مفهوم فرکانس و چگونگی تنظیمِ آن - صفحه 15

سلام به دوستان جان و استاد جانان

میخوام در مورد ارتباطم با خدای درونم صحبت کنم، من این باورها رو دارم که من در حال انجام زندگی خودم به سبک خودم هستم و از انرژی الله و خدای خودم قدرت میگیرم، و میدونم که هرچی با خودم در صلح باشم خداوند بهتر هدایتم میکنه، من سبک زندگی شخصیم رو دارم،من ایمان دارم خداوند رحمان و رحیم ، همون خداوندی که از رگ گردن به ما نزدیکتره یعنی توی وجودمون هست ، همون خداوندی که از روح خودش در ما دمیده یعنی ما بخشی از وجودش هستیم، خدایی که محیط و محاط ما هست، نیروی غالب جهان و قادر مطلق هست. هر لحظه ، در هر حال روشنگری و هدایت ما هست، هر لحظه با عشق و مهر بی نهایت اش خواهان رشد و پیشرفت بیشتر ما هست .خدایی که هیچوقت ما رو مواخذه یا سرزنش نمیکنه ، همیشه مراقب و محافظمون هست.همیشه و هرلحظه در حال هدایتمون هست.

من ایمان دارم که خداوند برای من بس است.

روزانه با خودم تکرار میکنم و فوق العاده احساس آرامش میکنم و همچنین در مورد الهامات هم تو کارهام خیلی عااالی پیش میرم.

این رو هم بگم که سالها قبل وسواس فکری و تا حدودی افسردگی داشتم که درمان اش کردم. دیشب یه احساس بدی توی وجودم بود، یه چیزی شبیه به همون حس های خیلی سالهای دور و نمیدونستم چیه که منشا این حس بد شده، باید میرفتم بیرون ، ماشین رو روشن کردم و راه افتادم ، با توجه به برف و یخ زدگی کوچه ها ، حس کردم شرایط اصلا خوب نیست، و دائما درحال سر خوردن و گیر کردن تو برف بودم ، برگشتم ماشین رو گذاشتم خونه و خودم پیاده راه افتادم رسیدم به مقصدم…بعد از انجام کارها و رسیدن به خونه ، تون حس همچنان تشدید میشد. بابت اینکه به همهیی کارهام رسیدم ، چند تا خوراکی خوشمزه خریدم و مایحتاج خونه رو تهیه کردم ، برادر ام رو تو خیابونن اتفاقی دیدم و با دوستم صحبت کردمو ماشین خیلی راحت منو به مقصد رسوند و …خدا رو لحظه لحظه شکر میکردم اما باز یه حسی میگفت که یه اتفاق بد داره میفته که لحظه به لحظه نزدیکتر میشه،

اواخر شب بود که باز محیط اطرافم رو مرتب کردم و اطرافم رو خلوت کردم ، تیک کارهایی که باید انجام میدادم رو زدم و تو قلبم خدا رو صدا کردم و باز هم باورهامو تکرار کردم ، به خدای بزرگ گفتم که هر چی باشه تو مراقب و محافظ من هستی، ای پروردگار بزرگ من و نیروی غالب جهان …قلبم اروم تر شد و منتظر بودم تا اینکه پدرم به ناگهان در رو باز کرد وارد اتاقم شد، کلا دور و بر رو چک کرد و من رو باتردید نگاه کرد( اخرین بار یادم نمیاد که پدرم کی اومده بود تو اتاقم!!) میخواست حرف خاصی بزنه موضوع مهمی رو بهم بگه، ولی انگار حرفشو خورد.همونجا ارامش خدایی رو بلعیدم ، یه نفش عمیق کشیدم و نگاهش کردم، فقط یه نگاه تعجبی که چی شده؟ اتفاقی افتاده؟ اما چیزی به زبون نیاوردم، نشست کنارم و روی کامپیوترم دقت کرد…چند تا از صفحه ها رو بستم و صفحه ی عقل کل که یکی از دوستان در مورد راههای کسب و کار سوال کرده بود رو بزرگتر کردم و ازشون پرسیدم، شما چه راههایی رو سراغ داری واسه رونق کسب و کار؟ جوابی نداد و انگار پشیمون شده بود از تصمیمی که گرفته بود، بعد بهم گفت به کارت برس، منم دوباره سوالمو تکرار کردم چند تا جمله ی ساده گفت ، دستشو گذاشت روی شونه ام و رفت!

فهمیدم که این همون هشدار لحظه ای بود که خداوند توی قلبم اورده بود و من با ارامش و مداری که توش بودم بدون هیچ جدلی حل اش کردم، برای اینکه موضوع براتون روشن تر بشه باید این توضیح رو بدم که چند سال پیش تو همچین موقعیتی پدرم گفته بود که باید با کسی ازدواج کنم!!!! به همین سادگی، بدون اینکه نظر مخالف من کوچکترین اهمیتی داشته باشه که البته بعد 3-4 ماه نامزدی جدا شدم به هر قیمیت که بود…چیزی که من الان حس ام میگفت اینه که احتمالا مجددا همچین تصمیم رو گرفته و کسی رو کاندیدا کرده بود واومده بود بهم اعلام کنه، اما دید که من دیگه اون ادم سابق نیستم.

من از کل این ماجرا میخوام به این برسم که خداوند رو تو لحظه لحظه هام دارم، خدایی که نمیدونم چطور باید بندگی اش روبکنم ، چطور باید سپاسگزارش باشم، با چه زبونی چه رفتاری، چه کاری، خدایی که فقط برای هر نعمت اش از ذوق و شوق میتونم اشک بریزم که انقدددرررر تو وجودم دارمش.

براتون لحظات خدایی ارزو میکنم دوستان خوبم،