شهود و الهام الهی - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

به نام رب العالمین

سلاااااام و درود به همه ی شما عزیزان

الهی شکرررررررر

خدایا بی نهایت سپاسگزارم به خاطر تمام لحظه هایی که با من بودی، در من بودی و آگاهانه یا ناآگاهانه هدایتم کردی

الهی شکرررر

سلام استادم. مرسی. مرسی. خداروشکرررر به خاطر این همه عشقی که توی صداتون هست و دارین با این شور و هیجان ناشی از ایمان، ایمان به الله رو فریاد می زنین .

خدایا قلبم رو روشن کن به نور هدایتت، گوش هام شنوا و چشمانم رو بینا کن تا هر بار با هدایتت قدم بردارم.

خدایا شکرررت به خاطر کلمه به کلمه ی این فایل.

اون روزایی که تازه اومده بودم سایت و از فایلای رایگان استفاده می کردم چنان عطشی در من شکل گرفته بود که نمی دونم چطور توصیفش کنم . هر چنددد اون اولا فقط گوش می دادم تا کم کم باهاش اُنس بگیرم.

یه روز از همون روزا، دو تا از آشنایان ازم سوال پرسیدن، تو دل طبیعت بودیم که اشاره کردن به یه سنگ بزرگ و گفتن : خب بگو ببینیم خدا می تونه سنگی خلق کنه که خودشم نتونه جابجاش کنه…..

راستش اولش حرفی نداشتم و حرف خاصی هم جواب ندادم و برامم مهم نبود چه فکری می کنن اما هنوز شناختی هم از خدا و ماهیت این انرژی لایزال بی همتا نداشتم.

قبل تر از مسابقه ی : ما چه باوری درباره ی خداوند داریم.

اما می دونستم یه روزی برام واضح می شه همه چیز.

درونم صدای بلندی بود از اینکه خدا هست ولی یه نیشخند توی وجودم بود از جمله ی یه دوست که به اصطلاح خیلی قبولش داشتم، اون دوست از خدا باوری به خداناباوری رسیده بود.

و همون روزا جهان مارو جدا کرد. مکانمون رو و ارتباطمون رو واقعا جدا کرد و به کم و کمتر رسوند و من اونقدر تشنه ی درک این خدا شدم چون نمی تونستم حرفی که زده رو بپذیرم. یعنی حسی منو برای درکش جلو می برد.

تا اینکه کم کم باور اینکه خدا هست و خدا هست در من قوت بیشتری گرفت.

منی که سالها تو خلوتم با خدا حرف می زدم نمی تونستم فکر کنم خدایی نیست، چون به قول شما تجربه ها به ما ثابت می کنه .

البته اون خدایی که من اون موقع تو ذهنم داشتم کجا و این خدای حقیقی و هستی بخش کجا.

در جستجوی خودم به سایت شما رسیدم و در جستجوی خودم به درک خدا نزدیک و نزدیک تر شدم و اینجا بود که جمله ی زیبایی که از امام علی (ع) همیشه توی ذهنم بود برام واضح شد که اگررر می خواهید به خداشناسی برسید، باید ابتدا به خودشناسی برسید.

اینجا رنگ صحبتا فرق می کرد. بوی خاصی داشت.

شما از الماسی حرف می زدین که درون همه ی ما بود و ما گمش کرده بودیم… یعنی اون بودنه خالص نبود چون لایه هایی از غبار باورهای کهنه و زهوار در رفته ی ناشی از شرک و شک و تردید و کفر روش رو گرفته بود و اجازه ی دیدن نمی داد.

روزها گذشت و کم کم خو گرفتم با حرفاتون.

بارها و بارها فایل چه باوری راجع به خدا داریم رو گوش دادم و خوندم و نوشتم. ساعت ها کامنت مطالعه کردم تا اینکه دوره جهان بینی رو گذاشتین که هنوز کامنتهاش باز بود و منم تشنه.

دیگه می فهمیدم منظورتون از هدایت چیه و می خواستم تجربه ش کنم.

اون سوال دیگه ماهیت نداشت چون از پایبست اشتباه بود وقتی خود خدا در ذرات اون سنگ هست.

جملات شما هنوز توی ذهنمه:

موسی می گه خدایا می خوام ببینم تو چه شکلی ای و خدا می گه به کوه نگاه کن و کوه پودر می شه و …. .

خدا نوره. خدا یه ستاره س. خدا من، خدا تو، خدااااا، نمی شه گفتش، چون هر چی که بگی ممکنه راهو اشتباه بری. چون همه چیزه.

دیگه طوری شده بود که منتظر بودم بگه چیکار کنم. بگه چه قدمی بردارم. قرآن می خوندم و ترجمه هارو می نوشتم و فکر می کردم .‌

روی لیاقت کار می کردم و …. .

تا اینکه یه شب یه پیام واضح رسید.

ماه رمضون بود و تا ساعت سه نیمه شب داشتم قرآن مطالعه می کردم، مادرم خواب بود. (نیم ساعت قبلش آب خورده بود و خوابیده بود)

چراغارو خاموش کردم و اومدم دراز بکشم که بخوابم.

یه حسی شروع به گفتن کرد. هنوز که یادم میاد شوق تمام وجودمو می گیره.

بلند شو به مادرت آب بده

من: نیم ساعت نیست آب خورده. تشنه ش نیست.

بلند شو به مادرت آب بده

من: نه بابا. الآن می گه چرا بیدارم کردی. تشنه م نیست.

بلند شو به مادرت آب بده.

یهو جرقه زد (فکر کنم اون لحظه یادم به صحبت استاد با خدا توی جنگل تاریک افتاد)

بی درنگ بلند شدم. با پارچ آب و لیوان رفتم بالا سر مادرم و بیدارش کردم. یه کلمه گفتم، آب.

پاسخ مامانم: وااای خدا خیرت بده. داشتم از تشنگی می مردم ولی زور خواب اجازه نمی داد بلند شم. خیلی تشنه م بود.

من، مات و مبهوت، خوشحال و سپاسگزارررر و با لرزی که بر اندامم نشسته بود.

حسش کردم. چشیدمش. آگاهانه .خدایا دمت گرممم.

شهود و الهاااامات. عاشق این کلماتم.

چون اگر به قول استاد تو تاریک ترین نقطه ی جهانم باشیم اون راههارو بلده، راهکارهارو می دونه. هدایتمون می کنه به شرط درخواست و باورش.

اون مثال پیچ فرمون شما

یه شب اومدم برم توی حیاط کاری انجام بدم یا قدم بزنم که یه چهارپایه نزدیک پله های تراس گذاشته بود، با خودم گفتم بذار جابجاش کنم که اگر مادرم خواست بیاد تو حیاط و اگر جلوی پاش تاریک بود یه وقت بهش برخورد نکنه که بیفته. اومدم یکم سمت دیوار هُلش دادم و همون لحظه (در عرض نیم ثانیه ) حسم گفت از اونجا فاصله بگیرم. و به محض اینکه فاصله گرفتم یه صدای مهیب اومد و برگشتم ببینم پشت سرم چه خبره که دیدم یه صندلی اداری بزرگ از بالا پوش حیاط سقوط کرده و دقیق خورد رو چهارپایه و بعد افتاد زمین. (یا به خاطر باد و اینکه بد گذاشته شده بوده افتاد) ولی

نمی تونم بگم چه حسی داشتم. ولی میخکوب شده بودم که چطوررررر منو از مرگ یا مرگ مغزی نجات داد.

خدایااااااا شکررررت. نمی دونم چی بگمممم

چه هدایت هایی و چه الهاماتی.

این چند روز دقیقا درگیر همین موضوع بودم که چرا سعی نمی کنیم بیشتر از شهود و الهامات توی زندگیمون استفاده کنیم…. . این حرفیه که دقیقا این چند روز واقعا برام سوال بود که چرا بهتر کار نمی کنم رو آگاهی ها😳.

دیشب رفته بودم خربزه و هندونه بخرم که فروشنده برام هندونه جدا کرد و گذاشت کنار. (و همون لحظه من می گفتم باید باید برای همه چیز هدایت بشیم، پس باید بیشتر درک کنم قضیه الهام و شهود رو و حتی بعد که خریدم تمام به خواهرمم گفتم، گفتم می دونی اشتباه من چیه؟! اینه که از فروشنده می پرسم اقاااا این هندونه واقعااا خوبه؟!

آخه مگه خبر داره؟! 😳😳😳😳 (ولی بازم تکرار می شه)

گفت خانم خربزه هم می خواین، گفتم آره.

و اومدم خودم یکی انتخاب کردم که اون آقا متوجه اشاره ی من به اون خربزه نشد و خربزه ای رو آورد که خودش انتخاب کرده بود و می گفت خانم هندونه رو نمی تونم تضمین بدم ولی ایننن خربزه رو چرااا و دو سه بار زد رو خربزه که این مطمئنه.

حسم همون لحظه بد شد. یعنی حسم می گفت نه. مطمئن نباش ولی نمی دونم چرا قبول کردم، شاید به این دلیل که منطق می گفت بالاخره فروشنده س و تا حالا هر چی فروخته شیرین و خوب بوده.

فرداش خربزه رو قاچ زدم و نگم که چه لونه ای از کرم توش بود و چقدرررر اون منظره برام چندش آور بود که تابحال ندیده بودم.

منطق ما از مخلوطی از باورها میاد. مخلوطی از تجربه ها. دیده ها و شنیده هایی که حاصل فرکانسهایی ناخالص به جهان هستن.

خیلی ها هنوز با این صحبتا مقاومت دارن، چون شهود، چون الهام، چون هدایت زمانی میاد که رو منطق حساب نکنی.

این جمله ی استاد خیلی جاها منو به فکر فرو می بره که : حتی روی خودتونم حساب نکنین، روی خدای خودتون حساب کنین.

روی منطق خودتون حساب نکنین.

روی دو دوتا چهارتای خودتون حساب نکنین.

روی آدمی که تو رابطه باهاش هستی، در کنارته، دوستته و یا هر چیز دیگه ای، حساب نکنین. روی منطق اونام حساب نکنین😳 روی خدای خودتون حساب کنین.

(روی قوانینی که گذاشته، وعده هایی که داده، شهودی که هر لحظه بر قلبمون جاری می کنه، هدایت ها و الهاماتی که می ده و … حساب کنیم).

یکم زمان برد که خیلی از اون باورهای منفی و بی منطقی که مثل سیمان به ذهنم چسبیده بودن رو از بین ببرم و هنوز که هنوزه جای کار دارم و همین روزا فهمیدم چقدررر جا دارم تا واقعا به همه ی این حرفایی که حتی خودم می زنم و می نویسم بیشتر عمل کنم و فقط مختص به یکی دو روز نباشه. ان شاالله. ان شاالله.

.همیشه. همیشه اصلاح مسیر کنم ان شاالله🙏🙏🙏.

به قول یه دوست از شاگردان استاد، زمانی به تمام خواسته هامون می رسیم که دست از مقاومت برداریم و خودمون رو به این جریان بسپاریم.

من نه تنها زیاد بحث می کردم، نه تنها زیاد دلسوزی می کردم و …. بلکه خیلی تعصب داشتم و خیلی چسبیده بودم به منطقم و باورهای شرک آلوده ی گذشتگانم و همین باعث شده بود خیلی جاها نتونم با قدرت جلو برم و یا نتیجه ای که دوست دارم رو بگیرم.

اما خیالی نیست😊. خدا هر لحظه داره هدایت می کنه. هر لحظه داره اجابت می کنه.

اگر من دست از مقاومت و تعصب بردارم و بدون آگاهی هر چیزی رو نپذیرم، به راحتی و به زیبایی هدایت می شم. ان شاالله. ان شاالله‌

الهی شکرررررر.

خدایا دمت گرممم که همیشه هستی.

خدایا تنها تو رو می پرستیم و تنها از تو یاری می خواهیم، ما را به راه راست هدایت کن، به راه کسانی که به آنان نعمت داده ای، نه کسانی که به آنان غضب کرده ای و نه گمراهاااان.

خدایااااااا من به هر خیری که از جانب تو به من برسه فقیرم. چون تو فقط، منبع خیری‌.

استاد عزیزم، مریم خانم عزیزم دوستتون دارم و مرسی که این آگاهی هارو با عشق با ما به اشتراک می ذارین 🌺🌺💕💕

برای همه ی شماااا بهترین هارو از خداوند طلب می کنم. زیباترین خیر ها و نیکوترین عاقبت ها در پناه یگانه خالق و صاحب اختیار جهان و جهانیان، کسی که برگی بی اذن او بر زمین نمی ریزد و مورچه ای بی اذن اون، بارش را حمل نمی کند.

یااااا رب