسی است .هر چند همون لحظه هم کلی خدا رو شکر کردم ولی این باورهایی که در پس ذهنمون هستند و اصلا متوجه شان نمیشیم اینها مهم اند و دارند فرکانس می فرستند و کار انجام میدن. نه اون خدا رو شکر گفتن های من که برام معلوم شد هنوز خالص نشده اند.بعدش دیدم من امروز چقدر قشنگ تر بود به عزیز دلم بگم بابا همین که تو داری زحمت میکشی برای ما خودش خیلی ارزشمنده. همین که مولدی و داری پول میسازی خیلی ارزشمنده! بقول شما که جملاتتون رو باید با طلا نوشت بگم اصلا ذات زن با مولد بودن عجین است. و تامین معیشت زندگی وظیفه زن نیست. رسیدگی به امورات منزل و شاغل بودن قطعآ جهاد اکبری است که ما از انجامش ناتوانیم و عوض این که بگم برکتی که این پول برای خانواده داره چند برابر برکت پول منه و اجازه ندم در ناخودآگاه ذهنش درآمدش رو با من مقایسه کنه و احساسش بد بشه یا احساس ارزشمندیش بیاد پائین.

انگار خداوند جمله جمله کامنتت رو برای اصلاح رفتار امروزم و تلنگر به من برای اصلاح باورها و دقت بیشتر در رفتارهام بر ذهنت جاری ساخته است. و اینکه چقدر این دو کامنت امروزت برای من درس داشت، خدا می داند! و نوشتن این کامنت هم اجابت الهام خداوند برای گذاشتن ردپا از خودم در اینجا بود. و چقدر احساسم خدا رو شکررر عالی شده و میخوام برم دنبال عزیز دلم و بعد از استغفار از یگانه قدرت حاکم بر جهان، از همسرمم عذر خواهی کنم و رفتار درست و باور درست رو در خودم نهادینه کنم. در همین هین که داشتم آماده میشدم برم دنبال بچه ها، دیدم دخترم اومد منزل و گفت با دختر دائیشون برگشتند. (اینم به فال نیک میگیرم آسان شدن برای آسانی ها رو) یا حق

سلام و درود خداوند بر نگین عزیزم

ممنون و سپاسگزارم بابت کامنتتون خواهر جان. قبلنا که با این آگاهی ها آشنا نبودم هر وقت فیلمی می دیدم یا حتی کارتونی که منو تحت تاثیر قرار می داد بی اختیار اشک می ریختم و همیشه هم سعی می کردم که اشکهامو از اطرافیانم بدزدم و هنوزم این کارو میکنم بخصوص در محل کارم. چون هر کسی ببینه تصور میکنه حتمآ مشکل حادی برام پیش اومده یا اتفاق خیلی بدی افتاده که نمیخوام کسی بدونه! و توضیح دادن این احساس خوب احساس منو بد میکنه. آنروزها فکر می کردم حتمآ ایرادی دارم از بس شنیدیدم مرد که گریه نمیکنه! ولی من همانروزها هم این اشکامو دوست داشتم. براشون ارزش قائل بودم. چوون میدیدم چقدر روح و روانم و جلا میده. چقدر منو سبک میکنه. چقدر حدا رو نزدیکتر احساس میکنم.

نگین جان اگه چشمای نازنینت با خواندن این کامنت خیس شده، نشان از دل زلال و صاف و پاکت داره.این اشک ها غبار دل و پاک می کنن تا قلبت بیشتر بدرخشه و تصویر خدا رو قشنگتر منعکس کنه در وجودت. انگار با دهن ها میکنی روی آئینه و با پارچه ای تمیزش میکنی. به همان درخشندگی. پس قدر این الماس درونت رو بدون که راحت بدست نیامده است.

بیش از 6 سال بودن در این مسیر زیبا با این سن کم نشون میده که چقدر آماده بودی برای هدایت شدن و چقدر فرکانس خوبی داشتی و خودت رو رشد دادی تا در فرکانس این سایت الهی و استاد گرانقدر قرار بگیری.

هر بار که کامنتی مینویسی من اون حس و حال و فضا رو بخوبی تصور می کنم و از گفتگوهای ذهنی و دیدی که نسبت به زندگی داری لذت میبرم و همواره تحسینتون میکنم. و مطمئنم که زیاد طول نخواهد کشید تا از آگاهی های ناب این دوره که من دوره زندگی اسمشو می گذارم بهره مند بشی و چقدر زیبا گفتی که خداوند هر چیزی رو دقیق برات می چینه و قطعآ در زمان مناسبش به آن هدایت خواهی شد. و آنوقت است که آن آگاهی ها به دل و روح و جسمت میشینه. همانطور که دوره قانون آفرینش رو کار کردی. این تداوم بر مسیر ما رو به نتایج بیشتر و بزرگتری میرسونه و چقدر من دوست داشتم دوره ای باشه که انتها نداشته باشه و من بتونم هر روز و همیشه ادامه بدم و آگاهانه زندگی کنم زیرا قانون ثابته و فقط درک ما از قانون و ساختن باورهای مناسبه که باید دائمآ ادامه پیدا کنه تا زندگیمون قشنگ و قشنگتر بشه. براتون در کنار عزیز دلتون و در آن فضای بهشتی، شادابی و شادی و خوشبختی و سعادت و ثروت آرزو میکنم. یا حق