سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 194 - صفحه 26

سلام سحر جانِ جانان.

اینکه میگی با اعضای سایت عین دخترخاله پسرخاله ایم رو منم خیلی حس می کنم.

قبلا که میخوندم خانواده ی صمیمیِ عباس منش هیچ درکی نداشتم روش…

حتی تو نظرم لوس بازی هم بود، که چی شه؟ یعنی چی؟ اینجا همه غریبه هستن! فقط هم غیر حضوری ارتباط داریم.

خانواده یعنی فقط خانواده ی خودم و بستگانم…

و اما گذشت و گذشت و گذشت…

شروع کردم متمرکزتر و روزانه، کامنت خوندن و کامنت نوشتن…

چی شد؟ معجزه شد…

یهو نه، کم کم خودمم وارد خانواده صمیمیِ عباس منش شدم و خوشحال از اینکه کم کم دارم بچه ها رو بهتر میشناسم از طریقِ کامنتهاشون…

کامنتها آدمو مستقیم وصل میکنن به قلبِ بچه های سایت.

یه طوری شدم که اگه کامنتی از دوستام نبینم دلم تنگ میشه براشون، خودم میرم تو پروفایلشون و کامنتهای آخرشون رو باز میکنم و میخونم.

بعد تو تکامل، رسیدم به مرحله ای که ایمیلم رو اکتیو کنم روی کامنتهای بچه های سایت که باهاشون پیوند قلبی برقرار کردم.

اینطوری ایمیلم همیشه پره از کامنتهای آدم های عزیزِ دلم، خانم و آقا هم دیگه برام فرق نداره، همه از اعضای خانواده ام شدن…

مثلا میشه دلِ آدم برای کامنتهای حمید آقای حنیف، آقا اسداللهِ نازنین، آقا احسانِ گلِ گلاب، داداشم آقا رضای احمدی، سید جانمون سید علی خوشدل و سید عظیم و … تنگ نشه؟؟

یا اینکه مگه میشه دلم پر نزنه واسه خوندنِ کامنتهایِ وجیهه جانم، رضوان جانم، سعیده های نازنینم (شهریاری و رضایی)، فاطمه جانم، یاسمن جانِ قشنگِ زمانی، نفیسه جانم، زهرا جانِ نظام الدینی و شونصدتا دوستِ نابِ توحیدیِ دیگه ام تو سایت…

سحر جان بار اول که خوندم کامنتت رو خیلی خوشم اومد، ولی اون لحظه دسترسی ام باز نشد که پاسخ بنویسم برات، ولی الان باز شد و خوشحالم از اینکه برات بنویسم و بگم منم عاشقِ این خانواده ی گرم و صمیمی هستم و یه چیزی تو زندگیم گم میشه اگه حتی یه روز نیام تو سایت…

شده یکی دو روز کامنت نتونسته باشم بنویسم، اما اومدم تو سایت و کامنت خوندم، فایل دیدم و شنیدم…

به نوعی این سایت خوراکِ روحِ منه…

اینجا خونه ی روحِ منه…

اومدم بگم خونه ی دوم منه، دیدم نه، این توصیفِ کاملی از این سایت نیست…

اینجا خونه ی روحِ منه…

چه لحظاتِ نابی دارم اینجا.

چقدر خودمم و به خودم نزدیکترم اینجا.

چقدر بین این اعضای خانواده ی صمیمی، احساس امنیت، شادی، استقلال، برکت و نعمت دارم.

بی نهایت سپاس گزار خدا هستم که دستِ نازنینش رو آورد تو زندگیم.

استاد عباس منشِ نازنینم رو.

مریم جانِ قشنگمو.

این سایتِ توحیدی با همه ی اعضای شریفش رو…

اگه زمانی حالِ من ناخوشه، فرکانسم میزون نیست تو سایت، با کامنتهای بچه ها ارتباط برقرار نمیکنم، یه جایی خودم نشتیِ انرژی و ورودی داشتم، وگرنه من تو سایت نور دیدم و دریافت کردم همیشه.

استاد برای من عینِ داداشه، دوسته، خیلی محترم هست برام، مریم جان هم عینِ آبجی هامه …

همه کنار هم هستیم به واسطه فرکانس و مدارِ مشترکمون.

همه دور هم اینجاییم به واسطه ی مدارِ توحید.

خدا رو خیلی شاکرم برای این کلبه ی نورانی و توحیدی که سعادت داشتم و دارم به لطف خدا هر وقت دلم خواست، به راحتی، به آسانی بیام داخلش، نور بردارم و استفاده کنم و لذت ببرم، درِ این کلبه همیشه بازه و خوشحالم و سپاس گزار که دسترسیم بهش باز شده مدتهاست…

قبلا اصلا کامنت نمیذاشتم، فکر می‌کنم مطالعه و نوشتن کامنت به صورت روزانه از اواخر پارسال یا اوایل امسال شروع شده، چقدر خوشحالم که دسترسیم به این قسمتِ نورانیِ سایت هم باز شد.

این روزیِ غیر حسابِ خداوند برای منه، که خیلی هم تپل مپله و تمومی هم نداره، فراوانی رو میشه دقیقا تو همین سایت دید به چشم و حس کرد با قلب.

صبح یه پاسخ داشتم از ناعمه ی عزیزم، که نوشته بود کامنتهامو میخونه و اینطوریه که پاسخ هام خودش مثل کامنتهای مستقل‌ هست…

دیدم بله، خوشحال شدم از درکِ ناعمه جان، چون اعتبارش از من نیست که بخوام فخر بفروشم یا غرور منو بگیره راحت میگم:

چند وقت قبل فکر می کردم کامنتهای پاسخ به دوستان، کمتر دیده و خونده میشه…

پس بهتر نیست کامنتهامو مستقل بنویسم و نه در حالتِ پاسخ که بهتر دیده و خونده شن؟

(این نگاهِ سمانه ی دچارِ شرک بود و هست.)

همونجا سمانه توحیدی وارد عمل شد که همینجا جا داره ببوسمش و بگم دمت گرم دخترِ توحیدیِ باصفای من (ایموجیِ ماچ به کله ات دختر):

خیر عزیزم، یادته یه جایی از فایلهای استاد بود اگه درست یادم مونده باشه میگفتن هر کی تو مدارش باشه میبینه این کامنت رو، یادآوری میکنم بهت سمانه جان، اینجا دلخواه من و تو نیست که مهمه، مدار هست که باعثِ دیده شدن یا نشدن یه کامنت، یه فایل، پاسخِ دوستان و … میشه.

عشقم، وابسته نباش به اینکه کامنتت دیده شه، مطرح شه، بیاد بالا و …

هر وقت، وقتش باشه، آماده شی، خودش میاد بالا نیازی نیست تو کاری بکنی و تمهیداتِ خاصی بیندیشی تا به این آرزوت برسی…

تو فقط خودت باش، قلبی و هدایتی بنویس، لاجرم کامنتها خودشون جلوه گر میشن جلوی دید

بعدشم دیده شدن اهمیت نداره، فهمیدن و درک کردنه که برای تو ارزش میاره، نتایجتو بهبود میده.

البته که من انسانم و علاقه دارم به دیده شدن و تحسین شدن، بگیم نه، دروغ گفتیم به خودمون.

اما سعی میکنم کنترل کنم ذهنمو وقتی که داره واردِ تحسین طلبی یا تایید طلبی میشه، که از اصل خارج نشم…

پس سمانه جون بیا و به رسمِ سپاس گزاری از پیام هایی که دوستات تو سایت مینویسن و تو رو شگفت زده میکنن، بهت روزیِ معنوی میدن، براشون پاسخ بذار حتما، نمیگم پاسخِ فرمالیته یا زورکی بنویس براشون، با قلبت بنویس، کوتاهی یا بلندی کامنتت هم اصل نیست، اصل قلبته که تو کامنت داره صحبت میکنه.

و البته که خودِ خدا میگه من مینویسم، هر چی خیر هست اعتبارش از اللهِ یکتاست، من هیچ همه او…

و اینکه همین عادتِ شایسته ی پاسخ نوشتن برای محبت دوستانی که کامنت مستقل مینویسن یا پاسخ برای من میذارن رو از دو تا دوستای نابم در این سایت یاد گرفتم مخصوص و الگوبرداری کردم:

از سعیده شهریاریِ نازنینم که دلم حسابی براش تنگ شده.

و حمید اقایِ حنیفِ نازنین و بزرگوار….

همین الان دلم برای حنیفِ اتشنشانِ موحدِ اطلاعات بالایِ سایت هم تنگ شد :)

کاملا استعداد و پتانسیلشو دارم دلم یهو برای همه ی بچه ها تنگ شه :)))))

مثلا همین الان به یادِ یاسمن جانِ خندانم افتادم و مامانِ نازنینش خانم سلیمی جان، و البته خواهران عزیزِ این تیمِ موحد، نسیم جان و سمیه جان.

خب مگه میشه یاد ماهان جانِ بختیاری نیوفتم که تو سن کم انقدر عالی داره رشد میکنه؟

خلاصه سحر جان، باعث شدی یه صله رحمِ تپل داشته باشم با دوستانِ نابِ موحدم در این سایت.

خیلیای دیگه هم هستن میدونم اما تا جایی که الان ذهنم کمکم کنه اسماشونو نوشتم.

خب وقتی اسم وجیهه جانم میاد، طبیعتا عرض ارادت به آقا حبیبِ بزرگوار، همسرِ نازنینِ وجیهه جان هم دارم.

راستی آقا اسدالله تا یادمه بگم، چقدر از اعتماد به نفس و عزت نفسِ شینا جان خوشم اومد تو کامنتی که نوشته بودین تو بالکن رفته و گفته کسی نیاد، میخواد با خدا گفتگو کنه…

ماچ بهش، سلام گرم منو به شینا و همسرِ نازنینتون برسونین.

الان یادِ عارفه جان افتادم که مشهده، نمیدونم هنوز هست یا برگشته، هر کجا هست خدایا به سلامت دارش…

یه نکته دیگه:

سمانه در وضعیتِ کنونی اش تو مدارِ بعضی دوستان و اگاهی ها هست، بعضی ها خیر…

اصلا معنی خوب بودن یا نبودن نمیده، فقط معنی اش اینه به هر دلیلی فعلا تو مدار هم نیستیم…

همین.

برای همه مون، آرزو میکنم در پناهِ رب العالمین باشیم همیشه.

الهی شکر برای دوستانِ نابِ هم فرکانسِ توحیدیم در این سایتِ نورانی.