سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 153 - صفحه 25 (به ترتیب امتیاز)

به نام منبع و سرچشمه ی همه ی زیبایی ها

سلام

استاد چقدر این فایل همزمان شد با فایل روز 41 روزشمار تحول زندگی.

اول اونو نگاه کردم و بعدم اومدم اینو دیدم و دیدم چقدر صحبت ها دقیقا یکی هستند :) همزمانی خیلی عالی ای پیش اومد برام.

استاد چه جای قشنگ و باصفایی نشستید و چقدر هم تیپ مریم جان قشنگ و سته.

یک طبیعت زیبا، در کمال آرامش روی صندلی های مسافرتی راحتتون کنار عشقتون نشستید و با بهترین مدل گوشی برامون کامنت میخونید و صحبت میکنی د. درصخداروشکر. چه تصویر زیبایی.

استاد پس شما چقدر خوش مسافرت هستید. اینکه میگید هر جا میرم دوس دارم ته جاذبه هاشو درارم خیلی خوبه!

چه خوبه که ما با شما همسفر هستیم و داریم جاهایی رو با شما و از طریق شما دونفر میبینیم که شاید 95 درصد خود آمریکایی ندیدن یا حتی نمیدونن وجود داره! به! چقدر لذت بخش!

من هم همیشه هیچ عرقی به هیچ جا نداشتم. بارهام شهر زندگیم تو ایران تغییر کرده. نه به اونجاها نه به شهر محل تولدم، احساس شگرفی داشتم.

فقط یه سری شهرها به خاطر خاطرات قشنگی که اونجا ساختم برام دوست داشتنی و عزیزند. همین. وگرنه خودمو براش بکشم و بگم برای وطنم فلان کارو بکنم و اینا نه.

درک هم نمیکنم چرا بعضیا انقدر به خاک هایی که توش بودن علاقه دارند و مثلا میگن جونمم براش میدم. به نظر من اینم از تعصب ناشی میشه.

من هیچوقت به هیچ جا انقدر عرق خاصی نداشتم که حتی با وجود همه سختی ها و بدبختی هایی که توش کشیدم بازم عاشقش باشم. من هر جا که بهم بیشتر خوش بگذره رو بیشتر دوست دارم و برام عزیزتره.

الان، مخصوصا تو این اعتراضات، یک شعاری وایرال شده که: چرا برم؟ میمونم و پسش میگیرم و تو کشور حودم پیشرفت میکنم. (سفر چرا؟ بمان و پس بگیر.)

من اینجوری ام که انقلابم بشه، بازم دوست دارم برم. چون این مملکت هنوز خیلیی کار داره و سال ها باید تلاش کنه که مثل یک کشور جهان اول بشه. خب چرا نرم همونجا؟ جایی که خیلییی زودتر و جلوتر به سبک مورد علاقه و طرز فکر و رویکرد ایده آل من رسیدند.

استاد یه زمانی تو یه فایلی گفتید، هرجا قانونش هرچیه مام باید بهش عمل کنیم و اگه دوسش نداریم از راه های دیگه تلاش کنیم کلا ازونجا بریم.

گفتید ایران اگه قانونش حجابه شمام باید عمل کنید. قانونشه.

من اون زمان اصلا با این حرفتون ارتباط نگرفتم و به دلم نّشست.

اما الان که اتفاقا اکثرا همه خانوم ها به نشونه ی اعتراض بدون حجاب میان بیرون، من دقیقا در همین دوران، به این رسیدم که حتی با این قضیه م نباید بجنگم و به زور بخوام بی حجاب بیام بیرون. چون به هرحال تو این دوران بی حجاب بیرون اومدن چون یک حرکت اعتراضی هست، استرس درونی بیشتری هم به آدم میده. هر لحظه ممکنه مورد توهین یا آزار یک فرد متعصب مذهبی قرار بگیری. و همش داری فرکانس ترس و ناامنی صاتع میکنی.

من با اینکه خودم مخالف 100 درصد هر چیز اجباری هستم و ماه های اول اعتراضات هم خیلی شدید تو تمام فعالیت های اعتراضی شرکت میکردم، اما الان تصمیم گرفتم توی اون تنها موردی ام که روش تعصب دااشتم و داشتم راه خلاف قانون رو میرفتم، بایستم و ادامه ش ندم.

با اینکه خیلی برام سخته و خیلی مخالف خود گذشتمه. اما چاره ای ندارم جز اینکه حقیقتی که بهش رسیدم رو اعتراف کنم:: اون کسی که داره با نازیبایی ها مبارزه میکنه، نازیبایی ها هیچوقت رهاش نمیکنند.

همون حرف شما.

اگر قانون تو تمام موارد یکسانه پس توی این مورد هم هست.

هیچ وقت دوست نداشتم با قانون به رعایت این مورد برسم، اما اگر بخوام خودمو گول نزنم، باید قبول کنم که همینه.

رعایت میکنم تا از خودم و احساسم دفاع کنم.. تا کسی به خودش اجازه نده بهم حرفی بزنه و تعرض کلامی کنه. تا کسی بیاد و اعصابمو خورد کنه و ترس و وحشت به دلم بندازه.

من تا ته اون رفتم و بعد به این رسیدم.

من بارها از جلوی ترسناک ترین یگان ویژه های مسلح، بدون حجاب و زل زدن تو چشماشون رد شدم.

اگه الانم میگم دیگه اون راهو نمیرم، نه به خاطر ترس که اگه من آدم ترسویی بودم همین الانشم اینارو اینجا نمی نوشتم، فقط به خاطر اینکه اون کارا واقعا مثل اینکه، نتیجه ی عکس میده.

فقط به خاطر اینکه، خودم، من، یه دختر یاغی و سرکش که زیر بار هیچ زوری نمیره، به این رسیدم که با مبارزه باهاش ازم دورتر نمیشه. بلکه میچسبه بهم.

استاد اینم بگم که اینکه میگین الان قابل مقایسه با زمان شما نیست و اونموقع میلیون ها نفر تو خیابون بودند، فقط به خاطر اینه که اونموقع زمان انتخابات بود و اونام داشتن از کاندید خودشون حمایت میکردند و رهبر مشخص داشتند و رو کارشون برچسب اغتشاش نخورده بود و اسم خودشونم اغتشاشگر نشده بود.

الان هر یک نفری که میاد بیرون جونشو کف دستش میذاره و میره تو دل جنگ تمام نابرابر. الان نسبت به اونموقع بسیار بی رحمانه تر و دردناک تره. الان هر یک نفر یک تهدید تمام قد برای کل نظام این هاست.

سخته نادیده گرفتن، سخته آگاهانه انتخاب کنی که توجه نکنی، اما قانون کاری به این چیزها نداره. قانون قانونه. بی رحمانه م نیست، عمل بهش به سود خودته.