- صفحه 9

به نام هدا یتگر هستی

سلام به استاد عزیزم و همه خانواده صمیمی عباسمنش

خدارو هزاران مرتبه شکر به خاطر همه چیز و تک تک این ثانیه ها و واین لحظه ها و این انگشتان نازنین و پرقدرتم که در اراده خداوند روی کیبرد لب تاپ به رقص در اومدند.

استاد عزیزم مدت زیادی بود دیگه حال هوای استفاده از قانون رو نداشتم با اینکه خیال میکردم روی خودم کار میکردم .

خیلی برام سوال بود چرا اینقدر من وضعیتم و بهبودم داره مثل موج سینوسی پایین و بالا میره و و کم وزیاد میشه و اصلا متوجه اوضاع نمیشدم چند روزی دریایی از انرژی و چند روزی از روز اول بدتر نسبت به همه چیز نامید و مایوس .

چند روز پیش من از سر کار بر میگشتم و به سمت مترو امام خمینی سر م رو به آسمان کردم و ابرهای زیبایی رو توی نور ماه دیدم و پا از قدم برداشتن بر داشتم یه محوطه بزرگی جلوی یک ساختمان نیمه ساز بود یک پیاده روی بزرگ سنگ فرش شده ، کسی دور و برم نبود ولی چند متر اون طرف تر صدای شدید هیا هوی شهر به گوش میرسید . سر به آسمان کردم و راستشو بگم خیلی خسته شده بودم و کمی ناراحت ولی میدونستم که نباید توی این حال بمونم همون طور به آسمان خیره بودم گفتم خدایا چی شده من چم شده خودت کمکم کن اومده بودم تورو پیدا کنم انگار خودم رو هم گم کردم .اشکم در اومد گفتم بابا انگار یه اشکال اساسی توی کار هست . من هر روز سعی میکنم که احساسم رو خوب کنم از تمرینات ستاره قطبی بگیر تا ورزش های قانون سلامتی و مرور جلسات ثروت از فایل هایی که توی روز دارم گوش میدم از کامنت هایی که میخونم از فکر کردم در مورد قوانین و همه آخه چرا من باید حالم این باشه ؟

سوال ، سوال ، سوال، خلاصه چند روزی شاید هم چند هفته ای تو ی لاک خودم بودم به شدت و یه روزایی که در آمدم رو به افزایش بود حالم خوب بود نه اینکه پوله عامل حال خوب من باشه بلکه این که من ایمانم به قانون باید قوی تر بشه و میگفتم داره درست میشه ادامه بده ادامه بده حمید عزیز و دوباره چند روز بعد دوباره می افتادم پایین ، دیگه گفتم بابا این جوری نمیشه آخه که خدایا خودت کمکم کن .

خلاصه توی افکارم قوطه ور بودم بازم فایل گوش میدادم بازم خودم رو به یاد می اوردم دوره حل مسائل رو کمی کار کردم و رها کردم گفتم مشکلم توی ترمز های ذهنیه بعد کشف قوانین رو شروع کردم و دوباره رهاش کردم .

اصلا نمیدونستم کجای کار مدار فرکانسیم انگاری مثل توپ پینگ پونگ بین مدار ها جابه جا میشدم .

خوب خدارو شکر به لطف دوره عزت نفس من یک عادتی که برای خودم ساخته بودم معمولا پنجشنبه ها رو اختصاص داده بودم به خودم و جایی که دوست دارم توی کافه کتاب های شیک و تمیز سطح شهره که میرم میشینم و مینوسیم و یا کتاب میخونم و یا مرور دوره های استاد رو توی دفتر هام رو میکنم و خلاصه با خودم نهایت لذت رو میبرم . توی این دوتاپنجشنبه آخر به درک

خ خوبی رسیدم و منی که مدتی بود از کامنت گذاشتن توی سایت دور شده بودم الان ساعت 1.5 شب بهم الهام شد که بیام توی سایت و مسئله ای رو که درک کردم بنویسم که هم رد پایم باشه و هم کمکی به هر کسی از دوستانی که به این متن هدایت میشوند بشه .

و اما ترمز ذهنی من که توی همه جنبه ها ریشه داره :

خوب من شرح حالم رو توی کامنت ها ی مختلف به شکل های مختلف توضیح داده بودم ولی اینجا بازم یه مختصر ذکر میکنم .

من حدود 12 سال توی کار مهندسی برق و اتوماسیون صنعتی فعالیت داشتم اونم فعالیت شدید و پیاپی و نفری بودم که توی منطقه خودم نامبر وان بودم و کلا صفر تا صد پروژه رو خودم به تنهایی و یا با نیروی کار انجام میدام و خدارو شکر هر روز رشد میکردم از لحاظ فنی و برای خودم کسی شده بودم و شب ها تا دیر وقت به عشق کار میکردم ولی همیشه به این موضوع فکر میکردم که چرا من انقدر در جا میزنم ، چرا رشد نمیکنم با اینکه کارم خوبه خدماتم خوبه ولی رشد در کار نیست

و چند سال هست که اوضاع بهتر نمیشه شب ها توی محیط کارم که خسته میشدم مینشستم و شاید ساعت ها فکر میکردم اون روزا هنوز با استاد اشنا نشده بودم و لی غرق در تفکرات خودم میشدم و از درون خودم سوال میپرسیدم که بابا این جهان چطوریه من کیم خدا کیه و همش یه سری جواب های سطحی از مذهب شنیده بودم ولی قلبم آروم نبود و بازم میپرسید تا اینکه خداوند منو به سمت استاد عزیزم آشنا کرد و تمام سوال های من پاسخ داده شد .

خلاصه با قانون آشنا شدم و سعی میکردم مرتب روی خودم کار کنم دیگه بعد از دوسال آشنایی با استاد سال 99 بعد از اتمام یک پروژه هر انچه را که ساخته بودم رو از منزل شخصی از کسب و کار و نیرو های کاری که داشتم همه رو رها کردم و دیدم من مدتیه که میخوام محاجرت کنم و اگر بخوام هر کاری بکنم باید ماه ها درگیر باشم و توی یه شب تاریک توی کوچه باغ های تاریک توی دل تاریکی شب چشم به ماه دوخته و با خدا صحبت میکردم که خدا شاهده این صدای بلند زمزمه شد که حمید عزیزم اگر میخوایی محاجرت کنی الان وقتشه .

شب جمعه بود فردا صبح فقط به همسرم گفتم من میرم و پا به جاده گذاشتم و گفت الان هر حرفی یا هر اقدامی بخوام بکنم من رو متوقف میکنه و بی خیال همه چیز شدم و فقط رفتم توی جاده و گفتم خدایا کجا برم و فقط تهران توی ذهنم بود و رفتم خلاصه کنم با اینکه پولی نداشتم و حتی بدهی ها ی زیادی داشتم رفتم و خلاصه بعد از چند ماه همه شرایط جور شد و خداوند در ها رو برام باز کرد کار آزاد و خونه و همه شرایط درست شد .

و اومدم کاری که کردم توی قسمت فروش لوازم برقی که مربوط به شغلم بود و همیشه میگفتم که دوست دارم مثل قبل کار

پروژ ه بگیرم و کار کنم و هر بار استاد توی دوره ثروت و دیگر فایل ها میگفت مسیر مورد علاقه دقیقا میفهمیدم که چی میگفت ولی بازم اون ندایی که میگفت توی همین مسیر بمون خیلی قوی تر بود با اینکه بازم برای این کار هم کلی زحمت کشیده بودم ولی حاظر بودم کلا دوباره از اول شروع کنم ولی فقط چیزی که میشنیدم این بود که باید همین جا رشد کنی

خوب روز ها میگذشت و مدام سعی میکردم حالم رو بهتر و بهتر کنم و لی اصلا دلیل رو نمیفهمیدم که اون روز ها ی اول من حالم خیلی بهتر بودبا اینکه فقط داشتم روی فایل های رایگان استاد کار میکردم پس چیه قضیه ـ؟

تا اینکه استاد این مدت درمورد احساس لیاقت صحبت کرد و هی نشونه ها اومد و چند بار متن دوره رو خوندم و دیدم واقعا بزرگترین پاشنه ارشیل منه و داره حتی تمام نتایج های منو از باور های دیگه به باد میده و حال قضیه رو من چطور فهمید م ؟

من این روز ها که فقط داشتم کار فروش رو انجام میدادم که اون هم خودش تخصص بالایی میخواد و همه قطعات صنعتی با کد و مشخصات فنی و خودش یه پروسه مهندسی داره هر چقدر من هی به خودم میگفتم که بابا این کار هم خیلی مهمه خیلی دارم به جامعه صنعت کمک میکنم ذهن میگفت نه کار قبلی بهتر بود که این همه دستگاه و فلان رو راه مینداختی مگه حالا چی کار میکنی یه قطعه میخری میدی به اون یکی اینم شد کار . تو با این همه تخصص و مهارت اخه این چه کاریه حد اقل اون جا همه بهت میگفتند مهندس .

و خلا صه دوباره دیدم که قبلا من خودم دیدگاه خوبی نسبت به فروشندها ندارم و چند ماهی شروع کردم روی باورم نسبت به فروشندگی کار کردم که مثلا کاسب حبیب خداست , ابتدای خط صنعت از همین فروش لوازم شروع میشه ، کار من تخصصیه من ازم همین مهارتم دارم استفاده میکنم و….

و هر روز هم روی فراوانی و هم روی این باور ها کار میکردم خلاصه میدیدم داره نتایج مییاد دوباره چند ماه بعد افت میکرد اصلا دیگه بریدم . گفتم باید من به راحتی این کار رو انجام بدم این درست نیست که به سختی پیش بره همون طوری که استاد توی حل مسایل توضیح داد.

خلاصه بگم که توی همین خلوت کردن ها با خود حمید عزیزم و مرور گذشته این رو متوجه شدم که من توی کار قبلی و توی دوران نوجوانی به خاطر آسیب هایی و لطمه هایی که به عزت نفسم خورده بود فقط و فقط میخواست خودم رو ثابت کنم و نشون بدم و تمام سعی خودم رو میکردم که تایید بگیرم و از انجام اعمال مذهبی بگیر تا کار های خونه و کمک به پدرم توی مغازه و توی کارم هم که شروع به کار کردم تمام وجودم رو میگذاشتم و سختی به جون میخریدم تا اینکه تعییید بشم و کار رو به نحو احسنت انجامش بدم حال این که کار رو خوب انجام بدم بد نبود این که بخوام به خاطر تایید شدن اون همه سختی رو متحمل بشم بد بود .و خلاصه سال ها گذشت و من به همین منوال کار کردم .و الان در موقعیتی هست که خوب خیلی خیلی راحتر از قبل پول میسازم ولی اون احساس رضایت کاری نیست و فقط به این دلیل که قبلا من همش برای کارهایم تعیید میگرفتم ولی الان خیر و در اصل احساس لیاقت من و ارزشمندی من به واسطه یه عامل بیرونی تایین میشد .

در اصل من اگر اون کارهای سختت رو انجام میدادم و تعیید میگرفتم احساس ارزشمندی میکردم ولی الان خبری ازش نیست و یاد صحبت های خانم شایسته توی دوره دوازده قدم افتادم که در مورد آرایش کردن میگفت اند که اون احساس ارزشه از تعیید توسط دیگران بود .و به قول ایشون روی یک بنای سستی و یک عامل بیرونی بنا شده بود که اگر آرایش نمیکرد و اون تعیید رو نمیگرفت اون ارزشمندی هم و اون لیاقت رو هم از دست میداد.

و دقیقه نمیدونم چرا من توی اون جلسه به این نتیجه نرسیدم با اینکه بالای 20 بار به شکل های مختلف اون جلسه رو گوش داده بودم و خیلی از فایل های مشابه .

در اصل من هم همین طور بود تمام عزت نفس و اعتماد به نفس من روی بنای سستی و یه عامل بیرونی به نام مهارت بالای شغلی ام بنا شده بود به جای اینکه روی این فنداسیون که من به خودی خود به نفسه به قول استاد توی عزت نفس ارزشمندم فارق از هر نوع مهارت و یا ویژگی خاص و روی این بنا بشه روی کار های فیزیکی بنا شده بود و به محض انجام ندادن تق همه میریخت پایین . و این مدتی که من اون کار های قبلی رو انجام نمیدادم متوجه این موضوع شدم

و اونجایی که خانم شایسته توی مقاله احساس لیاقت توضیح میداددند که این شاه ترمز همه دستاورد های قبلی رو هم به باد میده من فهمیدم که دقیقا اره خودشه خودشه و یا اونجا که استاد توی جهان بینی میگه مثل یک سبد میوه که میوه گندیده میزنه همه میوه ها رو خراب میکنه و ما حاضر نیستیم برشداریم اون عامل خرابی رو یا اون غورباقه زشته رو اول قورت بدیم .

ولی برام جای تعجبه که چرا باید الان متوجه این موضوع بشم یعنی انگار همه این مدت من دونه دونه این میوه خراب های توی سبد رو برداشتم تاز ه رسیدم به عامل خرابی و من این مدت هر چقدر تلاش میکردم هی میوه های بالایی رو درست میکرد میوه های خوب میگذاشت بازم چند روزه دیگه بازم خراب میشد یا مثل اتاقی که هی سقفش چکه میکنه و نم میده ما هی میاییم رنگ میکنیم و نمیریم اون عامل خرابی رو که خرابی ناودان هست رو درست کنیم .

شاید هم قبلا متوجهش شده بودم ولی جدی نگرفته بودمش .

من هنوز این دوره احساس لیاقت رو تهیه نکردم استاد ولی میدونم که بزرگترین پاشنه اشیل منه و به محض هم مدار شدن تهیش میکنم ولی الان هم بیکار نیستم میدونم که باید تمام وجودم رو برای درست کردن این مسئله بزارم و توی همین چند روز هم که شروع کردم اصلاحش کنم کلی نشانه های خوب برام اتفاق افتاده .

ممنون استاد عزیزم نمیتونم هیچ جمله تشکر و یا سپاسی رو در قالب این کلمات براتون بگم فقط دوست دارم احساس قلبی منو درک کنید و خوشحال بشید .