سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 153 - صفحه 11 (به ترتیب امتیاز)

سلام به استاد عزیزم و مریم نازنین.

این روزها که تمرکز اکثریت مردم روی اعتراضات هست، من طبق آموزش‌هایی که از شما گرفتم ، تمام حواسم رو میذارم روی دیدن زیبایی ها.

من سیرجان زندگی میکنم، در شهری که امکانات تفریحی خاصی نداره، اما میدونم اگر به زیبایی ها توجه کنم به سمت اونها هدایت میشم.

این روزها که همه جا حرف از اعتراضات هست ، من شکرگزار نعمتهایی هستم که خدا به من داده. مثل سلامتی، آزادی، امنیت ، استقلال شخصیتی و مالی،آرامش، رفاه…..

الان حدود دو سال هست که نود درصد اوقات تلویزیون خاموش هست و هیچ اخبار و فیلمی نمیبینم.

وقتی دوستانم از اتفاقاتی که اخیرا در ایران رخ داده حرف میزنند، من مثل آلیس در سرزمین عجایب هستم و از چیزی خبر ندارم.

نتیجه توجه روی نکات مثبت، اون هم در شرایط فعلی ایران ، من رو هدایت کرد به یک کنسرت باشکوه در همین شهر که دو روز پیش برگزار شد.

کنسرتی در باب ابیات شاهنامه فردوسی با عنوان” گذر سیاوش از آتش ” .

به همراه دو خواننده مرد و زن با لباسهایی زیبا و فاخر .

نوازنده های دف، تنبک و سه تار که بی نظیر می‌نواختند. کنسرتی که ترکیبی از حماسه و عرفان بود و آنچنان غرق آن میشدی که گویی تمام سلول‌های بدنت به رقص در آمده اند ، موسیقی که با روح بازی می‌کرد. سراسر شور بود و عشق.

سالن بزرگ پر شده بود از جمعیت.

جمعیتی که خواستار زیبایی ها بودند.

برگزاری چنین کنسرتی ، اون هم با حضور نوازنده های زن و مرد در شرایطی که ایران را به گونه ای نشان می‌دهند که انگار خفقان کامل است ، دوباره به من موضوع فرکانس رو یادآور شد.

روز بعد از کنسرت به اتفاق برادرزاده ام به طبیعت رفتم. کنار جوی آب ، زیر سایه درخت نشستیم و یک صبحانه دلچسب خوردیم. خدایا شکرت، طعم اون صبحانه هنوز زیر زبونم هست ، این قدر که لذیذ بود.

نیمرویی که درست کردیم به همراه پنیر و گردو و نان داغ در طبیعت مزه دیگه ای داشت.

در مورد فضای مجازی بگم، الان که اینستاگرام به سختی با فیلتر شکن باز میشه ، استوری همه افراد در ارتباط با اعتراضات اخیر است. اما من از طبیعت گردی و عکسهایی که گرفتم استوری میذارم و کاری ندارم بقیه چی میگن.

در اینستاگرام فقط پیج های طبیعت و خانه های زیبا رو فالو کردم که زیبایی رو ببینم و به قول مریم عزیز وقتی بیشتر بهشون توجه میکنیم دیگه برامون غیر ممکن و دور از دسترس نیستم.

استاد چقدر قشنگ موضوع هویت رو مطرح کردید و آدم ها چقدر خودشون رو به خاطر یک سری تعصبات پوچ محدود می‌کنند و تحت عنوان قومیت ، مذهب، ملیت یا هر چیزی شبیه این ،خودشون رو در یک چهارچوب نگه می‌دارند و دنیای شگفت انگیز رو تجربه نمی‌کنند. اونها زندانی تعصباتی هستند که ساخته و پرداخته ذهن است.

و چه جمله زیبایی ، وطن من جایی است که حالم خوبه. یعنی رها باشیم و آزاد از هر تعلقی.

الان که به این جمله فکر میکنم ، میبینم وطن من طبیعتی هست که درختان آن سر به آسمان ساییده اند، صدای آبی که از نهرها و رودخانه ها جاریست و آواز پرندگان که میتونه زیباترین موسیقی باشه. قورباغه هایی که از پشت بیشه ها صداشون میاد و انگار دارن شکرگزاری می‌کنند. دسته کلاغ هایی که همدیگر رو برای خوردن غذا دعوت میکنند…..

استاد، این روزها به این فکر میکنم که هر کدوم از ما روح های مجردی هستیم که به این دنیا اومدیم که جهان زیبا رو تجربه کنیم و خودمون رو گسترش و وسعت بدیم. یکی از قدم هایی که در این راستا برداشتم اینه که تمرکزم رو روی بدنم گذاشتم ، ورزش میکنم که با ساختن عضله ، بدن جدیدی رو خلق کنم. از شما بابت دوره قانون سلامتی سپاسگزارم که من رو به تحرک واداشت.

در نهایت برای شما و مریم بانو آرزوی بهترین ها رو دارم.

و خدای بزرگ را برای تمام نعمتهایی که به من داده شکرگزارم.