سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 185 - صفحه 12

سلام من دو باره اومدم و اینبار میخوام راجع به خود فایل بنویسم

به به چقدر زیباست

دیگه چیزی نمونده که خودمو برسونم به صعود قله

تو ذهنمون هی خوبی کاشتیم که اثری از بد نمونه

دنیات عوض میشه ببینی از دید ما

زود بزرگ میشی بشینی پیش ما

یه نقشه می کشم باز

میرم تو عمق راه

تو جنگل خدا میشم یه شیرِ شاه

خدا بم بال داد

که پر بکشم برم به سمت داستان

تحسین می کنم سراینده این ترانه زیبا رو(فکر کنم خود محمد رضاست) که چه باورای قدرتمند کننده ای داره چه اعتماد بنفسی داره که میگه همنشینی بااون و کسایی مثل اون باعث تغییر نگرش و رشد شخصیت طرف میشه

محمد رضای عزیز رو هم تحسین می کنم که چنین ترانه های با مفهوم عالی رو برای خوندن انتخاب می کنه و آرزوی پیشرفت و موفقیت روز افزون براش دارم

اینجا رو ببین آفرین به مریم جان چه حرفه ای از فضای محدود داخل کمپر برای آویزون کردن لباسهای شسته شده استفاده کرده

این فروشگاه چه جالبه که بهترین گوشت آماده کوبیده رو برای مشتریهاش فراهم می کنه خانم فروشنده ارمنی ایرانی هم چه خوشرو بود و چه گفتگوی خوبی بین او و استاد راجع به سفرشون و ماشینشون رد و بدل شد

و اینجا که مریم مریم جان گفت در ماه فوریه هستیم تعجب کردم آخه ماه فوریه که نشده هنوز؟!

به به چه منقل حرفه ایی دارن بچه ها برای کوبیده که از همه طرف میشه سیخها رو قرار بدن.تحسین می کنم آقا عرفانو که چه حرفه ای گوشتا رو به سیخ زد و جوونای دیگه رو که چه عالی آتیش درست کردن و مریم جون که کباب سینی درست کرده بقول استاد از بال کباب هم که دیگه نگم براتون به همه دست اندر کاران برای تهیه این غذای خوشمزه خدا قوت میگم

در آخر هم جشنواره با شکوه منظره و رنگ که نمی دونم به کدومشون نگاه کنم به دشتی که رنگهای زرد و سبز و نارنجی و قهوه ای داره! یا به آسمون با اون ابرای خوشگل و بینظیر با رنگهای سفید و آبی و طلایی و زرد! یا به این تراک کمپر عروسک که در پیچ و خم جاده داره پیش میره!

خدا رو شکر که امروز هم یه فایل زیبا و خوشمزه دیدیم پر از نکات مثبت در پناه خدا پر از آرامش و شادی باشیم

بنام خدای مهربان

سلام استاد جان سلام مریم نازنین سلام

همکلاسیهای عزیز شب و روز همگی بخیر

آقا این کامنت نوشتن من خیلی پر ماجرا بود بزارید براتون تعریف کنم:

من و همسرم پریروز صبح خبر دار شدیم خواهر همسرم که چند سالی بود آلزایمر گرفته بود به رحمت خدا رفته و ما برای شرکت در مراسمش رفتیم به شهرشون و…

دیروز صبح زود که برای نماز از خواب بیدار شدم می دونستم قراره فایل جدید بیاد اومدم سراغ سایت و دیدم بله خدا رو شکر قسمت جدید اومده و یه دور توی رختخواب فایلو نگاه کردم و منتظر بودم که فرصتی فراهم بشه تا بتونم براش کامنت بزارم چون با چند نفر از بستگان بودیم و تنها نبودم همینجا اینو بگم که من دراین موقعیت سعی کردم تا اونجایی که ممکنه آموزش ها و آگاهی ها رو بصورت عملی بکار ببرم وکنترل ذهن داشته باشم

ساعت هشت و نیم برای پیاده روی روزانه ام که خدا رو شکر مدتهاست حتی یک روز هم ترک نشده به حیاط رفتم و ضمن یک ساعت پیاده روی در یک هوای سرد و مه آلود یکی دو بار دیگه فایلو نگاه کردم و شروع کردم به نوشتن کامنت ویه مقدار نوشتم اما لازم بود که پیش جمع برگردم.این موضوع چند بار دیگه هم تکرار شد و هر بار من بیشتر از دو سه دقیقه نمی تونستم ادامه بدم مواظب هم بودم که کامنتم نپره چون قبلاً چند بار برام پیش اومده بود.

سعی می کردم به نکات منفی که معمولاً تو اینجور برنامه ها هست و اکثراً مشغول گریه و ناله و آه و افسوس هستند توجه نکنم و بهترین کار این بود که قرآن بخونم بیشترین وقتی که من پیش بقیه بودم به قرآن خوندن گذشت و خیلی هم موءثر بود درکل سعی می کردم نکات مثبت پیدا کنم و آگاهانه به اونها توجه کنم و درباره اونها با دیگران هم صحبت کنم مثلاً خونه ویلایی دو طبقه ای که پسر اون مرحوم تازه ساخته بود وما اونجا جمع شده بودیم و این که چه حیاط و باغچه بزرگی داره و سبک ساخت خونه چه قشنگه و اینکه بچه هاشون سه قلو هستند..خانمش چه چهره آرام و متین و دلنشینی داره که حس خوبی به آدم منتقل می کنه و اینو به خود اون خانم هم گفتم و….

این برنامه ادامه داشت تا نزدیک غروب که می خواستیم برگردیم تهران و من هنوز فرصت پیدا نکرده بودم کامنتمو تموم کنم و بفرستم.گفتم اشکال نداره توی راه که اولش همسرم رانندگی می کنه منم بقیه کامنتو می نویسم.وقتی که گوشیمو باز کردم دیدم باطریش شارژ نداره وفعلا نمی تونم این کارو انجام بدم و می مونه تا برسیم خونه… طبق معمول جمعه شبها توی اتوبان هم ترافیک بود همسرم گفت ای بابا خسته هم هستیم حالا ترافیک چی میگه این وسط! من گفتم اما من اصلاً به ترافیک توجه نمی کنم من داشتم به چراغ ماشین ها در دو طرف اتوبان نگاه می کردم که این طرف یه عالمه چراغ قرمز و اونطرف هم پر از چراغ سفید درخشان و نورانیه ببین چقدر قشنگن! در این بین گوشیم زنگ خورد و چون من پشت فرمون بودم همسرم برداشت که جواب بده گفتم مواظب باش اشتباه نزنی صفحه از بین بره… بعد از سه ساعت و نیم رسیدیم خونه و چند دقیقه بعدش که گوشیمو باز کردم دیدم ای داد بیداد صفحه کامنت نیست! خیلی حیفم اومد(چون برام یه چیز با ارزش بود)…گفتم خیلی حیف شد من کلی وقت صرفش کرده بودم…وچقدرررر لذت بردم که همسرم گفت حالا اشکال نداره شما که اینقدر سعی می کنی چیزا رو خوب ببینی اینم همینجور بش نگاه کن!گفتم البته که الانم دارم ذهنمو کنترل می کنم و میگم الخیر فیما وقع وگرنه خیلی ناراحت میشدم…می خواستم همون دیشب این ماجرا رو بنویسم ولی بنظرم اومد که نیاز به استراحت دارم بهتره بخوابم این بود که خوابیدم و امروز سرحال و قبراق اومدم سراغ کامنت نوشتن….

و این بود ماجرای کامنت گذاشتن من انشالله اگر بتونم یه کامنت دیگه هم در ارتباط با مطالب فایل می نویسم همگی سلامت و کامروا باشیم