سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 159 - صفحه 12 (به ترتیب امتیاز)

سلام استادعزیزم ومریم شایسته عزیزم وهمه بچه های عباسمنشی

استادمن بادخترم هرروز فایلهاتونو میبینم

دخترم میگه به استادبگوسلام من پرنیا۵سالم وخیلی عباسمنشو دوست دارم ومیخوام بیام امریکا توی پرادایس

استاد تصمیم گرفتم هرفایلی که ازتون میبینم روحتماکامنت بذارم

چون من بعدازسالهاتونستم بزرگترین پاشنه اشیلمویجورایی کمرنگش کنم درواقع ارتعاشاتشوغیرفعال کنم وارتعاش سپاسگزاری وتمرکزبرنکات مثبتوفعال کنم دخترم میگه عباسمنش کامنت مارومیخونه حتما

استاد من ادمی بودم که بااینکه بیشترمحصولات روخریدم ولی خیلی بالاپایین داشتم مثل یویو

دلیلشم جنگیدن بود استادبلاخره بعداز سالها باچک ولقدجهان به خودم اومدم

استادمن همش داشتم باهمه میجنگیدم توذهنم توبیرون باادمها وخودمو قربانی میدیدم میگفتم دورمن ادمهای منفی هست از پدورمادروهمسرتا بقیه

من ادعاداشتم منم منم داشتم که من میدونم قانون چیه وشماها نمیدونین

یه شب به همسرم گفتم میدونی ماباهم هیچ فرقی نداریم توکه قانونونمیدونی ومن که ادعادارم میدونم درعمل مثل همیم بهش گفتم دارم خودشناسی میکنم ویه عالمه ات اشغال ازوجودم اوردم بیرون بهم گفت خب نکات مثبتتو چندتاشوبگو استادمن بلدنبودم😔من هم روی خودم هم روی ادمها وشرایطم فقط داشتم زشتیهارومیدیدم بهش گفتم این بزرگترین نقطه ضعف من چون هرگزنتونستم توانایی هاموخوبیهاموببینم من فقط تاریکی میدیدم

من تمام تمرکزم روی ناخواسته ها وزشتی ها بود

استاداینقدراین ترمز واسه من بزرگ بود که نمیدونیدشکستش چقدربهم ارامش دادالبته دارم تمرین میکنم حالا سپاسگزارباشم

اولین مرحله پذیرش هست دومین مرحله تسلیم بودن هست وسومین مرحله هدایت هست

تمام این مراحل تکامل خودشونو دارن یهونیست که ماتسلیم تسلیم بشیم اول میپذیریم شرایمونو اون مداری که هستیمو غرور الکی نداریم که من میدونموبقیه هیچین بعدکم کم تسلیم میشیم

من به خانوادم میگفتم نرین توی اغتشاشات وازدستشون حرص میخوردم بعدمیگفتم خدایا چرامن تواین خانوادم

بهدفهمیدم اقاجان قانون درسته ماهممون تمرکزمون روی عوامل بیرونی بود من روی اینکه اونهاتغییرکنن تامن به ارامش برسم اونها مطابق میل من باشن اونهاهم تمرکزشون روی تغییرمن ودرگیریهای اخیربود

استادیکی ازبزرگترین ترمزهام کنترل بیرون ازخودم بودشرایطی که کنترلی من روش نداشتمومیخواستم عوض کنم

مثلا به همسرم میگفتم توبایداینجورواونجورباشی بعدگله شکایت میکردم که چراخدایامن آزادی ندارم

من خودم داشتم ازادی یه ادمومیگرفتم پس چجوری توقع داشتم خودم ازادباشم

استاد من بزرگترین ضربمو ازاین خوردم که میخواستم خاص باشم یجا یه کلیپ ازاستادسمیعی دیدم راجع به معمولی بودن خودش اینکه میگفت تمام مشکلات بشرازاین که میخوان خاص باشن خودشون نیستن اما من همیشه فکرم ورفتارم مثل هم بوده بنابراین مغزمن پیچیدگی خاصی نداره همه چیزتوبدنم درحال تعادل

دیدم استادمن چقدرضربه خوردم ازاینکه همیشه تقلامیکردم که خاص باشم اصلا خاص بودن یعنی تو تسلیم نیستی توهدایت نمیشی

استادخیلی حرفهادارم که بهت بزنم ومن حالا که سرم به سنگ خورد نشستم مثل یه ادم معمولی سردرس ومشقم که این سایت هست

استادمن هرروز براتون مینویسم از پاشنه های اشیلم ازبهبودم تا شاهدرشدوپیشرفتم باشم

من پذیرفتم که توکدوم مدارم که توکجادارم ارتعاش میکنم درواقع درک کردم فرکانسهامو ومیخوام ازاین جایی که هستم به قول استرهیکس سفراحساسیموشروع کنم وباخودواقعیم یکی بشم