سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 204

سلام به خانواده گرم و صمیمی عباسمنشی

حضور تک تکتون باعث گرمی و روشنایی این محفل صمیمیه.

خاطره ای داشتم دوست داشتم براتون تعریف کنم، یادآوریش همیشه برام دلگرمی و ایمان و باور قدرتمندی بهم داده و میده.

آخرای طرحم بود از طرف یه شرکت ترکیه ای که به تازگی چند تا از مرکزهای شهر و بدست گرفته بودن دعوت به همکاری شدم.با وجود اینکه از چند جای دیگه پیشنهاد کار داشتم ولی چون این یه تجربه ی تازه ای برام بود دوست داشتم باهاشون همکاری کنم.

مرکز اصلی که شرکت جدید مستقر بود نیروهای قبلی اون مرکز پابرجا بودن(توی قرارداد قید شده بود که نیروهای قبلی باید حضور داشته باشن مگر به شرط نارضایتی از نیروها)

یه دوگانگی و لج و لجبازی خاصی بین نیروهای قبلی و نیروهای جدیدی که منم شامل اونا بودم وجود داشت.تعصب های الکی و این حرفا

به جای اینکه باهم متحد بشن و یه نتیجه ی عالی و متحدانه داشته باشن.نیروهای قبلی سعی داشتن سنگ لای چرخ شرکت جدید خارجی بذارن.

نیروهای جدید که ما باشیم سعی در انجام کارهامون به نحو احسن بودیم و سعی میکردیم رفتار اونا تاثیری تو عملکرد ما نداشته باشه.

اون موقع قانون اعراض و نمی‌دونستم بخاطر همین دشمنی و حس منفی نیروهای قبلی خیلی روم تاثیر می‌ذاشت با اینکه در ظاهر اینو بروز نمی‌دادم.

یه مدت به همین روال گذشت و من خوشحال از اینکه تو این جمع جدید چقدر تجربه عالی بدست آوردم، چقدر زبان ترکی استانبولیم تقویت شد در کنار همکارام، چقدر با تجهیزات عالی و پیشرفته آشنا شدم و کار کردم.

تا اینکه مدیریت شرکت جدیده عوض شد،خیلی از نیروهای مدیریت قبلی هم رفتن چون میدونستن با عوض شدن مدیر، اذیت کردن های نیروهای قدیمی مرکز، تمومی نخواهد داشت.تنها کسی که موند منو یکی از بچه های تجهیزات پزشکی بود که کارش زیاد مرتبط به من نبود و زیاد نمیتونستن اذیتش کنن.بماند که بعد رفتن مدیریت قبلی چقدر سعی در اذیت کردن من کردن، از این بخش به اون بخش، شیفت های مختلف.

منم میتونستم برم و از این جو سنگین خودمو خلاص کنم، ولی موندم تا به خودم ثابت کنم که تو طول این مدت خدا پشتم بود نه مدیریت قبلی که بخوام با رفتنشون منم برم.با اینکه همزمان با رفتن اونا از چند جا بام تماس گرفتن و پیشنهاد کار دادن که دیگه اونجا جای موندن نیس و پاشو بیا تا اذیتت نکردن.ولی من دلم به خدا گرم بود نه به بنده ی خدا

هر بخشی گفتند رفتم، هر شیفتی گفتن رفتم به طعنه و زخم زبون هاشون اهمیتی نمی‌دادم.چون کارمم خوب بود نمیتونستن ایرادی ازم بگیرن.

تا اینکه یه مشکل بزرگی تو مرکز پیش اومد.شک مدیریت جدید رفته بود به مدیریت قبلی که میخواد دشمنی کنه.تنها نیروی مدیریت قبلی هم من بودم.از خیلی ها پرس و جو کردن همه به اتفاق اسم منو برده بودن.

تا اینکه از طرف مدیریت منو خواستن، فقط خدا میدونست که من کاری نکردم کاملا بی تقصیرم.تو مسیری که برسم به اتاق بازجویی فقط داشتم با خدا حرف میزدم که من میتونستم برم و از این جریانات خلاص بشم، موندم به خودم ثابت کنم تو پشتم بودی ، الآنم کنارم باش و حمایتم کن.همه بر علیه من شهادت دادن ولی تو وکیلم باش.زبان من باش.من دلم به خودت گرمه و بس

چنان آرامشی وجودمو گرفته بود.انقدر محکم و با صلابت صحبت کردم و دلیل و منطق آوردم و کلی مدرک و سند که کاملا برای مدیریت روشن شد که من دستی تو این ماجرا نداشتم.ولی داستان به اینجا ختم نشد…

بعد اون روز من شدم فرد امین و قابل اعتماد تیم جدید، اذیت کردن های نیروهای قدیمی شد برگ برنده من، چون تو همه بخش ها چرخیده بودم و همه کارها بلد بودم و از طرفی به زبان ترکی استانبولی هم مسلط بودم و میتونستم به راحتی با نیروهای ترک همکاری کنم.

کار به جایی رسید تو جلسات مهمشون من حضور داشتم، برام راننده می‌فرستادن هر تایمی که جلسه فوری تشکیل میشد منم باشم و نظرمو بگم.استخدام نیروهای جدید فقط با تایید من بود.رزومه هارو می‌فرستادن برای من تا من تایید کنم.انقدر نظر و تصمیم من براشون مهم بود که هیچ کاری قبل تایید من انجام نمیشد.شده بودم بازرس مرکزهای دیگه که زیرنظرشون بود.تایم کاریم کاملا دست خودم بود که کی بیام و کی برم.امتیاز دهی تمامی نیروهای مرکز اصلی و مرکزهای زیرنظر کاملا دست من بود.

من به ریسمان خدا چنگ زدم که منو از ذلت به عزت رسوند.از مشکلات فرار نکردم چون به قدرت خدا ایمان داشتم.چون ایمان داشتم خدا هوامو داشته و داره نه بندگانش.به معنای واقعی من معنی ایمان و فهمیدم و با تمام وجودم چشیدم.

دوست عزیزی که داری متن منو میخونی باور کن که خدا به همین قشنگی می‌تونه بهت عزت و بزرگی و ثروت و احترام ببخشه، تو بهش ایمان داشته باش امیدت فقط بخدا باشه و از همه دل بکن.اونی که تمام دستانشو برات بسیج می‌کنه و به خدمت تو می‌فرسته.همه چی دست خودشه و بس

توی سختی ها باید ایمانتو نشون بدی که اگه اینکار و بکنی پاداش عظیمی برات خواهد بود…….