سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 200

بنام خداوند وهاب من

سلام به خانواده صمیمی عباسمنش.

خداوند رو شکر میکنم که زنده‌ هستم و در این کره خاکی با عزت مشغول زندگی و تجربه اتفاقات زیبا هستم. چه سعادت بزرگی نصیبمون شده واقعا تا با حال خوب زندگی کنیم و از نعمت‌ها و لذت‌های بی‌پایان این جهان مادی بهره‌مند بشیم. امیدوارم که همیشه در این صراط مستقیم بمونیم و بتونیم از قشنگی‌هایی که خالق هستی آفریده استفاده کنیم. خداوندا همه ماها رو برای آسانی‌ها آسان کن و راه هدایت رو بر ما روشن‌تر و البته پر برکت‌تر.

چقققدر دیدن این کوهستان زیباست….واقعا من به شخصه فکر هلند و سوئیس و آلپ و اونورا افتادم…مخصوصا داستان‌های کودکی مثل حنا دختری در مزرعه و …

چقدررررر لذت بردم از مکانی که پارک کردین و میشد لطافت هوا و زیبایی فضا رو تجسم کرد. مچکرم از این خدمتی که درحال انجامش هستید. عکس کاور واقعا وسوسه کننده‌است. ابراهیم عزیز تو قسمت‌های قبلی گفت پل ورسک و آبشارش رو سرچ کنید…رفتم و دیدم و چقددددر لذت بردم و حالا هم که دیگه این آبشار زیباااااا و مدهوش کننده.

از شجاعت این دختر جوان واقعا لذت بردم…چقددر داشتن یه همچین شخصیتی برای من آقا لذت بخشه که یه خانم اینقدر شجاع باشه که بزنه تو دل ترس‌ها…واقعا خدایا شکرت…چون من خودم تجربه پرش از ارتفاع رو دارم…میدونم چه حالی بهت غالب میشه اگه بهش اجازه ورود بدی…بهترین کار واقعا اینه وقتی رفتی بالا به ذهنت اجازه فکر کردن ندی…من تا میرسیدم بالا اولین چیزی که تو ذهنم بود اینکه بپر، اینکه عمق آب چقدره، دماش چقدره، یواش یواش بزار برم توش…اینا همش چاله میشه…ما تو دهات میرفتیم شنا و چون آبش سرد بود تنها کاری که باید میکردم این بود یهو بپری تو آب…اینکه یواش یواش و حالا یه پا یه پا بری بعدم پشیمون بشی، یعنی لذت نبردن…

تنها راهش اینه بری لب آب و بدون هیچ فکری بپری‌ تو همین. هیچ میانبر دیگه‌ای هم نیست…درست عین اون بونداکینگی که استاد انجام داد…سری قبل و تو اون آب بهشتی حموم کردن…همش 1 لحضه‌اس، تازه وقتی پریدی تو آب، هنوز کامل زیر آب نرفتی ترس‌هات پریدن، چون ذهن میره تو این فکر که حالا شنا کن و غرق نشو…دیگه براش سردی آب اولویت نداره… ارتفاع که دیگه خودش باز یه ترس دیگه‌اس…اونم باید بپری ازش فقط…اونم هرچی فکر کنی بیشتر ترسناکر و بزرگتر میشه برات…بهترین کار اینه بریم آب و تاب، این پارک‌هایی که سرسره‌های بلند دارند و پرش کاملا امن هست و اصلا ساخته شده برای این کار….

یادمه اولین بار که رفتم لب این سره‌سره بلندا و داخلش رو از بیرون نگاه کردم دیدم تاریکه گفتم خب اشال نداره چه بهتر…نمیبینم چه خبره…فکر کنم یه ارتفاع 15 متری بود شایدم بیشتر…استاد وقتی سرازیر شدم پایین گفتم چه غلطی کردم ولی دیگه راه برگشتی نبود که…تو 3 ثانیه رسیدم پایین فکر کنم ولی تو ذهنم شد 100 دقیقه انگار…. ولی بعدش دیگه ترس‌ها ریخت..هی چندبار دیگه رفتم و پریدم و لذتش رو بردم…

پرش از لب سخره خیلی آرزو دارم ایشالا میرسم در زمان مناسب در مکان مناسب.

واقعا، واقعا، واقعا شجاعت این دختر برام قابل تحسینه و چقددر عالی میشه پارتنر زندگیت یه همچین شخصیتی داشته باشه و چقدر پوش میکنه ممو که بخوام ازش یاد بگیرم…

این خانم مسن هم که گذشت چقدر دوست داشتنی و مهربون و پایه بود و واقعا از دیدن این آدم‌ها تو این سن که اینقدر مشتاقن لذت میبرم. دوستان یه سرچی کنن خانم Diana Nyad رو ببینید چه شنایی کرده که برای من آقا شاخ درآوردنیه با این سن آخه؟ واقعا این کشور و این آدم‌ها شکستن محدودیت‌ها رو و چقدر میشه درس گرفت از رفتار بزرگمنشانه این آدم‌ها.

بالا رفتن از صخره اصلا کار راحتی نیست.. دیواری که صاف باشه پیمودن 1 مترش به نظر من مساویه با 100 متر مستقیم، اینقدر انرژی میخواد غلبه به گرانش زمین و اصلا اصلا اصلا اونم با پای برهنه؟ همین پیاده رویش به سمت پایین پاهات شل کنن رفتی تا…..حالا پا برهنه اونم اینجوری از دیوار بگیری بری بالا؟ پا بزاری تو دل صخره‌ها؟ وقعا کار بزرگیه…

اولش خوشحال نشدم آدم‌هایی دیدم و اصطلاحا شلوغ بود اونجا…گفتم یجاییه مثل بونداکینگ قبلی…خلوت و آروم…به قول استاد we thought we’re alone here

ولی اون آتیشی که جاش مونده بود قبل پیاده شدن استاد خبر از این داد که اینجا تنها نیستیم.

جواب اون آقاهه خیلی برام جالب بود… naa you’re not alone

این آدم‌ها اینجا بودن کلی درس بدن بهمون…کلی خواسته‌هامون رو مشخص‌تر کنن، کلی انگیزه بگیریم…تک به تک این بازیگرا نقش مهمی داشتن…بخاطر همهشوووون سپاسگذاررررررریم.