گفتگو با دوستان 18 | حُزن در قرآن

امروز کمی غمگین و ناراحت بودم

بخاطر شُکّی بود که یه نفر بهم وارد کرد امشب

یه نفر که قرار شده درصد بگیره و کارای منو بفروشه

تو حوزه بین المللی هم ادعاش میشه

اولین بار بود بهش کار میدادم، یه مقدار هم جلو جلو پول گرفت تا انجام بده.

اومده میگه قیمت کارت زیاده تخفیف بده!

مجبور شدم کلی از کارم دفاع کنم

و بگم چطوری و تخصصی حساب کردم که این شد. و قیمتش درسته

حتی گفتم پولمو نقد نقد میخوام

و کلی دلیل آوردم که قیمت کارم چرا منطقیه و پَرت نیست

چانه زنی میکرد هِی

خسته م کرد

انرژیمو خیلی گرفت

حالم بد شد واقعا…

دلم نمیخواد دیگه باهاش کار کنم…

توی فکر بودم و داشتم با خودم حرف میزدم تا میزون بشم،

یادم از شعری زیبا افتادم که دوستی به اشتراک گذاشته بود چندسال قبل و من حفظش کرده بودم و هر از گاهی برای قوت قلب، برای خودم میخوندمش:

.

اینان کی اند تا که بِرَنجی زدستشان؟

ما را نواختند اگر، ناز شستشان!

این تپّه های بیهُده را خوب گشته ام

چیزی نبود و نیست به بالا و پَستشان

بس ادعا کنند که باغیم و ای دریغ

کو یک جوانه رُسته به تاییدِ هستشان؟

چندین ملخ به مزرعه‌ای چیره چون شوند؟

سرگرم کرده است مرا جَست جستشان

زین صخره‌های خُرد چه گویم که در فراز،

بر هم زده است خلوت ما را شکستشان

چونان درخت مُو به هم آوار میشوند

خالی کند زشانه اگر داربستشان

.

شاعر:

حسین جنتی