سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 198 - صفحه 20

به نام خدای زیبایی ها

سلام به دو فرشته ی محبوبِ من و سلام به دوستانِ بهشتی در این خانواده ی صمیمی!

این کامنت رو دارم در حالی می نویسم که داریم با خواهرام میریم یه Provincial Park :))

اینجا به جای State Park،

Provincial Park داره. چون کانادا به جای ایالت ها یا States از استان ها یا Provinces تشکیل شده…اسم این پارک هست Killbear Provincial Park…توی یه جاده ای هستیم که دو طرفش پوشیده از درختای سبز و بلند و رویاییه! بعضی درختا دارن رنگ عوض میکنن و قرمز و نارنجی میشن، از همون رنگایی که آدم دیوانه میشه از قشنگی! خدایا شکرت!

…

بقیه ی کامنت رو دارم تو ماشین در راه برگشت می نویسم.

امروز تجربه ای که داشتم مثل یک رویا بود. این پارک خیییلی بزرگ و زیبا بود! هم جنگل داشت، هم ساحل شنی، هم ساحل صخره ای…

اومدیم بالای صخره ها یه ویوی دیوانه کننده داشت، دریاچه، درختا، صخره ها، مردمی که بعضیا از بالای صخره می پریدن تو آب…و یه سکوتی که فقط صدای جیرجیرک ها میومد و گاهی صدای امواج آب…اگر میرفتی تو جنگل که دیگه صدای آب هم نمیومد و سکوت مطلق بود. من عاشق صدای جیرجیرک هستم!

بالای صخره که نشسته بودیم ناهار خوردیم و بعد من همونجا دراز کشیدم و چشمامو بستم…یه لحظه که چشمامو باز کردم یه پرنده از بالای سرم پرواز کرد و رفت…اصلاً میگم همش مثل یه رویا بود!!

یه chipmunk داشت اون دور و اطراف می چرخید، و بعد من براش غذا گرفتم تو دستم و اومد از دستم غذا گرفت (چشمان قلبی). chipmunk ها یه جور سنجاب خیلی کوچولو و cute هستن…قهوه ای با خط های سیاه…اندازه ی یه کف دست هستن انقد کوچولو ان!

اینجا همش یاد سفر به دور آمریکا بودم، همه با RV یا کمپر اومده بودن، بعضیا از همون گریل ها هم گذاشته بودن و داشتن کباب درست می کردن…بعضیا آتیش روشن کرده بودن و بوی آتیش آدم رو سرمست می کرد!

خدایا نمی دونم چه جوری شکرت رو به جا بیارم از این همه زیبایی! از این همه تجربه هایی که قبلاً فیلم هاشو دیده بودم!

اینجا یه جایی بود شبیه هیچ جایی که تا حالا رفته بودم، مخصوصاً اون قسمت ساحل صخره ایش فوق العاده قشنگ بود، صخره ها رنگ و وارنگ بودن، بعضیا به قرمز میزدن بعضیا به سبز، اصلاً یه وضعی بود!

بعد هم رفتیم ساحل شنی و تنی به آب زدیم. من دراز کشیدم و آهنگ های تجسمی گوش میدادم و حالللللللل می کردم. خدایا شکرت!!

…

برم سراغ فایل!

چقدر جالب بود اون runway هایی که درست کردن تا کامیون ها اگر ترمزشون برید بتونن برن اونجا و از حادثه جلوگیری بشه! آدم واقعاً لذذذذذت میبره وقتی این امکانات و این مهم بودن ایمنی آدم ها رو می بینه!

خدای من این آبیِ خاصی که آسمون هست با اون ابرای پراکنده چقدر قشنگ بود! بعضی جاها واقعاً آسمون یه آبیِ پر رنگی داره! خدایا چه طبیعتی آفریدی تو! و چقدر حس خوبی داره آدم وقتی تو طبیعته!

در این لحظه یه توقف توی کامنت نوشتنم ایجاد شد چون یه آهنگ اومد که رقص واجب بود و با خواهرم کلی رقصیدیم تو ماشین و کلی آهنگ به صورت karaoke تو ماشین هم خوانی کردیم و خندیدیم :))))

ادامه ی فایل:

ای جانم، میخوایم تو طبیعت بخوابیم! الهمَ ارزُقنا خیلی زود! من عااااشق خوابیدن تو طبیعت هستم.

چه درختای قد بلندی، چه آفتاب درخشانی (چشمان قلبی)

استادجان عاشق اون تفاوت ها در علایق غذاییتونم من، که مریم جان یه جور دوست داره و شما یه جور دیگه…اگه همه چی عین هم باشه لوس میشه، تفاوت ها جذابه…

مزایای این گریل:

میشه بیرون ستاپش کرد و بوی غذا توی کمپر نمیپیچه،

بزرگه و از بالا و پایین حرارت میده به غذا و این باعث میشه گوشت آبش رو از دست نده،

یه شیبی داره که روغن بریزه تو یه مخزنی و این باعث میشه که خیلی شسته رفته باشه سیستمش!

انشالله یه روز از همین گریل می خرم و غذاهای خوشمزه توش درست می کنم. خدایا من درخواستش رو فرستادم :)

خدای من دوش در طبیعت دیگه آخرشه، چقدرررر امکانات داره این کمپر خدایا شکرت!

بقیه ش هم بوووووق تا دوش تموم بشه (خخخخخ)

چقدرررر اون مناظر کوهستانی پوشیده از درخت ها زیبا بود…من در دوران جاهلیت سوئیس رفتم، ولی از اونجایی که به قوانین آگاه نبودم چیز زیادی از زیبایی هاش یادم نمیاد، انشالله در دورانِ نیمچه آگاهییت که الان هستم به کولورادو، سوئیسِ آمریکا هدایت بشم…خداجان این درخواست هم همینجا فرستاده شد!

استادجان اون صحبت هاتون در مورد هدف گذاری و جایزه دادن به خودمون عااالی بود!

ما هدف انتخاب می کنیم، بهش میرسیم، بعد متناسب با اون هدف به خودمون جایزه میدیم

تمرکز میذاریم روی هدفمون، هدایت ها رو دریافت می کنیم و کار خودمونو انجام میدیم، حالا اینکه نتیجه میشه اون چیزی که فکر میکردیم یا نه دیگه کار ما نیست…مهم اینه که ما در مسیر درست باشیم و تلاشمونو بکنیم….وقتی نزدیک شدیم به نتیجه، حالا چه اون نتیجه محقق شد یا نشد، اون وقت به خودمون جایزه میدیم. این باعث میشه که خیلی زندگی قشنگ تر باشه و خیلی شور و شوق داشته باشیم!

مهم ترین انگیزه ای که من دارم پیشرفت کردن و رشده، یعنی اگر من رشد کنم اگر بهبود بدم شخصیتم رو من خیلی خیلی خوشحالم…ولی اگر آدمی باشم که رشد نمیکنه و بهبود نمیده خودش رو، ولی به فرض درآمد بسیار بسیار بالایی داره، اصلاً احساس خوشبختی نمیکنم…برای من معیار پیشرفتم درآمدم نیست!

خیلی منطقیه که آدم تمرکز کنه روی بهبود شخصیتش و اگر شما در مسیر بهبود خودت و شخصیتت باشی اون قسمت مالی و نعمت ها هم لاجرم وارد زندگیت میشه!

چقدر خوشحال شدم استاد جان اونجا که گفتین کامنتاتون فوق العاده س، و این خیلی حس خوبیه که ما می دونیم شما همه ی کامنت های ما رو میخونین و ازشون راضی هستین!

خدایا شکرت که چنین استاد و چنین مریمی داریم ما. خدایا در پناه خودت حفظشون کن (قلب قلب قلب)