«تعهد به خواسته» یا «رها بودن» نسبت به آن؟! - صفحه 4

سلام سلام به همه عباسمنشی های گرامی،

به استاد عزیز،

و مریم جان شایسته.

امیدوارم که ایام به کامتون باشه و حال دلتون عالی، جیب ها پر پول، و تو زندگی‌تون هم در مسیر هدایت الهی به سمت خواسته های الهی تون باشین.

خیلی دوست داشتم راجع به بحث رهایی صحبت کنم، البته قبلا راجع به رهایی در پاسخ به یکی از عزیزان سایت، تو عقل کل نوشتم، اما امروز مسئله ای پیش اومد که ترجیح دادم آگاهی هایی که کسب کردم و درک خودم از موضوع رهایی رو بیام به صورت مکتوب بنویسم چون حس میکنم با این کار پتانسیل عملگرایی راجع به اون آگاهی درِش ایجاد میشه :)

خب داستان از اونجایی بود که من داشتم با یه دوست صحبت می‌کردم و این دوستمون، درباب موضوع و چلنجی که باهاش روبه رو هستم، اومد و بحث رهایی رو مطرح کرد. گفت ببین مهلا میدونم که تو خیلی آدم تلاشگری هستی، و خیلی داری زحمت میکشی که به اون خواسته‌ت برسی و… ولی حواست باشه که رها کنی و به خواسته هات نچسبی و وابسته رسیدن بهشون نباشی و..

تا اینجا که کاملا موافق بودم گفتم خدایا شکرت این رو هم به من یادآوری کردی.

اما یکم که ادامه داد، حس کردم از حرفاش حس خوبی نمیگیرم، حس ترس رو تو من بوجود میاره، چون دقیقا راهکاری که داده بود برای رهایی از خواسته رو، من قبلا اجرا کرده بودم و اوضاع بدتر از بدتر شده بود :/

این دوستمون مثل خود من و امثال من و شاید بتونم بگم بر اساس منطق ذهن سرکش همه ما، بحث رهایی رو مترادف با قانع کردن ذهنمون با درنظر گرفتن بدترین شرایط ممکن و حساب کردن احتمال مردن(خخخ) در اون شرایط (که احتمال ناچیزی هم داره)، می‌گفت آدم باید خواسته شو رها کنه.

خب این یه میس اندرستندد عه بزرگ عه، خیلی هم بزرگ، اینکه ما میام برای آروم کردن ذهنمون به منفی ترین نقطه ممکنی که قراره بهش برسیم نگاه می‌کنیم و میگیم اوکی در اون شرایط هم زندگی در جریانه پس غمت نباشه و…

اما من فکر میکنم این خودش یه جور فرکانس منفی میفرسته، چرا؟ چون تو تمام توجه ت میذاری رو اینکه اگه نشه چی؟ میگه اوکی این کار رو میکنم، باز میگی اگه نشه چی؟ میگه اوکی اون کار دیگه رو میکنم و.. تمام توجه و تمرکز میره رو نشدن، و باعث ارسال یه فرکانس قوی میشه که تو رو از خواسته ت کیلومتر ها دور میکنه.

من فهمیدم ما دو راه داریم برای رهایی از خواسته مون.

یکی توضیح بالاست. که نتیجه این کار اگه زیاد تکرار بشه، ممکنه این باور رو ایجاد کنه که اوکی من دیگه به اون خواسته که نمیرسم پس دیگه بهش نمیچسبم. و حس میکنم مثمر ثمر واقع نشه در اکثر مواقع، مثل تجارب خودم از برداشت اشتباهی که از دوره دستیابی داشتم.

یکی هم که خیلی عمقی تر و مفهومی تره از مورد بالا و اتفاقا درست‌ش هم فکر میکنم همینه، بحث رهایی از خواسته بدلیل اطمینان از رسیدن به اون عه.

یعنی اینجا مثلا ما یه خاطر جمعی داریم که آقا جان، من به این خواسته میرسم، اصلا شاید هیچ وقت، هیچ دلیل و منطقی نداشته باشیم که چرا به اون خواسته میرسیم، مثلا هدف گذاری میکنیم که این ماه فلانقدر درآمد داشته باشیم، بعد شاید هیچ کِرِدیت و هیچ تکیه گاهی نباشه که بخوای بهش متوسل بشی که بابت اون تو میتونی این ماه فلان قدر درآمد داشته باشی، اما یه حسی درونی بهت میگه “آره، میشه”

نمیدونم اصلا چرا این جور اتفاق میفته، شاید بخاطر باور های درست خودمون تو اون زمینه خاص عه، یا مثلا شاید مقاومت کمتر مون، شاید رزومه بدی پشت‌ اون کار عه نیست(یعنی تو اون کار عه شکست پشت شکست نخوردیم و اینکار یه جورایی آکبند عه) و هر دلیل دیگه..

حالا تو این داستان وقتی شما با حس خوب میری که اون کار رو انجام بدی، با حس شدن، با حس تونستن، با حس امید، با حس خدا کمک میکنه، با حس من سازنده ام، من خالق ام، من تعیین کننده م، پس من میگم چی بد عه چی خوبه، با حس اینکه اون اتفاق مثل یه آبه که بریزی تو ظرف شکل همون ظرف رو میگیره، با حس اینکه کسی دخل و تصرف نداره تو رسیدن به خواسته من، با حس اینکه من میخوام پس بصلاح منه، با این حسا وقتی شروع میکنی به کار کردن، اونوقت چنان فرکانس های قوی میفرستی که هر روز این اطمینان در تو بیشتر و بیشتر میشه و حس رهایی در تو میره بالاتر، و اون وقته که میتونم احتمال رو 100 بدم برای اینکه به خواسته ت میرسی و اگه به احتمال 0 هم نرسیدی به خواسته ت، یعنی خدا واست پلن های قشنگ تری چیده، یعنی خواسته تو قراره بهترش و قشنگ ترش به تو داده بشه و…

خلاصه لپ کلام برای نچسبیدن به خواسته باید و باید کنترل ذهن داشته باشی از مسیر دوم وارد بشی، چون در صورت اونه که میتونی به خواسته ت برسی، اگه مسیر اول رو انتخاب کنی که قبل رسیدن بهش قید شو میزنی دیگه، چرا؟ چون ذهنت این قدر قانع شده که اوکی اوکی، نشد نشده دیگه، که دیگه برات اهمیتی نداره هدایت بشی یا نه..

راستی یه مورد دیگه هم بگم یکی از نشونه های چسبیدن به خواسته(یعنی یه استپ قبل از همین داستانی که برای رهایی باید چیکار کنیم- تشخیص رها نبودن-) اینه که تو خیلی میری راجع به اون داستان سرچ های الکی میکنی.

مثلا دارم میگم یه مثال بزنم احتمالا خیلی هامون تجربه شو داشته باشیم، فرضا تو دوران مدرسه یه امتحانی داشتیم بعد خیلی دوست داشتیم این امتحانه رو 20 بشیم، میرفتیم از دوستمون میپرسیدیم که ای فلانی تو چیکار میکنی واسه این امتحان، میرفتیم از معلم میپرسیدیم خانوم/آقا الان امتحان اگه ازین فصل فلان قدر بخونم چقدر میاد، ازین فصل چیا رو نخونم چقدر میاد، سخت میاد، آسون میاد، باز میرفتیم خونه میشستیم می‌خوندیم 2 ساعت، باز زنگ میزدیم به دوستمون ای فلانی تو کدوم تست ها رو زدی، یا چقدر خوندی، نه تو کم خوندی، من زیاد خوندم، یا تو زیاد خوندی من کم خوندم، باز حساب میکردیم اگه اینجوری بشه 25 صدم کم میشم اون جوری بشه نیم نمره اضاف میشم و خلاصه میرفتم امتحان می‌دادیم از آخرشم تو اغلب موارد بخاطر اینکه اینقدر درگیر حواشی و چرت و پرت شده بودیم می‌شدیم مثلا 19.75(در حرص اور ترین شکل ممکن خخخ وگرنه مثلا 15). بعد یکی تو کلاس می‌بود که ساکت، آروم، نه با کسی حرف می‌زد نه چیزی می‌پرسید ، درس رو میخوند میومد ذارت 20 میشد

این گیر های الکی، که میشه، نمیشه، اگه نشه چی، ایناها همش و همش بازی ذهن عه برای اینکه تو رو به حاشیه بکشونه و از اصل دور کنه، و چون داری از اصل دور میشی و حس نرسیدن به اون خواسته در تو تقویت میشه شروع میکنه به حساب کردن دو دو تا چهار تا کردن و کلا اینجوری بگم دیگه برو که رفتیم بای بای هدف خخخ

این رو گفتم که حتی برای خودم چه الان و چه زمانی که بیام مجدد این کامنت رو بخونم بفهمم که آقا داستان رهایی اینه. و لطفا و لطفا درست درک‌ش کن و عمل کن تا نتیجه ببینی

مرسی ازین که تا آخر کامنت‌م خوندین.

بهروز و شادکام باشید.

بدرود عزیزان جان.