سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 153 - صفحه 14 (به ترتیب امتیاز)

برای من هم عجیب است مردم چرا گاها نعمت ها را نمی بینند واین قدر به اخبار منفی توجه می کنند . حتی گاهی خب یکی شاید به موضوعات سیاسی علاقه داشته باشد اما بارها تکرارش را گوش می کند . خب من فکر کنم یک بار کفایت می کند .

مثلا می گفتم هزاران نفر یا میلیون ها نفر امروز سالمند وسلامتند و زنده هستند یا اکثریت کشورها در صلح اند چرا به مرگ یک عده یا یک کشوری که در حال جنگ است این قدر توجه می شود و اصل صلح و سلامتی که در جامعه مدرن این قدر گسترده شده است فراموش می شود .

البته موضوعی را اشاره کنم بهر حال گاهی دوری از اخبار منفی در جامعه یا شرایط ما اجتناب ناپذیر است مثلا سلیقه و علاقه خانواده است اخبار سیاسی مکرر گوش کنند و دوست دارند و بهر حال صدا را گاها می شنویم و متوجه می شویم و همیشه نمی شود در گوشمان آهنگ بنوازیم که نشنویم . بنابراین شرایطی است که قانون را می دانیم باید توجه نکنیم اما بر اثر تکرار ناخواسته ها یا شرایط متوجه می شویم و حتما تحت تاثیر هم قرار می گیریم . اتفاقا ما که قانون را می دانیم و درک می کنیم بیشتر حساس هم می شویم شاید کسی نداند اصلا حساس نشود . این سوال من است ؟ اگر در معرضش زمانهای باشیم چکار کنیم یا شاید بهتر باشد حساسیت را کنار بگذاریم . اتفاقا جدیدا به خودم گفتم آزی سعی کن حساس نباشی اگر هم شنیدی ذهنت را کنترل کن چون حس می کنم حساس هستم یا مقاومت می کنم . مثل این که کسی با من در مورد موضوعات سیاسی حرف می زند و من عصبانی می شوم .معمولا مادرم درد دلش تازه می شود و با این که می داند خوشم نمی آید همش حرف می زند . یا شاید دیده باشید برخی افراد چقدر به نوع کلمات حساسند مثلا من فردی را می شناسم اگر حواسم نباشد بهش بگویم خسته نباشید و دست شما درد نکنه بلافاصله کنایه می زند دندونت درد نکنه . متوجه شدم بدش م یآید من واقعا قصد تشکر را دارم وحسم این است اما او حساس شده من هم فکر کردم برای زمانهایی که در معرضش باشم بهتر است حساس نباشم و نگران نباشم بهرحال اگر شنیدم یا فهمیدم باید کنترل ذهن بکنم . اگر ایده بهتری به ذهن استاد یا دوستان می رسد می توانید به اشتراک بگذارید .

در مورد اوضاع خب سعی کردم خودم را آرام کنم و چون این بار مسئله به آزادی بانوان برمی گشت و من یاد برخی ناخواسته ها در مورد خودم می افتادم که اتفاقا جدیدا به خاطر حساسیت جامعه تجربه کرده بودم . اما در مقایسه با خواسته ها خیلی اندک بودند اما درصدی بودند چون همیشه ما نمی توانیم ذهنمان را صد درصد مثبت کنترل کنیم .خب آن مثالی که استاد زدند در فایل های قبلی که جامعه ایران گاهی می شود راحت و بی پوشش بود٬ یک ساده نگری از طرف آقایان است خیر نمی شود در تمامی زمان ها بی پوشش یا همان بی روسری بود.

گاهی شاید منطقه یا محله ای یا جایی محدود تر و باز مدتی بدون روسری و البته با لباس های کاملا پوشیده بود و مممکن است آقایان تصور کنند این خانم همیشه این طوری می گردد خیر شاید یک ساعتی الان این طوری اما جایی دیگر گاهی ممکن است پوشش بسته تری داشته باشد . بنابراین تصور نکند مدتی خانم یا دختر خانمی شالش افتاده است و آزادتر می گردد نمود ۱۰۰ درصد زندگی اوست .البته تجربه من با توجه به تکاملی که طی کرده ام و از زمان هایی که پوشش بسته تر بود و باز تر شده است و به مانتو های باز و شال و گاها افتادن شال در شهر های بزگتر مثل تهران رسیده است .

من حس مردم را درک می کنم و بهشون حق می دهم خشنود نباشند یا اعتراض مسالمت کنند اما خشمگین رویه درستی نیست . جنگیدن را نمی پسندم . شاید من شالم بیفتد اما ان را آتش نمی زنم افراد ناراحت را تحریک نمی کنم نمی دونم ان را بالای سرم نمی چرخانم از افراد مزاحم دوری می کنم . اما می گویم حس هم دردی هم خوب است قسمتی از هوش اجتماعی است که من ادعایی در موردش ندارم . چه عیبی دارد تلاش کنم با کسی که عزیزی را ازدست داده همدردی کنیم بهش تسلیت بگوییم . ان هم موضوعی که به آزادی ما بانوان است چرا یک روز این خواسته را آقایانی که قضاوت می کنید تجربه نمی کنید . همان محدودیت پوشش سر را . شاید احساس هم دردی کنید . مگر چه اشکالی دارد سعی کنید هوش اجتماعی را بالا ببرید هم دردی و درک دیگران .منظورم غصه خوردن برای بقیه نیست منظورم درک بقیه است .