تمرکز بر آنچه می توانم بهبود دهم

به نامِ خدایِ خوبی هایِ همیشگی!

سلام خدمت استاد عزیزم و تمامی دوستان هم فرکانسیم

خدایا شکرت بابت هدایت هایی که در هر لحظه مسیر زندگیمون رو پیش میبره و حس اعتماد و سپردن و آرامش و صلح رو درونمون ایجاد می‌کنه.

بله! همیشه، همیشه‌ی همیشه مسئله خود ماییم! دقیقا خود خود ما! اگه به گذشته‌مون نگاه کنیم، میبینیم هرچقدر ناخواسته جذب کردیم، هرچقدر بلا سرمون اومده، هرچقدر احساس کردیم شکستیم و فرو ریختیم، تنها عاملش خودمون بودیم. باورهایی بوده که به شکل اشتباهی درون ما رخنه کرده؛ حرف هایی بوده که شنیدیم و مثل یک بچه‌ی حرف گوش کن باورش کردیم؛ چیزهایی بوده که میلیون ها میلیون بار در جهان اطرافمون به صورت الگوهای تکرارشونده دیدیم و شنیدیم و چشیدیم و با پوست و استخون درکش کردیم. و شدیم مجموعه ای از باورهای کوچک و بزرگ..

هرچقدر که بیشتر میگذره، بیشتر به اهمیت مسئله‌ی توجه به زیبایی ها پی میبرم. چقدر مهم و خفنه این موضوع! چقدر جزئیه و کامل و ظریف! و دقیقا به خاطر همین موضوعه که ما دو تا آدم متفاوت رو با دو دیدگاه بسیار متفاوت به جهان میبینیم. برای یکی، این دنیا چرخ و فلک شادی آوریه که میشه توش نشست و چرخید و نفس کشید و خندید و بستنی لیس زد و لذت برد. و برای دیگری، زندگی مجموعه ای از رنج هاییه که درد و غمش نفوذ کرده در لایه های عمیق اون آدم.

و این مرز باریک و مهم، کانون توجه ماست!

باید همیشه سعی کنیم جهان رو طوری ببینیم که پر باشه از نعمت ها و لذت ها و خندیدن ها و قشنگی ها و برگ های تازه‌ی درختان انجیر و خیسی دلنشین بارون تو یه شب تابستونی و تماشای ستاره های درخشان توی کویر و بوی خوش قورمه سبزی!

خدایا شکرت که ما بلدیم چطور به اتفاقات و آدم های اطرافمون نگاه کنیم.

خدایا شکرت..

شکرت..

شکرت..