عواقب تصمیمات احساسی

باسلام و درود محضر استاد گرامی خانم شایسته مهربان و دوستان عزیزم

من خودم از سالها قبل در خصوص عصبانیت مطالعاتی داشتم و به این یقین رسیدم که اگه تو حال عصبانیت یا شادی بیش از حد، اقدامی انجام یا حرفی بزنم صددرصد بعدش پشیمون میشم و خودم تجربه کردم یعنی تا حالا نشده من تو حالت عصبانیت یه کاری بکنم و بعدش پشیمون نشده باشم ، مثلا شده که فرزندم یه کار بدی کرده و من در لحظه عصبانی شدم و تنبیه بدنیش کردم و بعد از چند دقیقه که آروم شدم دیدم که اون کار فرزندم از سر بچگی بوده و من میتونستم تنبیه ش نکنم.

دلیل اینکه ما تو شرایط احساسی شدید، نمیتونیم کار درست رو بکنیم، این هست که انسان دارای قوای عقل و شهوت و غضب هست و کار عقل این هست که شهوت و غضب رو کنترل و مدیریت بکنه تا انسان بتونه ازشون در مسیر درست استفاده بکنه، ولی وقتی غضب غالب میشه و قدرت بیشتری نسبت به عقل پیدا میکنه ، اون موقع عقل کنار میره و کلا مدیریت شرایط میافته دست قوه غضب و در نتیجه در اون حالت هر کاری انجام بدیم بدون شک کاری است که عقلانی نیست. من خودم از موقعی که به این درک رسیدم تلاش کردم تا موقع عصبانی شدن با انجام یه سری کارها خودمو کنترل کنم و هیچ اقدامی انجام ندم، مثلا موقع عصبانیت از قانون 20 ثانیه استفاده میکنم به این صورت که به خودم تعهد دادم تو بیست ثانیه اول هیچ حرفی نزنم و دست به هیچ کاری نزنم، به نظرم اگه بتونیم تو 20 ثانیه اول خودمونو کنترل بکنیم ، دیگه بعدش راحت تر میشیم و کنترل اوضاع خیلی راحت تر انجام میشه ، اکثرا این تکنیک برام جواب داده .

کار دیگه ای هم که موقع عصبانی شدن انجام میدم اینه به خودم میگم که شاید مقصر من باشم و ایراد واقعا از طرف من باشه و در واقع تو لحظات اولیه به خودم حق نمیدم و سعی میکنم از منظر اون فرد مقابل به قضیه نگاه کنم و بعضا دیدم که طرف مقابل درست میگه و اشتباه از طرف من بوده که دیگه عصبانیتم سریع رفع میشه.

در حالتی هم که ببینم حق با منه اکثرا تو اون حالت احساسی هیچ اقدامی نمیکنم و حداقل یک روز به خودم فرصت میدم ، و فرداش میام قضیه رو تحلیل میکنم و معمولا بالای 80درصد موارد هیچ اقدامی نمیکنم و در برخی موارد طرف مقابل خودش میاد و معضرت خواهی میکنه و یا اگه خودم مقصر باشم از طرف عذرخواهی میکنم.

البته این کنترل ذهنم از موقعی که با آموزه های استاد آشنا شدم خیلی خیلی تقویت شده ، چون دیدگاهم در مورد مسایل مختلف به طور بنیادین تغییر کرده و در مورد خیلی مسایل، دیگه حساسیتی به خرج نمیدم و لذا خیلی از بسترهای ایجاد عصبانیت دیگه وجود نداره.

تو این زمینه هم خیلی تمرکزی کار کردم و همکارام هم بهم بعضا میگن که تو اصلا عصبانی نمیشی و تو خونه هم وقتی پسرم شلوغی میکنه و من با آرامش باهاش برخورد میکنم، دخترم بهم میگه بابا تو چقدر صبر داری و چرا ناراحت نمیشی ، و همسرم هم بهم میگه خیلی بیخیال هستم.

در پایان از استاد گرامی و خانم شایسته مهربان و تیمشون تشکر میکنم که این آگاهی های ناب رو با ما به اشتراک میزان براتون بهترین ها رو آرزومندم.