سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 220 - صفحه 10

به نام الله مهربان

سلام و ارادت به استادهای عزیزم. به نور وجودتون و بسیار بسیار ممنون و سپاسگزارم برای اینهمه آگاهیهای باارزشی که با مهر و سخاوت در اختیار این جهان قرار می دید.

حال خیلی خوبی دارم، در صلح و آرامش با خودم و همه جهان هستم. و بابت این موهبت از خدای قوانین و استادهای مسلط بر قوانین که اونها رو بهم آموزش دادن بی نهایت سپاسگزارم.

به کمک تمرکز بر نکات مثبت سفرنامه موفق شدم یک مقداری سرد شدنم رو مدیریت کنم. کمی احساس بد داشتم که به لطف شاگردی کردن در این مکان مقدس بهش غالب شدم و دوباره با حس و حال عالی برگشتم به اصل. الهی شکر.

داشتم اون قسمت رو با دقت نگاه می کردم که استاد در مورد غذا ندادن به حیوانات تاکید کردن. خوب منم موافقم و همیشه با خودم می گفتم که خدایی که یک موجود رو آفریده کامل آفریده طوری که نیازی به حمایت انسان نداشته باشه. کاملا اینو قبول دارم و بحثی توش ندارم.

بعد دیدم ناآگاهانه دارم ربطش میدم با اون آموزش استاد در مورد اینکه ما مسئول خوشبخت کردن یا بدبخت کردن دیگران نیستیم و تواناییش رو هم نداریم.

یعنی ما در مورد انسانها هم حق نداریم از لحاظ فکری، جسمی، مادی و معنوی تغذیه شون کنیم. بعد با خودم گفتم خود استاد که داره همین کار رو میکنه. داره به ما خوراک ذهنی میده. ذهنم اومد تناقض بسازه جلوش رو گرفتم. سعی کردم منطقی فکر کنم و دیدم تفاوت در اینجاست که اولا حیوان قدرت اختیار نداره و ما داریم. یعنی حیوان قدرت تحلیل نداره که بگه مثلا منِ سگ یا منِ پرنده یا هرچی توانایی تامین احتیاجاتم رو دارم و اگه الان از دست انسانها غذا بخورم دیگه غریزه غذا پیدا کردنم رو از دست میدم پس دیگه این کار رو نمی کنم. بلکه حیوان عادت میکنه به این سبک غلط و در نهایت نابود میشه.

اما تفاوت منِ انسان با اون در قدرت تفکر منه. من میتونم نه بگم. میتونم انتخاب کنم.

از طرف دیگه استاد عباسمنش هیچ زوری پشت آموزشهاشون نیست و حتی خودشون هم میگم من اصلا برای همه حرف میزنم که. من یک سری حرفها و قوانین رو تشریح میکنم هرکی خودش هدایت شد به این مسیر، راهش به طریقی باز شد اومد گوش داد خوشش اومد بسم الله….

از طرفی استاد هیچوقت لقمه آماده تو دهن هیچکس نمی گذارن بلکه به ما ماهیگیری رو دارن یاد میدن. در صورتیکه خوراک دادن به حیوانات دقیقا هر روز یک ماهی دادن به اونهاست.

حل کردن مشکلات دیگران بطوریکه بجاشون فکر کنیم و راه حل تمام مشکلات رو بهشون بگیم دقیقا مثل غذا دادن به حیواناته. بلکه اتفاقا بهترین کار اینه که مثل استاد عباسمنش تلاش کنیم نحوه درست فکر کردن و استفاده از قابلیت تفکر و تحلیل منطقی رو به دیگران یاد بدیم تازه اگررررر خواستند و اصرارمون کردند. نه اینکه بر اساس دلسوزی و یا خشم بخواهیم کسی رو از کاری بر حذر کنیم.

از 15 مهرماه که خدا به من محبت کرد و منو به تدریس ریاضی در دبیرستان و راهنمایی هدایت کرد همش دارم همراه با شکرگزاریهام تلاش می کنم به این نکته متمرکز بمونم که من به اینجا هدایت شدم تا به بچه ها احساس قدرت و آرامش رو هدیه کنم. باید مثل استاد نشونشون بدم که با دیدن زیبایی های درونشون میتونن اون رو بصورت استعداد شکوفا کنن.

اگر خودشون رو دوست داشته باشن میتونن تفاوتهاشون رو بصورت یه فرصت جدی بگیرن و با احساس خودارزشمندی به آرزوهاشون برسن. اصلا دارم در ذهنشون القا می کنم که آرزو بسازن.

دلم می خواد کمکشون کنم حس غریزی هدایتشون رو بشناسن و ازش برای رشد و موفقیتشون استفاده کنن.

دارم تلاش می کنم از الان بهشون یاد بدم که باید شخصیتشون رو خوب بسازن و بنا بر اون شخصیت برای خودشون دنیاشون رو خلق کنن.

الهی شکر خدا رو صدهزاران مرتبه شکر توی همین دو هفته کار هر روز از همه کلاسهام دارم کامنت مثبت دریافت می کنم که چندتاش رو میگم. باور کنید با شنیدن این حرفها روحم به پرواز دراومده چون متوجه شدم که الان دقیقا در جای درستم قرار گرفتم و دارم مسیر رو درست میرم.

خانم رضایی من اولین باره حس می کنم ریاضی رو می فهمم و دوستش دارم

خانم، ریاضی با شما شیرینه

دخترم گفته مامان دبیر ریاضیمون خیلی خوبه من همه حرفاشو می فهمم. هر سوالی می پرسم باحوصله جوابمو میده تا یاد بگیرم

خانم رضایی شما با همه معلمای ریاضی که دیدم فرق می کنید

خانم من عاشقتونم، (و سپس بغل)

خانم ما سر کلاس ریاضی خیلی شارژ و سرحالیم

(از زبون یکی از بچه های راهنمایی که افسردگی شدید داره و همیشه سر همه کلاسها خوابه) : ریاضی تنها درسیه که یکمی می فهمم

خوب الهی شکر با گرفتن این بازخوردها می فهمم جهان داره به عشق ساطع شده از وجود من مثل یه آینه پاسخ میده و الان قشنگ درک می کنم که استاد و مریم جان با کارشون دارن چه لذتی میبرن. وقتی کارت همون عشقت باشه میشه تفریح، میشه سکوی پرتاب به جلو، میشه بستر دریافت هدایت برای رشد شخصی و شغلی و بقیه جنبه ها…

چطور سپاسگزار خداوندی باشم که به بنده اش انقدر نعمت داده که بی نیازش کرده. وقتی استاد دور اون دریاچه بی نهایت زیبای لی لی قدم میزنن همه ما به یاد قدم زدنهاشون دور دریاچه پرادایس میفتیم. اینجاست که مومنان در بهشت با دیدن نعمتهای بهشتی میگن:

ما قبلا در دنیا چنین نعمتهایی را تجربه کرده ایم

حس کردم استاد در دلشون میگن الهی شکر که من ملکی دارم که چنین دریاچه و تریل پیاده روی و طبیعتی داره. چون قبل از خلق شدنش استاد بارها و بارها چنین مناظری رو تحسین کرده بودند.

من هم به روش استاد قشنگم تایید و تحسین می کنم زیباترها رو. و از آنچه که اکنون دارم سپاسگزارم. از خدایی سپاسگزارم که هدایتم کرد به فعالیتی که داره روز به روز جوانتر و دلشادترم میکنه. به ارتباط با دخترهای جوان و زیبایی که در ابتدای راه تصمیم گیری و عمل به باورهاشون هستن و من با عشق باهاشون در حد توانم بر اساس قانون رفتار می کنم تا شاید مثل استاد کمک کنم جهان جای بهتری برای زندگی باشه. هم برای خودم و هم دیگران.

راستی استاد خودتون خبر ندارید ولی با این تصاویر درون بیشتر و بیشتر دارید رویای پرواز کردن منو به واقعیت نزدیک می کنید. پرواز مثل یک عقاب….

استاد جان و مریم بانوی عزیزدلم عاشقتونم. چقدر اون موزه برام جالب بود. عجیب و کمی سخت برای درک کردن. اما زیباییش این بود که از هرچیزی میشه موقعیت خلق ثروت و نشاط و تفریح ایجاد کرد. عاشق ذوق مریم جان شدم. از طرف دیگه تلاش زیباشون برای راحت گرفتن همه چیز. تحسین تمیزی سرویسهای بهداشتی که واقعا هم تحسین برانگیز بودن.

و تشکر از کسانی که کارشون رو عالی انجام میدن.

شادی درونی و احساس رضایت از خود هرطوری که الان هستیم برای من آگاهی ناب امروز بود که بابتش از خدای خوبم و استادهای نازنینم سپاسگزارم.