ما خالق شرایط خودمان هستیم

دوست عزیز جناب عباس منش

بنده سال ها قبل در یکی از سمینارهای شما در دفترتان در کوچه ای نزدیک میدان ولیعصر تهران شرکت کردم آن موقع جوانتر بودید و موهای پرپشتی داشتید و هنوز دیپلم نگرفته بودید یا فکر کنم فقط دیپلم داشتید. نمی دانم الان چکار کرده اید و به کجا رسیده اید. یادم هست در آن سمینار هم چیزهایی در مورد اینکه زمینی در بندرعباس داشتید و از این صحبت ها میکردید. کلا چیز به دردبخوری نصیبم نشد چون معلوم نبود واقعا لب کلام شما چیست. امروز هم این فایل صوتی را گوش کردم و واقعیتش چیز به دردبخوری نصیبم نشد. هر چیزی را که گفتید خودم میدانستم و حتی منطق من بالاتر است که در ادامه به آن خواهم پرداخت. منظورم این است که این حرف ها واقعا به درد کسی نمیخورد جز خود شما این را از دیدگاه کسی میگویم که کتاب های بسیاری در زمینه مسایل موفقیت و روانشناسی موفقیت خوانده ام و در مورد فعالیت هایم به جزییات نخواهم پرداخت چون تمایلی به شناخته شدن و عقده شهرت ندارم. پیشتر از هرچیز می خواهم بپرسم چرا اسم سایتتان را گذاشته اید “گروه تحقیقاتی عباس منش”؟ سوالم این است که در مورد چه چیزی دارید تحقیق میکنید که دیگران تحقیق نکرده اند؟ چه یافته اید که دیگران قبلا به آن دست پیدا نکرده اند؟ و چرا اسم خودتان را روی آن گذاشته اید؟ آیا خیلی خودشیفته هستید؟ آیا دوشیدن شیر بز یا نیمرو درست کردن با تخم مرغ محلی یا سوار شدن موتور یا ماشینی که در ایران مجوزش وجود ندارد و در فلوریدا مجوز دارد هدف خیلی بزرگ و خاصی میتواند باشد که افراد را به آن تشویق میکنید؟ آیا در این 15 سالی که از آن سمینار تا این فایل صوتی دوباره شما را دیدم چکیده تحقیقاتتان این بوده است؟ آیا شکار رفتن که برای شما لذت دارد برای موجودی که شکار میشود هم لذت بخش است؟ کجای این کار هدف بزرگی است؟ آیا شما که از مردم فرار کردید تا یک جای خلوت 60 هکتار زمین پیدا کنید تا در آنجا در آرامش باشید 60 هکتار زمین در ایران نمی توانستید پیدا کنید که شیر بز بدوشید یا اسب سواری کنید یا چند حیوان زبان بسته شکار کنید؟ آیا شما که همه را تشویق میکنید از شما الگوبرداری کنند اگر هم رسالتتان جهانی شد و همه خواستند مثل شما باشند آیا در آن صورت به همه 60 هکتار زمین خواهد رسید؟ آیا منتهایی بر خواست بشر و طمع بشر برای داشتن هرچه بیشتر می توان متصور شد؟ آیا اسکندر مقدونی و هیتلر بزرگترین طمعکاران تاریخ نبودند که عقده جهانگشایی و زمینخواری داشتند و سرنوشتشان چه شد؟ آیا شما نمی توانستید به جای خریدن 60 هکتار زمین در فلوریدا برای لذت بردن از دوشیدن شیر بز نژاد آمریکایی یا “هر چیزی که محدودیتی نداشته باشد” یک هکتار زمین در ایران می خریدید و مثلا یک گلخانه تاسیس میکردید و به واسطه آن 10 نفر را شاغل میکردید؟ کدام یک از این دو هدف والاتر است؟ لذت شخصی از دوشیدن شیر بز یا روزی 10 خانوار را به سر سفره شان رساندن آن هم افرادی که هم وطن شما هستند نه اینکه سرمایه خود را بردارید و به خاطر فرار از محدودیت ها از مملکت بگریزید و پول خود را در دامن آمریکایی ها بریزید؟ آیا اهداف شما صرفا برای لذت شخصی است یا سودی برای اجتماع هم دارد؟ اگر سودی دارد عنوان کنید. ثروتی که ادعا میکنید به دست آورده اید در قبال فروش چه چیزی به دست آورده اید؟ آیا از قبال برگزاری سمینارهای مختلف و کارهایی شبیه این نبوده یعنی پول مردم مملکت ما نبوده است؟ چرا شما از قبال مردم مملکت خودتان به ثروتی دست یافته اید که هدفتان فقط دوشیدن شیر بز و لذت بردن از آن است؟ و حالا نتیجه تحقیقات 15 ساله اینهاست؟ چه حرف تازه ای برای مردم دارید؟ من که هم به آن سمینار و هم به الان شما نگاه میکنم خنده ام میگیرد آن زمان هم خنده ام گرفته بود. به نظر من که شما گمگشته ای بیش نیستید. موتور هارلی دیویدسون خود را با عشق برانید و هواپیمای شخصی خود را در ویلایتان فرود بیاورید موتور و هواپیمایی که با پول این مردم خریده اید چرا که تمام اینها به درد مردم خودتان نمیخورد جز خود شما. این نامش موفقیت نیست. شما فرد دوست داشتنی ولی گمگشته ای هستید. توصیه میکنم کمی هم به حقیقت کارهایتان فکر کنید و هدفتان فرار از محدودیت ها نباشد هرچند که میدانم نمی توانم به شما توصیه ای داشته باشم و شما راه خود را خواهید رفت. حداکثر کاری که می توانم بکنم تغییر خودم است و نمی توانم کسی را تغییر دهم. کاش شما هم این را میدانستید و اینقدر به دیگران توصیه نمی کردید که چه چیزی خوب است و چه چیزی بد؟ تمام این سوالها برای این بود که می خواستم کارهای شما را زیر سوال ببرم چون از نظر من تمام چیزهایی که برشمردید یا برنشمردید فاقد ارزش ذاتی است و هدف غایی یک انسان متعالی نمی تواند باشد. هدف غایی یک انسان متعالی کمک به همنوع باید باشد نه داشتن موتور هارلی دیویدسون یا کرایسلر یا دوشیدن شیر بز یا شکار کردن حیوان زبان بسته و به سیخ کشیدن تن بی جانش و سوار شدن بر هواپیمایی که با پول هم وطن خودت خریده ای. برای شما تنها یک دعا می توانم بکنم و آن اینکه امیدوارم کمی اندیشه کنی. اندیشیدن را تبلیغ کن این میتواند بزرگترین رسالت تو و بزرگترین هدیه ات به هموطنانت باشد در آن صورت خواهی دید که دیگر کسی به حرفهای تو توجهی نمی کند.

جناب رفیعی پور

اگر کتاب های موفقیت را خوانده باشید جمله ای در آنها نوشته شده: آدم خوشبین هواپیما را اختراع میکند و آدم بدبین چتر نجات را. اگر شخص بدبینی وجود نداشت یا به نظرش توجهی نمی شد چتر نجات هم اختراع نمیشد. مدیر سایت حرف شما را در ابتدا گوش کرده بود و نظر بنده را قرار نداده بود ولی بعدا تصمیم گرفت که قرار دهد و این نشانه رشد و بلوغ است که جسارت کرد و نظر بنده را هم قرار داد. البته بنده بدبین نیستم بنده واقع بینم و نگفتم آموزه های ایشان به درد کسی نمی خورد گفتم به درد خودشان میخورد و مسلما افرادی که شبیه ایشان فکر میکنند. وقتی کسی به این سایت مراجعه میکند و فقط تعریف و تمجید از ایشان میبیند کمی مصنوعی به نظر میرسد و یک عقل سلیم مشخصا صرفا با دیدن تعریف و تمجیدها به حقانیت آن روش ایمان پیدا نمی کند. پس شما واقعا نباید چنین چیزی را بخواهید که حرف بنده منعکس نشود. مشخصا شما اگر حاکم یک کشور یا حتی مدیر یک مجموعه کوچک باشید شخص دیکتاتوری خواهید شد که اجازه اظهار نظرهای خلاف خود را نخواهید داد و این سمی است که در نهایت باعث شکست بیزینس شما می شود. کشور آمریکا به این دلیل یک سوم اقتصاد جهان را اداره میکند که یک آزادی بیان نسبی برای همه چیز در آن وجود دارد. آیا شما اخبار انتخابات 2016 آمریکا را در رسانه ها نمیبینید؟ چه نتیجه ای از آنها میگیرید یا فقط تماشا میکنید؟ آزادی بیان پایه رشد هر جامعه ای از کوچکترین تا بزرگترین جوامع است. پس دوست عزیز کمی افق دید خود را گسترده تر کرده و منتقد را نکوبید. شما سعی کنید انتقاداتی که بنده مطرح کرده ام را با استدلال رد کنید تا شاهد مکالمه ای چالش برانگیز و بدور از تعصب باشیم. بیایید تمرین دموکراسی کنیم و به نظر همه احترام گذاشته و دیکتاتور نباشیم.