عواقب تصمیمات احساسی

به نام حضرت دوست.

سلام به استاد نازنینم و خانم شایسته عزیز و دوستان عزیزم در این سایت توحیدی.

با شنیدن سخنان استاد و پیشنهادهای واقعا کاربردیشون ،یاد یه خاطره ی تلخ افتادم که میخوام با نوشتنش رد پایی از عدم کنترل احساسم بذارم تا دیگه احساسی تصمیم نگیرم.

یه روز دخترم با عصبانیت از خونه بیرون رفت تا به مغازه ی دوست پسرش بره و حسابی حال اونو بگیره.

من که نگران اوضاع روحی دخترم بودم با ماشینم خودم رو به اونجا رسوندم تا دورادور مراقبش باشم و به اصطلاح نذارم اتفاق بدی براش بیفته،

یه مرتبه از اونور خیابون دیدم،دخترم از مغازه بیرون اومد و نتونست روی پاهاش وایسته،با اون لباس شیک و پیکش،افتاد زمین،دو سه نفر دورش رو گرفتن تا ببینن چی شده و من که یگانه دخترم رو در اون حال دیدم دور زدم رفتم جلوی مغازه،و عصبانی وارد شدم و بدون اینکه بدونم موضوع چیه ،شروع کردم به داد و بیداد کردن.

باورتون میشه هر چی فکر میکنم اصلا ذهنم یاری نمیکنه بفهمم در اون لحظه چی گفتم،

اون طفلک،از روی ادب حتی سرش رو بالا نیاورد به من نگاه کنه یا حرفی بزنه.

الان بعد از گذشت یکسال از اون ماجرا و عمل به قوانینی که استاد فرمودن و رها کردن فرزندم ،با این دیدگاه که اشتباه کردن بخشی از رشد کردن هست،نه تنها رابطه ی من با دخترم بی‌نظیر شده بلکه حتی اون هم در مسیر رشد شخصیت درونی خودش قرار گرفته و هر روزمان زیباتر و آرامش بخش تر از دیروز هست.

و حالا من مانده ام با یه دنیا شرمندگی که اگه یه روزی این شخص دامادم شد چه جوری یک عمر میخوام تو روش نگاه کنم؟

من با کار کردن مداوم روی خودم حتی رابطه ی این دو نفر رو هم انگار زیبا کرده ام.

عجب دنیای قشنگی

استاد ،من از شما به خاطر این فایل زیبا و تاثیر گذار تون سپاسگزارم و قول میدم این راهکارها رو در دفترچه یادداشت گوشیم ثبت کنم تا در مواقع غلیان احساسی ازشون به نحو احسن استفاده کنم.

بازم ممنونم و سپاسگزار شما استاد عزیز.

دوستان عزیزم ،از شما هم سپاسگزارم هم بابت کامنت های کارگشا تون و هم وقتی که برای خوندن کامنت من گذاشتین.

در پناه حضرت دوست.