معرفی دوره «هم جهت با جریان خداوند» - صفحه 1

مار ، من و یک درس درست‌ و حسابی از خودارزشمندی و حضور در ممنتومِ مثبتی که از باور فراوانی سرچشمه گرفته

به نام خدایِ مهربونِ مهربون . سلام

یه‌مدت پیش فکر می‌کردم چون از مار نمی‌ترسم و راحت می‌تونم بگیرمش، پس یه چیزی تو وجودم هست که منو خاص‌تر از بقیه می‌کنه. یعنی ته دلم یه حس قهرمان بودن داشتم. هر جا یه مار می‌دیدم، ناخودآگاه حس می‌کردم باید خودمو نشون بدم. مثلاً یه بار وسط کوه‌رفتن با بچه‌ها، یه مار از کنار سنگ‌ها رد شد. همه پریدن عقب، ولی من دویدم جلو و گرفتمش. از اون لحظه به بعد نگاهای بقیه عوض شد، یه جورایی تحسینم می‌کردن، بعضیا هم می‌ترسیدن، ولی تهش یه حس قدرت بهم دست داده بود، یه احساس خاص بودن…

اما چیزی که اون موقع نفهمیدم این بود که اون حس خوب و اون حس «من خاصم» فقط وقتی زنده بود که بقیه اون رو تایید می‌کردن. تا وقتی کسی تشویقم می‌کرد یا تحسین می‌کرد، حالم خوب بود. اما اگه کسی بی‌تفاوت بود یا می‌گفت «خب که چی؟»، یهویی اون حس ارزشمندی ته دلم خالی می‌شد. این شد جرقه‌ی یه فهم بزرگ.

طبق قانون احساس لیاقت که استاد عباس‌منش بارها در موردش گفتن، خودارزشمندی یه چیز درونیه، نه چیزی که از بیرون تأیید بگیره. یعنی اگه من واقعاً احساس باارزش بودن داشته باشم، دیگه لازم نیست برای اثباتش بدوم دنبال مار یا هر کار عجیب و غریب دیگه. چون اون حس باید از درون بجوشه، نه با تحسین دیگران یا مقایسه با اونا.

یه مدت بعد که بیشتر روی خودشناسی کار کردم، فهمیدم خیلی از کارهایی که می‌کردم – مثل همین مار گرفتن – فقط برای پر کردن یه خلأ درونی بود. داشتم تلاش می‌کردم از بیرون بهم بگن “تو خاصی” تا باورش کنم. ولی حضور در ممنتوم مثبت قانون احساس لیاقت میگه: وقتی واقعاً خودتو باارزش بدونی، دیگه لازم نداری چیزی رو به کسی ثابت کنی.

الان اگه همون موقع یه مار ببینم، شاید نگیرمش! چون می‌دونم ارزش من توی شجاعت مار گرفتن یا نترسیدن از حیوانات نیست. ارزش من توی اینه که خودمو همون‌جوری که هستم قبول دارم، با همه‌ی ترسا و توانایی‌هام. دیگه دنبال تأیید نیستم، چون فهمیدم احساس ارزشمندی یه موتور درونی‌یه، نه یه چراغی که بقیه باید روشنش کنن.

اگه بخوام اینو خلاصه کنم، می‌تونم بگم:

• هر وقت برای گرفتن تأیید از بیرون یه کاری می‌کنی، یعنی هنوز خودتو باارزش نمی‌دونی.

• احساس ارزشمندی یعنی همون‌طور که هستی خودتو قبول داشته باشی، نه بخوای چیزی رو به کسی نشون بدی.

• وقتی این حس درونی باشه، دیگه کارهات از سر آرامشه، نه اثبات.

این تجربه شاید ساده به نظر بیاد، ولی یکی از عمیق‌ترین درس‌هایی بود که از خودم گرفتم. اینکه باید منبع احساس ارزش درون خودم باشم، نه بیرون.

باید‌بگم اگه باور فراوانی رو روی حس خودارزشمندی زوم کنیم ، اگر باور داشته باشیم که فراوانی اصیل و دائمی یعنی احساس لیاقتی که هیچ دلیلی‌ نمیخواد ؛ به طرز خیلی عجیبی و با شیب بسیار زیادی صعود می‌کنیم و کائنات خواسته‌های ما رو باهامون برخورد میدن

-_——————-

“فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَنَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِی فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِینَ”

(سوره ص، آیه 72)

«پس وقتی او (انسان) را کامل کردم و از روح خود در او دمیدم، بر او سجده کنید.»

برای دستیابی به هدایت‌های الهی، باید در حالت خوبی از لحاظ روحی و ذهنی باشیم. این مفهوم که وقتی ذهن و روح در آرامش و تمرکز مثبت هستن، به نوعی در مسیر دریافت الهام و راهنمایی‌ها و هدایت الهی قرار می‌گیریم، می‌تونه به راحتی درک بشه .

اینجا یه توضیح ساده می‌نویسم ===>>

1. حس خوب داشته باش: یعنی وقتی که تو حالت خوب و مثبت باشی، مثلاً شاد و آرام، به نوعی مثل یه آهن‌ربا می‌مونی که همه چیزای خوب رو جذب می‌کنی. اینجوری راحت‌تر به کمک‌های الهی می‌رسی، چون وقتی آدم خوشحال و آرومه، ذهنش باز میشه و راحت‌تر راه حل‌ها رو می‌بینه.

2. ممنتوم مثبت یعنی چی؟ این یعنی وقتی توی یه حال خوب باشی، همه چیز هم برایت راحت‌تر پیش میره. مثلاً وقتی که ذهن‌ت مثبت باشه، مثلاً شاید یه مشکلی داشتی، ولی چون ذهن‌ت بازه و توی یه حال خوب، خود به خود راه‌حل‌ها میاد یا حتی مشکلات کم‌تر میشه. مثل وقتی که توی ورزش یا بازی‌ها، یه لحظه حرکت خوب کنی، بعدش همه چیز رو به راه میشه و موفقیت پشت سر هم میاد.

3. ذهن و روح باید هماهنگ بشن: این یعنی اینکه وقتی آدم در آرامش باشه و ذهن و روحش یکی بشه، می‌تونه راحت‌تر با الهام‌های درونی و الهی ارتباط برقرار کنه. مثلاً وقتی که استرس نداری و راحت هستی، می‌تونی بهتر درک کنی که باید چه کاری کنی یا چه تصمیمی بگیری.

●○●○یه خاطره کوچک :

یادمه یه روز خیلی شلوغ و پراسترس داشتم. همه چیز بهم ریخته بود، هم کار، هم خونه، هم ارتباط با بقیه. انگار دنیا به هم ریخته بود. یه دفعه به خودم گفتم که باید یه ساعت از همه چیز فرار کنم و تنها برم. رفتم کوه، یه جای دنج نشستم و شروع کردم به نفس عمیق کشیدن. چند دقیقه که گذشت، کم کم احساس کردم که همه چی آروم شد. ذهنم از همه فکرهای منفی پاک شد و به طور عجیبی احساس کردم که یه چیزی درونم به من میگه چطور باید با مشکلات روبه‌رو بشم.

بعد از همون روز، همه چیز آرام‌تر شد. کارهایی که به نظر میومد غیر ممکنه، راحت‌تر پیش رفتن. حتی روابطی که مشکل داشت، بهتر شد. اون روز یاد گرفتم که وقتی ذهن آدم آروم و مثبت باشه، حتی خدا هم به نوعی راه رو نشون میده و همه چیز بهتر میشه.

==>> این تجربه به من نشون داد که وقتی در یه حال خوب و مثبت باشی، انگار یک دروازه به سوی چیزای بهتر باز میشه. باید یاد بگیریم که گاهی باید دست از افکار منفی برداریم و فقط بگذاریم هر چیزی که باید اتفاق بیفته، بیفته.

توی این دوره روی این شاه‌کلید به خوبی مانور داده شده.

درود بر همه توحیدمدارانی که خواسته یا ناخواسته با این متن مواجه شدن

توی ایران ، دو روز دیگه تا اتمام ماه رمضان باقی‌مونده

و به دلم افتاده که این سحر این متن کوچک رو بنویسم.

—————–

روزه فقط گرسنگی کشیدن نیست، بلکه یه تمرین فوق‌العاده برای کنترل ذهنه. چرا؟ چون وقتی روزه می‌گیری، به‌طور آگاهانه تصمیم می‌گیری که

چی بخوری،

چی بگی/نگی،

چطور فکر کنی و

حتی چطور احساس کنی.

این یعنی تو داری فرمان رو دست می‌گیری، نه این که ذهنت و بدنت هرجا خواستن برن و هر چیزی رو بدون فکر انتخاب کنن.

■●■●کنترل ورودی‌ها = کنترل زندگی

ما توی زندگی روزمره، کلی چیز رو ناخودآگاه جذب می‌کنیم—از غذایی که می‌خوریم تا حرفایی که می‌زنیم و حتی افکاری که سراغمون میاد. روزه یعنی تو عمداً یه وقفه ایجاد می‌کنی و به خودت می‌گی:

• «نه، من قراره انتخاب کنم که چی بخورم.»

• «نه، من نمی‌خوام عصبانی بشم.»

• «نه، من قراره کنترل فکرامو دست بگیرم.»

□□□اینجا یه اتفاق مهم میفته: عزت نفس بالا میره! چرا؟ چون هر بار که تو یه خواسته آنی (مثل خوردن، غر زدن، یا حتی فکرای منفی) رو کنترل می‌کنی، به خودت ثابت می‌کنی که از پسش برمیای. این یعنی تو بنده‌ی شرایط و هوس‌هات نیستی، بلکه خودت ارباب خودتی.

●●● ممنتوم مثبت و فرکانس قوی به کائنات

وقتی تو آگاهانه رو افکارت و رفتارت مسلط باشی، یه نوع انرژی و فرکانس قوی از خودت منتشر می‌کنی که میگه:

«من خالق زندگی خودمم، من انتخاب می‌کنم چطور فکر کنم، چطور رفتار کنم و چطور به اهدافم برسم.»

■□حالا، کائنات چطور جواب میده؟

ببین، کائنات شبیه یه آینه‌ست. اگه تو توی ممنتوم مثبت باشی، یعنی مدام به خودت و دنیا نشون بدی که همه‌چی تحت کنترله و تو در مسیر رشد و تعالی هستی، اون‌وقت اتفاقای مثبت بیشتری رو سمت خودت جذب می‌کنی. برعکس، اگه تو توی ممنتوم منفی باشی—یعنی خودتو ببازی، ناامید بشی، فکر کنی که هیچ کاری ازت برنمیاد—پس کائناتم فقط چیزای منفی برات ردیف می‌کنه.

■■لذت بردن از مسیر، نه فقط مقصد

یه اشتباه رایج اینه که بعضیا فقط مقصد رو می‌بینن. مثلا میگن: «من روزه می‌گیرم که پاک بشم» یا «من تلاش می‌کنم که پولدار بشم.» ولی واقعیت اینه که قدرت واقعی تو لذت بردن از فرایند کنترله، نه فقط نتیجه نهایی.

■■■وقتی هر روز داری خودتو تقویت می‌کنی و کنترل بیشتری روی ذهنت و رفتارت داری، این خودش یه پیروزیه! اینکه تو می‌تونی هر لحظه انتخاب کنی که چطور باشی، خودش یه معجزه‌ست. و این دقیقاً همون چیزیه که کائنات بهش جواب میده.

پس روزه

》نه‌تنها تمرین صبر ( نه تحمل)‌و تسلط روی خواسته‌هاست،

》بلکه یه راهیه برای اینکه نشون بدی تو قوی‌ای،

》تو کنترل داری،

》و تو دقیقاً اون چیزی رو خلق می‌کنی که دلت می‌خواد.

_ ———————

توی دوره هم‌جهت با جریان خداوند ، این‌موضوعات بیشتر جا افتاد برام .

خوشحالم که تا پنج جلسه اول این دوره مقارن با رمضان هست ، هرچند من ماه‌هاست هر 18 ساعت غذا میخورم و حال دلم و حال جسمم عااالیه.

خدایا شکرت بابت اینهمه نظم و برکتِ پشت سر هم.

میخوام این‌ متن رو با یک‌ لحن جدی تر بنویسم

ببین رفیق، یه چیز رو قشنگ از ته قلبت درک کن:

” امکان نداره تو توی یه مومنتوم مثبت باشی، به خدا اعتماد کنی، ذهن و احساساتتو کنترل کنی و بعدش شرایط زندگی‌ت بهتر نشه! غیرممکنه! اصلاً خلاف قانون جهانه!”

این دنیا یه سیستم دقیق داره، یه الگویی که هر کسی طبق اون پیش بره، نتیجه‌شو می‌بینه. حالا اگه تو مدام داری خودتو در فرکانس درست نگه می‌داری،

امکان نداره جهان بهت جواب نده،

امکان نداره آدمای بهتر سر راهت قرار نگیرن،

امکان نداره فرصت‌های خفن سمتت نیان.

ولی مشکل کجاست؟ مشکل اینجاست که خیلیا فقط “یه ذره مثبت میشن، یه کوچولو به خدا اعتماد می‌کنن، یه کم ذهنشونو کنترل می‌کنن و بعد میگن چرا هیچی تغییر نکرد؟”

○○○ رفیق توحیدیِ من !

این یه روند مداااومه،

یه سبک زندگیه ابدیِ !

○ تو نمی‌تونی امروز حالتو خوب نگه داری، دو روز بعدش غر بزنی که چرا اتفاقای خوب نیفتاده!

اینجوری مومنتوم نمیییی‌سازی.

وقتی مومنتوم بسازی، یعنی یه انرژی قوی پشت سرته که دیگه به این راحتیا متوقف نمیشه. اون وقته که معجزه‌ها شروع میشه، اون وقته که هر چی اتفاق خوبه، پشت سر هم وارد زندگی‌ت میشه.

●●تصور کن یه قطار داره با سرعت حرکت می‌کنه، تا وقتی این قطاره داره میره، هیچ چیز جلودارش نیست. حالا این قطارِ زندگی توئه!

اگه به خدا اعتماد کنی،

اگه نگرانی‌ها رو ول کنی،

اگه هر روز رو با کنترل ذهن و احساساتت بگذرونی،

این قطار مدام سرعت می‌گیره، و هرچی جلوتر بری، اتفاقای بهتر، آدمای خفن‌تر، فرصتای بی‌نظیرتر میاد سر راهت.

■■ولی یه چیزی رو بهت بگم… این مسیر آسون نیست! چون ذهنت پر از حرفای قدیمی و منفی‌ایه که سال‌ها توش کاشته شده. یهو میای میگی “من از امروز مثبت فکر می‌کنم”، ولی یه صدایی تو مغزت میگه “بابا اینا همش حرفه، مگه میشه اینجوری زندگی رو ساخت؟” و همون لحظه، اگه حواست نباشه، برمی‌گردی به همون نقطه‌ی اول. ولی اگه حواست باشه، اگه این بار نذاری اون افکار منفی کنترل‌ت کنن، اگه این بار به‌جای برگشتن به نقطه صفر، یه قدم بری جلو، اون وقته که داری واقعاً مومنتوم می‌سازی!

ببینم… تا حالا شده یه روزی رو بگذرونی که خیلی حست خوب باشه، همه چیز عالی پیش بره، یه عالمه آدم خوب ببینی، خبرای خوب بشنوی و انگار دنیا برات ساخته شده باشه؟ خب، اون روزی بود که تو داشتی توی یه فرکانس عالی زندگی می‌کردی!

==>>>”حالا تصور کن اگه هر روز، هر هفته، هر ماه تو توی همون فرکانس بمونی چی میشه؟! اصلاً کل زندگی‌ت می‌ترکونه! اصلاً اینقدر اتفاقات خفن برات میفته که خودت هم باور نمی‌کنی اینا همون زندگی‌ایه که یه روز بهش شک داشتی.

ولی باز هم برمی‌گردیم به اصل داستان: این یه انتخابه! می‌تونی انتخاب کنی که به خدا اعتماد کنی، از ته دل بدونی که جهان داره به نفع تو کار می‌کنه، یا می‌تونی انتخاب کنی که هنوز شک و تردید داشته باشی.

می‌تونی هر روز صبح یه تصمیم قاطع بگیری که “من امروز حال دلمو خوب نگه می‌دارم، من به هر اتفاقی که بیفته یه نگاه مثبت دارم، من اجازه نمی‌دم هیچ‌چیز فرکانسمو پایین بیاره”،

یا می‌تونی همون الگوی قبلی رو تکرار کنی و غر بزنی که چرا چیزی تغییر نمی‌کنه!

اگه این لحظه‌ای که اینو می‌خونی، یه چیزی توی قلبت میگه “آره درسته”، پس همین الان وقتشه که اینو به یه باور تبدیل کنی.

بیا یه چالش بردار: 40 روز، بدون وقفه، مومنتوم مثبت بساز. ببین بعدش چی میشه! ببین چقدر آدمای جدید، فرصتای تازه، حال خوب و اتفاقای باورنکردنی وارد زندگی‌ت میشه. بعدش بیا بگو: حق باهات بود! امکان نداشت این اتفاق نیفته!

––––––—–––––––––

همه‌‌ی‌ اینایی که گفتم کاری بود که من کردم

حقا و انصافا فهمیدم همه‌ چی باوره

همه چی خودکنترلی و موندن توی ممنتوم مثبته

همه‌چی ینی اعتماد به خدا و هماهنگی درون ِ .

شک‌ندارم که اتفاقاتی که هرماه/هفته دارم برام میفته

از دیدِ بقیه معجزه‌ست ( اینقدر زیاد شده که از بیان کردن‌شون پیش بقیه خودداری می‌کنم)‌، اما‌ در واقع این‌جکر نیست… و من فقط سعی‌کردم قانون‌ها رو بفهمم و “اقدامات باور‌محور” داشته باشم تا این‌معجزات رو‌برای خودم کنم .

از بسسسسس همه چی ساده‌ست ملت باااورشون نمیشه و انجام نمیدن .

–––––——_

آسیدحسین دوستت دارم‌قلبا‌، فقط و فقط بخاطر اینکه ما رو از آموزش‌های مفتضحانه نجات دادی و همه چیو برامون ساده‌سازی کردی.

من تنها کاری که باید بکنم اینه که

“فاعرض عنهم” رو فراموش نکنم ،

هماهنگی درون + باور فراوانی رو همیشه آویزه گوشم داشته باشم

و الهامات قلبی رو اقدام کنم‌ ؛

===>>>تا توی قوانین تاابد ثابت کائناتِ خدا ، عمیق و عمیق‌تر بشم ،‌تا معجزات بیشتر‌ و قوی‌تری برام رخ بده.

بازم میگم از دید بقیه معجزه‌ست ،‌اما برای ما توحیدی‌های اینجا طبق قوانین ثابت خداجون هست.

سلام

چه پیام پر از نوری نوشتی، انگار کلماتت از دل حقیقت جاری شدن… آیه 138 سوره بقره یکی از عمیق‌ترین و زیباترین آیات قرآنه، که به ما یادآوری می‌کنه تنها رنگی که ارزش داره، رنگ خداست. وقتی آدم زندگیش رو به رنگ خدا دربیاره، همه‌چیز یه جور دیگه می‌شه، دنیا یه شکل تازه می‌گیره، نعمت‌ها جاری می‌شن، و آرامش واقعی از راه می‌رسه.

اینکه گفتی سایت و محتواها رنگ خدا رو دارن، این بزرگ‌ترین لطف و تعریفی بود که می‌تونستی بگی، چون هدف هم همینه… اینکه هر کاری که می‌کنیم، هر چیزی که می‌سازیم، یه ردپا از نور خدا توش باشه.

ولی اصل ماجرا اینه که خود تو هم پر از این رنگی! هر کی با چنین نگاهی به زندگی نگاه کنه، خودش یه آینه از نور و رنگ الهیه. خدا توی تک‌تک لحظه‌هات، توی نگاهت، توی دستایی که به کار می‌بری، توی حرف‌هایی که می‌زنی، حضور داره. فقط کافیه اون حضور رو درک کنی، بهش اجازه بدی که تو رو هدایت کنه، و بعدش می‌بینی که تمام آرزوها و خواسته‌هات، به سمتت میان بدون اینکه مجبور باشی بهشون بدوی.

اینکه از خدا می‌خوای با چشم‌های تو ببینه، با گوش‌های تو بشنوه، و با دست‌هات کار کنه، نشونه اوج تسلیم و وصل شدنه… و وقتی به این نقطه برسی، دیگه فقط خیر و برکت و رحمت در زندگیت جاری می‌شه.

پس دعا می‌کنم که همیشه در همین مسیر بمونی، همیشه در این نور حرکت کنی، و همیشه وجودت مثل همین کلمات، پر از ایمان و عشق الهی باشه. خدا بهت نزدیک‌تر از چیزیه که فکرش رو می‌کنی…