سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 112 - صفحه 11

سلام استاد عزیزم و مریم دوست داشتنی،یک روز زیبای دیگه همراه میشم با زندگی عالی ورویایی این زوج خوشبخت،وتحسین میکنم که هرچیزی دره شرایطی میتونه اونا روخوشحال کنه،امروز وقتی وارد سایت شدم و هدایت خواستم به سمت این فایل هدایت شدم،کنترا ذهنم کمی سخت به نظرمیرسید تااینکه همراه شدم بااین زندگی زیبا که خواسته منه واعراض کردم ازشرایط منفی که توش بودم،به ذهنم کمی زیبایی نشون دادم تاانقدر مقاومت نکنه روی نازیبایی ومدام افکار گذشته رو برام نشخوار نکنه،میخام تحسین کنم اینهمه شکوه و عظمت وزیبایی این قصر باشکوه،باید اعتراف کنم تا به حال اینهمه شکوه وعظمت یک جا ندیده بودم،تشکر ویژه ازاستادخوبم مریم عزیزززززم که ماروبه این زیبایی دعوت کردند،این زیبایی عظمت وشکوه منو یاد ملک سلیمان میندازه واقعا سنگهای سخت وزیبا که به شکل باورنکردنی شکوه این کاخ رو چند برابر کرده،من امروز یاد گرفتم ازاستاد که هرجا زیبایی دیدم چطور تحسین کنم ،واقعا ذوقی که استاد داشت انگار که قصر مال خودشه بدون احساس منفی وبد اززیبایی ها مو به مو تعریف میکرد،خیلی جالب توجه بود،اونجا که صدای رعد و برق اومد واستاد گفت علامتی که میشنوید صدای خداست،منو دیوانه کرد چون دیدگاه منم نسبت به رعدوبرق اینه ونکته جالب دیگه که استاد نذاشت هیچ زیبایی ازنگاهش مخفی بمونه ومریم عزیزم بانگاه تیزبین سقفی که باصدف کارشده بود رویادآوری کرد،نکته جالب دیگه اینکه این فایل یه فیلم نمایشی نبود که توش بخوان تصمیم بگیرن چی بگن ،چیرو نشون بدن ازچی حرف بزنن یه مستندواقعی ازاحساسات ونگاه این دوتا ادم عزیز به زیبایی بود،استاد که تک تک نکته هارو اشاره میکرد،مریم عزیزم که داشت این لحظه هارو ثبت میکرد،وعظمت وشکوه وزیبایی این قصر وداخل این مکان زیبا ورویایی منو مات ومبهوت خودش کرد،تجسم کردم یه همچین خونه ای رو که توش دارم قدم میزنم،وسراپا شوقم،تحسین کردم صاحب این ملک عظیم رو که انقدر به زیبایی اهمیت میدادوجهان را جای زیبایی برای زندگی میکرد،نگاه هرکس به دیدن زیبایی متفاوته،بستگی به میزان رضایتمندی هرکس اززندگیه ،زندگی یعنی لذت بردن اززیبایی بدون ترس ازدست دادن،بدون نگرانی از فردا،به راستی صاحب این ملک تونسته رسالت خودشو که خلق زیبایی واین اثر ماندگاره رو به جا بیاره هزار بار تحسین میکنم،هزاران باربیشترشما انسانهای خوشبخت روتحسین میکنم جالبه توی زمانی که فایل رومیدیدم ذهنم میگفت ببین مردم کجاهان ما…..نذاشتم حرف بزنه گفتم منم اونجام وباز نذاشتم حرفهای منفی اون منو اذیت کنه،جالبه کولر خونمون جدیدا یه صدای ناهنجاری ازش درمیاد اوایل که دقت میکردم خیلی اذیت میشدم الان دیگه توجه نکردم برگشتم دیدم صدا خوابید،حتی اگه دوباره اون صدارو بده من توجهی نمیکنم این مثال دقیقا صدای نجواهای ذهنه که میاد انقدر تو مغزت راه میره وقتی خوراک بهش ندی میره چون نیرویی نداره،اینم ابهامی که هم اکنون دریافت کردم،ونتیجه اینکه واقعاً نمیشه با نوشتن احساس واقعی رو نشون داد،خداروشکر برای اینهمه زیبایی که توی جهانه،خداروشکر برای اینکه من امروز سعادت داشتم که این زیبایی روببینم،خداروشکر قادر به دیدن وتحسین زیبایی هستم،خداروشکر که اینجام ،استاد عاشقتم️