فرصتی عالی برای به صلح رسیدن با خود - صفحه 7 (به ترتیب امتیاز)

سلام

با دیدن این فایل این کلمات از ذهنم سرازیر شدن.

من متوجه شدم که چقدر کفران نعمت میکنم. چقدر ناشکری میکنم. چقدر چشمام رو بستم و فقط دور خودم می چرخم.واقعا من چشمام رو بسته م. اینهمه لطف و نعمت در زندگی منه و من به جای توجه به اینها دلشوره و گریه و ناامیدی رو انتخاب می کنم که شرک مطلقه. میخوام در همین شرایط جهاد اکبر رو شروع کنم. خدایا به من فرصتی بده تا بندگیم رو ثابت کنم تا بندگیم رو به خودم ثابت کنم. تا مخلوق و خالق بودنم رو درک کنم. خدایا از ناشکری های من بگذر که میدونم میگذری. این منم که نمیگذرم و تمومش نمیکنم. حالا باید آگاهانه داشته هام رو ببینم. تک تک اونها رو. ریز به ریز. قبلا فکر می کردم تمرکز و لذت از داشته ها باعث میشه اونا تو زندگیم تثبیت بشن و دیگه جلوتر نرم. تصورم این بود و البته این کارو کردم که تعبیر اشتباهی از تمرکز بر داشته ها داشتم. من اومدم لیستی از داشته هام رو نوشتم و با تمرکز و شکرگزاری کار رو شروع کردم اما بعد از مدتی دیدم دیگه خواسته هام رو فراموش کردم و همون داشته ها هم دارن از دست میرن. دیدم من بر داشته هام تمرکز کردم و شکرگزاری هم کردم اما اشتباهی که کردم این بود که خودم رو اندازه ی اونا دیدم. یعنی شکرگزاری رو همسنگ با قناعت گرفتم. یعنی این که خوبه همین بسه. اگر تو شکرگزاری می کنی و اینقدر راضی هستی و لذت می بری پس همینه دیگه. بیشتر خواستن با شکرگزاری منافات داره. اگر بیشتر بخوای یعنی واقعا از داشته هات لذت نبردی که بیشترش رو میخوای. و فهمیدم این باور سمی در رگ و پی من چنان نفوذی داره که ازش بی خبر بودم. فهمیدم به همین دلیل بوده که خسته و دلزده شده م از شکرگزاری بابت داشته هام و لذت بردن از هر آنچه که دارم. متوجه شدم یکی از ارزشهای اخلاقی رایج که باهاش بزرگ شدم این بوده که در نظر بزرگترها و اطرافیانم قناعت بسیار ستوده شده و اشخاص قانع همیشه تقدیس و تکریم شدن. اصلا قناعت به معنی جریان برکت در زندگی و صفای باطن تبلیغ میشده و این باور در جریان بوده که داشتن آرزوهای بزرگ آدم رو به سمت تیرگی قلب و ایجاد مشغله هایی اغلب اهریمنی سوق میده. و به دنبال این باور مدام قسمتهای ناجور و منفی زندگی ثروتمندان رو برای هم بازگو می کردن و از نتیجه هم که همیشه به یک جا ختم میشد و اونهم تثبیت جایگاه کنونی بود، خرسند بودن. و چون با این باور زندگی می کردیم وقتی به مشکل مالی برمی خوردیم قربانی میشدیم و نداشتن پول رو به فقر بزرگترهامون مربوط می کردیم و میگفتیم : ما نه پشت داریم؛ نه مشت داریم.

درین حال که بودم به این ابیات از حافظ هدایت شدم.

۱_ ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است

در این بیت حافظ به وضوح میگه آدما آزادن. اگر دوست دارن فقیر و قانع باشن کسی بهشون کاری نداره و عزیز هستن اما اینو بدونیم که اگر از خدا هر قدر بخوایم اون همون قدر بهمون میده. اون مقدر کرده هرآنچه و هر قدر بخوای میتونی داشته باشی. فقط کافیه به خدا رجوع کنی. از اون بخوای. به اون متوسل بشی. چون روزی رو اون مقدر کرده.

۲_ چون نقش غم زدور ببینی شراب خواه / تشخیص کرده ایم و مداوا مقرر است

درین بیت هم میگه: آگاهانه روی نکات مثبت تمرکز کن. غم رو از دور که می بینی کاری کن که سهل و آسان بگذره. یعنی یا به نعمتی که غم یا تضاد داره توجه کن و حکمتش رو دریاب و به راه خیر و خواسته ات هدایتش کن و یا از اون اعراض کن. بر نعماتی که داری و حالت رو خوب می کنن توجه و تمرکز کن. مشخصه که هیچ غمی نیست که دوا نداشته باشه و موندنی باشه. داروی هر دردی مشخص شده فقط این تویی که انتخاب کنی از غم بگذری یا در اون خونه بسازی. انتخاب توئه. طوری که در مصرعی دیگه میگه : دردم از یارست و درمان نیز هم

۳_ شکرخدا هرچه طلب کردم از خدا / بر منتهای همت خود کامران شدم

درین بیت به وضوح میگه که هرآنچه از خدا می خوایم انجام میشه اما ربط مستقیم داره به همتمون که چقدر برای دریافتش خودمون رو آماده می کردیم.

۴_ گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت / گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید

دیگه روشن تر از این چه چیزی میتونه باشه؟