الگویی مناسب برای کسب و کار - صفحه 1

3/4

بود و کار من هم شده بود شکرگزاری و احساس خوب داشتم. شاکر خدا بودم بابت 2 برابر شدن دستمزد روزانه م، شاکر خدا بودم برای سهولت توی رفت و آمدم، شاکر خدا بودم برای داشتن شغل و شاکر خدا بودم برای قوانینی که هر روز داشتن بیشتر خودشون رو نشون میدادن. نتیجه احساس خوبم توی روزهای آخر این دو هفته مشخص شد.

روزهای آخر آقا نوید شل و ول میومد دنبالم. یوقتایی صبح نمیومد و یوقتایی شب نمیتونست من رو برگردونه و همین موضوع باعث شده بود رفت و آمدم سخت بشه. ( الان که دارم تایپ میکنم و میبینم که چقدر راحت هر روز با ماشینی که در اختیارم هست میرم سرکار و برمیگردم و به کارای شخصی خودم هم میرسم دلم میخواد میلیارد بار خدا رو شکر کنم ). گاهی مجبور بودم سرکار بخوابم یا اینکه 3،4 ساعت با اتوبوس های مختلف به خونه برسم و همین تایم رو برای رفتن به سرکار دوباره بذارم و یجورایی دوباره اوضاع اذیت کننده شده بود. آقای زارع یک انسان خیلی خوب بود که من حس میکنم دستی از دستهای خدا شده بود واسه من بخاطر باورهای جدیدی که من ساخته بودم؛ یک روز به من پیشنهاد داد برای آقای اکبرلو کار کنم. اکبرلو دوست آقای زارع بود. آقای زارع در مورد من باهاش صحبت کرده بود و اکبرلو بهش گفته بود که بذار به من زنگ بزنه. یک شب بعد از اتمام کار توی انبار آقای زارع، آقا نوید نبودش و مجبور شدم که شب رو اونجا بخوابم. فرداش هم دوباره آقا نوید نبود و باز میخواستم شب رو اونجا بمونم که یهو دلم گرفت. شب قبل رو خونه نرفته بودم و موندن دوباره واقعا برام سخت بود. همونجا متوجه شدم که این یه نشونه س از سمت جهان برای تغییر. به آقای زارع گفتم تلفن اکبرلو رو بهم بده. بهش زنگ زدم و قرار شد که فرداش همدیگه رو ببینیم و صحبت کنیم. اون شب آخرین روز کاری من توی انبار آقای زارع بود از فرداش یه شروع جدید داشتم. فرداش همدیگه رو دیدیم و قرار شد که با همون حقوق کار توی انبار آقای زارع با اکبرلو کار کنم.

نکته استثنایی اما توی همون روز اول ملاقاتم با اکبرلو رخ داد و اونم این بود که ایشون برای رفت و آمدم به سرکار واسم یه موتور برقی خرید. این اتفاق برای من اندازه داشتن یک مرسدس بنز آخرین مدل خوشحال کننده بود چون از حالا به بعد میتونستم خودم به محل کار برم و مشکلم برای رفت و آمد حل شده بود. اون موتور برقی نهایت سرعتش 35 کیلومتر بر ساعت بود اما من باهاش خوشحال ترین آدم روی زمین بودم چون حالا دیگه پیاده نبودم و بازم یه مرحله اومده بودم جلوتر. حالا من یه وسیله زیر پام داشتم.

کار جدید من پیدا کردن قطعات الکترونیکی مثل لپتاب و یکسری چیزهای دیگه با قیمت مناسب برای آقای اکبرلو بود. بازار این قطعات نزدیک خونه خودم بود و با این موتور برقیه راحت میرفتم و میومدم. توی همون بازار هم یکی دوتا دوست پیدا کرده بودم که باتری موتورم رو پیششون شارژ میکردم تا موقع برگشت به خونه توی راه نمونم

این شغل جدید سومین شغل من توی فقط 35 روز بود و همین که من قدم اول رو برداشتم درب های بعدی باز شدن و به ترتیب هر شغل از شغل قبلی بهتر بود و مطمئن بودم که در آینده با ادامه دادن به همین مسیر و آموزش های استاد همه چیز بهتر و بهتر هم خواهد شد.

برداشته شدن کوهی از بدهکاری از روی دوشم

روز اولی که دوره کشف قوانین رو شروع کردیم، من توی چکاپ فرکانسی خودم نوشتم که از لحاظ مالی صفر هستم و حتی یک مبلغ خیلی زیادی به یک بنده خدایی بدهکارم که مدتش هم خیلی طولانی شده و از یک سال گذشته. هیچ ایده ای هم برای پرداخت اون بدهی نداشتم و هیچ درآمدی هم نداشتم. توی این ماه هایی که کشف قوانین رو دنبال میکردم مخصوصا بعد از درس 7، من خیلی توی حال وهوای خوبی بودم و نشونه ها رو میدیدم و تایید و تصدیق میکردم. بابت موتورم شکرگزاری میکردم و بابت شغلم خوشحال بودم. یک روز در عین ناباوری بابام بهم پیام داد و گفت زمینی که توی ایران داشتم فروش رفت. من چندین سال دنبال این بودم که اون زمین رو بفروشم اما فروش نمیرفت و همیشه تلاشهام بی نتیجه مونده بود تا اینکه یک روز با خودم صحبت کردم و گفتم که دیگه کاری به کار این زمین ندارم و فرض میکنم پولم رو دور ریختم. به دو هفته نکشید که بابام این پیام رو بهم داد و اصلا بدون اینکه من اطلاعی داشته باشم به یکی سپرده بود واسه این موضوع و زمین توی همین مدت کوتاه فروش رفت. با فروش این زمین تونستم 44 میلیون بدهکاریم رو پرداخت کنم و 25 میلیون هم به بابام کمک کنم که آرزوی همیشگی من بود. من هم مثل رضا عطار روشن که روز اول با فایل زندگی اون، این مسیر رو شروع کردم، حالا دیگه بدهیم رو پرداخت کرده بودم و توی مسیر پیشرفت قرار داشتم.

نترس و متوکل باقی بمون ( تایپ شده عینا از دفتر مقدس )

توی 2 ماه گذشته من سه جای مختلف مشغول به کار بودم. اول خانم قاسمی، بعد آقای زارع، بعد هم آقای اکبرلو. دو سه روز پیش با اکبرلو قطع همکاری کردم. اکبرلو احساس میکرد که من بهش دروغ میگم توی کار. احساس میکرد که من توی کار کم کاری میکنم. خیال میکرد که من آدم کار نکنی هستم یجورایی بهم اعتماد نداشت. کلا 28 روز با هم کار کردیم. من همه این رفتارهاش رو نشونه هایی از سمت خدا میدیدم که نهایتا منجر به قطع همکاری ما از طرف اون شد. بعد از قطع همکاری اولش خیلی بهم برخورد و دلم شکست؛ چون بهم چیزهایی نسبت داده شده بود که کیلومترها باهاشون فاصله داشتم؛ اما خیلی سریع به خودم اومدم و گفتم که راه درست اینه که متوکل باقی بمونم و از چیزی نترسم. همون روزا دقیقا رسیده بودم به اواخر کشف قوانین و اون روز دقیقا قبل از قطع همکاری فایلی رو گوش میدادم که استاد مثال بیکار شدن از کار رو میزد و میگفت :

2 نوع نگاه به این موضوع وجود داره. بعضیا حالشون رو بد نگه میدارن و بدتر سقوط میکنن. بعضیا هم به چشم یک فرصت بهش نگاه میکنن و سعی میکنن حالشون رو خوب نگه دارن. قطعا اتفاقات عالی برای دسته دوم میوفته.

منم دقیقا همون نگاه امیدوارانه رو داشتم و مدام به خودم میگفتم که این بیکار شدن سکوی پرتاب منه و باید ازش به نحو احسن استفاده کنم. نکته جالبتره بعدی هم این بود که دقیقا صبح روزی که قطع همکاری اتفاق افتاد، من 3 تا سکه خارجی جلوی انبار پیدا کردم و باز هم اونا رو واسه خودم نشونه هایی از سمت خدا دیدم برای بیشتر شدن درامد و رزقم. اونم دقیقا چند روز بعد از نوشتن تعهد جدیدم که توش گفته بودم میخوام سال آینده حداقل به 3 برابر رسیده باشه درآمدم. الحمدلله…

ورود به مرحله ای جدید از شغل ها

توی این مدت هر سه تا شغلی که داشم کارهایی بودن که نیاز به فعالیت های بدنی سنگین داشتن. مثلا توی کار داخل آشپزخونه هر روز از 7:30 صبح تا اواخر شب بلند کردن دیگ و ایستادن کنار شعله های آتش و شستن ظرف و این چیزا بود.

توی انبار آقای زارع هم کار سخت بود و چیزای خیلی سنگین که گاهی 70 یا 80 کیلو وزن داشتن رو مجبور بودیم توی اون گرمای طاقت فرسا بلند کنیم. یبار توی انبار به قدری هوا گرم و شرجی بود که جورابام توی کفش کاملا خیس شده بودن؛ مثل حالتی که انگار با کفش رفته باشم توی آب. همون لحظه شروع کردم از خودم فیلم گرفتن و توی فیلم که هنوزم دارمش شکر خدا رو گفتم و تصمیم گرفتم که این فیلم برای همیشه باقی بمونه چون مطمئن بودم آینده بهتر خواهد شد.

توی کار با اکبرلو هم با اینکه یه ذره حجم کار بدنی کمتر شده بود اما باز هم روزهایی بود که کار بدنی داشتم و خیلی از روزها هم زیر آفتاب داغ از این بازار به اون بازار میرفتم.

بعد از قطع همکاری با آقای اکبرلو 37 روز بیکار بودم. توی این مدت من قدم های خودم را برداشتم و بقیه رو سپردم به خدا. تنها ایده ای هم که به ذهنم اومده بود این بود که از همون بازارهایی که باهاشون آشنا شده بودم یک سری جنس ها با بودجه کمی که داشتم بخرم و آنلاین بفروشم که همین قدم رو هم برداشتم. مهمترین کار من توی این 37 روز اما کنترل ذهن و تقویت باورهام بود. توی این مدت تمام وقت خودم رو گذاشتم تا به بهترین شکل ممکن توی مسیر قانون باقی بمونم و از نجواهای شیطان دوری کنم و فقط صدای خدا رو بشنوم. توی این 37 روز به شکل دل نشینی ریلکس و خونسرد شده بودم و اصلا خیلی آروم بود قلبم. یه حسی بهم میگفت مطمئن باش که اتفاقات عالی قراره رخ بدن و اون حس همون خدای درون من بود. توی این مدت وقتی با خانمم صحبت میکردم همیشه بهش میگفتم که مطمئنم که بزودی اتفاقات عالی رخ میدن و من بوی اتفاقات خوب رو دارم حس میکنم. من ایمان و اطمینان داشتم به وقوع اتفاقات خوب چون مدتها بود که مدارم توی درک قوانین بالا رفته بود و اتفاقات خوب گذشته باعث شده بود که باورهام قوی تر بشن. اصلا به شکل فوق العاده زیبایی خونسرد بودم. راستش من ایمان و اطمینان داشتم چون صحت قانون خیلی وقت بود که واسم محرز شده بود و میدونستم که خدا به وعده خودش عمل میکنه؛ توی یکی از این روزها یک آگهی استخدام دیدم که یک شرکتی توی دبی نیاز به یک حسابدار داشتن برای دفترشون. خیلی اتفاقی آگهی استخدامشون رو دیدم و در کمال خونسردی و آرامش بهشون پیام دادم و کل پروسه استخدام و شروع به کار من 2 روز فقط طول کشید.

بعد از 3 شغل که همشون کارهای بدنی زیاد و سخت داشتن، حالا به شغلی رسیدم که پشت سیستم بودم و زیر کولر کار میکردم. صبحانه و ناهارم سر تایم آماده بود و خیلی راحت بودم. مسیر رفت و آمادم به این کار خیلی راحت بود و با ماشین دوستم میرفتیم و میومدیم. جالبه که توی دفتر مقدسم نوشته بودم که الان که شرایط خیلی خوبه باز هم مطمئنم که از این هم بهتر میشه.

باز هم قطع همکاری و باز هم امتحان الهی برای محمد

همکاری من با این شرکت هم فقط 14 روز طول کشید و باز هم بنا به دلایلی قطع همکاری رخ داد. این قطع همکاری نسبت به قطع همکاری ای که با اکبرلو داشتم یک مقدار واسم سخت تر بود چون حقیقتش تازه یه شغلی پیدا کرده بودم که دیگه به سختی شغلهای قبلی نبود. اما خب چکار میتونستم بکنم غیر از اینکه ذهنم رو کنترل کنم و به مسیری ادامه بدم که تا الانش پیشرفت بوده؟!

باز هم حدود 40 روز بیکار بودم؛ توی این مدت متوجه شدم که چرا خداوند من رو از این کار کشید بیرون. من موقع استخدام توی این شرکت یک اشتباه بزرگ کرده بودم و اون هم این بود که یه چک به مبلغ 300 هزار درهم بابت تضمین به اونها داده بودم. شک ندارم که این کارم اشتباه بود و من مباید زیر بار همچین شرطی میرفتم و مطمئنم که خداوند من رو خیلی سریع قبل از اینکه اونجا اتفقاق خاصی رخ بده بیرون کشید تا مبادا این چک دادن باعث به وجود اومدن مشکلی خیلی بزرگ واسم بشه اونم با این مبلغی که من توش قید کرده بودم و امضا زده بودم زیرش رو. الان خیلی خداروشکر میکنم که روز قطع همکاری چقدر راحت اون چک رو به من پس دادن و خیل راحت جدا شدم. اون چک واقعا یک اشتباه بزرگ از سمت من بود که خدا نجاتم داد.

از این جا به بعد دوباره عینا از روی دفتر مقدس تایپ میکنم واستون.

12 اسفند 1402

3 مارچ 2024

به مداری که حالا در آن هستی دقت کن محمد

باز هم این دفتر و باز هم مرور رحمات و نعمات خداوند. باز هم این دفتر و باز هم ثبت و ضبط برکات و خوش قولی های قدرتمند ترین قدرت دنیا. باز هم این دفتر و یادداشت آن چیزهایی که باید ثبت بشوند تا یادمون نره از کجا به کجا رسیده ایم و حواسمون باشه که خدای یکتا چطوری آرام آرام و پیوسته رحمتش رو به زندگی من نازل کرد؛ حواسمون باشه تا تایید کنیم و تصدیق کنیم عملکرد قانون رو. حواسمون باشه تا بررسی کنیم تغییر رو به رشد شرایط رو و شکرگزاری بیشتری بابتشون داشته باشیم. حواسمون باشه تا لذت ببریم از وفای به عهد خداوند و ذوق و شوق بیشتری بدست بیاریم برای ادامه دادن به این مسیر.

خب از آخرین باری که توی این دفتر نوشتم حدود 4 ماه میگذره. البته توی این 4 ماه توی اون یکی دفترم همیشه نعمت ها رو مرور میکردم و حال خوبم رو اونجا به ثبت میرسوندم اما امروز دلم خواست این 4 ماه اخیر رو به شکل ویژه ای تی این دفتری که اسمش رو مقدس گذاشتم ثبت کنم.

نوشته قبلی من توی این دفتر با ذکر مشغول بودنم به عنوان حسابدار تموم شده بود. استاد همیشه به ما یاد داده که چهره تضاد زشته اما این ما هستیم که میتونیم از تضاد به وجود اومده به نفع یا به ضرر خودمون استفاده کنیم. از اون جایی که تضاد 2 نوع قدرت داره، من بعد از اینکه از اون موقعیت حسابدار بودن اخراج شدم تصمیم گرفتم باز هم اون سمتی قرار بگیرم که سمت درست و سمت خواسته هام است. تصمیم گرفتم از این تضاد به نفع خودم استفاده کنم. الان که دارم این متن رو مینوسیم و یاد اون روز میوفتم، دارم متوجه میشم که خدا داشت با این کار میگفت که تو دیگه مدارت بالاتر رفته و نیازه که چند پله بالاتر بری. اون روز البته شاید به این شفافی به این نتیجه نرسیده بودم و خب شاید طبیعی باشه که اولش یه ذره ناراحت و شوکه شدم اما خب در اغلب زمان ها تصمیم گرفتم ذهن خودم رو کنترل کنم و در سمت درست قضیه قرار بگیرم.

چند دقیقه بعد از قطع همکاری اون شرکت با من، یک آگهی استخدام توی اینستگرام دیدم که برای یک شرکت اجاره خودرو بود. خب همون لحظه براشون CV ارسال کردم و سمت خودم رو انجام دادم. تا زمان تماس این شرکت حدود 30 تا 40 روز گذشت و من مثل تمام این مدتی که با آموزش های استاد همراه شدم، سعی کردم ذهن خودم رو کنترل کنم و از مسیر خارج نشم.

حالا من توی این شرکت مشغول به کار هستم.جالبه که اولش با قوق کمتر نسبت به شغل قبلی شروع به کار کردم ولی الان در عرض دو ماه حقوقم به یک عددی رسیده که یک زمانی حتی خوابش هم نمیتونستم ببینم. من الان تقریبا 7 برابر حقوقی رو میگیرم که روز اول کارم با خانم قاسمی میگرفتم. عددی که یک زمانی داشتنش واسم رویا بود اما حالا دارمش و باهاش دارم زندگی میکنم.

امروز خیلی دلم میخواد در مورد تغییر مدارها بنویسم. میخوام مدار امروز محمد رو با مدار گذشته ش مقایسه کنم تا بیشتر شکرگزار باشه و بیشتر صحت قوانین رو ببینه و بیشتر حمد خدا رو بگه؛ حمد خدایی که با قوانین ثابتش کاری کرده که ما خودمون خالق زندگی خودمون باشیم.

توی شروع متن امروز تصمیم داشتم داشتم 4 ماه گذشته رو مرور کنم اما حالا تصمیم دارم یک نگاه اجمالی به 1 سال اخیر بندازم؛ راستش چیزی واسم لذتبخش تر از این نیست که مدام مرور کنم و ببینم که چقدر الان مدارم بالاتر رفته

ماشین

من امروز به لطف الله ماهیانه یک نیسان سانی مدل 2023 کرایه میکنم. یک روز و دو روز و یک هفته و 10 روز نه؛ ماهیانه. یعنی این ماشین یک ماه کامل در اختیار من هست و هر ماه تمدیدش میکنم. داشتن همچین چیزی اون اوایل و تا همین چند ماه پیش برای من یک رویا بود. من توی رویا هم به سختی میتونستم ببینم که توانایی این رو پیدا میکنم که برای خودم ماشین اجاره کنم اونم ماهیانه و هر جا که دلم بخواد باهاش برم. توی همین لحظه داره یادم میاد که اون اوایل جلوی آیینه تمرین آیینه رو انجام میدادم و از خدا بابت دادن ماشین به من و راحت جا به جا شدنم شکرگزاری میکردم. الله اکبر.

اما پروسه رسیدن به این ماشین هم خیلی شیرین و زیبا بود که بیانگر پله پله بالا رفتن مدار و صحت قانون تکامل است. یک روزایی پیش خانم قاسمی برای رفتن به سرکار کلی داستان داشتم. برای چند روز موتوری اوکی شد که اونم بعد از چند روز کنسل کرد. بعد از اون خدا یه پله من رو برد بالاتر و با آقا نوید عزیز میرفتم سرکار آقای زارع. بعد از اون توی همکاریم با اکبرلو یک موتور برقی اومد زیر پام و من چند پله افتادم جلوتر چون حالا دیگه برای رفت و آمدم یک چیزی زیر پام بود. بعد از اون با دوستم میرفتم سرکار بعدی و اینکه الان رسیدم به تقطه ای که با ماشینی که خودم اجاره میکنم میرم سرکار. حتی ماشینی که اجاره میکنم هم پیشرفت کرده و از یک ماشین قدیمی مدل 2016 رسیدم به یک ماشین 2023 و خیلی تمیز که لذت میبرم از سوار شدنش. توی همین چند خطی که نوشتم خدای یکتا به من نشون داد که فقط برای یک موضوع مثل وسیله نقلیه، چقدر مدار من بالاتر رفته و چقدر حالا نسبت به قبل جای بهتری قرار دارم. اتفاقا همین دیشب وقتی با خانمم داشتیم ساعت 1 شب از رستوران برمیگشتیم در مورد این موضوع صحبت میکردیم که جا به جایی توی این کشور و نگران تایم نبودن یک زمانی واسه ما رویا بود. چون مجبور بودیم همیشه سرتایم مترو یا اتوبوس رفت و آمدمون رو تنظیم کنیم اما حالا با ماشینی که همیشه در اختیارمون هست هر جایی دلمون بخواد میریم و هر ساعتی دلمون بخواد برمیگردیم.

چندین برابر شدن درآمدم

توی اوج روزهای بیکاریم توی امارات یک روز یکی از دوستام به من گفت که حقوقش n تومن هست. همون لحظه من به خودم گفتم که یعنی میرسه من هم همچین حقوقی یک روز داشته باشم ؟ برای من داشتن همچین عددی فراتر از رویا بود. من اون روزها حاضر بودم جایی کار کنم که یک هشتم این حقوق رو بهم بدن اما حالا حقوق ماهیانه من خیلی بیشتر از اون عددی هست که دوستم بهم گفت. اولین شغلی که من توی امارات داشتم همون کار تو آشپزخونه بود و 1200 درهم حقوق میگرفتم اما حالا درآمدم چندین و چند برابر این عدد شده. من شک ندارم که از این هم شرایط بهتر میشه و ورودی مالی من از اینم بالاتر میره.

وسایل خونه

همین الان که این متن رو دارم مینوسیم روی صندلی کامپیوتر نشستم و دفترم روی میز کامپیوتر هست. داشتن همین 2 قلم برای من توی شروع زندگیمون توی امارات رویا بود اما حالا دارمشون. توی یک ماه گذشته خونه ما به شکل خیلی زیبایی پر شده. مایی که یک روزایی حتی قاشق و چنگال هم به اندازه کافی نداشتیم، حالا سرویس خواب داریم، میز غذاخوری داریم، یک مانیتور بزرگ و یک میز کامپیوتر بزگ داریم. با کمک الله تونستم واسه خودم لپتاب بخرم. خونمون الان برای پنجره هاش پرده داره که به زیباتر شدن خونه خیلی کمک کرده. قبلا ما توانایی خرید پرده هم نداشتیم چه برسه به اینکه بخوایم پک کاملش رو بخریم و هزینه نصبش رو بدیم.

دیدن فوتبال

آه آه آه آه ؛ تو چقدر بزرگی ای خدای من. من خوب یادمه که چه سختی هایی برای دیدن یک فوتبال ساده میکشیدم. مجبور بودم توی گرما و شرجی برم پایین توی محوطه خونمون روی صندلی های سنگی بدون تکیه گاه دو ساعت بشینم و به اینترنت محوطه اونجا کانکت بشم و بدنم پر بشه از نیش پشه کوره ها. الان من کجا؟ توی خونه خودم روی مبل لم میدم و توی مانیتور بزرگ خونه با آرامش کامل به کمک اینترنت نامحدودی که داریم فوتبال رو نگاه میکنم. نکته جالبتر اینکه همین دیروز من وارد یک مدار بالاتر شدم و تونستم اشتراک IPTV برای خودم بخرم و فوتبال ها رو از بین اسپورت که همیشه آرزوی داشتنشون رو داشتم ببینم. آره درسته من از اون وضعیت سخت برای دیدن یک فوتبال ساده رسیدم به این وضعیت آرام و لذت بخش. نکته اصلی اما اینجاست که من همون موقع هم خداروشکر میکردم بابت اینترنت محوطه خونمون و اینکه میتونستم حداقل به اون وصل بشم و فوتبالم رو ببینم.

یک سال اخیر تماما برای من پیشرفت بوده و بالا رفتن. هر جنبه ای از زندگیم رو که مرور میکنم توش چیزی جز پیشرفت و رحمت خداوند نمیبینم. همه چیز بهتر شده. همه چیز آسون تر شده. یخچال خونمون پرتر شده، جیبمون پر پول تر شده، تفریحاتمون بیشتر شده، دوستامون بیشتر شدن، درکمون از قوانین قوی تر شده، اتفاقات خوب تعدادشون توی زندگیمون بیشتر شده و فاصله رخ دادنشون کمتر شده.

چند صد برابر شدن اعتماد من به رب

وقتی یک سال گذشته رو مرور میکنم به یک نتیجه فوق العاده میرسم؛ تمام این اتفاقات ریز و درشت خوبی که توی این مدت برای ما افتاده اتوماتیک وار باعث شده که محمد امروز اعتمادش و ایمانش به رب به اندازه فاصله آسمان و زمین افزایش پیدا کنه.

حالا من دیگه توی یک مدار خیلی خیل بالاتر خدا رو حس میکنم و میشناسم. من دارم خدایی رو حس میکنم که تمام خواسته های من رو توی یک سال گذشته محقق کرده. خدایی رو میبینم که به زیبایی زندگی من رو به سمت پیشرفت هدایت کرد. طبق صحبت های استاد عباسمنش، مسیر موفقیت و پیشرفت تمامی نداره. زندگی هر آدمی میتونه تا بینهایت پیشرفت کنه و هیچ انتهایی برای اون وجود نداره. پس من که توی این یک سال این همه اتفاق عالی رو با کمک خدا تجربه کردم، ایمان و اعتماد 100٪ ی دارم که آینده از اینی که الان هست صد برابر روشن تره و بی نهایت ذوق و شوق دارم برای به وقوع پیوستن آینده ای که به قول استاد از قبل ساخته و محقق شده و من فقط باید بهش برسم.

5 فروردین 1043

24 مارچ 2024

باز هم من و باز هم دفتر مقدس. چند وقتیه که مدام به قبل خودم نگاه میکنم و توی زندگی فعلی خودم نکاتی رو میبینم که اتوماتیک وار باعث میشه ذهنم شروع کنه به مقایسه مثبت کردن. مقایسه ای که به طور واضح نشون میده که چقدر شرایط توی خیلی از زمینه ها بهتر و عالی تر شده و من امروز باز هم میخوام یکسری از این تغییرات مثبت رو ذکر کنم.

خدای من شاهد هست که توی هر کلمه ای که مینویسم، میلیاردها شکر و سپاس هست.

محمد تو موقعیتی هست امروز که برای دیگری کار جور میکنه

چند روز پیش سرکار، یکی از همکارای یه شرکت دیگه ازم پرسید که آیا کسی رو میشناسی با فلان مهارت ها که بیاد شرکت ما کار کنه ؟ من یه دوستی رو میشناختم و بهش زنگ زدم و این پیشنهاد رو بهش دادم.

نکته این قصه کجاست؟ نکته این بود که محمد جان ببین چقدر مدار فعلیت نسبت به قبل بالاتر رفته که از آدمی بیکار که در به در دنبال پیدا کردن شغل بود تبدیل شدی به کسی که با اعتماد به نفس بالا به دیگری زنگ میزنی و بهش پیشنهاد شغلی میدی.

حس این اتفاق اونقدر شیرین و لذت بخش بود واسم که چند روز مدام بهش فکر میکردم و توی موبایلم تیترش رو نوشته بودم تا مثل امروزی مفصل توی این دفتر مقدس در موردش بنویسم. همه این عزت و همه این اعتماد به نفس اعتبار و اصلش برای خداست. خدای وهابی که رحمتش بی پایان و قدرتش از همه بالاتره.

1/4

این متن احتمالا خیلی طولانی خواهد شد

با تمام وجودم کلمه به کلمه این متن رو میخوام تایپ کنم چون چاره ای جز ثبت عظمت خداوند و صحت این قوانین ندارم.

با من همراه باشید تا ببینید در عرض 1 سال چطور خداوند بنده رو از فرش به عرش میرسونه

اسم من محمد هست و فکر میکنم الان حدودا یک سال و سه ماه از عضویت من توی این سایت بی نظیر گذشته باشه. فاصله بین آشنایی من با استاد عباسمنش و عضویتم توی این سایت خیلی فاصله زیاد و طولانی ای بود. خیلی سالهای قبل ( فکر میکنم 96 شمسی ) خواهرم اسم استاد عباسمنش رو توی خونه ما بیان میکرد و از آموزش هاش میگفت اما خب ما هیچ کاری جز مسخره کردنش انجام نمیدادیم و اصلا یکی از سوژه های دورهمی هامون این بود که سر به سر خواهرم بذاریم بابت فضای جدیدی که توش وارد شده.

اون سالها یادمه خواهرم یه فایل صوتی از استاد به من داد و من چند دقیقه ای توی ماشین گوشش دادم. اون فایل در مورد باورها بود و اینکه هرکس نون باورش رو میخوره. حرف های اون فایل انصافا خیلی به دلم نشستن اما خب انگار اون موقع هنوز وقتش نبود که هدایت بشم. انگار که من جز اون دسته ای بودم که استاد میگه باید حسابی چک و لگد روزگار رو بخورن و خوب که آش و لاش شدن بعدش بیان توی مسیر.

خب سالهای بعدی گذشتن و من یه زندگی همیشه بخور نمیر داشتم و با خانمم همیشه منتظر رسیدن روزهایی بودیم که توی رویاها برای خودمون میساختیم. رسیدیم به سال 1401-2022 و تصمیم بزرگی که ما برای زندگیمون گرفتیم و اون هم چیزی نبود جز ‍‍مهاجرت.

اواخر اون سال ما مهاجرت کردیم به امارات و اون قدم، شروع افتادن ما در شدیدترین مشکلات و سختی هایی بود که تا به امروز توی زندگیم دیدم و کشیدم.

الان که 15 ماه از بودن من توی این مسیر الهی میگذره خیلی دقیق و راحت میتونم متوجه بشم که اون همه گرفتاری ها و مشکلات و پولهای زیاد از دست دادنها و فقیر شدن هایی که توی ابتدای مهاجرتمون واسم رخ داد نتیجه چه فرکانسها و بودن توی چه مدارهایی بود.

خب الان باید قصه روزهای اول مهاجرتمون و وارد شدن من به دنیای آموزش های استاد عباسمنش رو تعریف کنم.

توی اون روزهای اول مهاجرت، ما به حجم خیلی زیادی از مشکلات برخورد کردیم و میتونم بگم 90٪ پولی که برای شروع زندگی به این کشور با خودمون آورده بودیم رو از دست دادیم. همینطور متوجه شدم که توی پروسه گرفتن ویزا از ما کلاهبرداری شد و کلی هم اونجا الکی پول از دست دادیم. خب الان میفهمم که همه این اتفاقات طبیعی بود چون من توی مدار خیلی بدی بودم. من آدمی بودم که 180 درجه با آدم امروزی متفاوت بود. محمد قبل از اینکه تصمیم بگیره وارد فضای آموزش های استاد عباسمنش بشه، آدمی بود که تمام روز نه تنها دنبال یک سم، بلکه دنبال سموم بود و تمام وقتش پر بود از توجه به چیزایی که اونو با سرعت بیشتری به سمت ناخواسته هاش هدایت میکرد.

من آدمی بودم که از این شبکه خبری به اون شبکه خبری میرفتم. از این کانال خبری به اون کانال خبری سوییچ میکردم و تمام شب و روز درگیر توجهات پوچ و بد و منفی بودم. قبل از ورود به این فضا من آدمی بودم که دنبال دوتا گوش بودم که سفره دلم رو واسش باز کنم و از بدبختی هام بگم غافل از اینکه همین کار باعث بدبختی های بیشترم میشد. من آدمی بودم که اصلا خودم میرفتم دنبال آدمایی میگشتم که کلی مشکلات دارن و فکر میکردم با نشستن پای حرفاشون و گوش دادن به درد و دلهاشون خیلی هم کار خوبی دارم انجام میدم. من آدمی بودم که همه چیز رو واسه خودم نشدنی میدونستم و هیچ امیدی به درست شدن اوضاع نداشتم و اونقدر توی زندگی مایوس و ناامید شده بودم که بارها و بارها به پدر و مادرم بابت اینکه منو به این دنیا آوردن شکایت میکردم.

سیگار خیلی میکشیدم و یک راننده تاکسی اینترنتی بودم که منتظر بودم مسافر توی ماشین از مشکلات حرف بزنه تا منم شروع کنم به حرف زدن و این کارا جزء روتین هر روزه من بود.

الان خوب میفهمم که توی چه مدار درب و داغونی بودم اون روزها و خودم رو توی دریایی از توجهات بد و منفی غرق کرده بودم.

روزهای اول مهاجرت ما توی هتل مستقر بودیم تا کارای مربوط به آماده شدن حساب بانکی و گرفتن دسته چک آماده بشه. اینجا توی امارات برای بستن قرارداد خونه باید به صاحب خونه بابت تضمین پرداخت اجاره چک بدید و از اونجایی که کلی این پروسه اوکی شدن حساب بانکی برای ما طولانی شده بود، خیلی از پولمون رو هم برای تمدید هتل از دست دادیم و هر روز بیشتر و بیشتر سقوط میکردیم.

یک روز بعد از اینکه از بانک به ما زنگ زدن و گفتن حساب بانکی ما اوکی نمیشه تصمیم گرفتم که بابت حل شدن این موضوع رشوه بدم و نهایتا همون یه ذره پولی هم که برامون مونده بود از دست دادیم و به معنای دقیق کلمه، سختی و مشکلات و گرفتاری رو با گوشت و پوست خونم حس میکردم. تازه وارد یه کشور جدید شده بودم و تقریبا تمام پولم رو از دست داده بودم و توی ایران هم دیگه چیزی نداشتم و من بودم و یک حال به شدت بد و بد و بد و بد…

روزی که از بانک برگشتم هتل و اون مبلغ رو برای حل شدن کارم داده بودم بدترین حال عمرم رو داشتم. به قدری حالم بد بود که رفتم داخل حمام و خیلی آروم بدون اینکه خانمم متوجه بشه شروع کردم به گریه کردن. از ته دلم و با سوز تمام گریه میکردم. آه که چه حال بدی بود اون روز.

بیرون که اومدم برخلاف تصورم، خانمم متوجه حالم شده بود؛ البته به روی خودش نیاورد و تنها کاری که کرد این بود که یک سوال از من بپرسه؛ یک سواله خیلی مهم و حیاتی که زندگی من از همون یک سوال شروع به تغییر کرد.

خانمم یه نگاهی بهم انداخت که شبیه نگاهی هست که مردم به انسان های مستاصل میکنن و با همون حالت ازم پرسید :

چرا برای گوش دادن به فایل های عباسمنش مقاومت میکنی ؟ ( استاد اون موقع هنوز به شما نمیگفتم استاد )

درون اون سواله چند کلمه ای کلی حرف بود؛ اینکه آخه بنده خدا تا کی میخوای مقاومت کنی ؟ تا کی میخوای زور بیخودی بزنی و هر روز بدتر اسیر مشکلات بشی ؟ تا کی میخوای قبول نکنی این حرف ها رو و فکر کنی که خودت علامه دهر هستی ؟

حال افتضاح من توی اون روز و این سبکی که خانمم ازم سوال رو پرسید، باعث شد که دستم به نشانه تسلیم بره بالا و یادمه که فقط یه جمله به خانمم گفتم: یه فایل ازش واسم بفرست ببینم چیه داستان. زندگی من به 2 قسمت کلی تقسیم میشه دوستان؛ این جمله و این درخواستی که از خانمم کردم آخرین حرفی بود که از دهن اون محمد سابق بیرون اومد. نمیخوام بگم که محمد قبلی یکدفعه و ناگهانی تغییر کرد. نه اصلا اینطور نیست. این حرف اصلا با قانون تکامل در تضاده و هیچکس یک شبه عوض نمیشه؛ اما میتونم این رو بگم که محمد 100٪ اسیره توجهات منفی و گرفتاره سموم بعد از اون درخواست از خانمش آروم و آروم و آروم شروع به تغییر کردن کرد. از اینجا به بعد داستان مربوط میشه به دوران جدید زندگی محمد که من اسمش رو گذاشتم >

تولد دوباره

فایلی که خانمم برای من فرستاد مربوط میشد به تجربه رضا یکی از بچه های سایتمون که اتفاقا هم استانی ما هم بود و شما میتونید توی قسمت داستان زندگیش رو ببینید و بشنوید.

اون لحظه ای که خانمم فایل رو واسم فرستاد من بدون هیچ مکسی همونطور که روی تخت دراز کشیده بودم فایل رو پلی کردم و شروع کردم به دیدن و گوش دادن.

فایل اول که تمام شد رفتم سراغ قسمت بعدی. بعدی هم تمام شد و رفتم سراغ بعدی. بعدی هم تمام شد و رفتم سراغ بعدی و همینطور یکی یکی جلو رفتم و بعد از شنیدن تجربه رضا متوجه شدم که من اصلا از بیخ و بن در مورد استاد عباسمنش اشتباه فکر میکردم. متوجه شدم که این چیزی که تو ذهن همه در مورد قانون جذب افتاده اصلا اون چیزی نیست که استاد میگه و موضوع قوانین خیلی وسیع تر از این حرفاست که من تازه مثه یه بچه ای بودم که برای اولین بار داره یه سری چیزها رو میشنوه و داره به تازگی با یکسری چیزها آشنا میشه.

خب شنیدن تجریه رضا اونقدر برام جالب و تکون دهنده بود که همون شب توی همون هتل از فرصت اینترنت اونجا استفاده کردم و تا جایی که حافظه گوشیم بهم اجازه میداد فایلهای رایگان استاد رو دانلود کردم و توی پوشه عباسمنش ذخیره کردم. وقتی که حافظه گوشیم پر شد کلی از فیلم های گوشیمو پاک کردم تا بتونم بازم دانلود کنم و به خودم اومدم دیدم از صفحه یک دانلودها رسیدم به صفحه آخر و همه فایلها رو دانلود کردم. حالا من بودم و یک موبایل و یک هندزفری؛ همین هندزفری ای که توی پروفایلم هست. از بس اون تولد دوباره رو دوست دارم که تصمیم گرفتم پروفایلم توی سایت استاد، عکسی باشه که دارم توش فایل های ایشون رو گوش میدم.

از همون شب به جرات میتونم بگم روزی 6 یا 7 ساعت من فایل گوش میدادم. فایل پشت فایل؛ انقدر فایل گوش میدادم که واقعا بعضی روزا گوشم از اینکه هندزفری مدت زیادی توش بود درد میگرفت اما این چیزا واسم اصلا مهم نبود چون این فایلها به شکل عجیب غریبی داشتن حالم رو دقیقه به دقیقه بهتر میکردن. احساس میکردم یه سری چیزها رو تازه دارم درک میکنم. انگار که این حرف ها قلبم رو آروم میکردن. یادمه توی اون شروع فایل گوش دادن ها مجموعه فایل های توحید عملی خیلی به دلم نشستن و اونجا بود که فهمیدم باور چیه ؟ خدا کیه ؟ نشونه تغییر در مسیر بودن چیه و همینجوری آروم آروم داشتم جلو میرفتم و مفاهیم تازه رو یاد میگرفتم.

شب با هندزفری میخوابیدم و صبح با هندزفری بیدار میشدم. توی اتوبوس وقتایی که دنبال کار میرفتم هندزفری توی گوشم بود و تمام مسیر رفت و برگشتم با گوش دادن به فایلهای رایگان میگذشت. خونه که میومدم سریع گوشیم رو شارژ میکردم که بتونم برم پایین توی محوظه خونمون ( همین پروفایلم ) راه برم و فایل گوش بدم. خود همین راه رفتن های زیاد کلی وزن من رو کاهش داد.

بعد از این فایل گوش دادن ها آروم آروم یاد گرفتم که شروع کنم به نوشتن شکرگزاری ها. گاهی با خودکار و کاغذ، گاهی توی نوت گوشی. آروم آروم اون محمدی که شبانه روز اخبار گوش میداد و از بی بی سی میرفت روی اینترنشنال و از اینترنشنال میرفت روی صدای آمریکا، تبدیل شد به آدمی که در طول روز هیچ چیزی جز زیبایی نمیدید و تمرکز و توجه خودش رو عامدانه گذاشته بود روی دیدن زیبایی ها. البته این رو هم بگم که خدا یجورایی خودش تلویزیون رو از زندگی ما قبل از اینکه ما بخوایم حذف کرد و وقتی از هتل رفتیم خونه خودمون، وسایل زیادی نداشتیم و فقط یخچال و تشک و لباسشویی و فرگاز داشتیم. همین.

همین حذف شدن تلویزیون خودش یه نکته خیلی خیلی خیلی خوب بود همون اول راه. روزهای اول شکرگزاری تعداد مواردی که مینوشتم نهایتا 10 تا میشد در کل روز. بعدش یه ذره یه ذره بیشتر شد؛ مثلا شد روزی 20 تا؛ دوباره بیشتر و بیشتر تا اینکه بعد از یکی دو هفته به جایی رسیدم که اونقدر چشمم زیبایی میدید و واسش شکرگزاری میکردم که تعداد شکرگزاری هام رسیده بود به روزی 60 تا 70 مورد. یادمه حتی بابت لبخندی که یک فرد دیگه توی اتوبوس بهم میزد شکرگزاری میکردم. بابت کولر اتوبوس شکرگزاری میکردم. بابت غذاهای ساده ای که میتونستیم بخوریم ( به سختی البته ) شکرگزاری میکردم. بابت بالشت زیر سرم شاکر بودم. بابت آبی که باهاش حمام میکردم و هرچیزی که در طول روز چشمم اون رو نعمت میدید، زبونم شکرش رو به جا میاورد و سریع توی نوت گوشیم واردش میکردم.

توی این مدت تنها چیزی که تغییر کرده بود حال من بود وگرنه از لحاظ شغلی هنوز بیکار بودم و از لحاظ مالی در تنگدست ترین روزهای عمرم زندگی میکردم. حال من اما خیلی خوب بود و قلبم خبر از اتفاقات خوب میداد؛ هرچند که توی اون ابتدا هنوز ترس و نگرانی شدیدی از وضعیت اون روزای زندگیم همراهم بود و تنها تفاوت این بود که این وسط یک مقداری امید و حال خوب توی این جسم نگران و مضطرب وارد شده بود و خبر خوب این بود که هرچی بیشتر روی خودم کار میکردم، امید و حال خوب بیشتری توی این جسم مخلوط میشد.

خب همه ما میدونیم که انسان ها برای بدست آوردن شرایط بهتر مهاجرت میکنن اما من به محض ورود به این کشور شرایطم خیلی خیلی خیلی بدتر از وضعیتم توی ایران شده بود و گاهی اوقات با اینکه میدونستم چقدر این آموزش ها میتونن مفید باشن و زندگیم رو تغییر بدن، ناراحت بودم از اینکه چرا توی ایران این مسیر رو شروع نکردم و حالا که تقریبا همه چیزم رو از دست دادم خیلی دیر شده برای آشنا شدن با این قوانین. اینا نجواهای شیطان بودن که میومدن سر راهم. خب طبیعی هم هست چون به قول استاد، همیشه همزمان ندای الله و نجوای شیطان وجود دارن و این ما هستیم که تصمیم میگیریم توجهمون رو روی کدوم بذاریم.

خب توی ذهن من یه جنگ شدید به وجود اومده بود و تمام وجودم سعی میکرد توجهش رو بذاری روی امید و ایمان و توکل و توجهی به دیرشدن ها و دیگه کار از کار گذشته ها و تو دیگه فرصتت رو از دست دادی هایی که به سمتم هجوم میاورد نداشته باشه. خب طبعا کار آسونی نداشتم اما سعی میکردم فقط تلاش خودم رو انجام بدم حتی اگر منجر به تغییرات کوچیک درونی بشه.

پایان فایلهای دانلودی و خرید اولین محصول

بعد از مدتها گوش دادن به فایلهای رایگان، توی وجودم یک عطش شدیدی برای تهیه محصولات به وجود اومده بود. از صمیم قلبم دلم میخواست یک محصول جدید تهیه کنم و خیلی دقیق تر وارد فضای آموزشی بشم. یه شب طبق معمول هر شب که قبل خواب فایل گوش میدادم، استاد از نتایجی گفت که خواهرشون به واسطه استفاده از دوره قانون آفرینش گرفته بود و اینکه از استاد خواسته بودن براشون کد تخفیف قائل بشن برای خرید این محصول. استاد میگفت که خیلی محترمانه به خواهرم گفتم که شما هم مثل همه اعضای سایت باید هزینه محصول رو کامل پرداخت کنید و تفاوتی بین شما و بقیه اعضا نیست.

اون لحظه یه جرقه بزرگ توی ذهنم شکل گرفت که محمد تو به جوابت رسیدی و باید همین دوره رو تهیه کنی. اما چطور ؟ من که پولی نداشتم برای تهیه ش؛ توی همین افکار بودم که یهو یادم اومد توی ایران از یه طریقی که خودمم فراموش کرده بودم ماهیانه 1 میلیون تومن به حسابم واریز میشه و چند ماهی بود که این پول جمع شده بود. فرداش از خواهرم خواستم که خیلی سریع با ایمیل و رمز من وارد سایت بشه و با همون پولهایی که جمع شدن فصل اول قانون آفرینش رو واسم بخره تا من بتونم از اینجا دانلودشون کنم. خوبیشم این بود که بعد از خرید فصل اول، تا یک ماه فرصت بود که فصل دوم رو با 40٪ تخفیف تهیه کرد و این خودش باعث میشد که من با همون پولهای کمی که توی حسابم داشتم و هرماه هم بهش اضافه میشد، یکی یکی فصل ها رو تهیه کنم.

قانون آفرینش رو شروع کردیم و من وارد یک دنیای جدید شده بودم. حالا من بودم و فایلهای قانون آفرینش. گوش دادن پشت گوش دادن. نوشتن پشت نوشتن. در طول روز تمام کار ما این بود که در مورد مطالب قانون آفرینش با هم حرف بزنیم و شوق و ذوق این رو داشتیم که صحت عملکرد آموزش هاش رو بررسی و تایید کنیم.

با ذوق و شوق زیاد تمرینات رو انجام میدادیم. بعضی وقتا توی انجام دادن تمرینات بودیم یهو یکی از خواسته ها محقق میشد. مثلا یادمه داشتم تمرین 107 آرزو رو انجام میدادم و چند روزی ازم زمان گرفت تا 107 تا رو تکمیل کنم؛ توی همین تکمیل کردن ها بود که خرید میز و صندلی برای خونمون که یکی از آرزوها بود محقق شد؛ به این شکل که خانمم به طور پاره وقت یک کاری پیدا کرد و یه رزقی وارد زندگی ما شد و از همون طریق ما تونستیم میز و صندلی برای خونمون بخریم.

گوش دادن به قانون آفرینش باعث شده بود که ما به صورت بنیادین خیلی از چیزها رو یاد بگیریم. مثلا فصل دوم که در مورد قانون درخواست هست، این ضعف بزرگ رو به ما نشون داد که اصولا در 99٪ مواقع اصلا درخواستی از خداوند و جهان نداریم و همون تمرین 107 آرزو باعث میشد که ما یاد بگیریم درخواست کنیم. من خودم به شخصه بعدها متوجه فایده این تمرین شدم و فهمیدم که آخه چطوری ما میتونیم چیزی رو دریافت کنیم بدون اینکه درخواستش رو از قبل داده باشیم ؟ چطوری میتونیم انتظار داشته باشیم که بدون اینکه درب بزنیم کسی برامون درب رو باز کنه ؟ ما تازه داشتیم میفهمیدیم که بابا آدم باید درخواست کنه و اگر درخواست نکنی جهان هیچی برای دادن به تو نداره. برای اینکه این تمرین درخواست کردن رو عملی کنم، از چیزای کوچیک کوچیک شروع کردم. مثلا اون اوایل یکبار رفتیم رستوران و بجای ران مرغ واسمون سینه آوردن؛ من اگر آدم قبلی بودم خیلی راحت این موضوع رو قبول میکردم و بیخیال عوض شدنش میشدم اما طبق آموزش هایی که استاد توی همین قانون آفرینش بهمون میداد رفتم و درخواست کردم و اونا هم خیلی راحت order ما رو عوض کردن. از همون جاها بود که من از درخواست های کوچیک کوچیک شروع کردم روی خودم کار کردن. استفاده از قانون درخواست باعث شده بود که آروم آروم توی وجود من تبدیل به یک مهارت بشه و شیوه زندگی من هم داشت با استفاده از این مهارت تغییر میکرد.

هنوز اما اتفاقات مالی ای برای من رخ نداده بود و چه بسا هنوز درگیر گرفتاری های شدید مالی بودیم اما این تغییرات درون من رخ داده بود که دیگه غر نمیزدم، گله و شکایت نمیکردم، شکرگزار بودم، امیدوار بودم، متوکل بودم به یک قدرتی که انگار تازه پیدا کرده بودم و … . همگی این تغییرات بسیار فوق العاده بودن و این ها چیزی نبودن که به سادگی میشد ازشون عبور کرد. ما خیلی زیاد تغییر کرده بودیم.

درآمد ما بسیار محدود و مربوط به کارهای پاره وقتی میشد که خانمم انجام میداد اما انصافا با همه وجود وقت میگذاشتیم و تمرینات رو انجام میدادیم. مثلا که موضوع فصل سوم قانون آفرینش بود رو انجام میدادیم. سناریو مینوشتیم. 107 آرزو رو تکمیل میکردیم. Dream Board درست میکردیم. تمام این کارها رو برای این انجام میدادیم که تمرکزمون روی چیزهایی باشه که میخوایم و از ناخواسته ها فاصله بگیریم. میدونم که شاید درست نباشه اینجا در مورد تمرینات محصولات بگم اما از استاد میخوام که منو ببخشه و این اجازه رو بده که از معجزات تمرین آینه بگم. برای من تمرین آینه تماما معجزه میکرد و چیزهایی که الان توی زندگیم دارم رو تقریبا همشون رو توی تمرین آینه ای که سال پیش انجام میدادم رو دارم. مثل ماشین که باهاش رفت و آمد راحت داشته باشم، مثل توانایی پرداخت کردن کرایه خونه، مثل داشتن شغل عالی و خیلی چیزهای دیگه.

یک هدیه پاداش بودن در مسیر

ماه رمضون شروع شده بود و پایین خونه ما حال و هوای رمضونی گرفته بود. هرشب میومدیم پایین و راه میرفتیم و از فضای اونجا لذت میبردیم. توی این مدت با یک دوست مصری به اسم احمد آشنا شده بودم که واقعا توی اون روزای سخت انیس و مونس من شده بود. یک شب وقتی داشتیم با هم حرف میزدیم متوجه شد که من توی خونه م تلویزیون ندارم. اتفاقا خانمم برای گوش دادن به یکسری CDهای آموزشی زبان، نیاز به مانیتوری داشت که دستگاه DVD ای که از ایران با خودمون آورده بودیم رو بهش وصل کنه و یک شب دیدم که احمد دوستم با یک تلویزیون اومده درب خونه ما و بهم میگه که این هدیه من به شماست.

این تلویزیون مهر تاییدی بود به صحت قوانین و اینکه وقتی توی مسیر شکرگزاری باشیم و حواسمون رو به زیبایی ها معطوف کنیم، جهان اینجوری پاداش دادنهای خودش رو شروع میکنه حتی اگر توی کشور غریب باشی و حتی اگر همچین رفتارهایی توی این کشورها عرف نباشه.

امشب خداوند خیلی واضح با ما حرف زد

یکی دو ماهی از مستقر شدنمون توی خونه جدید گذشته بود. نزدیک موعد پاس شدن اولین چک کرایه خونه شده بودیم و هیچ پولی برای پرداختش نداشتم. اوضاع خیلی خیلی سخت بود و ما حتی پول خرید مایحتاج روزانه مون رو هم درست حسابی نداشتیم و برای خوردن ناهار و شام نهایتا میتونستیم روزی 10 درهم هزینه کنیم؛ بعد اون وقت کرایه هرماه خونه ما چقدر بود ؟ 1910 درهم. خلاصه اینکه به موعد اولین چک نزدیک شده بودیم. یه شب من و خانمم که اونم همراه من توی این مسیر هست و عضو این سایت فوق العادس، داشتیم توی محوطه خونه مون پیاده روی میکردیم و بعد از چند دقیقه نشستیم. نشستیم و صحبتامون آروم آروم به سمت منفی و منفی و منفی…

تماما نا امید بودیم و داشتیم مدام حرفهایی میزدیم که حالمون رو هی بدتر و بدتر میکرد؛ با اینکه یکی دو ماهی بود که وارد فضای آموزش های استاد شده بودیم اما هنوز عمده وجود ما رو گذشته ی ما تشکیل میداد؛ ضمن اینکه ما هنوز غیر از حال خوب، اتفاق امیدوار کننده ای توی زندگیمون رخ نداده بود و هنوز توی همه جنبه های زندگی توی ضعف و ناتوانی بودیم. با سرعت خیلی زیادی داشتیم توی حرفهای ناامید کننده ی بیشتر غرق میشدیم که یهو یه دختر بچه چهار پنج ساله اومد سمت ما و گفت :

من میخوام این سکه رو به شما بدم.

من که حالم خیلی بد بود بهش گفتم : نمیخوام این سکه رو ممنون؛ اون دختر هم راهش رو گرفت و رفت. چند ثانیه بعد همزمان من و خانمم یه جرقه توی ذهنمون خورد که نکنه این یه نشونه س. دختر بچه رو سریع صدا زدم و گفتم بیاااااااا

اومد سمتم و بهش گفتم که من این سکه رو ازت قبول میکنم فقط میشه لطفا بهم بگی چرا بین این همه آدمی که اینجا نشسته، اومدی و این سکه رو به ما دادی؟ جوابش یه جمله کوتاه و بچگونه بود : برای اینکه میخواستم دختر خوبی باشم.

این جمله رو گفت و رفت. همونجا بود که من و خانمم آروم آروم دوزاریمون داشت میوفتاد که ای دل غافل این بچه از طرف خدا بود. این اومده بود با دوتا وظیفه خیلی مهم. اول اینکه یهو وارد حرفهای ما بشه و زنجیره ی حرفهای ناامید کننده و منفی ما رو قطع کنه و دوم اینکه بهترین نشونه ای که خدا میتونست برامون نمایان کنه رو واسمون بیاره. چه نشونه ای از سکه بهتر ؟

حرف های ما تماما در مورد بی پولی بود و خدا دقیقا با یک سکه با ما حرف زد. اون لحظه خدا رو ما با همه وجود حس کردیم که داشت بهمون میگفت این سکه رو بهتون میدم تا مطمئن بشید از آینده و صبور باشید تا همه چیز درست بشه.

اون شب ما اون سکه رو با خودمون آوردیم داخل خونه و چسبوندیم به تابلوی آرزوها یا همون دریم بورد؛ زیرش هم نوشتیم:

نشانه واضح خداوند از دستان دختر زیبا به نام کایلی.

نکته دیگه ای که باعث شد اون شب تا آخر عمر هیچوقت از ذهن ما فراموش نشه این بود که اونشب، شب قدر بود.

اون شب خدا در شبی که خودش اون رو از هزاران ماه با فضیلت تر دونسته، به ما بشارتی بزرگ داد. بشارتی خیلی خیلی بزرگ.

اولین درآمد من در این کشور

روزها پشت سرهم میگذشتن و ما امیدوار به بهبود شرایط بودیم. هنوز توانایی پرداخت ابتداییات زندگیمون رو نداشتیم و کرایه خونمون از طریق یک عزیزی که از دستان خدا بود برامون انجام شد. یه روزایی اونقدر شرایط برامون سخت میشد که حتی توان خرید آب شرب هم نداشتیم و مجبور بودیم آب شیر رو بجوشونیم و مصرف کنیم. راستش هدفم از بیان کردن این روزهای سخت فقط و فقط این هست که به وضوح لمس کنید که خداوند در آینده چطور شرایط رو برای ما دگرگون کرد و ما هم با رعایت قانون تکامل و در پیش گرفتن صبر، به خدا اجازه دادیم که کارها رو جلو ببره.

یک روز توی خونه نشسته بودم که یکی از آشناها زنگ زد و گفت که یک کانتینر جنس ارسال کرده دبی و از من خواست که برای پیگیری کارهای پکینگ و ارسالش به ایران برم بالای سر بار و کارهای لازم رو واسش انجام بدم. من از اینکه این پیشنهاد کاری حتی به طور موقت و پارت تایم واسم اومده بود تو پوست خودم نمیگنجیدم و بارها و بارها خدای خودم رو شکر کردم برای فراهم کردن این موقعیت و رزقی که قراره توی این روزای سخت بهم برسه. این رزق اونقدرها هم زیاد نبود و فقط 500 درهم بود اما برای من این چیزا مهم نبود. برای من مهم نبود که عددش چقدره. چیزی که من رو بینهایت خوشحال میکرد این بود که من یک قدم رو به جلو برداشته بودم و الان میتونستم بگم که به درامد رسیدم حتی پارت تایم و کم.

سلام متین جان عزیز

بی نهایت ممنونم از توجهت به کامنتم.

نمیدونی چقدر واسم خوشحال کننده س که ازت میشنوم این کامنتم باعث شده یکسری از گره هات رو بشناسی و راه باز کردنشون رو یاد بگیری. اگر این کامنت من همین یک فایده رو داشته باشه من رسالت خودم رو انجام دادم و بی نهایت خدا رو بابتش سپاسگذارم.

دلم میخواد اونقدر توی این مسیر قوی و محکم باشی که یک روز من قصه زندگیت رو که سرشار از موفقیت و پیشرفت هست بخونم.

سلام سلام سلام

ممنونم واقعا از شما خواهر عزیزم بابت توجهی که به متنم داشتید. راستش عشق و ذوق بود که کار خودش رو کرد. عشق به خدایی بزرگ بود که باعث شد کلمه به کلمه رو تایپ کنم.

اینکه شما یا دوستان دیگه به من میگید از قصه زندگی من درس گرفتیم نهایت سعادت من هست که با نوشتن این متن تونستم رسالت خودم رو به گوش هر عزیزی که توی این مسیر هست برسونم.

من توی این کشور متوجه شدم که آسمون همه جا یک رنگ هست و قوانین همه جا یکسان عمل میکنن و کافیه که ما متعهدانه توی مسیر باشیم.

واقعا بعد از گذشت اون روزهای سخت و موندن توی مسیر طعم این روزها واقعا برام شیرین هست. چه بسا این شیرینی ها از همون ابتدا هم با رخ دادن اتفاقات کوچیک حس میشدن و این روزا خیلی بزرگ و بزرگ تر شدن.

بازم ممنونم از شما و امیدوارم همیشه در مسیر حق و قانون باشید.

سلام سلام سلام

اینکه میگید دو روزه کامنت من رو میخوندی اونقدر واسم شیرین و لذتبخش هست که خدا رو بی نهایت بابتش شکر میکنم که این کامنت تونسته تاثیر خودش رو بذاره. من اونقدر توی وجودم ذوق داشتم برای تایپ کردن این قصه که متوجه نشدم چطوری توی یک هفته تمامش کردم.

هرچیزی که توی کامنتم گفتم واقعا از تمام وجودم تایپ میشد و تمام احساساتم رو باهاش در میون میگذاشتم.

ممنونم از اینکه وقت گذاشتید.

شک ندارم که همه ما با بودن بیشتر توی این مسیر موفقیت های بیشتر کسب میکنیم.